TDI TIPT: London Calling bestaat 25 jaar en pakt verschrikkelijk lekker uit in Paradiso, lees hier onze tips (27 & 28 oktober)

London Calling
27 & 28 oktober

 

De muziekliefhebber die twee dagen lang zijn muzikale horizon wilt verbreden, komt goed aan zijn trekken. Deze jubileum-editie is absoluut een van de beste London Calling-edities ooit. Het wordt weer zo’n weekend waar je over op kunt scheppen in de kroeg over een paar jaar. Maar wat zijn dan de namen die je níét mag missen? Wij tippen er zeven voor je!

Tekst Ruben van Dijk, Ricardo Jupijn, Jorg Leijten, Dirk Baart, Jeroen Sturing

Alex Lahey
Net als Courtney Barnett houdt Alex Lahey (foto) zich doorgaans op in en rondom Melbourne, dé muzikale metropool van Australië. En net als Barnett schrijft ze gevatte liedjes over het leven van de gemiddelde Australische twintiger. Verwacht nu geen nonchalante swagger: Lahey’s motoren draaien juist het soepelst op full speed. Haar net verschenen debuut I Love You Like A Brother verraadt bovendien gevoel voor tenminste twee dingen: Humor en Hits. Inderdaad, beide met de hoofdletter H. (DB)
Zaterdag, Grote Zaal om 19:55

 

YOWL
New York blijft een mythische stad in de muziekwereld, zo blijkt eens te meer uit het werk van YOWL. Niet dat het vijftal zelf uit de Big Apple komt, hoor. Nee, de heren zijn geboren en getogen in het Britse Peckham. Toch vormen niet Oasis en Arctic Monkeys, maar Interpol en The Strokes de voornaamste referentiepunten voor hun donkere rock vol hedendaags doemdenken. Die rock barst overigens ook uit zijn voegen van bezielde baslijnen, grootse gitaarriffs en donderende drums. (DB)
Vrijdag, Kleine Zaal om 18:30

 

Insecure Men
Je zou het niet vermoeden als je de eerste paar Soundcloud-demootjes van de band hoort, maar Insecure Men is dus een tienkoppige(!) tour de force met in de gelederen onder meer Sean Lennon (die ja), Childhood-zanger Ben Romans-Hopcraft en aan het bewind Saul Adamczewski, de onvoorspelbare tweede man van Fat White Family. Laatstgenoemde legde op z’n Yamaha PSS-560 het lofi-fundament – tig hopeloze jinglejangle-liefdesliedjes, en één kneiter van een dadrock-classic (Gabriella) – dat met een berg aan gastmuzikanten op de London Calling-vrijdag ongetwijfeld gaat escaleren. Op een goede manier, natuurlijk. (RvD)
Vrijdag, Grote Zaal om 22:00

 

Japanese Breakfast
Met beide ogen op half zeven tuurt Michelle Zauner van Japanese Breakfast (maar ook Little Big League) naar de kosmos en trekt er alweer twee wonderfraaie droompop-platen uit. Soft Sounds From Another Planet heet haar meest recente werk en daar is geen woord aan verprutst: de trage moederschepen van Slowdive en Yo La Tengo passeren, maar ook felgetinte disco, computerdialogen tot aan de huilende echo’s van The Carpenters en Roy Orbison. Als vanzelf trekt Michelle er haar eigen, kleine wereld uit: zachte geluiden van een andere planeet. (RS)
Zaterdag, Kleine Zaal om 22:55

 

Starcrawler
‘We will kill you’ is het eerste wat je ziet staan als je Starcrawler op het grote online-smoelenboek opzoekt. Dodelijke punkrock maakt het viertal inderdaad en veel meer weten wij eigenlijk ook niet. Met researchen van de band ben je snel klaar: voorlopig moeten we het doen met drie vette glamrocknummers. Het debuutalbum, geproduceerd door Mr. Ryan Adams zelf, komt begin volgend jaar. Toch hebben deze piepjonge Amerikanen al een heftige live-reputatie met boekingen door heel Europa en verzorgde de band eerder de support van The Lemon Twigs. Dan zal het wel goed zijn, toch? (JS)
Zaterdag, Kleine Zaal om 00:30

 

Gold Connections
Multi-instrumentalist Will Marsh van het Amerikaanse Gold Connections ging naar dezelfde school als Will Toledo van Car Seat Headrest. Na kort in die band te hebben gespeeld, begint Marsh voor zichzelf onder de naam Gold Connections. Als hun drummer besluit te verhuizen, biedt Toledo zich op zijn beurt aan als vervanger en nemen ze samen een album aan materiaal op. Ontevreden over de mix (“te veel Guided By Voices, te weinig Rolling Stones”) laat Marsh het project links liggen, waarna Toledo doorbeekt met Car Seat Headrest. Uiteindelijk stelt Marsh Toledo voor om nog eens hun beste Gold Connection-nummers op te nemen en een EP uit te brengen. Op London Calling eens kijken hoe dat live klinkt. (RJ)
Vrijdag, Kleine Zaal om 22:30

 

Marlon Williams
Het is een lome voorzomerse zondagmiddag waarop Marlon Williams het hoofdpodium van Best Kept Secret mag openen. Staand in het verkoelende Hilvarenbeekse water, aanschouwt het Nederlandse publiek een relatief onbekende Nieuw-Zeelandse zanger – gekleed in het wit en zijn haren strak naar achteren gekamd. De muzikant weet de weide volledig te verrassen, met een strot die nog het beste omschreven kan worden als een kruising tussen Jason Molina (van Songs:Ohia) en Anthony Hegarty (nu: ANOHNI).

Muzikaal gezien valt de artiest nauwelijks in één hokje te plaatsen. Williams laat zich vooral definiëren door wat hij niet is; het is een eigen geluid waarin een hoop moois samenkomt. Williams’ vorig jaar uitgekomen debuutalbum bevat een mengeling van eigen werk en covers. Vooral het met welgemeende snik gezongen I’m Lost Without You (van de in vergetelheid geraakte Amerikaanse rock-’n-roller Teddy Randozzo) en sinistere When I Was A Young Girl (dat niet zou misstaan op Nick Cave’s Murder Ballads), zijn uitschieters die laten horen wat Williams vocaal in zijn mars heeft. En dan speelt hij daarnaast ook nog eens een fijn potje gitaar met hooks à la Jeff Buckley om zijn weemoedige en tearjerkende ballads kracht bij te zetten.

Als Williams al zoveel indruk weet te maken op een hoofdpodium voor een groot veld, moet de meer intieme setting van Paradiso tot een onvergetelijk optreden gaan leiden. (JL)