Het nieuwe werk dat indierockband Warpaint tijdens zijn show op Lowlands speelde, verraadde vorige maand al de nieuwe ontwikkelingen op hun nieuwe plaat Heads Up. Ook nu zijn er weer de ijzersterke ritmesectie met vernuftige baslijnen, de galmende gitaren en mijmerende zang, die de luisteraar dagdromend laten verdwalen. Maar het stille dromen wordt afgewisseld met speelse variaties binnen de songs en een hogere dosis dansbaarheid dan voorheen. So Good lijkt met zijn disco-invloeden zelfs op een ABBA-klassieker.
De vierkoppige band zet de lijn van het vorige album Warpaint (2014) stevig door en blijft experimenteren met verschillende elektronische effecten, gitaargeluiden en samples. En toch laat Warpaint genoeg ruimte over voor breekbare gitaarliedjes, getuige het fluisterend gezongen liefdesverdriet op afsluiter Today Dear.
Voor fans van de dromerige gitaarliedjes uit de beginperiode met The Fool (2010) zullen de nieuwe variaties op Heads Up zo nu en dan onwennig zijn. Juist die aanvullingen en de diversiteit binnen en tussen de elf nummers, geven blijk van een band die goed op dreef is en de ruimte buiten de grenzen verkent.
Warpaint heeft een nieuw nummer en dat heet, jawel, New Song. Zie het als een antwoord op al die mensen die de afgelopen twee jaar ‘warpaint new song’ hebben gegoogled, hopend op een nieuwe release. De single hoort bij het nieuwe album dat 23 september uitkomt, Heads Up genaamd. Genoeg leuke titels dus, maar hoe klinkt het?
New Song is veelbelovend en klinkt als het fietsen op een nieuwe fiets, of het kijken naar iemand die een krantenwijk loopt in de regen, of als het net de laatste trein naar huis halen, of juist net missen en dan lachen, of als het langzaam doven van een sigaret in een ijsklontje, of het voor het eerst horen van een nieuw Warpaint-nummer.
Beslis zelf anders maar:
Basgitaristen geven bands vaak een niet te missen muzikale basis, en toch blijven ze op het podium meestal wat op de achtergrond. Zo niet Jenny Lee Lindberg van Warpaint. Ze is al geen grijze muis in die band, en met haar nieuwe zijproject zet ze zichzelf pontificaal op de voorgrond.
Zo was er ineens de song Boom Boom: Jenny zingend met haar benevelende stem, en in de bijhorende video lustig dansend in een duet. Daarin ontdekken we onmiskenbaar Warpaint-sferen die gedragen worden door dikke ritmische basgitaarlijnen. Die worden niet door Lindberg gespeeld, maar door een muziekvriend die zich ditmaal in haar schaduw verschuilt.
De geschiedenis van London Calling is er eentje die al neigt naar de status van een legende. Programmeur Ben Kamsma is al sinds het eerste uur de man achter dit voorheen Britse showcase-festival. Sindsdien heeft London Calling een imago ontwikkeld waar je ‘U’ tegen zegt, onder andere door de artiesten die de line-up sierden en inmiddels de wereld hebben veroverd, maar zeker ook om de bijzondere sfeer. Maar dat weet je al en anders kom je er vanzelf achter dit weekend!
Het begon in 1992 met slechts vier bands: Bardots, Some Have Fins, Jennifers (die de naam omdoopte tot Supergrass) en Swervedriver. Lastig voor te stellen met een line-up die nu al enige jaren zo’n 24 artiesten over twee avonden verspreid kent. Er is een hoop veranderd sinds de allereerste editie. De poster groeide met het jaar en in het legendarische jaar 1994 – het jaar met Blur – kwam er zelfs al een verlegen tweede editie om de hoek gluren. In 1995 werd er weer teruggedeinsd, maar vanaf 1996 was London Calling definitief twee weekenden keer per jaar.
Langzamerhand werd de line-up van London naar de rest van Engeland gesleept. Hier is de verbijsterende lijst met Kaiser Chiefs, The Darkness, Franz Ferdinand, Editors, Bloc Party, Suede, The Libertines, Placebo, The Veils, The Maccabees, Ash, Metronomy, Foals, Bombay Bicycle Club, The xx, Florence and the Machine, Wild Beasts, Two Door Cinema Club, Snow Patrol, Peace, Temples en Klaxons het gevolg van. Vervolgens werd de rest van de UK uitgepluisd, maar tegenwoordig staan er bands vanuit de hele wereld op London Calling. Want waarom zou je je beperken tot één specifieke regio als er zoveel moois voor het oprapen ligt? Dankzij deze omslag zijn de posters naast Britse beauty’s ook gevuld met bands als Wavves, Grimes, Warpaint, Tame Impala, Jagwar Ma, TOPS, METZ, Japandroids, Foster The People, Ty Segall, Haim en Unknown Mortal Orchestra.
Tame Impala – London Calling 2010 – Foto: Atze de Vrieze
Doordat de kans groot is dat tenminste één van de aanwezige artiesten de wereld verovert, is de naam London Calling inmiddels een begrip geworden. Een begrip van een festival dat steevast geheel of grotendeels is uitverkocht. London Calling is dan ook onmisbaar in de Nederlandse festivalwereld. Alle bands moeten ergens beginnen; maar vele begonnen op London Calling. Wie weet welke bands van deze editie volgend jaar het voorbeeld hebben gevolgd van de honderden acts voor hen? Daarover speculeren we verder aan de bar dit weekend!
London Calling 2007 met The Maccabees, Klaxons, Foals, The Wombats, Blood Red Shoes, Friendly Fires e.v.a.
The Daily Indie is een gratis en interactief muziekmagazine dat zich richt op nieuwe, alternatieve muziek. Vol interviews, muziektips, fotoseries, columns, albumrecensies, een concertagenda en een hoop losse rubrieken.
The Daily Indie | Issue #09
In de negende editie zijn er interviews te lezen met Damien Jurado, Warpaint, TOY, The Growlers, Jonathan Wilson, The Oscillation, Afterpartees, Jaakko Eino Kalevi, The Lucid Dream, ERAAS en Double Veterans.
Verder zijn er losse rubrieken als The Daily Video, The Daily Literature en Best Of The Blog, is onze wegwerpcamera deze editie meegegaan met Mozes and the Firstborn en hebben we Wooden Shjips gevraagd om een mixtape te maken.
Los van deze rubrieken hebben we uiteraard weer een hoop bladzijden volgeschreven met kersverse nummers, redactietips, een hoop albumrecensies, vind je achterin een bomvolle concertagenda en lees je tussendoor een aantal prikkelende columns. En daarnaast hebben we nog veel, en ja, veel meer deze issue!
The Daily Indie is speciaal ontworpen als interactief muziekmagazine. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ze ook direct kunt beluisteren op Spotify/Bandcamp/SoundCloud, de band kan liken op Facebook of een videoclip van ze kunt bekijken op YouTube. Zo weet je ook echt waar je over leest!
Lezen via Issuu Geen smartphone of tablet? Geen probleem! Je kan The Daily Indie hieronder gewoon lezen via Issuu.
Screenshots
Ze zijn er weer! De dames uit L.A. van Warpaint komen 20 januari met een nieuwe, zelfgetitelde plaat. Op hun nieuwe album, dat ‘The Fool’ uit 2010 opvolgt, heeft de band gewerkt met Flood die de opname en de mixes deed, waarbij twee nummers door Radiohead producer Nigel Godrich zijn gedaan. Hieronder kun je de speciale teaser voor ‘Warpaint’ zien en een nummer luisteren van de nieuwe plaat. En pfoeee, dat klinkt weer lekker! De spanning, de sound, de opbouw, de helende zang: Love Is To Die klinkt hemels, steekt vernuftig in elkaar en zit boordevol ingehouden hartstocht en pure opwinding.
Crossing Border Op dit moment toert de band door Europa en doen ze ook Nederland aan tijdens Crossing Border. Op vrijdag 15 november in Enschede en zaterdag 16 november in Den Haag. Niet missen, want ook live zijn ze fenomenaal.
We klappen er gelijk goed in met This Many Boyfriends en het pakkende ‘(I Should Be A) Communist.
Yeasayer behoeft weinig uitleg volgens mij. Een band die weer helemaal terug is met het nummer ‘Henrietta’.
De band Bahamas wordt muzikaal aangestuurd door Afie Jurvanan, die het album ‘Barchords‘ bij elkaar schreef. Het nummer ‘Caught Me Thinkin’ heeft de soepele flow van Metronomy. Je moet wel even door de psychedelische gitaar in de intro heen luisteren.
Tja, die naam. Oké. Maar ‘Warpaint’ is wel een lekker nummertje. Als afsluiter van deze dag gaan we voor het Belgische School Is Cool.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
