TDI Radar: De Londenaren van Legss maken post-apocalyptische rock voor de pre-apocalyptische liefhebber
9 oktober 2019
Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan Legss. Deze Britten kozen voor elke track een compleet ander trucje! Ik heb lang niet zoveel lol gehad met het ontdekken van een nieuwe EP.
Wie is Leggs?
We kunnen de naam van deze rubriek beter veranderen naar ‘onze favoriete existentiële postpunk-band van de week.’ Want ik heb er deze week weer eentje op het programma staan voor jullie. Maar hoe kan ik ook anders met al die goede, experimentele, maatschappij-kritische garagabands die de laatste tijd overal uit de grond komen?
De melancholische Londenaren van Leggs zijn dan wel in hetzelfde hoekje te plaatsen als de garagebands van de vorige Radars, ze pakken het daarentegen wel net iets anders aan. Veel boze rockbands gebruiken het ondertussen welbekende trucje van gitaren met lage riffs en veel fuzz, een experimentele break in de muziek die niemand had zien aankomen en een rauwe zanger die het tot een geheel maakt door alles bij elkaar te schreeuwen. (Sorry Ty Segall, ik houd nog steeds van je!) Waar andere bands deze formule consistent loslaten op al hun nummers, bereikt Leggs hetzelfde gecontroleerd-chaotische effect, maar dan op een andere manier. In plaats van alle snufjes uit de trukendoos in een zeven minuten lang durende track te proppen, kiest Leggs ervoor om zich op elk nummer maar te richten op één sound. Dit zorgt ervoor dat elke track op hun EP Writhing Comedy compleet anders klinkt. Ik zou zeggen bereid je voor, maar met een band als deze is dat eigenlijk niet echt mogelijk.
Voor fans van:
Girl Band, Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs en Black Country, New Road.
Fun Fact:
Bandlid Edward Greene zegt over de tracks: “Writhing Comedy’s’ […] hyperbolic
banalities is typical of any sun-stroked, estranged protester. ‘Graduate
Scheme’ attempts to ridicule the clichés of post-university work placements in
the arts, ‘Mark/Martin’ is a Jekyll and Hyde composition, mirroring
boredom/vertigo.”
Ben ik geïntrigeerd? Ja. Klinkt hij als een pretentieuze snob? Ja. Kan ik stoppen met luisteren? NEE.
Voor je playlist:
De vier nummers op de band zijn debuut-EP zijn stuk voor stuk goud. Mark/Martin is een melancholische instrumental die recht door je ziel heen snijdt. Graduate Scheme is een zes minuten durende rant over – tja, waarover eigenlijk? La Charge is waarschijnlijk het normaalste liedje van de EP en klinkt in vergelijking tot de rest bijna vrolijk. En dan heb je de titel track, Writhing Comedy: ‘Excuse me sir, there’s too many people in this area. HEEEEEEEELP!‘
Voor je agenda:
30 oktober in Bermondsey Social Club in Londen!
