De ene dag kent niemand je muziek, de andere dag sta je met je smoel voor de camera van de VPRO en diens 3voor12. Er valt niet onderuit te komen, en we schreven het zelf ook al in de vorige issue: Young & Sick is booming en legt het pad van succes met zevenmijlslaarzen af. Dit deed hij voorheen door het anoniem uitbrengen van muziek op het internet, dat weinig gevolgen kende. Maar die tijden liggen sinds het begin van april achter ons; Nick van Hofwegen heeft zijn debuutalbum uitgebracht en draagt de naam Young & Sick zelf.

Oerwoud
Het idee achter de band kent vele invloeden, zoals R&B, een beetje alternatieve rock en zelfs ingrediënten uit het oerwoud dat zich soulmuziek noemt. En met zoveel inspiratiebronnen, moet je je als soulpop-act kunnen onderscheiden; en dat doet Van Hofwegen maar zelden. Nummers als Ghost Of A Chance en Glass zijn sterke onderdelen van het album, die zowel overtuigen als charmeren. Maar tegenover deze nummers staat het mindere deel van het geheel. De plaat is daarentegen op geen enkel moment minder dan ‘ontzettend gepolijst’, maar dat gegeven heeft niet altijd genoeg in huis om zich als volwaardig album overeind te houden.

Van Hofwegen zet anderzijds wel een prestatie van formaat neer met zijn stem en het gebruik daarvan. Hiermee weet hij de luisteraar al in de eerste minuten van het album voor zich te winnen. De zang spreekt daarmee zowel de doorgewinterde soulpop-kenner, als iemand die nieuw is voor dit specifieke genre aan. De nummers zelf zijn ook gelaagd en experimenteel genoeg om vaker luistervoldoening uit te halen. De band had winst kunnen pakken op het feit dat het experimentele stopt bij de begeleiding en zang. De samples die we over de langspeler verspreid horen, zijn dan ook geluiden die vrij bekend zijn bij het luisterpubliek. Nergens wordt er een geluid gecreëerd waar men van verbaasd zal staan, of nog niet eerder in de nummers heeft gehoord.
Robbert van Kortenhof

Woensdag 7 mei te zien op London Calling in de Tolhuistuin!

De Deense psych-rockers van The Wands laten gelukkig weer van zich horen met een nieuwe single. Christian Skibdal en Mads Gräs, die we een tijd geleden al eens interviewde, geven je met The Dawn het gevoel dat je ineens afgezakt bent naar 1968 en in een hele wazige trip terecht bent gekomen. Lekker. (En 7 juni te zien op het Eindhoven Psych Lab!)

Slome
De nieuwe single is een voorproefje van hun nog te verschijnen debuutalbum. Dat belooft wat te worden, want dit nummer neemt je al vier minuten helemaal mee naar een heel diepe en lome wereld waarin alles zich in slow-motion af lijkt te spelen. Het leven lijkt daadwerkelijk langzamer voorbij te gaan tijdens het luisteren van The Dawn. Met een goede gemoedsrust en dito koptelefoon dringt de muziek als een kleine capsule naar het diepste puntje in je ziel om zich daar vervolgens fel en kleurrijk te openen en zich door je hele lichaam te verspreiden. En vooral naar je hoofd, die telkens wat lichter aan begint te voelen. Soort van natural high. Heel erg fijn.

The Men uit Brooklyn heeft de laatste paar jaren een flinke transformatie gemaakt. Het ging van hardcore punk, naar noise-rock, surf-rock riffs, boerderijmuziek tot en met grootse, klassiek Amerikaanse zachte spierballenrock op ‘Tomorrow’s Hits’. Maar laat je niet gek maken, The Men kan nog steeds flink bijten en grommen.

Openers Dark Waltz en Get What You Give klinken dikker, waanzinnig puur en evolutionair logisch. Sterke nummers die met veel americana-bravoure gebracht worden. Nummers waar weinig op af te dingen valt. Seventies. Springsteen en Tom Petty-achtig. Met het staccato Another Night wordt hier nog een schepje bovenop gedaan, waar saxofoon-partijen de east coast-sound een swingend duwtje in de rug geven. Via Different Days kom je aan het einde van kant A, waarbij het klinkt alsof de band tijdens het schrijven een goede baard heeft laten staan en door het leven gaat in een ruige denim-outfit. Met onkreukbare, strakke en rauwe riffs als gevolg.

POW!
Sleepless opent kant B daarentegen met vrolijke piano’s, mondharmonica-solo’s en een glimlachende lap-steel. En dan ineens…! Ben je bij hoogtepunt Pearly Gates aangekomen. En, oh boy, dan gaat het een potje los…! Het volume van je stereo gaat automatisch omhoog. Het is Dylan op zijn energiekst. Opzwepende rock ’n roll zoals het bedoeld is. De piano’s en gitaren lijken wel in de fik te staan. Meer! Harder! Meer! Aaaaarrr! Voor de cooling down is er vervolgens het zwevende Settle Me Down en het puntige Going Down, die de plaat niet beter af kunnen sluiten en een einde maken aan een prachtige reis.

Het diverse ‘Tomorrow’s Hits’ is de soundtrack voor een zonnige road-trip, met nachtenlange escapades, avonturen met goedkoop bier en het opstaan met een gigantische kater die langzaam weer wegebt terwijl je de tijd van je leven hebt. Again!
Ricardo Jupijn

Irving Park, Chicago Illinois, zomer 2013, Real Estate bevindt zich in Wilco’s loft. Bepakt met veel te veel instrumenten en Perzische tapijten banen ze zich door de loft een auditieve weg naar het einde van ‘Atlas’. De vrolijke jongens uit New Jersey, die bekend staan om hun zonovergoten rinkelende muziek, maakten gretig gebruik van de mogelijkheid om in Wilco’s fameuze studio op te nemen. Bekend om hun soft-rock geluid krijgt Real Estate vaak de kritiek dat ze hetzelfde klinken. Toch staat buiten kijf dat hun derde album ‘Atlas’ een stap in een nieuwe wereld is.

Alledaagse gevoel
Het nostalgische, ontspannen gevoel van eindeloos door Green Aisles rijden in suburban New Jersey, dat is wat overheerste op hun vorige album ‘Days’. Het alledaagse gevoel dat op zichzelf nietszeggend lijkt, maar werkelijk heel reëel is voor je leven. Toch verkoos Real Estate om met ‘Atlas’ niet meer te mijmeren in het simpele verleden, maar verder gaan met het heden en de angsten voor de toekomst.

Met Had To Hear begint ‘Atlas’ goed, maar bijna nietszeggend, alhoewel de heldere klanken gelijk duidelijk maken dat de productie meer dan geweldig is. Wat Had To Hear nét mist maken Past Lives en Talking Backwards gelukkig meer dan goed met hun niet te versmaden melodielijnen. Over de helft van de plaat wordt met Crime duidelijk dat de rinkelende muziek van Real Estate écht niet meer naïef is. Teksten als “Toss and turn all night, don’t know how to make this right/ Crippling anxiety” zijn namelijk zo direct als maar kan. Toch verdwijnt deze alarmerende directheid als sneeuw voor de zon onder de aangename geluiden van Matt Mondanile’s langzaam ronddraaiende gitaar.

Gedetailleerder 
‘Atlas’ heeft de bekende warme en rijke geluiden van Real Estate, alhoewel de nummers gedetailleerder zijn geworden. De band is opgegroeid en heeft een intrigerende overgang gemaakt van nostalgisch escapisme naar de heldere realiteit. Met ‘Atlas’ heeft Real Estate een bijzondere plaat gemaakt die niet alleen gemakkelijk te luisteren is, maar waar, ironisch genoeg, in de komende jaren goed op gereflecteerd kan worden.
Domenico Mangione

Guro Kilking, Rich O’Flynn en Luís Santos komen respectievelijk uit Noorwegen, Ierland en Brazilië, maar hebben toch iets gemeen: ze vormen samen de band All We Are, die vanuit Liverpool heel aanstekelijke muziek over de wereld uitstrooit. De vocalen zijn hoog, de gitaarriffjes verslavend en alles aan All We Are doet denken aan de jaren zeventig.

 Excentrieke visuals
De single Feel Safe is al een tijdje uit, en sinds kort is er ook een clip om de muziek te ondersteunen. De video is geregisseerd door Pedro Martin-Calero en is een spektakel bestaande uit excentrieke visuals, slow-motion beelden, lichtinvallen, kleuren en glitters. All We Are is dus niet alleen een feestje voor de oren, maar ook voor het oog.

All We Are toert momenteel door Engeland, onder andere als voorprogramma van Jungle en ze spelen op Field Day 2014. Over een album is helaas nog niets bekend, maar tot die tijd zullen we het nog wel even redden met Feel Safe.

Met ons discrete blog hebben we vandaag de eer om de nieuwe video van de Italiaanse band Panda Kid in première te laten gaan. We hebben het hier over de nieuwe single Summetry van het gelijknamige album dat een paar maanden geleden uitkwam. 

Summetry
Geregisseerd door David Hatters is er een toffe clip uitgekomen bij Summetry. Het lekkere upbeat-nummer wordt gedomineerd door een als synth-klinkende gitaar en een bijna Strokes-achtige drumsound. Klanken uit de jaren tachtig verweven zich met gortdroge garage en maken er drie minuten en drieëndertig seconden lang een heerlijk nummer van. De spacey clip neemt je mee naar een trippy wereld waarin een aantal gemaskerde mannen een vrij onduidelijke en mysterieuze rol spelen.

Op 2 en 3 mei speelt de band in ons land, respectievelijk in VERA en De Vondelbunker! Voor nu: check de clip van Summetry en laat je meenemen naar de wereld van de Italianen.

Kwam jij op 1 april net op de valreep binnen toen Metronomy in een uitverkochte Melkweg de eerste klanken inzette van set-opener Monstrous? Dan heb je nu een reden om te balen. Woman’s Hour verzorgde namelijk de openingsact en dat had je niet willen (lees: niet moeten) missen.

Woman’s Hour is een vierkoppige Londense band opgericht door Fiona Jane en Will Burgess., die familiale banden hebben. Niet uniek in de hedendaagse muziekscene, maar wel leuk!

14 juli
Woman’s Hour brengt 14 juli zijn debuutalbum uit op Secretly Canadian, maar heeft in aanloop naar deze release al enkele singles uitgebracht. Hoogtepuntje in deze reeks is het vorige maand verschenen nummer Her Ghost. Een nummer waarvan de clip minstens zo intrigerend is als de muziek.

De muziek van Woman’s Hour laat zich het best omschrijven als abstracte pop-muziek. Glad verzorgde productie met heerlijke dromerige vrouwelijke vocalen en dito gelaagde synthesizers. Een band met een open en rijk geluid dat zijn eigen weg kan vinden tussen de overkill in zijn genre.

Titelnummer
Het titelnummer dat de band bij de bekendmaking van de debuutrelease het internet op knalde beschikt over dezelfde muzikale kenmerken als voorganger Her Ghost en geeft je het heerlijke gevoel van een zonnige zondagochtend. Ach wat geeft het, het mag ook regenen. Met deze band breken de zonnestralen snel genoeg door.

Het ziet er naar uit dat het platenlabel Secretly Canadian (die eerder werk uitbracht van Damien Jurado, Here We Go Magic en paradepaardje en tevens TDI-favoriet The War On Drugs) weer een topbandje in de wacht heeft gesleept.

I Need You
Totdat het album op 14 juli uitkomt zullen we het dus nog moeten doen met het materiaal dat de band tot nog toe heeft uitgebracht. Maar met de vijf singles, een handvol covers en b-kantje I Need You is dat ruim voldoende.
Rob Verkerk

Tracklist:

1. Unbroken Sequence
2. Conversations
3. To The End
4. Darkest Place
5. In Stillness We Remain
6. Our Love Has No Rhythm
7. Her Ghost
8. Two Sides of You
9. Devotion
10. Reflections
11. The Day That Needs Defending

De noise-punkers van Perfect Pussy komen ineens bovendrijven vorig jaar. Hun debuut ‘I Have Lost All Desire For Feeling’ is eigenlijk maar een demo-cassette, maar wat goed is komt snel, zeker als de Pitchforks van deze wereld er direct bovenop duiken. Even gejaagd als hun bij vlagen verontrustende bak herrie vloog Perfect Pussy thuisland Amerika door, waarbij er ondertussen aan het debuutalbum wordt gewerkt. De maar liefst 24 minuten die het album duurt bouwen voort op hun onrustige, eerdere werk.

Wringen en schuren doet Perfect Pussy in elk van de acht nummers. Opener Driver, argumenteerbaar het beste nummer van de plaat, wekt onrust, onmacht en woede op bij beluisteren. Het leven is geen ‘walk in the park’, maar een strijd. Een gevoel dat de schreeuwende Meredith Graves voor een groot gedeelte op haar conto mag schrijven, terwijl de daar omheen meanderende noisy gitaarerupties de rest doen. Meer hardcore nummers als Work en Advance Upon the Real voelen als wolken voor de zon, terwijl met afsluiter VII experimentele industriële noise de mijmerende vocalen van Graves omhullen.

Dat het enige rustmomentje op de plaat drie minuten onrustige ruis is, zegt alles over de drang van Perfect Pussy om te overdonderen en is zowel positief als negatief. Niet altijd heb je zin in de deprimerende overload op je oren. Bloed, zweet en tranen zitten in dit album, al dan niet letterlijk: de eerste driehonderd elpees bevatten rode sporen veroorzaakt door afgetapt bloed van zangeres Graves.
Wymer Praamstra

Het album is uit en wordt uitgebracht via Captured Tracks.

Natural Child ontkent hardnekkig het cowboybloed van hun voorvaderen uit Nashville dat door hun aderen stroomt. Zij noemen hun muziek ‘garage rock, rock ‘n roll, maar wij horen hun ware aard dwars door elk nummer van hun nieuwe plaat ‘Dancin’ With Wolves’ heen. Dit is door en door country-rock met vleugjes folk en, vooruit, pure rock & roll.

Titels als Country Hippie Blues, Saturday Night Blues, Firewater Liquor en Nashville’s A Groovy Little Town vullen ‘Dancin’ With Wolves’. In deze nummers worden teksten als: ‘I’m gonna sing my cowboysong’ omringd door een bluesy, country, folky sixtiessound. In deze muziek bevinden zich orgels, slides, lome drums en meerstemmige zang. Het hoogtepunt is het vrolijke, energieke Saturday Night Blues die uit puilt van de nanana’s. Daarnaast winnen lange instrumentale stukken zoals in Bailando Cos Lobos het van de tekst. Garagerock? Niet echt. Heerlijke countryrock? Absoluut.

Deze drie cowboys-in-ontkenning zitten nog met hun hoofd in de jaren 60 en nemen je 10 nummers lang mee naar hun hometown Nashville. Ga op zaterdagavond mee op reis naar de ‘groovy little town’, daal af naar een klein, donker, rokerig café met je cowboylaarzen, plof neer op een stoffige barkruk, bestel een firewater liquor en geniet van de countryrockband genaamd Natural Child
Mabel Zwaan

Dancin’ With Wolves is uit en wordt uitgebracht via Burger Records.

Na vorig jaar maar liefst 2 EP’s uit te brengen en op tour te zijn geweest met onder andere FIDLAR en The Arctic Monkeys, hebben garagerockers The Orwells hun nieuwe album ‘Disgraceland’ alweer aangekondigd. Tegelijkertijd  hebben ze ook meteen nog een nieuw nummer van het album gedeeld: Let it Burn.

Energieke lompheid
De band staat bekend om hun enorm wilde optredens die wel eens flink uit de hand dreigen te lopen, en in de video van Let it Burn zien we precies daar wat mooie beelden van terug. Ook het nummer  zit vol met diezelfde heerlijke energie en lompheid waaraan de band die reputatie te danken heeft. Na iets meer dan 3 minuten weet je precies wat The Orwells doen en hoe goed ze daar wel niet in zijn.
Olaf Slootweg