Wavves is terug. Nadat er in 2014 voor de verandering eens geen materiaal van de garagerockers uit San Diego verscheen, komt de band nu met de vijfde langspeler, toepasselijk ‘V’ getiteld. Een aantal van de tracks, waaronder opener Heavy Metal Detox, verscheen al eerder als single en daaruit bleek al dat er van vormverlies geen sprake is.
Wavves gaat er zoals altijd met gestrekt been in en weet met zijn catchy rammelrock aan te zetten tot ouderwets meeschreeuwen. De skatepunksound is nog steeds alom aanwezig, maar op ‘V’ lijken Nathan Williams en consorten iets meer structuur aan hun nummers te hebben gegeven. Het algehele plaatje is grotendeels onveranderd, maar met nummers als Redlead, waarin gespeeld wordt met abrupte stops en breaks, weten de band toch het volle half uur dat de plaat duurt, te boeien.
Met songs over verlangen (Heart Attack) en in de put zitten om datzelfde meisje (My Head Hurts) zijn de thema’s weinig verrassend, maar Wavves laat de randjes ouderwets rafelen en daardoor wordt het nergens slap of zoetsappig. 2015 mag dus met recht een goed jaar voor Wavves genoemd worden, want naast hun split met Cloud Nothings hebben de mannen met ‘V’ ook gewoon weer een prima album afgeleverd.
Luister het volledige album hieronder!
Nathan Williams hierboven is er maar druk mee. Na een gezamenlijke plaat met Dylan Baldi van Cloud Nothings – waarvan je de review later in dit blad leest – en een plaat met The Spirit Club – review vind je onze vorige issue, komt binnenkort alweer het nieuwe Wavves-album ‘V’.
De muzikant is niet gierig met voorproefjes van de plaat en heeft inmiddels al een aantal singles het web opgeslingerd. Waarbij Williams de eerste single Way Too Much zelf lekte via Twitter met meerdere verbale aanvallen en ‘fuck its’ richting zijn platenmaatschappij. Die naar zijn mening veel te lang wachten met het uitbrengen van zijn album. Dat zit allemaal weer snor kennelijk, want door de Californische brat-punk op Heavy Metal Detox gaan bij de luisteraar als een onbewuste reflex alle handen en voeten weer richting de blauw verheven hemel.
De geschiedenis van London Calling is er eentje die al neigt naar de status van een legende. Programmeur Ben Kamsma is al sinds het eerste uur de man achter dit voorheen Britse showcase-festival. Sindsdien heeft London Calling een imago ontwikkeld waar je ‘U’ tegen zegt, onder andere door de artiesten die de line-up sierden en inmiddels de wereld hebben veroverd, maar zeker ook om de bijzondere sfeer. Maar dat weet je al en anders kom je er vanzelf achter dit weekend!
Het begon in 1992 met slechts vier bands: Bardots, Some Have Fins, Jennifers (die de naam omdoopte tot Supergrass) en Swervedriver. Lastig voor te stellen met een line-up die nu al enige jaren zo’n 24 artiesten over twee avonden verspreid kent. Er is een hoop veranderd sinds de allereerste editie. De poster groeide met het jaar en in het legendarische jaar 1994 – het jaar met Blur – kwam er zelfs al een verlegen tweede editie om de hoek gluren. In 1995 werd er weer teruggedeinsd, maar vanaf 1996 was London Calling definitief twee weekenden keer per jaar.
Langzamerhand werd de line-up van London naar de rest van Engeland gesleept. Hier is de verbijsterende lijst met Kaiser Chiefs, The Darkness, Franz Ferdinand, Editors, Bloc Party, Suede, The Libertines, Placebo, The Veils, The Maccabees, Ash, Metronomy, Foals, Bombay Bicycle Club, The xx, Florence and the Machine, Wild Beasts, Two Door Cinema Club, Snow Patrol, Peace, Temples en Klaxons het gevolg van. Vervolgens werd de rest van de UK uitgepluisd, maar tegenwoordig staan er bands vanuit de hele wereld op London Calling. Want waarom zou je je beperken tot één specifieke regio als er zoveel moois voor het oprapen ligt? Dankzij deze omslag zijn de posters naast Britse beauty’s ook gevuld met bands als Wavves, Grimes, Warpaint, Tame Impala, Jagwar Ma, TOPS, METZ, Japandroids, Foster The People, Ty Segall, Haim en Unknown Mortal Orchestra.
Tame Impala – London Calling 2010 – Foto: Atze de Vrieze
Doordat de kans groot is dat tenminste één van de aanwezige artiesten de wereld verovert, is de naam London Calling inmiddels een begrip geworden. Een begrip van een festival dat steevast geheel of grotendeels is uitverkocht. London Calling is dan ook onmisbaar in de Nederlandse festivalwereld. Alle bands moeten ergens beginnen; maar vele begonnen op London Calling. Wie weet welke bands van deze editie volgend jaar het voorbeeld hebben gevolgd van de honderden acts voor hen? Daarover speculeren we verder aan de bar dit weekend!
London Calling 2007 met The Maccabees, Klaxons, Foals, The Wombats, Blood Red Shoes, Friendly Fires e.v.a.
Toen we voor issue #9 de Belgische malloten van Double Veterans interviewden, lieten ze al doorschemeren wel van, onder andere, een biertje en een stimulerend rokertje te houden. De debuutsingle Beach Life is nu uit, de EP volgt nog.
Kikkers likken
De referenties naar allerhande stimulanten zijn inderdaad nooit ver weg bij Double Veterans. Beach Life opent met de zin “Steppin on the beach, drinking, smoking weed”. Ondanks de Belgsiche klei in de buurt van Antwerpen waar de band uit is getrokken, doet het nummer heerlijk aan het toch in veel zonniger oorden vertoevende Wavves of Jay Reatard denken. Vandaar ook de onnavolgbaar psychotische videoclip, die eruit ziet alsof deze is gemaakt door een animator met veel, uh, ‘verbeeldingskracht’. Al dan niet aangewakkerd door het likken van exotische kikkers, paddenstoelen en/of kleine postzegeltjes.
Maar als je na het zien van de video niet in een volslagen krankzinnige diepte bent afgedwaald, is je wellicht opgevallen dat de (jawel) eerste openbare studio-opname van Double Veterans (de band bracht tot nu toe alleen een filmpje van de oefenruimte met drie songs uit) gewoon ontzettend lekker is. Die ritmewisselingen, de gruizige gitaren, de oooh’s en aaah’s en die heerlijk slepende slacker-sound van voorman Lee Swinnen (overigens ook de voorman van Tubelight). De nieuwe Jay Reatard komt gewoon uit Vlaanderen. Meer, meer!
Ik stel je voor aan het trio Made Violent. De uit Buffalo, New York afkomstige Justin Acee, Joe White en Rob Romano maken snelle skate-punk met een licht poppy randje, geïnspireerd door onder andere The Strokes, FIDLAR en Wavves. De jonge honden hebben net hun allereerste single uitgebracht, genaamd Wasted Days.
Dansen, rennen, springen, schreeuwen
De single is een gedreven, toegankelijk nummer, waar in elke partij de energie er overduidelijk vanaf spat. De vocals doen hier en daar denken aan Julian Casablancas, maar White heeft een goed eigen geluid en is fijn om naar te luisteren. De snelle en hoge drum-, gitaar- en baspartijen zorgen voor een instant vrolijk en gemotiveerd gevoel. De band krijgt het in drie minuten voor elkaar dat je wil dansen, rennen, springen en schreeuwen, het liefst allemaal tegelijkertijd.
Ongelooflijke gedrevenheid
Met hun ietwat geeky uitstraling, snelle, originele riffjes en de ongelooflijke gedrevenheid om bekend te worden kan het haast niet anders dan dat Wasted Days bij gaat dragen aan een doorbraak voor de band. Made Violent doet helaas alleen enkele shows in hun eigen land, maar hopelijk zien we deze vrolijke gasten snel terug op een festival als London Calling.
Van semi-bekend tot bekend naar totaal onbekend: zo’n lijstje hebben we weer verzameld in de laatste paar dagen. Van het gekke, maar erg toffe FNORDZZ (waar echt helemaal niks over te vinden is), duiken we af via sterke nummers van Wavves, Maston en Tame Impala en komen we ondertussen bijvoorbeeld langs het prachtige, psychedelische nummer van Dennis Olsen en het belachelijk lekkere new-wave nummer Poison Arrow van Screaming Females. Enjoy!
Wauw, we hebben echt een paar mooie nummers gevonden de laatste dagen. Althans, wij zijn er erg blij mee en dat is ook wat waard! Maar ik kan niet geloven dat deze liedjes de gemiddelde Daily Indie-bezoeker koud laat. Wat hebben we dan? Dat staat eigenlijk al in het onderwerp van de post, maar wat uitgebreider: we hebben een nieuw nummer van Foals, van het nieuwe album ‘Holy Fire’ (11 februari 2013), een liedje van het debuutalbum ‘Shadows’ (12 februari 2013) van de psychedelische west-coasters van Maston, een EP van een toffe, nieuwe Australische band genaamd New Gods en ook nog een nieuw nummer van Wavves en als klap op de vuurpijl ‘making their network television debut’ bij David Letterman: DIIV!
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
