Terwijl de wijken van New York worden schoongeveegd voor de opkomende yup, staan de jongens van WIVES spreekwoordelijk op straat tegen de muur te pissen. Met hun debuutalbum So Removed brengt de band weer wat vuiligheid naar New York. Een muzikale herbeleving van de legendarische underground uit de jaren zeventig, gemixt met een goede dosis grunge: vies, donker, scheurend en koppig.
Deze week kwam ik in het Stedelijk Museum een fotoboek tegen met beelden uit Andy Warhols Factory. Zwart-wit-foto’s van kunstenaars, optredens van The Velvet Underground en wilde feesten met helverlichte, verdwaalde koppen voor de cameraflitser. Tijden in New York die zowel gekenmerkt werden door geweld op straat, drugscrises, verdeeldheid en ongelijkheid, als door een bloeiende underground scene, artistieke vooruitgang en hedonistische hoogtepunten. Uit een vergelijkbare wereld vloeit het debuutalbum van de jonge band WIVES voort, waarmee we deze zomer via de single Waving Past Nirvana voor het eerst kennismaakten.
De vierkoppige band komt uit Brooklyn, een stadsdeel van New York City dat, net als zo veel steden in de wereld, te maken heeft met kapitalisme, gentrificatie en vertrutting. WIVES stoeit hiermee op So Removed. Onder de hoede van het platenlabel City Slang (onder andere bekend van White Denim, Calexico en Jessica Pratt) schrijft de band over de dagelijkse vervreemding van de maatschappij en de angsten die daarbij komen kijken: een onderwerp dat je niet in de koude kleren gaat zitten. Desondanks is So Removed geen depressieve plaat die je veilig onder dekens wilt luisteren. De pulserende bas in Waving Past Nirvana spoort je als luisteraar aan om al dansend je problemen te vergeten, zoals ook in de bijbehorende clip duidelijk te zien is: een tienerchick die in haar rommelige stinkappartement net zo hard los staat te gaan als in de nachtelijke club. Het doet mij denken aan de rebellerende drive achter de muziek van bands als The Pixies en Sonic Youth: de behoefte om je middelvinger op te steken naar alle burgerlijkheid, je eigen pad in te slaan en zoveel mogelijk lol en lawaai te maken.
Noisy hooks
Het muzikale resultaat is een elftal nummers die stuk voor stuk goed in elkaar zitten en gemakkelijk bewegen tussen pakkende hooks van typische grunge-powerakkoorden, noisy gitaarsolo’s en donkere baslijnen. En ook al kan So Removed bij een eerste keer luisteren als ‘een beetje veel van hetzelfde’ klinken, nummers als Workin en Servants springen er wel echt uit als pareltjes. Met een stijl die je op een fijne manier herinnert aan de karakteristieke trekken van zowel Lou Reed als Kurt Cobain, zingt frontman Jay Beach in Servants: ‘And the people they go blind to be servants […]’ De gitaar en bas beuken gestaag het hele nummer door en eindigen in chaos en dissonantie. Een soortgelijke stijl en opbouw is te horen in Workin, waar de band gedurende het hele nummer naar een climax toewerkt, die uiteindelijk wordt bereikt als drummer Adam Sachs wild op zijn cymbalen begint te rammen en gitarist Andrew Bailey zich focust op het produceren van krijsende en hoge tonen op zijn gitaar. Toch laat WIVES ook bij vlagen een ander geluid horen. Het nummer Even The Dead is een stuk donkerder en dreigender dan de andere tracks en leunt minder op grungy gitaarriffs. Dit zorgt ervoor dat So Removed wat meer kleur krijgt.
Nou ben ik nog nooit in Brooklyn geweest, maar ik woon wel in Amsterdam. Wellicht komt de hoofdgedachte van So Removed daarom extra hard bij mij binnen. Het is een plaat die verwoordt waar veel jongeren in grote steden last van hebben: het vinden van je eigen plek in een steeds grotere eenheidsworst. Ik zou WIVES zijn eigen Factory gunnen in New York.
WIVES is 19 november te zien in Cinetol in Amsterdam en 20 november in de Rotterdamse V11.
