TDI RADAR: o.a. Whitney, Car Seat Headrest en Ulrika Spacek

Een glazen bol voor de rock-‘n-roll, wat zou dat handig zijn. Helaas moet zoiets nog worden uitgevonden. Tot die tijd houdt de redactie van The Daily Indie je daarom op de hoogte van welke indiebands het in zich hebben om groot te worden.

Tekst Ricardo Jupijn, Jelmer Luimstra & Giordano Mellin

Whitney
Smith Westerns-frontman Cullen Omori begon na het uiteenvallen van Smith Westerns een solocarrière (zie Cullen Omori). De hoogste tijd dus voor Smith Westerns-bandleden Max Kakacek en Julien Ehrlich om ook zelf maar eens iets te beginnen. Ze trokken zich terug in een keldertje, en kwamen uiteindelijk aanzetten met een nieuwe groep; Whitney. De eerste melancholische single No Woman klinkt als een ouderwetse countryballad die is opgenomen op een vergeelde opnameband die jarenlang uit heeft liggen drogen in een rokerige studio, waar het krakerig zijn rondjes moest draaien. Een krakkemikkig akoestisch gitaartje wordt zachtjes ondersteund door pielende gitaarsolo’s, afgemaakt door terneergeslagen strijkers en de sentimentele, krakende zang van Ehrlich.

Cullen Omori
Smith Westerns (2007 – 2014). De jonge leden van deze groep werden binnengehaald als ‘fast-rising indie stars’ en ja, dat doet wat met je. We herinnerren ons nog een niet al te gezellig interview met hen op Incubate in 2013. Zeer moeizaam antwoord geven, daar bleken de bandleden dat pijnlijke uurtje vooral erg goed in. Het ging de hen waarschijnlijk allemaal net iets te snel, want eind 2014 klapte Smith Westerns uit elkaar. Frontman Cullen Omori is nu solo en heeft met Cinnamon en Soul Milk twee nog even kleurrijke singles uitgebracht als Smith Westerns dat ooit deed. Wel tript zijn eigen werk net even wat harder door; weirde, gemanipuleerde achtergrondzang mengt zich moeiteloos met de lijzige stem van Omori. Op 18 maart verschijnt zijn debuutplaat ‘New Misery’.

Ulrika Spacek
De bandleden van rockgroep Ulrika Spacek namen debuutplaat ‘The Album Paranoia’ op in hun eigen huis in Londen, switchend tussen de slaap- en de woonkamer. Klinkt knus, maar zoals de absurde titel van dit album al doet vermoeden, is die veronderstelde gemoedelijkheid muzikaal ver te zoeken. Muziekmedia vergelijken Ulrika Spacek al met Sonic Youth, en daar zit wat in; The Album Paranoia is doorspekt met repetitieve ritmes, zware jaren ’90-distortion en psychedelisch gitaarwerk. Op het ingetogen afsluitnummer Airportism is het bovendien net alsof je Radiohead hoort; de jaren ’90-revival lijkt nog lang niet over.

Car Seat Headrest
Car Seat Headrest produceerde sinds 2010 al twaalf platen vol gruizige, meerstemmige indierock. Toch ziet de internationale pers het eind 2015 verschenen ‘Teens of Style’ als dé debuutplaat van de Amerikaanse groep. Hoe dat kan? Will Moledo bracht alle voorgaande platen als one-man-band uit via online muziekplatform Bandcamp. Sinds Teens of Style werkt hij met een volledige band, en brengt hij zijn werk uit via een echt indielabel; Matador. Op dit album hoor je een heropgenomen selectie van nummers uit zijn begindagen (2010 – 2012). Dit jaar verschijnt alweer een nieuw album van de band: ‘Teens of Denial’.

Beach Baby
Hipsterhoesjes maken; daar zijn ze goed in bij het Londense viertal Beach Baby. Op hun Limousine EP zie je de vier jongens in Hawaiian shirts tegen een roze achtergrond staan. Hun muziek past ook typisch binnen het hipsterplaatje van gitaarbands: beetje grunge-invloeden, wat eighties-invloeden en dromerige gitaarlijntjes à la Mac DeMarco. Waarom we Beach Baby zo bijzonder vinden? Tsja, heb je de Instagramfoto’s van onze redactie wel eens gezien? De muur is zeg maar nog net niet roze geverfd.

Amber Arcades
Niet alleen ons blad is volledig vernieuwd, datzelfde kan gezegd worden over de Utrechtse band Amber Arcades. Oprichtster en zangeres/gitarist Annelotte de Graaf is al een aantal jaar bezig met Amber Arcades, maar artistiek wilde het nog niet zo vlotten. De Graaf besloot daarom rigoureus de refresh-knop in te drukken: ze dumpte haar bandleden, nam andere muzikanten aan en schaafde ondertussen door aan haar nummers. Ook spaarde ze geld bij elkaar om een paar weken in New York City de studio in te duiken met producer Ben Greenberg. Deze man heeft wat je noemt een rijk indie-cv. Zo speelde hij in The Men en Uniform, en werkte hij samen met bands als Beach Fossils. Op De Graafs dit voorjaar te verschijnen plaat werkte ze ook samen met Jackson Pollis van Real Estate, leden van Quilt en leden van Kevin Morby’s band. Inmiddels heeft ze een Nederlands gezelschap van muzikanten om zich heen verzameld, dat onder andere met haar meevliegt naar SXSW in Texas.

Sunflower Bean
NME bekroonde indierockband Sunflower Bean in 2015 tot beste act op het Great Escape-festival in Brighton. Sindsdien is het hard gegaan met de net-geen-tieners-meer uit Brooklyn. Ze brachten een EP uit, ‘Show Me Your Seven Secrets’, traden op met Wolf Alice en DIIV en begin dit jaar verscheen ‘ie dan: ‘Human Ceremony’, hun langverwachte debuutplaat. Ze lieten zich hiervoor beïnvloeden door Pink Floyd, Led Zeppelin en The Velvet Underground. Het resultaat is dan weer een plaat die vooral erg klinkt als Fleedwood Mac in de jaren ’80. Ja, het kan raar lopen in deze wereld.