Na het grote succes van zijn debuutalbum, keert het Zwitserse duo Klaus Johann Grobe binnenkort terug met een nieuwe plaat. Het album Spagat Der Liebe lijkt, afgaande op de single Geschichten Aus Erster Hand, wederom een Duitstalig meesterwerk te worden.

Aan de formule is zo op het eerste gehoor weinig veranderd. De door een voortkabbelende bas en dansbare drums aangedreven krautrock van het duo is nog altijd even aanstekelijk en pakkend. Het elektrische orgeltje voorziet het nummer verder van wat kleur. Het vrolijke ‘come on baby, wir gehen tanzen‘ uit het refrein blijft na beluisteren geheid nog een dag of twee in je hoofd ronddansen.

Spagat Der Liebe komt uit op 6 mei aanstaande uit op Trouble in Mind Records.

Het magische duo Jack Cooper (Mazes) en James Hoare (Veronica Falls) laat met ‘Green Lanes’ opnieuw van zich horen, na het alom positief ontvangen debuutalbum ‘Ultimate Painting’ (2014). En de Londenaren zijn voor deze tweede plaat vastberaden om nog meer muziek te maken die binnen het hokje van hun eigen bands niet past.

Cooper en Hoare hebben nog steeds de tijd van hun leven in Mazes en Veronica Falls, dus in principe was er weinig druk om een tweede album te maken met Ultimate Painting. En dat hoor je duidelijk op ‘Green Lanes’. Het eerste album leunde zwaar op drummachines en zéér aanwezige synthesizers, maar bevatte ook catchy teksten en melodieën. ‘Green Lanes’ is daarentegen een album dat minder pakkende teksten en synthesizers heeft, maar als geheel een volwassener indruk maakt en Cooper en Hoare op hun meest ontspannen staat van muziekmaken laat horen.

‘There’s so much you can take, before you break’, klinkt het op Paying The Price, een perfect in elkaar geweven track met een belachelijk mooi refrein. En zo gebeurt er nog veel meer, zonder Ultimate Painting heel hard hoeft te schreeuwen. Als het debuut een Casio-horloge was dat je dagelijks om je pols draagt, is ‘Green Lanes’ de 18-karaats ketting die je om je nek hangt wanneer je uit eten gaat in een Michelin-restaurant.

De psychedelische muziekstroming is niet meer weg te denken uit het muzieklandschap. Daarbinnen is Morgan Delt een uitblinker om bij stil te staan. Zijn impressionistische psychpop staat garant voor aangename droomvluchten naar erogene zones in je brein waarvan je het bestaan nog niet kende.

Dat het talent uit Californië zijn debuutcassette ‘Psychic Death Trip’ noemde en geweldige songs op zijn vorig jaar uitgebrachte plaat (via Trouble In Mind Records) voorzag van titels als Make My Grey Brain Green en Beneath The Black And Purple zegt genoeg. Een frisse, geestverruimende tip en begrijpelijke naam in de line-up van het a.s. Eindhoven Psych Lab en Le Guess Who? One Night Pandora! 

Voor fans van: Tame Impala, White Fence, The Byrds

Het is alweer het derde album van The People’s Temple uit Lansing, Michigan. Eerder uitgebracht door het geliefde Trouble In Mind Records, nu bij Hozac Records. Naar eigen zeggen ‘the most hated record label on earth’. Dat snappen wij dan weer niet helemaal, want ‘Musical Garden’ is boven alles een verdomd sterke en vermakelijke plaat.

Vanaf opener Crimson Rose spat het enthousiasme er al keihard vanaf. De sound van de band is niet zozeer retro, het klinkt daadwerkelijk alsof het opgenomen is in de jaren zestig. Zonder problemen kun je deze plaat op een feestje tussen The Sonics, The Seeds en The 13th Floor Elevators draaien, zonder dat het iemand op zou vallen dat dit in 2014 uitgebracht is.  Met de niet te stoppen single Handsome Nick als (heerlijk) voorbeeld, met een tamboerijn die niet had misstaan op de legendarische Nuggets-compilatie.

Ouderwets rauw en catchy
Maakt dat uit? Voor mij niet, want The People’s Temple heeft een tijdloze plaat geschreven met nummers die daadwerkelijk niet onder doen voor hun grootste invloeden. En dan kan ik alleen maar zeggen: hoe meer goede muziek, hoe beter! De nummers op de plaat zijn op een ouderwetse manier rauw, en tegelijkertijd verschrikkelijk catchy, zoals Smooth Moves en If You Wanna Roll. Maar ook hemels psychedelisch als I Heard You Singing en I Don’t Mind, dat met tweede, derde en vierde stemmen Beach Boys-achtig lekker is.

Via het trippy Male Secretary, het opgefokte Fast Thrills en licht punky Masters Touch en Speak No More is ‘Musical Garden’ een heerlijke en diverse muzikale tuin om in rond te hangen dit voorjaar.
Ricardo Jupijn

The People’s Temple uit Lansing, Michigan heeft alweer zijn derde album ‘Musical Garden‘ uitgebracht. En ze dat is een steengoede en bijzonder vermakelijke plaat geworden.

Tamboerijn
Niet alleen voor ons, ook voor band zelf. Je hoort dat de band het op album nummer drie nog steeds érg goed naar zijn zin heeft. Het enthousiasme spat er vanaf en slaat direct over op je eigen gemoedstoestand. De sound van de band is niet zozeer retro, het klinkt daadwerkelijk alsof het opgenomen is in de jaren zestig. Op een feestje kun je deze plaat zonder problemen tussen The Sonics, The Seeds en The 13th Floor Elevators draaien, zonder dat het iemand op zou vallen dat dit in 2014 uitgebracht is.  Met de niet te stoppen single Handsome Nick als (heerlijk) voorbeeld, met een tamboerijn die niet had misstaan op de legendarische Nuggets-compilatie.

In het uitbrengen van glinsterende psych-pareltjes is Morgan Delt heer en meester, en dat hoorde Trouble In Mind Records (o.a. Jacco Gardner, Maston, The Limiñanas) ook. Meer dan een jaar geleden hebben we hem wel eens zwevend voorbij zien komen met zijn ‘Psychic Death Hole’ cassette, sinds eind januari laat hij met zijn zelfgetitelde debuutplaat nog eens zien wat voor zaligmakende psych deze caleidoscopische tovenaar in zich heeft.

Kleurrijke draaikolk
Je stort jezelf in een kleurrijke draaikolk vol invloeden van Wilson, Boettcher en Barrett, waar je niet snel meer uitkomt. Je wordt opgezogen door de obscure schoonheid die zich voor het eerst laat horen op de opener Make My Grey Brain Green. Te omschrijven als ‘flowerdelia’ wordt Barbarian Kings gelijk afgeschoten als opvolger; een nummer waarin eigenlijk alles achterstevoren afgespeeld lijkt te worden. Mr Carbon Copy heeft zelfs iets van The Strokes in zich, waarna je helemaal niet meer weet waar je belandt bent.

In de bizarre luisterervaring hoor je dingen die je waarschijnlijk nog niet eerder hebt gehoord. ‘Morgan Delt’ is een behoorlijke natte droom voor psych-rockers die niet vies zijn van een potje experiment. Maar het is niet alleen maar moeilijke, rare, niet vol te houden en in LSD ondergedompelde muziek dat de klok slaat. Onder al die geflipte, door elkaar heen wurmende lagen, zitten fonkelende nummers verstopt die uit een ver en  niet bestaand land lijken te komen. Dromerig, pulserend en hallucinerend zijn de drie kernwoorden die op de muziek van Delt van toepassing zijn. Tel daar een analoog en stoffig klinkende tape-sound bij op en je hebt een nieuwe, favoriete artiest.

Unieke, psychedelische stijl
Het tempo houdt hij erin met het, voor zijn doen, catchy Chakra Sharks en het stompende Backwards Bird Inc. Afsluitend met Tropicana en Main Title Sequence, die de hele plaat opsommen, kom je tot een prachtig einde van een luisterervaring waarbij je al het gevoel van tijd en plaats kwijt bent geraakt. Een unieke, psychedelische stijl die 2014 gelijk goed open weet te breken. Laat je zintuigen de vrije gang  en de krankzinnig fijne nummers alles overnemen.

Tot kort geleden speelde gitarist Doug Tuttle nog in de heerlijke psych-band MMOSS. Maar dat is inmiddels verleden tijd, want de band is helaas uit elkaar en Tuttle besloot direct zijn eigen weg gegaan. Op 28 januari komt namelijk zijn zelfgetitelde debuut uit via Trouble In Mind Records.

Turn To Love
Als voorproefje van die plaat kwam laatst Turn To Love uit, een zes minuten durende jam vol benevelende orgeltjes, weidse bekkenklanken en dromerige zangpartijen. Totdat het nummer over wordt genomen door een gitaar uit de jaren zeventig die bijna vier minuten het nummer gijzelt en de ene na de andere solo afvuurt.

Verwacht geen dikke Tommy Iommi-achtige riffs en bizarre drumfills van Bill Ward. Het Franse duo Lionel en Marie Limiñana maakt muziek met een hang naar vervlogen tijden zonder het heden uit het oog te verliezen. Op My Black Sabbath nestelt de zang van Marie zich op een gekke manier met de Mediterraanse melodieën in de rest van het nummer. De kenmerkende Franc-o-phonic sound van de band heeft een hoop sixties, avant-garde en Gainsbourg in zich. Een aparte mix van retro klanken die zich soms wat ongemakkelijk samen moeten voegen met wat meer hedendaagse invloeden.

Costa Blanca
Het derde album van de band komt uit via Trouble In Mind Records op 19 november. Tot die tijd kun je hieronder alvast luisteren naar My Black Sabbath.

Deze keer spreken we met de band MMOSS uit New Hampshire die experimentele, betoverende en bijzonder pure psych maakt. Een vage en mysterieuze mist trekt door de muziek heen en hult de band onder een deken van geheimzinnigheid. Wij willen dan ook graag wat meer weten over de psych-rockers en spreken daarover met Doug Tuttle, gitarist van de band. 

Hello there! Wat ben je vandaag allemaal aan het doen?

“Ik ben eigenlijk wat dingen op aan het nemen vandaag, ik heb nog wat ander werk gedaan en een bagel gegeten. Zo even roken en dan misschien nog iets meer opnemen.”

Hoe zijn jullie begonnen met de band?

“Rachel (fluit & orgel) en ik (gitaar) hebben de band ruim zes jaar geleden opgericht in Boston. Justin (bassist), kwam vijf jaar daarna erbij toen we naar New Hampshire zijn verhuisd. Ongeveer dertig mensen hebben sindsdien nog in de band gezeten, waarvan Keven (drums) en Lukas (12-snarige gitaar) momenteel de andere bandleden zijn.”

Voor lezers die geen idee hebben wie jullie zijn, hoe kunnen we jullie het beste beschrijven?

“Freaky Garage Folk… Maar dan triest, en een hoop fucked up klinkende drums, wiebelige harmonieën en een fluit.”

Wat luisteren jullie zoal op toer?

“In de bus luisteren we naar van alles, mijn voorkeur gaat uit naar The Byrds. Justin speelt vaak Agitation Free en Vangelis, Luke houdt van de Stones en Rachel erg van Lungfish  en The Grateful Dead. Keven luistert Marty Robbins.”

Wat waren bands waar jullie tegenop keken toen jullie nog kleine MMOSS’jes waren?

“All the usual suspects. Maar er waren wel drie nummers op de radio that completely blew my mind elke keer als ze voorbij kwamen. Dat was Spirit In The Sky van Norman Greenbum, Turn, Turn, Turn van The Byrds en Dirty Water van The Standells. Oh wacht, Rock On van David Essex ook.”

Wat is het leukste aan het spelen in MMOSS?

“Om met een groep mensen te spelen die totaal voldaan zijn om één noot twintig minuten lang te spelen.”

Kun je iets vertellen over jullie laatste album ‘Only Children’?

“We hebben het opgenomen in een groot huis aan een boerderij uit de Burgeroorlog op 1/4-inch 8-track in de winter van vorig jaar. We hadden weinig microfoons, maar des te meer distortion/reverb/echo/leslie en flanger. Ik weet er niet meer heel veel van eigenlijk, we namen één dag per week op, meestal één nummer per keer. Bijna alles wat we opgenomen hebben in die winter is op de plaat gekomen. Sommige opnames deden we met de hele band  live, sommige laag voor laag. En we hebben voor het eerst piano gebruikt op een plaat.”

Hoe leggen jullie die mysterieuze en bijzonder imaginatieve sfeer vast in de studio? 

“Geen idee, we doen het gewoon kennelijk. We weten wat werkt en niet werkt en de helft van onze nummers, ook de wat meer pop-achtige nummers, hebben geïmproviseerde stukken en elementen in zich. Dat heeft misschien wel te maken met wat je beschrijft. Het is het geluid van vier à vijf mensen die door een nummer heen proberen te komen die ze nog nooit gespeeld hebben en ze laten hun foutjes die ze maken niet merken.”

Nog iets anders dat je wilt delen met onze lezers?

“Stay high. Tenzij je dat niet wilt natuurlijk.”

Psyched! Trouble In Mind Records heeft weer een nieuwe artiest in de stal en wat voor een pareltje hebben ze nu weer binnen weten te halen! Er is weinig bekend over Morgan Delt uit L.A., behalve dat ‘ie een portie experimentele psychedelica maakt die je hersenen kriebelt en onder je huid gaat zitten. En misschien is dat maar goed ook, want de luisteraar krijgt door de intrigerende, trippy en imaginaire muziek compleet de ruimte om zijn fantasie volledig de vrije loop te laten gaan en zich door een ‘onbekende’ mee te laten nemen naar een nog meer onbekende wereld. Muziek waar je geen genoeg van kunt krijgen en in kunt blijven verdwalen.

De EP ‘Psychic Death Hole’ werd een tijdje geleden al uitgebracht, maar nu verschijnen Barbarian Kings en Black Tuna Gang op 30 september ook op een ‘7-inch.

In Issue #03 van The Daily Indie kon je al een interview lezen met Maston, bij deze de recensie van ‘Shadows’, z’n debuutalbum.

Door Ricardo Jupijn

Waar muziekgenres enerzijds steeds meer overlappen, zijn er aan de andere kant nog een hoop bijzonder interessante en actieve niches. Neem bijvoorbeeld de barokke en psychedelische stijl, die een ongelooflijke opmars heeft gemaakt. Eén van de muzikale leiders is Frank Maston: een jonge muzikant die in zijn eentje één van de beste platen maakt die wij de laatste tijd op de redactie hebben gehoord. ‘Shadows’ is het zonovergoten resultaat van een gezonde dosis westkust-invloeden als The Beach Boys (véél Brian Wilson) en Van Dyke Parks, de sound van Spector en de speelse kant van McCartney.

Sixties of niet.
Zo’n album dat je helemaal wegvoert naar een andere wereld, en de wereld van Maston is een bijzonder fijne om in rond te dwalen. Geheel in barokke en psychedelische stijl opent de plaat met het instrumentale Strange Rituals, waarna het ene fijne nummer na het andere je voor de oren komt vliegen. Zonnige melodieën en psychedelische pop met een palet aan nostalgische instrumenten zetten de toon op het album. (You Were) In Love, Messages, Looks, Young Hearts, Flutter, Night: ach, eigenlijk is elk nummer prachtig op zijn eigen lieflijke, gedreven, pulserende, speelse en vredige manier. Een plaat die in elke tijd tot zijn recht komt. Of het nou de sixties zijn of niet.