Het eerste nummer Cycle, van de twaalfde Beck-plaat luidt het album in met een lekker klassiek ‘herrijs uit de dood’ geluid. In dit geval een ‘herrijs uit de medische en persoonlijke problemen’ waar Beck de afgelopen jaren mee kampte. Zes jaar na zijn laatste plaat ‘Modern Guilt’ hebben we hebben op ‘Morning Phase’ te maken met de ingetogen Beck, die Beck die we alleen eerder bij ‘Sea Change’ leerde kennen tijdens zijn relatiebreuk. Dit album groeide uit tot een legendarische plaat, en dat is precies wat er bij ‘Morning Phase’ ook gaat gebeuren. 

 

Verwennen
De funk, hiphop en blues-elementen waar Beck eerder mee heeft gestoeid hebben plaats gemaakt voor country, rock en folk. Maar dit is geen enkel probleem. Tokkelende gitaren, pingelende piano’s, de serene stem van Beck en rustige sferen verwennen je oren dertien nummers lang. Nummers waaruit blijkt dat de songwriter zichzelf weer heeft herpakt en opnieuw heeft uitgevonden. Zelfverzekerde, lichte nummers die stuk voor stuk in hetzelfde tempo voorbij kruipen.

 

‘Morning Phase’ is de perfecte plaat voor in de, je raadt het niet, ochtend. Meerdere nummers gaan dan ook over het opgaan van de zon, zoals Waking Light en Morning. Dus gooi je espresso-apparaat aan, kruip onder een deken en geniet.

 

Terwijl Beck ondertussen druk bezig  is om zich in het rijtje van legendes als Neil Young, Nick Cave en Nick Drake te voegen.
Mabel Zwaan

 

 

 

 

 

Thomas Azier ruilde op negentienjarige leeftijd Nederland in voor Berlijn. Geïnspireerd door zijn nieuwe omgeving werkte hij aan zijn sound en songs. Nu, na twee goed ontvangen EP’s, heeft hij zo’n hype opgebouwd dat hij zijn thuisland al ruimschoots ontgroeid is.

 

‘HYLAS’ is Azier’s eerste full-length album en het laatste hoofdstuk in zijn HYLAS-trilogie. En alles aan de plaat klinkt en voelt als een apotheose. De compacte popsongs zijn gevuld met grootse synthesizers en theatrale zanglijnen. Naast de grootse momenten klinkt ‘HYLAS’ net zo vaak gestroomlijnd als diep en indringend, net zo vertrouwd als vooruitstrevend.

 

 

 

 

 

Binnen het concept van popliedjes gaat Azier los in de productie. Het geheel klinkt zo verfijnd en tegelijkertijd ijzersterk, dat het als ‘electropop’ bestempelen voelt alsof je Azier tekort doet. Er is geen sprake van slechte songs, slechts van paar songs die minder goed zijn dan de hoogtepunten. Dat dit laatste Hylas-hoofdstuk een album is en geen EP, is precies wat Thomas Azier en de complete trilogie verdient.
Wessel van Hulssen