In de jaren 60 van de vorige eeuw deed een rockformatie uit New York genaamd The Velvet Underground de muziekwereld op zijn grondvesten schudden. De band, aanvankelijk begeleid door Andy Warhol, had weinig commercieel succes, maar bleek later van onschatbare waarde voor de verdere evolutie van de popmuziek. Ruim vijftig jaar later kent iedereen Sunday Morning, Pale Blue Eyes en I’m Waiting For The Man, klassiekers die voor altijd tot het canon van de rock zullen behoren.
Dat brengt ons in het Londen van 2016. Ultimate Painting heeft hier namelijk net zijn nieuwste plaat, genaamd Dusk, uitgebracht. Pas twee jaar geleden kwam het zelfgetitelde debuutalbum van het duo uit, maar James Hoare en Jack Cooper zijn nu al toe aan hun derde langspeler, waarvoor ze weer ouderwets diep uit het vaatje van de Velvets getapt hebben.
Roepen dat het hier imitators betreft, zou echter te kort door de bocht zijn. Ja, de hoekige, stuwende gitaren en simpele drumritmes doen erg aan Lou Reed en co. denken, maar Ultimate Painting frist deze sound op met lome maar catchy pophooks en een uitmuntend gevoel voor songcraft. Dusk is een stuk soberder en donkerder dan de voorgaande twee albums, voelt meer als een nachtelijke autorit dan een fietstocht door het park, maar er is genoeg te genieten en mee te neuriën, zoals de meerstemmigheid op Monday Morning en de ‘oohoohooh’s in Who Is Your Next Target.
Met deze nieuwe plaat hebben Hoare en Cooper weer een prima verzameling liedjes afgeleverd, maar stilaan wordt wel duidelijk dat het duo langzaam door zijn licks en gimmicks heen begint te raken. Dusk is een vermakelijke plaat, maar vernieuwt niet, wordt nergens spannend en voelt over de gehele linie toch als meer van hetzelfde.
