Black lips - underneath the rainbow

 

Het uit Atlanta afkomstige kwartet Black Lips is weer helemaal op gang. Nadat de jongens na drie jaar weer nieuw studiowerk afleverden in de vorm van een aanstootgevende single, Boys in the Wood, kwam de aankondiging van een nieuw album er snel achteraan. De zevende plaat van de garagepunkers heet ‘Underneath the Rainbow’ en bevat twaalf pareltjes van songs. 

 

Het album begint met het nummer Drive By Buddy. Grote hobby’s van de bandleden komen direct weer naar voren: prostituees en drugs blijven een hot topic bij Black Lips. Van het soms vrij duistere verleden van de band valt niets te merken. De swingende, zomerse gitaarriffjes en de nonchalante solo’s zijn net zo verslavend als in 2011, en misschien zelfs nog wel meer. De titels van de liedjes Smiling, Funny en Make You Mine verraden het al: de positieve, losbollige teksten van de jongens zijn geen spat veranderd.

 

 

 

 

Meesterwerkjes
Black Lips is lekker zichzelf gebleven, en dat is de onderliggende kracht van het album. Elk nummer op ‘Underneath the Rainbow’ is weer een eigen, eigenwijs meesterwerkje, dat doet smaken naar meer. Op repeat, die handel!
Jente Lammerts

 

 

 

black lips

 

 

In juni waren we wat rond aan het dollen met de jongens van Black Lips tijdens een niet al te serieus interview. Bij wat navraag over de nieuwe plaat zei bassist/zanger Jared Swilley dat de nieuwe plaat door Patrick Carney van The Black Keys zou worden geproduceerd en “tien miljoen keer beter zou worden”. Leek mij eerlijk gezegd wat veel, zeker omdat de allejezus goede, door Mark Ronson geproduceerde plaat, ‘Arabia Mountain’ niet snel te overtreffen lijkt. Maar gelukkig is de nieuwe single Boys In The Wood weer helemaal Black Lips en belooft de nieuwe plaat ‘Underneath The Rainbow’ (18 maart) weer een classic te worden.

 

Boys In The Wood
De lekker slome, extra nonchalante vibe van de vier garage-ridders is weer precies zoals je ‘m hebben wilt en gaat naar eigen zeggen over: “doing bathtub drugs and drinking bathtub gin”. Met een laag tempo, gangvocals, zompige gitaren,  en een nasaal en roots rock-achtige sound is het minder surfrock en rock-out-with-your-cock-out-achtige feestsfeer, maar zeker niet minder lekker. Zo’n onweerstaanbare groove die The Black Lips hebben, vind je dan ook bij verdomd weinig bands.