TDI TIPT: het verblindende muzikale kleurenpalet van Welcome to The Village (21 t/m 23 juli)
30 juni 2017
Welcome to The Village
21 – 22 – 23 juli
Nog maar een paar weekjes tot Welcome to The Village, wat komt het ineens heerlijk dichtbij! Eerder las je al een paar artikelen over het festival in de voorbereiding, onder meer over queerhiphop op WtTV en de kleurrijke muziek die dit jaar uit alle windstreken komt.
Tekst Ricardo Jupijn, Robin van Essel, Gea Bruinsma en Jelmer Luimstra
Wij besloten met de redactie nog net even wat dieper in te gaan op een aantal acts die je volgens ons echt niet mag missen.
Gaye Su Akyol
Dat wereldmuziek niet meer is voorbehouden aan dames op leeftijd met geitenwollen sokken in sandalen, hebben we je inmiddels al vaker verteld. Zo heeft Istanbul een speciaal plaatsje in ons hart: de stad houdt geografisch en cultureel het midden tussen Oost en West en de muziek die er vandaan komt, is derhalve tegelijk aangenaam vertrouwd als spannend en exotisch. In de zoektocht naar Turkse psychrock, die we onlangs voerden met Altin Gün, stuitten we ook op Gaye Su Akyol. Deze dertigjarige zangeres, al jaren een rijzende ster in de undergroundscene van Istanbul, klinkt als de liefdesbaby van protestzangeres Selda en Ian Curtis. Haar tweede plaat Hologram Imparatorluğu werd vorig jaar goed ontvangen door de internationale pers. Trippy, bezwerend, opzwepend, en bij vlagen keihard postpunkend. (RvE)
Vrijdag, Ravenswoud
Benjamin Francis Leftwich
Niet zo bekend als zijn muzikale tweelingsbroers Bon Iver en James Vincent McMorrow, maar dat maakt deze Yorkie niet minder de moeite waard. Sterker nog, Benjamin Francis Leftwich’s debuut Last Smoke Before The Snowstorm en het vorig jaar verschenen After The Rain stonden hoog in onze eindejaarslijstjes. Bovendien doen alle onvermijdelijke vergelijkingen deze man te kort. After The Rain werd geproduceerd door Charlie Andrew (ook de producer van alle alt-J-platen) en stond vol knappe, breekbare folk met minimalistische melodieën. Ook de teksten gingen verder dan ik-hou-van-jou-ik-blijf-je-trouw: Leftwich maakte de plaat rond het overlijden van zijn vader. Deze muziek is even geschikt voor ademloos luisteren, of het nou op je brakke zondagochtend is, of bij zonsondergang op het strand. (RvE)
Zondag, Ravenswoud
Hooton Tennis Club
Ook stiekem alweer een tijdje bezig, deze heren uit Liverpool. Hooton Tennis Club komt in onze geheugens het eerst voor met het liedje Jasper: waar we direct een bijzonder goed gevoel van kregen. Later zagen we de band onder meer op London Calling in 2015, waar we schreven: ‘Soms doet de band een beetje denken aan Parquet Courts en The Brian Jonestown Massacre. Eentje om zeker te onthouden!’ Nou, dat hebben we (in ieder geval) zelf gedaan. Na een recensie van het eerste album genaamd Highest Point In Cliff Town en Big Box Of Chocolates van vorig jaar (die we overigens ook recenseerden), zijn we ontzettend nieuwsgierig naar oude en nieuwe tunes van deze vrolijke psychpoppers tijdens Welcome to The Village.
Leuk feitje weten nog? De band heeft een soort omgekeerde fanclub (hoe kom je erop?!) en stuurt kaartjes naar fans als zij daarom vragen. (RJ)
Vrijdag, Ravenswoud
Cody ChesnuTT
Alweer uit 2002 komt The Headphone Masterpiece van soulfenomeen Cody ChesnuTT en het is inmiddels dan ook een aardige klassieker geworden. Zijn muzikale invloeden trekt hij door de jaren heen uit allerlei bijzondere laatjes en je zult hem niet snel betrappen op een plaat die op de vorige lijkt. Maar goed, eigenlijk maakt het niet veel uit in wat voor soort genre ChesnuTT zijn liedjes zingt. Met zo’n stem klinkt alles namelijk fantastisch en beïnvloed hij menig imponerend liedjesschrijver als Leon Bridges en serpentwithfeet. Zijn nieuwe plaat My Love Devine Degree is net een paar weken uit en hij laat daarop weer eens zien wat hij muzikaal allemaal in de aanbieding heeft. Vrijdag in de Bontebok: can’t miss! (RJ)
Vrijdag, Bontebok
DMA’s
De band klinkt alsof hij uit Manchester en omstreken komt, maar de DMA’s bestaat uit Australische jongens. Denk: Oasis, The La’s en meer Britpop uit de jaren negentig. Ook qua verschijning lijken de DMA’s uit dat tijdperk te zijn ontsnapt. Ze bedienen zich van een soort ‘hooligan meets hipster’-stijl. Ja, dat kan. DMA’s live zien, is doen geloven; gitarist Matt Mason – die met die kale kop en dat petje – zingt ieder nummer met volle overtuiging mee. Zonder microfoon. En dan hebben de Aussies ook nog eens zonder enige schaamte Believe van Cher gecoverd. Afijn, Britpop uit Australië in Friesland. Kan allemaal in 2017. (JL)
Zaterdag, Bontebok
Korfbal
De band omschrijft zichzelf als een ‘nihilist all-male vegan college rock outfit/supergroup from The Netherlands’, dus het genre is redelijk afgebakend. De bandleden van Korfbal zijn afkomstig van andere bands als The Homesick, Yuko Yuko en Creepy Karpis, waarmee de richting van de muziek duidelijk wordt. Korfbal werd al uitgeroepen tot talent van de Popronde 2017 door onder meer OOR en 3voor12, en dat is wat ons betreft meer dan terecht, gebaseerd op de twee nummers die online te vinden zijn. Luister vooral eens naar het energieke Attak, of naar Scully. De clip van het laatste nummer werd trouwens tijdelijk offline gehaald vanwege het onheuse gebruik van korfbalbeelden van een sportvereniging uit Stadskanaal… Je moet er maar op komen. (GB)
Zaterdag, Ravenswoud
Zebra Katz
‘Hello, hi.’ Een verlegen begroeting, en de titel van een van de singles van Zebra Katz. De man in kwestie is echter allesbehalve timide. Ojay Morgan, van wie Katz de artiestnaam is, maakt ‘queer rap’ met freaky, minimalistische beats, en hult zich in zijn creepy video’s in allerlei vreemde kostuums. Van een volledig zwart ensemble met bijpassende panty’s, tot een waar priestergewaad, strakke pakken, en een variatie op de McDonald’s-clown in zijn Tear The House Up-clip. Morgan bedacht zijn personage Katz als ‘the dark rapper, the dark villain, the dark lord of the fashion world’, en haalt inspiratie uit de LGBTQ-ballroomcultuur, waarbij verschillende vormen van drag letterlijk een podium krijgen. Zijn single Ima Read is zelfs een ode aan de documentairefilmklassieker Paris Is Burning uit 1990. (GB)
Zaterdag, Ravenswoud
Twin Peaks
Toen ik de Amerikaanse band Twin Peaks leerde kennen, vond ik die naam stom. Je gaat je toch ook niet Mad Men of Breaking Bad noemen als band? Afijn, de plaat Wild Onion uit 2014 deed al die azijnzeikerij bij mij als sneeuw voor de zon verdwijnen. De garagepopliedjes klinken als zowel Howler als The Rolling Stones; zo kenden we ze nog niet. Een gitaarmuur creëren, dat kan iedereen, maar een goed liedje schrijven, dat is een kunst. En dat dan zestien keer achter elkaar. Toch knap. Downside: vervolgplaat Down in Heaven uit 2016 kon dan ook alleen maar tegenvallen. En dat deed ‘ie bij mij een beetje. Suggestie voor Leeuwarden: Wild Onion, integraal. Ik denk dat David Lynch het met mij eens zal zijn. (JL)
Zondag, Blessum
WEBSITE FESTIVAL | FACEBOOK-EVENT
