‘Too’: zou het een verwijzing zijn naar ‘two’? Want we hebben het hier inmiddels over de tweede plaat van FIDLAR. Of bedoelen de vier Californische geinponems toch iets in de trant van ‘we can be this too’? Als in: je dacht dat je ons doorhad, maar we hebben je toch op het verkeerde been gezet? 

In ons magazine legt frontman Zac Carper uit dat onder alle ongein van de eerste plaat toch echt wel een diepere, duistere laag verborgen lag. Deze is op nummer twee duidelijk meer komen bovendrijven. Aanvankelijk horen we FIDLAR op ‘Too’ zoals we de band kennen, met de poppy single 40oz On Repeat en vertrouwd aandoende schreeuwtrack The Punks Are Finally Taking Acid. Ah, drank- en drugsverwijzingen! Feest! Maar dan: titels als Sober, Overdose, Bad Habits? Ja, de jongens zijn volwassen geworden, geeft Carper toe.

 

Gelukkig is de volwassen versie van FIDLAR niet minder tof. Sterker nog: de band heeft zich bevrijd van het party-juk en lijkt in de studio van producer Jay Joyce uit Nashville meer te hebben gedurfd. De songs zijn minder immer gerade aus en bevatten meer dynamiek en melodie. Toch gaat ook af en toe de versnelling er weer op en schreeuwt Carper als vanouds zijn teksten vol vuilbekkerij. Die combinatie maakt ‘Too’ een veelzijdige en toch coherente plaat. Een plaat die aantoont dat FIDLAR niet alleen een veelzijdige band met duidelijk eigen stempel is, maar ook eentje om definitief rekening mee te houden in de toekomst.

cloud nothings band

 

Voordat Cloud Nothings in 2012 doorbrak met het fenomenale ‘Attack On Memory’, bracht de band uit Ohio al twee platen uit die zo’n beetje in het blije surf- en grungepunk-hoekje zaten. Des te meer viel het op dat Cloud Nothings op ‘Attack On Memory’ vooral kwáád was. Heel kwaad. De plaat kende een spaarzaam luchtig momentje, maar op het gros van de songs schreeuwde voorman Dylan Baldi de longen uit zijn lijf, al dan niet zijn gitaar molesterend in minutenlang, in distortion gedrenkt beukwerk.

 

Donkere periode
In interviews vertelde Baldi destijds steevast dat hij door een donkere periode van zijn leven ging en dat zo van zich af wilde schreeuwen. Dat lijkt anno 2014 enigszins gelukt. ‘Here And Nowhere Else’ is een luchtigere en positievere plaat. Dat wil niet zeggen dat Cloud Nothings terug gaat naar zijn begindagen. Op Just See Fear en No Thoughts zet Baldi als vanouds zijn schuurpapieren, niet door enige zangtechniek gehinderde strot vol open. Anderzijds zijn opener Now Hear In en single I’m Not Part Of Me onmiskenbaar catchy, bijna vrolijk.

 

 

 

 

Beide persoonlijkheden
En het vergt wat luisterbeurten, zeker wanneer je zoals ondergetekende het indrukwekkende ‘Attack On Memory’ nog vers in het geheugen hebt. Maar ‘Here And Nowhere Else’ is absoluut geen slechte plaat. Nee, een nieuwe Wasted Days staat er niet op. Het ruim zeven minuten durende Pattern Walks heeft een opvallend gelijke structuur, maar is velen malen minder, eh, ja, boos. En dat tekent de hele plaat. Wie beide persoonlijkheden van Cloud Nothings wel goed trok, zal ook geen moeite hebben met deze nieuwe.
Robin van Essel

cheatahs band

 

Het uit Londen afkomstige Cheatahs kwam al op de Daily Indie-radar toen ze in 2012 op Le Guess Who? speelde. Dat het debuutalbum verschijnt op het Wichita-label (waar onder andere ook FIDLAR, Cloud Nothings en The Cribs getekend zijn) maakte de interesse naar Cheatahs alleen maar groter. En of dat goed uitpakt!

 

Classic shoegaze
Op deze titelloze plaat gooit het viertal classic shoegaze in de blender met net zo klassieke grunge-elementen. De balans tussen zweven (shoegaze) en beuken (grunge) is de rode draad in alle nummers, wat voor een flinke bak spanning zorgt. Opener Geographic doet dit meteen formidabel door overstuurde akkoorden te rammen en lang uit te laten klinken, om in de refreinen vervolgens een hook van jewelste erin te gooien. Door het album heen zijn er genoeg liedjes die meer naar één of de andere kant leunen.

 

 

 

 

Memorabele gitaarloopjes
Wat grunge en shoegaze met elkaar gemeen hebben is de sterke popsong-basis die iedere song heeft. Onder alle gruizige gitaren en zweverige vocalen gaan bergen aan memorabele gitaarloopjes en simpele songstructuren schuil. De complexiteit die veel galm en gruis kunnen veroorzaken is hier nergens te bekennen.

 

Op papier is hetgeen wat Cheatahs doet verre van origineel, maar een heel album lang pakken de ideeën van de band wonderbaarlijk goed uit. Het is niet een opvallende plaat, maar wel een heel goede plaat met heel veel charme. Eentje voor de jaarlijstjes? Kans is groot dat Cheatahs zeker op die van mij terecht komt.
Wessel van Hulssen

 

 

 

 

In tegenstelling tot wat de titel van de tweede single van Cloud Nothings’ nieuwe album ‘Here And Nowhere Else’  (26 maart uit) suggereert, is voorman Dylan Baldi niet rijp voor de gesloten psychiatrie. Close was het wel, als we de beste man mochten geloven in de interviews die de band rond het uitkomen van de vorige plaat ‘Attack On Memory’ gaf. Baldi was boos, depressief en teleurgesteld en schreeuwde dat op die plaat van zich af.

 

Ruige strot
En dat lijkt te hebben geholpen. Eerste single I’m Not Part Of Me klonk al toegankelijker en hitgevoelig en dat geluid is ook terug te horen op Psychic Trauma. Halverwege het nummer trekt Baldi weliswaar zijn ruige strot open, de song kent veel ritme- en volumewisselingen en een climax met de kenmerkende repetitieve ritmesectie en rammelende grunge-gitaren. Maar overall klinkt Cloud Nothings blijer en positiever dan op het leeuwendeel van de songs op ‘Attack On Memory’.

 

Psychic Trauma is niet zo hitgevoelig als de eerste single, maar dat schizofrene geluid maakt het interessant luisterwerk dat hopelijk wordt doorgezet op de aankomende plaat. Eén ding is zeker: slechter is de band uit Cleveland niet geworden. Hooguit wat minder boos.

 

 




Om alvast een impressie te geven: Cheatahs zou een perfect voorprogramma van Japandroids of Dinosaur Jr. zijn. De Londense band werd een tijdje geleden door Wichita Recordings getekend en bracht onlangs haar eerste EP ‘SANS’ uit. Vier sterke nummers die smaken naar meer. Het is de mix van jengelende en rechtdoor beukende gitaren, strakke drums en vrolijke koortjes die deze EP zo fijn maken om naar te luisteren. Op Le Guess Who? krijgen we waarschijnlijk wel meer te horen, want daar kan je ze zien op de zondag!