Het was een koude editie van Here Comes The Summer. Een paar weken eerder leek de zomer er daadwerkelijk aan te komen, maar dit weekend voelde dat toch nog wel ver weg. Daarom was de festival-merchandise dan ook geen strandlaken of zwembroek, maar een muts. Toch bleef de voorspelde regen – waardoor veel kaartjes op het laatste moment op TicketSwap eindigden – bijna helemaal uit. Het is dus echt waar, wat iedereen hier altijd beweert: Vlieland, daar waait alles over. 

Het festivalterrein is klein: er is het restaurant De Bolder, de zaal De Bolder en de buitenplek tussen de bomen: Ruige Plak, waarvan volgens mij iedereen het hele festival dacht dat het Ruige Plek heette. Of misschien was ik dat alleen. Klein dus, maar daarom soms nóg gezelliger dan Into The Great Wide Open. Hier is iedereen namelijk continu op dezelfde plek. Of Plak.

Voor de fanatiekelingen speelde Mozes And The Firstborn al op de donderdagavond in De Bolder. Daar waren we niet bij, maar de volgende dag was daar alweer Hand Habits, ofwel Meg Duffy. Na gitarist te zijn van Kevin Morby en studiogitarist van The War On Drugs, werkte Duffy lang aan een solocarrière. Tussen de bomen, op de vroege vrijdagmiddag zijn we getuige van een sterke eigen show. Fijne melancholische zanglijnen waar Sharon Van Etten nog jaloers op zou zijn.

Sea Moya

Buiten tussen de hangmatten, eettentjes, houtkachels en kinderglijbanen spelen later die avond Sea Moya en Jungle By Night. Die eerste band is een Duitse krautband, maar dan met veel psychedelische groove. Ze hebben er zin in en dat voel je. Voorin wagen bezoekers hun eerste dansje en later krijgt Jungle By Night de rest van het terrein mee. Ze zijn er ieder jaar, je weet wat je gaat krijgen en toch blijven ze als geen ander sfeer maken. 

WWWater

Iets anders is WWWater in De Bolderzaal. Het is precies wat de programmering af en toe nodig heeft, namelijk een act die verrast en spannend is. Vergeleken met de soms zwoele opnames van deze Gentse elektro-artiest is het live actiever en drukker. Haar stem is altijd on point en ondanks dat het publiek even moet omschakelen, weet ze de voorste rijen helemaal los te krijgen. 

Donna Blue

Terwijl veel mensen in hun tent of in De Bolder nog bijkomen van het DJ-duo Hans en Menno, speelt Donna Blue buiten al zijn mysterieuze en zwoele indiepop en daarna meteen Amber Arcades. Halverwege de set vergeet ze even hoe een nummer ging, maar we moesten doen alsof we het niet gehoord hebben. Het was namelijk gewoon een heel sympathiek moment in een erg fijne set.

Jordan Mackampa

Later speelt Jordan Mackampa, een Brits-Congolese singer-songwriter. Als je het van een afstand over de camping hoort galmen, klinkt het eerlijk gezegd niet zo spannend. Typische midden-op-de-dag gevoelige gitaarnummers, dacht ik. Maar eenmaal bij het podium, word je hoe dan ook omvergeblazen door zijn krachtige, rauwe stem en lift de band de singer-songwriter naar een hoger niveau.

SONS

De Belgische muziekwereld is trouwens flink vertegenwoordigd op het festival dit jaar. Niet alleen WWWater, maar ook Jaguar Jaguar bijvoorbeeld, die heel ‘zalig’ en strak spelen, maar ons niet echt weten te verrassen. En ook SONS, die dat wél doen. De garagepunk knalt door de bolderzaal en de dubbele vocals geven het publiek een zetje om te gaan spingen.

Les Amazones d’Afrique

Zo houden ze De Bolderzaal een beetje warm voor Les Amazones d’Afrique, de ‘eerste vrouwelijke supergroep uit West-Afrika’. De drie vrouwen zijn gekleed in prachtige kleurrijke pakken en hebben enorm indrukwekkende stemmen. Op alle nummers, afwisselend tussen funk, blues en jazz, halen ze er alles uit met ingewikkelde en perfect uitgevoerde vocals. De zaal staat helemaal vol en de rij staat bij het begin tot buiten. Niemand zou dit willen missen. 

Black Flower

Op zondag is het best lekker warm in de zon en staan er buiten weer twee Belgische bands. Eerst speelt Mooneye, een jonge band met een aanstekelijke energie. De vocals verdwijnen soms in de hoeveelheid galm, maar het is duidelijk dat de goede stem van de frontman daarmee eerder wordt versterkt dan verhuld. Die andere band is Black Flower, al zal je aan niet veel merken dat ze uit België komen. Ze spelen namelijk Ethiopische jazz, zoals Mulatu Astatke het gewild zou hebben en zetten de Ruige Plak zo op het einde nog even mooi in bloei.

Het hoogtepunt van de dag krijgen we in De Bolder, waar ’s ochtends de documentaire ‘De koning van de Nederlandstalige Rock-‘n-Roll’ speelt. Een film over Ricky De Sire, een cultheld die leeft om de beste Rock-‘n-Roll van ons land te maken, maar er misschien wel nooit gaat komen. Dit ontwapenende portret, gemaakt door Bastiaan Bosma van Aux Raus en Ploegendienst toont de gevoeligheid achter de vunzige teksten van Ricky. Terwijl iedereen vol verbazing naar de film kijkt, staat Ricky zelf aan de zijkant. Hij kijkt aandachtig naar zichzelf, maar vooral naar de reactie van de zaal. 

Een uur later staat hij op het podium. In de film zagen we al hoeveel waarde Ricky de Sire hecht aan beeldmateriaal: van zijn optredens, maar ook dat zijn lieve, nuchtere ouders alles van hem hebben vastgelegd. Die scènes worden nu voor onze ogen werkelijkheid. “Kun je effe filmen Piet”, roept hij door de microfoon, “als je het rode knopje kunt vinden”. Mensen die de film niet hebben gezien, zullen ongetwijfeld raar hebben opgekeken toen ze binnenliepen en een man met grijs haar en open overhemd over ‘dubbele penetratie’ horen zingen. Wie het verhaal uit de film kent, begrijpt een stuk beter waarom hij op onverwachte momenten door het publiek rent en soms vunzige teksten zingt. De frustratie van de nog niet doorgebroken Ricky is begrijpelijk, met deze band komen zijn poëtische teksten echt goed tot zijn recht. Luister maar naar ‘Nevelen der toekomst’, misschien komt het alsnog. 

traumahelikopter2

 

 

Alle synoniemen voor de woorden: ‘leuk’, ‘gezellig’, ‘mooi’ en ‘intiem’ waren weer afgelopen weekend weer van toepassing op Into The Great Wide Open op Vlieland. The Daily Indie was aanwezig in de vorm van fotografe Anne Steenbergen om een fotoverslag te maken en het weekend vast te leggen. Klik rustig door de foto’s en zet de Spotify Playlist nog eens aan om na te genieten van ITGWO.