Lekker weer wordt het niet dit weekend, dus je hebt alle tijd om nieuwe muziek te luisteren! Komt goed uit, want de stroom aan kersverse albums en singles houdt nooit op. Gelukkig hebben we hieronder de belangrijkste releases voor je op een rijtje gezet.
Deze week is een feest van herkenning voor iedereen die al een tijdje meeloopt in de indiewereld. Onder meer Mount Eerie, Yo La Tengo en The Decemberists brengen vandaag hun nieuwe albums uit. Nieuwere namen op je Release Radar? Dat zijn midden maart onder meer The Magic Gang en Fickle Friends. En dan is er nog de bijzonder geslaagde samenwerking tussen Woods en het Scandinavische Dungen!
Liever nieuwe singles bij je luistersessies? Check dan vooral de nieuwe muziek van Amen Dunes, Grouper en Ulrika Spacek, die binnenkort allemaal met nieuwe releases komen! Ook heeft Courtney Barnett een tweede single voor haar tweede plaat en verrast Virginia Wing met een piekfijn gitaardeuntje.
De nieuwe plaat Modern English Decoration klinkt als het moment waarop het tijdens een psychedelisch feestje weer licht begint te worden en je de gezichten van de bezoekers langzaam ziet veranderen in de wegebbende schaduwen van het ochtendlicht. A face melting record zoals de Engelsen zo mooi kunnen zeggen, een term die zelden zo goed op zijn plek is geweest als bij Ulrika Spacek.
Als je de platen van Ulrika Spacek voor de eerste keer hoort, heb je het idee dat je luistert naar een band die geschiedenis aan het schrijven is. Something’s going on here! Misschien overdrijven we het, maar als we in onze glazen bol op ons plakkerige kantoortje kijken, is dit niet zomaar een bandje. Ken je Ulrika Spacek nog niet, of een beetje? Lees dan zeker even door.
Europese tour en een trouwende bassist De band speelt 24 september in Eindhoven en voor die show willen we nou weleens echt iets meer weten over de band die we al jaren met veel plezier luisteren en volgen. We bellen met een opgewekte zanger-gitarist Rhys Edwards, die de band in 2014 in Berlijn heeft opgericht met Rhys Williams. Inmiddels wonen de bandleden in een gedeeld huis in Londen, maar tijdens het gesprek zit de band in Frankrijk. Wat spoken de muzikanten daar allemaal uit? “We zitten nu ergens tussen Parijs en Reims in een studio, voordat we op tournee gaan hebben we nog een paar dagen vrij”, vertelt Edwards. “De eerste twee platen hebben we thuis opgenomen, maar dat willen we niet meer doen. Dat was perfect voor onze eerste periode, maar we hebben het geluid van die woonkamer nu wel genoeg vastgelegd en we willen graag kijken hoe dit gaat.”
“Voor komend werk willen we ook graag dieper in ons geluid duiken en meer apparatuur en opnametechnieken gebruiken. Tot nu toe bevalt het hier erg goed moet ik zeggen, ik kan mij ook veel beter concentreren dan in Londen. Daar word je altijd wel door iets afgeleid”, zegt de zanger. “Aan het einde van de week gaan we weer terug naar Engeland, want onze bassist Ben (White – red.) gaat trouwen. De week daarna gaan we op tour, dus dat is zijn huwelijksreis, ben ik bang”, lacht Edwards. “Naar die tour kijken we echt al een tijdje uit, want onze plaat is net voor het festivalseizoen uitgekomen, waardoor we nog niet echt een release-tour hebben kunnen doen rondom het album.”
Bezige bijtjes Ulrika Spacek is er maar druk mee. Sinds 2014 bestaat het leven van de bandleden uit continu schrijven, touren en opnemen, wat resulteerde in The Album Paranoia (2016) en Modern English Decoration (2017). Platen waar je concentratie voor nodig hebt, waar je je 45 minuten lang aan over moet geven. Het is een een kunstwerk, een reis. Je glijdt achterover hangend door kleurrijke en mistige landschappen die je herkent van Radiohead, Television, Women, Ought, Spacemen 3, Stereolab, Deerhunter, Mogwai, Sonic Youth en Pavement. Ulrika Spacek is zo veel in één, dat je tegelijkertijd geen genre aan de band kunt hangen. Dat moet je ook helemaal niet doen, dat is uiterst zonde. Ulrika Spacek is een genre op zich.
Terugkijkend op de laatste plaat die in juni uit is gekomen, waar is Edwards het meest blij mee? “Het klinkt misschien een beetje raar, maar voor mij als muzikant wil ik vooral de plaat op vinyl hebben als de release-date dichterbij komt. Dan heb je het idee dat je iets bijgedragen hebt, hoe groot of klein dat aandeel ook is. Vanaf dat moment is het het allemaal waard. En dan kan ik ook weer verder, want ik kan maar met één project tegelijkertijd bezig zijn.”
“Misschien verhuizen we wel naar Nederland na een Brexit, ik heb een vriendin gehad in Amsterdam, en dat beviel mij uitstekend”
Naast vijfsterren-albums uitbrengen, toert de band zich ook een mooie slag in de rondte. Opvallend veel Europese shows ook, in vergelijking met het aantal in de UK. “Dat klopt. We vinden het ook het leukst om in Europa te spelen. Het is exotischer, energieker en de gages zijn beter, waardoor voor ons als band makkelijker is om op tour te gaan.” De heren van Ulrika Spacek zijn behoorlijk vrije vogels, betekent dat ook een emigratie als er een Hard Brexit, met alle mogelijk nare gevolgen voor Britse muzikanten, naar Europa? “Ja, wie weet wel… Het zijn zorgwekkende tijden en we zien deze ontwikkelingen als een vijand voor de kunst. Wij voelen ons echt verbonden met Europa en we willen blijven touren door al die landen. Bovendien hebben een paar bandleden ook een buitenlandse vriendin, dus misschien trekken ze wel daarnaartoe. En misschien is Nederland ook wel iets voor ons, ik heb een vriendin gehad in Amsterdam en dat beviel mij uitstekend. Rhys (Williams – red.) is zelfs half-Nederlands! Zijn moeder komt uit Meppel, hij heeft zijn gitaar daar ook gekocht trouwens. Maar goed, we zullen zien wat er gebeurt.”
Oude kunstgalerij KEN Zoals gezegd woont de band in één huis, een oude kunstgalerij in Londen genaamd KEN. Daar nam de band zijn eerste twee platen op en organiseert het duistere feestjes. Hoe ziet dat hele gebeuren er ongeveer uit? “Het valt bijna uit elkaar, maar de ruimte is te gek en de huur is ontzettend laag voor de plek voor de omgeving waarin het staat”, zegt de muzikant. “Het is wel tijdelijk, want we kunnen er zomaar uitgegooid worden als het verkocht wordt of de eigenaar er iets anders mee wil doen. Maar goed, we hebben afgesproken dat wij nergens over zeuren en zij de huur niet verhogen, dus voor nu zitten we wel goed. En anders is het een end of an era en gaan we weer ergens naartoe.”, zegt Edwards gelaten. “Ik zou heek graag een studio willen bouwen, waar we ook andere bands op kunnen nemen en dergelijke. Maar dan komt er wel een grote verantwoordelijkheid bij, want het is al praktisch niet te betalen om dat in Londen te doen.”
Schizofrene muziek De experimentele drang zorgt ervoor dat de muziek continu verandert van textuur, kleur en structuur. De uitgerekte nummers spinnen zich alle kanten op binnen zestien maten, in plaats van een melodie af te ronden binnen acht maten. Het zijn allemaal van die kleine dingetjes die deze band maken. Net als het artwork, de video’s, de live-visuals, merch, bandfoto’s: alles past perfect bij elkaar. Alsof de band een kleine wereld op zich creëert. “Daar zijn we zeker bewust mee bezig. Het is voor ons een manier om ons volledig te uiten als een band. Alles hangt samen, maar het leidt uiteindelijk wel allemaal naar de muziek.”
“We proberen altijd een popliedje te vinden in de noise van de opnames, in plaats van een popliedje aan te kleden met allerlei geluiden achteraf”
Toch denkt Ulrika Spacek over zijn muziek dan weer niet te veel na, de band maakt snelle keuzes en gaat op zijn intuïtie af. Daardoor doet de muziek soms wat schizofreen aan. Als je de eerste keer goed voor de platen van de band gaat zitten, heb je echt geen idee waar het heen zal gaan en waar je terecht zal komen. Maar de band evenzeer, blijkt. “Dat klopt wel, ja. We schrijven vaak de eerste dertig, veertig seconden van een nummer, dan laten we het een tijdje liggen en gaan we er pas mee stoeien. We proberen altijd een popliedje te vinden in de noise van de opnames, in plaats van een popliedje aan te kleden met allerlei geluiden achteraf. Ik vind het cool om niet te weten waar het heen gaat van tevoren”, vertelt Edwards. “Dat werkt tot nu altijd wel, want alle nummers die we ooit opgenomen hebben staan ook op onze eerste twee platen.”
Support streak Eerder dit jaar ging Ulrika Spacek mee op tour met Slowdive, later dit jaar nog met Ride. Wat leert de band van zulke tours en van die generatie muzikanten? “Ik vond het mooi om te zien dat die gasten van Slowdive eigenlijk helemaal niet ouder zijn geworden. We voelden helemaal geen leeftijdsverschil of iets dergelijks. Ik vond het bemoedigend om te zien dat ik over twintig jaar gewoon een oudere versie van mezelf als twintiger kan zijn”, vertelt Edwards. “Daarnaast speelden we natuurlijk in grotere zalen dan normaal en dat werkte erg goed voor onze muziek, moet ik zeggen.”
“Zolang het maar binnen is”, voegt hij eraan toe. “We speelden laatst tijdens een festival op klaarlichte dag en dan mis je toch iets. Vooral omdat we altijd veel aandacht besteden aan live-visuals.” Ook voor de shows in Nederland heeft de band iets in petto. “Zeker, onze chauffeur doet ook onze visuals en we hebben wel wat nieuwe dingetjes uitgewerkt, dat wordt cool.” De eerste show is 24 september in Eindhoven. De band heeft een goede klik met Eindhoven en Noord-Brabant. “Ja we, speelden ook eens op Misty Fields en dat was echt heel vreemde avond. We werden ook wakker in een of ander lodge house van degene die dat organiseerde. Het was nogal een zwaar psychedelische avond, om het zachtjes uit te drukken”, concludeert de zanger tevreden.
Nog niet zo heel lang geleden waren wij behoorlijk enthousiast over The Album Paranoia, het verfrissende debuut van de Berlijns/Londense band Ulrika Spacek, met als enige kritiekpunt dat weinig songs écht excelleerden. Voor dat gebrek compenseert het vijftal nu ruimschoots met de exclusieve 7” Everything: All The Time.
Zoals dat bij de band wel vaker het geval is, ontvouwt Everything: All The Time zich geleidelijk vanuit een enkele riff – in dit geval een snaredrum. Ten langen leste belandt Ulrika Spacek in een witheet ensemble van harmonieuze samenzang en loeiend, lo-fi gitaargeweld. In al zijn melodieuze rauwheid roept Everything: All The Time de herinnering op van de gloriedagen van bands als Sonic Youth en The Jesus & Mary Chain. Voor het b-kantje grijpt de band echter nog verder terug in de pophistorie met een cover van The Velvet Underground’s Lady Godiva’s Operation, tevens een track die precies in het straatje van Ulrika Spacek past.
Ulrika Spacek is een kunstproject in hart en nieren: van de naam – op Google noch Facebook leverde tot voor kort iets op – tot de opnamesessies van het debuut ‘The Album Paranoia’. De paden van Rhys Edwards en Rhys Williams kruisten elkaar in nachtelijk Berlijn en voor ze het zelf wisten zat het duo in een voormalig kunstgalerij in Londen muziek te maken. En hoe
Het moet gezegd: ‘The Album Paranoia’ maakt een valse start. De openingsriff ‘I Don’t Know’ is sprekend de openingsriff van The Black Angels’ ‘Don’t Play With Guns’. Gelukkig neemt Ulrika Spacek al snel de juiste afslag en maken we uitgebreid kennis met een enorm creatieve band met een enorm origineel geluid.
Krautrock onder handen genomen door Edwards en Williams klinkt namelijk opeens weer verfrissend, daar waar het genre al jarenlang herkauwd wordt door de ene na de andere band. Ulrika Spacek is iets anders en dat zit ‘m vooral in de diversiteit van het materiaal. Tussen de tracks, maar ook binnen de nummers wordt de structuur voortdurend afgewisseld – van plain pop tot blaze of glory. Een song kan minimaal en aanstekelijk beginnen, halverwege drie keer kapseizen en eindigen met een nerveuze dreun. ‘Strawberry Glue’ bijvoorbeeld, is een glansrijke ratjetoe van Tangerine Dream, The 13th Floor Elevators, Neu!, The Beatles: you name it!
Tien tracks is ‘The Album Paranoia’ rijk en daarvan springt er geen eentje uit. Daarentegen excelleert de band – die inmiddels live met z’n vijven speelt – in het neerzetten van een voortdurend fascinerend schouwspel. Een schouwspel dat zelden kabbelt en zowel in mineur als in extase uitstekend te beluisteren is.
Het komt helaas niet zo vaak voor dat een debuutplaat uit het niks komt en je meteen omver blaast. De vijf Londenaren-via-Berlijn van Ulrika Spacek vormen één van de uitzonderingen.
Het kroonstuk van het net uitgekomen ‘The Album Paranoia’ is zonder twijfel She’s A Cult, waarop de vijf laten horen dat de psych-revival echt nog niet over is. Het Deerhunteresque refrein met heerlijke ijle zang maakt elke keer dat het voorbij is ruimte voor een rustig intermezzo, waarna alles weer geleidelijk losbarst en uiteindelijk krautrockend afsluit. Laat die clubshows maar komen, hier kunnen we geen genoeg van krijgen. Binnenkort vind je hier de review van het hele album.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
