Jungle
Woensdag 21 november
“This sounds like a therapy session, mate.” Josh Lloyd-Watson gaat languit op de stijlvolle marineblauwe bank van het labelkantoor in Amsterdam liggen. De ingelaste Nederlandse persdag van Jungle loopt tegen z’n einde, de vliegtickets liggen al voor hem op tafel. Hij nestelt zijn hoofd op een kussen en vouwt zijn handen achter zijn hoofd. “Say it again, go on.” Mooi. Kunnen we gaan beginnen.
Alle gekheid op een stokje: een therapiesessie is dit interview moeilijk te noemen. Eigenlijk is de term interview hier al niet op zijn plek. Boezemvrienden Josh Lloyd-Watson en Tom McFarland hebben na een lange dag wel genoeg van interviews en hebben net buiten een paar hijsjes mary jane gerookt. Lekker keten willen ze. Ik doe een moedige poging, maar uiteindelijk verzand ook ik in oeverloos geouwehoer en is van een lijn in het gesprek weinig sprake meer. Leuke gasten zijn het wel, die Engelsen. Hun tweede album For Ever is ook gewoon een erg sterk album, vol met de neo-soul die we al kenden van het ijzersterke debuut uit 2014.
For Ever is een break-up album. Deels opgenomen in Los Angeles, deels in Londen. Of hoe zit het nou toch?
“Let me break it down for you, mate.” Josh komt met grootse armgebaren overeind van de bank. Hij is gehuld in een classy jaren vijftig outfit. Een lange donkerblauwe stoffen jas, zijn broek is okergoud. Een zonnebril met ronde glazen op. Zijn voorkomen doet iets denken aan hoe Alex Turner zijn laatste Arctic Monkeys-plaat live speelde. “Ik denk dat het inderdaad zo in het persbericht stond, ja.” Overdreven deftig zegt hij: “De locatie waar de evenementen hebben plaatsgevonden, Los Angeles, was altijd een grote inspiratie voor ons sinds dat we GTA speelden. We maakten het eerste album met in ons achterhoofd hoe L.A. zou moeten zijn, nu kwam het zo uit dat ik er ging wonen.”
En zo ging het. Josh vertrok uit zijn slaapkamerstudio in Londen en volgde zijn hart naar Los Angeles, waar hij een meisje had leren kennen. Tom bleef in Londen wonen, juist omdat hij daar een vriendinnetje had. Boezemvrienden en buren sinds hun negende, leden van een succesvolle band sinds 2014. Nu dankzij de liefde bijna negenduizend kilometer uit elkaar. “We hebben allebei hetzelfde gedaan, maar de manier waarop ík het deed was meer exciting”, grinnikt Josh. Even waren ze de ‘happy man’. Succesvolle band en een liefdevolle nieuwe relatie, maar het duurde niet lang of beide jongens donderden van de net beklommen roze wolk. Josh pakte z’n koffertje en woont nu weer met zijn maatje samen in Londen, in dezelfde straat als altijd.
Schrijven als het aloude recept voor gebroken illusies
Josh is bijna niet te verstaan. Vlak voor het begin van het gesprek kwamen er bakjes met verschillende nootjes en een fruitschaaltje druiven op tafel. Tijdens het praten propt Josh, honger gekregen, de ene na de andere druif zijn mond in. Zijn maat Tom, qua uiterlijk een klassieke Engelse skinhead, is beter te verstaan.
Tom: “Los Angeles wordt heel erg geromantiseerd. Over de hele wereld hebben artiesten een geromantiseerd beeld van wat het is en wat het kan zijn. Er wordt een soort droom aan vastgeplakt, die is er levend aanwezig, net als The American Dream.” Klinkt wellicht wat zweverig, maar een touw valt er nog wel aan vast te knopen. Het belangrijkste punt is dat het wel degelijk voor inspiratie zorgde, niet zo zeer de locatie maar wel wat er op die locatie gebeurde. Josh: “We zijn allebei door break-ups gegaan. En dan werkt schrijven als een helend proces. Je hebt niet echt meer dingen om over te schrijven als je dolgelukkig bent.”
“Het is veel makkelijker om eerlijk te zijn. Misschien wel dankzij het album kunnen we ook makkelijker over onze gevoelens praten”
De mannen van Jungle zien For Ever daarom ook als een behoorlijk persoonlijk album. Tom: “Het maakt ons niet uit wat de rest ervan denkt of dat de rest onze teksten kan horen. Het was voor ons belangrijk om te maken, zodat we over onze break-up konden groeien. Als andere mensen het ook leuk vinden, dan is dat mooi meegenomen.” Josh: “Open zijn in mijn teksten gaf mij een enorme vrijheid. Liever dit dan dat ik iets schrijf waar ik totaal niet achter sta. Al nagel je mij nu aan het kruis, dan zal ik nog achter deze lyrics staan.” Tom: “Mensen voelen het ook als het niet echt is. Ze ruiken oneerlijkheid. Als je liegt, moet je dat steeds weer maskeren. Het is veel makkelijker om eerlijk te zijn. Misschien wel dankzij het album kunnen we ook makkelijker over onze gevoelens praten.”
‘Kun je voor eeuwig van mij houden?’
Josh ligt er nog steeds bij als in de inleiding beschreven en de vijftig euro die hij als grap wilde geven voor ‘de sessie’, branden nog steeds in zijn zak. En dus neem ik, als de ware relatietherapeut die ik ben de proef op de som: waarom werkten de relaties niet?
Tom: “Omdat de meiden met wie we waren bindingsangst hadden. Wij waren er klaar voor om misschien wel de rest van onze levens te geven. En laat dat nou ook net de albumtitel zijn: For Ever. We moesten allebei de vraag stellen: kun je voor eeuwig van mij houden? Wij konden dat wel, maar zij niet. Dan moet je met klappen leren omgaan en weer doorgaan.”
Het is een vreemd gezicht. Twee stoere, keet schoppende mannen, die het hebben over eeuwig liefhebben van hun meisjes. Het zijn dan wel geen Satudarah-achtige persoonlijkheden, maar toch: het oogt onnatuurlijk. Stoere, hippe jongens met een klein hartje. Ze vonden troost in elkaars vriendschap, die nog sterker werd. Huilend met een fles wijn zaten ze in de auto, aldus het duo. Josh: “Het is heel belangrijk om te huilen.”
“We zijn er oprecht trots op dat we deze situatie nog naar iets positiefs hebben kunnen draaien”
Tom: “Al helemaal tijdens een zielige film. Heb je de film Lion gezien? Gaat over een klein jongetje uit India die gescheiden wordt van zijn moeder. Hij wordt op de trein gezet en raakt helemaal verdwaald. Wordt geadopteerd en leeft daarna op straat. Het is echt een hele emotionele film. Ik jank tranen met tuiten. De film Up ook, dat begin. Zo emotioneel, come on…”
Even los van alle geintjes die over de tafel vliegen. Natuurlijk moet je sterk in je schoenen staan om voor de liefde helemaal naar de andere kant van de wereld te verhuizen en om vervolgens weer met hangende pootjes terug en een gebroken hart thuis te komen.
Josh: “Iedereen dacht dat ik gek was”, vertelt hij licht gefrustreerd.
Tom: “Dat dacht ik ook! Haha, maar we zijn er oprecht trots op dat we deze situatie nog naar iets positiefs hebben kunnen draaien.”
Josh: “Het gaat mij niet om gelijk bewijzen, ik probeer gewoon zo zen mogelijk te zijn. Binnenkort verhuis ik naar Amsterdam.”
Het album is meer volwassen, maar of dat een goed iets is?
We ouwehoeren nog even verder over de break-ups. ‘Ze moesten gebeuren om plaats te maken voor betere dingen’ aldus de heren. We lullen zelfs over het type meisjes waar ze op vallen: ‘onafhankelijk en ambitieus’. Werd er in die auto nog geluisterd naar break-upsongs?
Josh: “Nee. We maakten ze. Ik heb wel een goede break-upsong voor je”, grinnikt hij. “Fix You van Coldplay”. Tom en Josh komen niet meer bij van het lachen, duidelijk een inside-joke.
Ik wil ingaan op het album en hoe het volwassener het klinkt dan het debuut. Maar direct is daar de counterstrike van Josh. “Is het nu goed of slecht dat je het album volwassener vindt? Ik denk dat het een of het ander kan zijn. Als we een ander minder volwassen album maken, dan had je nu gezegd dat het een jeugdiger en speelser album had gevonden.” Ja, misschien is het ook wel een waardeloze uitdrukking en heeft Josh nog gelijk ook. Ach, het is ook gewoon op. De fruitschaal en het bakje met nootjes zijn allebei leeg. De blikken dwalen steeds meer af in de richting van de vliegtickets, die daar zo naast mijn dichtgeklapte laptop op tafel liggen. Ik rond af, schud handen en terug vliegen ze. Terug naar de slaapkamers in London. De stranden, palmbomen en de naakte vrouwen in Los Angeles nog op het netvlies gebrand. Hadden we het ook nog over muziek moeten hebben of ging het daar nou juist over?
Jungle live zien? De band speelt dinsdag 20 november in Doornroosje en woensdag 21 november in TivoliVredenburg.