Met single No Woman in 2016 katapulteerde indiefolk-band Whitney zichzelf moeiteloos de muziekwereld in. Snel daarna was daar debuutalbum Light Upon The Lake en voor ze er erg in hadden was Whitney eindeloos aan het touren, verklaarde Elton John zichzelf fan, en stonden de heren voor 13.000 mensen in hun hometown Chicago.

De chaos van dakloosheid en verbroken relaties die twee jaar geleden de levens van Julien Ehrlich en Max Kacacek regeerde heeft ondertussen plaats gemaakt voor meer stabiliteit en volwassenheid. Maar ook dat brengt zijn twijfels en problemen met zich mee, vooral in een gammele tijd waar de Amerikaanse politiek een rotzooi is en klimaatverandering steeds meer een probleem wordt. Nieuw album Forever Turned Around is een reflectie op een nieuw hoofdstuk in Whitney’s leven, Ehrlich en Kacacek geven tekst en uitleg.

Dude met een Kermit de Kikker-stem
Ehrlich: “Als we nu terugluisteren naar het eerste album klinkt het voor ons meer als een collectie van singles dan een samenhangend album. Toen we Light Upon The Lake aan het maken waren hadden we heel erg het idee: oh toch niemand weet wie deze band is en wie erin zitten, mensen zullen vast gewoon denken dat het klinkt als een of andere dude met een Kermit de Kikker-stem. We wilden het gewoon graag goed laten klinken.”

Kacakek: “We begonnen toen met schrijven vanuit een ander perspectief. Wanneer we een nummer hadden bedacht namen we hem vrijwel meteen op en dan lieten we het daarbij. Bij Forever Turned Around vonden we meteen al dat het gewoon rechtstreeks vanuit onszelf moest komen. We schreven een hele hoop nummers, haalde hier en daar wat weg en vogelden de kleine dingetjes uit die geperfectioneerd moesten worden. We wilden de boel graag beter balanceren, zodat het meer een ervaring werd om naar te luisteren als geheel. Het is moeilijk om dingen te maken die goed voelen wanneer je je realiseert dat het ook écht van jezelf komt. Dat is ook wel de reden waarom het even duurde voordat we er aan begonnen.” 

Een constante cirkel
Kacakek: “Toen we klaar waren met touren hadden we dik een jaar de tijd nodig om ons leven weer een beetje vorm te geven. Om weer in een routine te vallen en dingen te schrijven waar we echt iets om gaven. Het was moeilijk om te focussen. Er komt altijd weer een punt dat we nieuwe muziek gaan maken en daardoor wordt ons leven constant beïnvloed. De dingen in ons leven zoals relaties zijn de redenen waarom we überhaupt iets willen creëren, maar het is een constante cirkel van touren, waarin je geen stabiliteit hebt, en dan weer naar huis gaan om een vorm van stabiliteit of een thema te vinden dat je inspireert om muziek te maken.”  

Ehrlich: “In Light Upon The Lake klinken we echt als onvolwassen, naïve twintigers die net leren wat liefde precies is.”

Kacakek: “Voor veel mensen is er moment in hun relatie waar ze de honeymoon phase passeren en ze terecht komen in het échte deel, waarna ze vrij snel uit elkaar gaan. Toen we jonger waren verlieten we relaties ook op dat punt, maar je kunt er ook voor kiezen om te blijven. Op het eerste album waren alle breakup songs vanuit het perspectief na de break up. Terugkijkende en denkend, wat wij hadden was echt crazy. Maar dit album gaat juist vooral over midden in een relatie zitten en de ups en downs die daarbij komen kijken. In Giving Up bijvoorbeeld, die relatie eindigde niet, maar op dat moment voelde het wel alsof het ging eindigen. We zijn dit jaar allebei samen gaan wonen met onze vriendinnen. Dan leer je te dealen met ingewikkeldere problemen.”

Kacakek: “Doorzetten en samen blijven betekent ook dat je minder leuke fases hebt die je moet ontdekken. Dat voelt voor ons als forever turned around zijn. Wanneer je verliefd bent raak je soms in paniek en denk je ‘oh shit dit is veels te goed’, je wordt compleet geconsumeerd. Soms ben je ook zo gewend om alleen te zijn dat je bang bent dat dat weer gaat gebeuren, maar tegelijkertijd is een stabiele situatie ook bijna oncomfortabel doordat je niet gewend bent.”

Ehrlich: “Gewoon de manier hoe liefde je bang kan maken.” 

Het einde van de wereld
Ehrlich: “Maar forever turned around zijn omschrijft voor ons ook de tijd waarin we zitten. We proberen te dealen met de verwarring die we voelen over de shitstorm die gaande is in ons land, maar bijvoorbeeld ook met klimaatverandering. In Chicago hebben we heel erg gemerkt hoe het weer is veranderd de afgelopen jaren. We realiseren ons steeds meer dat het einde van de wereld eraan zit te komen en dat wij dat misschien mee gaan maken. Natuur is op een of andere manier altijd een terugkerend thema in onze muziek. Bij het eerste album vonden we het vooral belangrijk dat het ging om het idee van op een prachtige plek zijn, maar deze keer is het allemaal wat donkerder. Het idee van in een kelder zitten en onze hoofden tegen de muren rammen was voor ons erg drijvend.”

Kacakek: We hebben het vaak over jezelf een beetje gek maken om iets te kunnen creëren. Om dat te bereiken hebben we ons flink afgezonderd van onze vrienden en familie. We gingen dan samen voor een lange tijd op reis. Ergens de natuur in om te schrijven en om onszelf gek proberen te maken. Het nummer Forever Turned Around pakt eigenlijk dat alles samen en is de laatste gedachte die op alles in het album terugkijkt.” 

---

Huh? Nieuwe video, nieuwe versie. No Matter Where We Go is ongeveer het eerste wat we een jaar geleden van Whitney hoorden. Nu is deze track opnieuw uitgebracht als single die veel minder lo-fi klinkt en een tikje sneller is ingespeeld.

In de clip zie je allemaal stelletjes in de hoteldebotel-fase van hun relatie. Erg klef om te zien, toch past het goed bij de mierzoete zomermuziek die Whitney maakt. De orgel die aan de kant is gezet voor een pianopartij maakt de feelgoodsfeer af. Of is de geblondeerde jongen met het schud-eitje de juiste finishing-touch geweest?

 

Ondergetekende schrijft deze recensie met de benen op het dashboard van een klassieke convertible. Een zonovergoten, subtropisch landschap flitst aan weerskanten voorbij. Of nee, de setting is een wildkampeerplaats in de bossen van Californië, bij zonsondergang. Ach, het zijn stuk voor stuk onwaarheden. Fantasieën die geruisloos het brein binnensluipen bij de eerste klanken van Whitneys langverwachte debuut Light Upon The Lake.

Aan het roer van Whitney staan twee kapiteins: Max Kakacek en Julien Ehrlich: twee meestercomponisten die hun kunst na Smith Westerns nu binnen een bloedeigen project praktiseren. Achter de kapiteins staat een vijftal matrozen dat de lieflijke vintagepop onder anderen van een koperen randje voorziet. Voor hen, de blazers, is Light Upon The Lake een triomf. Geen van de tien songs had zonder hen dezelfde fijnproeversnostalgie gehad. Het instrumentale, jazzy huzarenstukje Red Moon leunt zelfs volledig op de trompettist van dienst.

Bekijk hier de te gekke TDI Video-sessie die we in samenwerking met Subbacultcha! deden met Whitney:

 

Mede dankzij het blazersensemble heeft Whitney zijn zomerse, zorgeloze en sporadisch sentimentele sound, maar ook de slidegitaar en de songteksten doen hun werk goed, soms iets te goed. ‘I wanna take you out / I wanna drive around with you with the windows down’, zingt Ehrlich op No Matter Where We Go, gepaard met een southern rockgitaartje en gevolgd door de zoveelste ‘nanana’ van het album. Op een dergelijk moment buigt de – overigens veel te korte – langspeler zich zeer voorzichtig richting een pastiche.Dit is geen plaat voor de nuchtere doeners. Het album luistert als een esthetische coming-of-age-roman zoals dromerige teens en tweens ze graag in de trein lezen en dat is een compliment. Vol rake (doch zachte) klappen zoals single No Woman staat Light Upon The Lake niet; vol mooie, romantische, meeslepende en vooral zonovergoten liedjes wel. En daarmee is het voldoende voer voor vele vakantietripjes in de aankomende zomermaanden.

 

Slachtoffer worden van een hype is zelden een garantie voor succes in de muziekindustrie – of het nu gaat om een explosieve alarmschijf of een indiehitje. Met slechts één single op zak – No Woman – stond het Amerikaanse bandje Whitney opeens fel op de radar van menig muziekliefhebber.  Het is aan opvolger Golden Days om de positieve trend voort te zetten.

Zowel No Woman, inmiddels een half miljoen keer beluisterd op Spotify, als Golden Days luisteren als een hartgrondige ode aan de West Coast-popmuziek van ver vervlogen tijden. Melancholie regeert ook hier, al heeft het orkestrale plaatsgemaakt voor een groter, laid-back bandgevoel. Het instrumentarium is enigszins geslonken, maar met hoofdzakelijk gitaren staan Max Kakacek, Julian Ehrlich (voorheen van Smith Westerns) en compagnons evenwel hun mannetje. Als tóch tegen het einde de blazers weer opduiken en Ehrlich een kampvuurwaardig nanana-refreintje inzet, mag de voorzichtige balans worden opgemaakt. Whitney is een blijvertje en als begin juni het debuut Light Upon The Lake verschijnt kun je geen vakantie meer zonder.

 

In eerste instantie doet de clip je denken aan een reclame over de nieuwe herfstcollectie van een grote kledingretailer, maar het is veel meer dan dat. Whitney heeft een prachtig herfstnummer geschreven vol met kabbelende gitaarrifjes, geruststellende violen en blazers.

Er valt weinig over Whitney te vinden op de wereldwijde wegen van het internet, maar het klinkt zo goed dat er wel een addertje onder het gras moet zijn…  Het addertje blijken Max Kakacek en Julien Ehrlich van de band Smith Westerns. Hun aankomende debuutalbum dat in maart verwacht wordt, zal geproduceerd gaat worden door Foxygen’ Jonathan Rado. Geen gebrek aan ervaring dus bij deze jonge band.