Dit interview is afkomstig uit The Daily Indie Magazine, issue 24. Bestel hem hier voor meer interviews, achtergrondartikelen, reviews en nog veel meer! 

In de Poelestraat in Groningen, zo’n beetje dé uitgaansstraat van het hoge noorden, zit een trotse Mark Lada, die met liefde en een grote grijns vertelt over de te verschijnen derde plaat van traumahelikopter. De frontman en songwriter van de band dus in z’n eentje, maar voor een saai stroperig gesprek zijn we geen seconde bang. Lada is een goede prater en verstopt zijn liefde voor muziek zeker niet. Lekker lullen over muziek met een biertje, niets mis mee. Al hangend op de bank in de achterkamer van het Concerthuis, een zeventiende-eeuws voormalig concertpodium, hebben we het over album drie: Competition Stripe. 

Voor traumahelikopter moet de tijd de afgelopen zes jaar zijn omgevlogen, want: time flies when you’re having fun. Het begon met recht-voor-z’n-raap-garagerock op het titelloze debuutalbum. Op album twee werden de nummers melodieuzer en de teksten zwarter. Succes hadden ze in Amerika, waar de garagerockscene vele malen groter is dan in Nederland, met drie keer showcasefestival SXSW tot gevolg. Maar traumahelikopter is niet het doorsnee garagerockbandje: het heeft een vrijwel unieke opstelling met twee gitaren en een gestripte drumkit: enkel een floordrum, een bekken en een snaredrum. Op het derde album Competition Stripe zoekt de driemansformatie naar meer dynamiek. Niet meer veertig minuten knallen op het fameuze ‘standje traumahelikopter’ dus, want zeker op de tweede helft van de plaat mindert het tempo en vinden we ballads.

Hoe kwam de sound van Competition Stripe tot stand?
“Bij ons eerste album (traumahelikopter, 2013 – red.) waren we onbevangen en zo hebben we de plaat gemaakt. We hebben in vijf dagen alles erop geknald en dat was het. Het tweede album was gecompliceerder, zo ook het opnameproces. Onze nieuwe plaat gaat qua eenvoud meer richting album één, maar is ook een stuk gevarieerder geworden. Je ontwikkelt je als band. Er hoeft bij ons niet koste wat het kost vooruitgang in te zitten, als we maar niet twee keer hetzelfde album maken. We vinden het altijd interessant om te kijken wat we nu weer kunnen doen. Doordat we zo’n gestripte opstelling hebben, is dat de uitdaging. We hebben nu drie verschillende platen gemaakt en voorlopig lukt dat nog. De rek is er nog niet uit.”

Tekst gaat verder onder video

 

Kunnen we traumahelikopter met deze nieuwe ingeslagen weg nog wel garagerock noemen?
“Als mensen het hebben over garagerock, dan stellen ze zich voor dat het Californische, wiet rokende ragbandjes zijn, maar zo zie ik het niet. Het genre staat voor mij eerder voor een laagdrempeligheid en eerlijkheid in muziek dan voor een bepaalde sound. Waar we voor deze plaat naar geluisterd hebben loopt uiteen van country tot duistere wave. We zijn alle drie ontzettende muzieknerds en dat zit er allemaal in. Voor mij maken we daarom gewoon gitaarmuziek. Ik hoef het wiel niet per se opnieuw uit te vinden, ik zie onze band in een traditie van andere groepen. Het is gitaarmuziek van beste vrienden die het leuk vinden om te spelen. Zo simpel is het.”

De reputatie van garagerockers is wel dat er nog weleens vreemde dingen gebeuren bij een optreden.
“Ja, we hebben ooit in een Belgische bikershop gespeeld waarbij iemand, bewust of onbewust, op een gegeven moment zijn haar in de fik stak. Dat is wel een van de raarste dingen die ik ook heb gezien. Het was een heel klein zaakje en we stonden op een verhoging met een motor ernaast. Toen keek ik naar beneden en zag ik het. De bezoeker is hij de zaal uit geëscorteerd.”

Hoe was het om met de band drie keer op SXSW in Amerika te spelen?
Spelen in Amerika was altijd al een jongensdroom. Ik ben altijd gigantisch fan geweest van de muziek daar en wilde het land heel graag zien. Vooral hun kijk op muziek is inspirerend om mee te maken. De popcultuur in Amerika verschilt enorm van die in Nederland en Europa. Ik merk in Europa, en zeker in Nederland, dat het enorm goed gefaciliteerd is met popzalen en subsidies. In Amerika is dat niet zo. Daar kom je niet weg met halfbakken shit, iedereen kan daar goed spelen. Al die bands zien er goed uit, klinken goed en zijn gewend om keihard te werken – vaak zonder enig succes. Er is veel meer een kroegencircuit waar middelgrote bands nog rocken in bars. Dat heeft iets romantisch, iets charmants. Tegelijkertijd mag je hartstikke blij zijn dat wij hier in een land leven waar je de meest geweldige festivals hebt met topgeluid en goed eten. Op SXSW speelden we op een feestje van het label Burger Records. Het was een van de hipste feestjes die je er kon vinden. Toch was er een enorm slecht geluidssysteem, geen soundcheck of wat dan ook. Iedere band kwam gewoon, plugde in en ging meteen spelen, of het geluid nou goed was of niet: daar was geen tijd voor. Dat is Amerika: een enorm verschil met hier. Het is de essentie van de muziek en het is daardoor heel oprecht en echt. Ik mis die instelling bij veel Nederlandse bandjes, hier moeten we alles maar polijsten.”

Het land Amerika houdt je bezig; je zingt in de titeltrack van jullie nieuwe album ‘We Are Europeans in America, this is what we do now’. Is dat waar de plaat over gaat?”Dat was lichtelijk ironisch bedoeld. Je ziet heel vaak dat mensen in Europa erg bezig zijn met het kopiëren van wat er in Amerika gebeurt, en een heleboel bandjes doen dat ook. Hoe ik het zie ie dat ik met de vele invloeden die ik heb, graag iets wil maken wat van mij is; iets persoonlijks en geen kopie ergens van. Het overkoepelende idee van de plaat is dat we nu in een internettijd leven waarin alles toegankelijk is voor iedereen. Hartstikke mooi natuurlijk, en het levert ons een ontzettend rijke beeldcultuur op, maar er is ook een geweldige overdaad. Dan vraag ik me af: wat beklijft er nog? Wat houdt er waarde en waar kijk en luisteren we over twintig, dertig jaar nog steeds naar? Bandjes schieten als paddenstoelen uit de grond, krijgen heel veel aandacht en worden heel erg gehypet, maar een jaar later heeft niemand het er nog over. Mensen zijn continu opzoek naar iets nieuws. Daar zit ook een competitief element in, in de zin dat iedereen probeert interessanter, leuker, knapper en beter te zijn dan een ander. Alles lijkt op elkaar en je ziet het eigenlijk in veel dingen: de kunst, de mode en de muziek. Dat is de competition waar de plaat over gaat.”

Doet traumahelikopter daar dan niet aan mee?”
Als ik het op onszelf betrek, vind ik het heel cool dat wij het met z’n drieën gewoon tof hebben. Überhaupt dat we drie platen gemaakt hebben, wat heel veel bands tegenwoordig al niet meer lukt. We zijn beste vrienden, dat is het. Dat maakt dat wij er wel heel veel zin in hebben. We zijn meer een soort broers nu omdat we zoveel samen hebben meegemaakt. Wij hoeven elkaar niets uit te leggen, wij begrijpen elkaar en weten wat we aan het doen zijn.”

De nieuwe plaat van traumahelikopter is vandaag uitgekomen en daarmee zijn de drie Groningse musketiers weer weg van weggeweest, naar eigen zeggen ‘ready as we’ll ever be.’ Wij geven ze geen ongelijk. Competition Stripe is gevarieerder en gecompliceerder dan haar voorganger maar nog onmiskenbaar traumahelikopter. 

Live beluisteren zonder een cent uit te hoeven geven? Dat kan! De band speelt op 27 oktober in EKKO, Utrecht. Wij geven 2×2 kaarten weg voor deze show! Mail naar june@thedailyindie.nl waarom jij hier graag bij wil zijn.

 

I Don’t Understand Them At All was de laatste plaat van de rauwdauwers van traumahelikopter en die titel lijkt ook prima van toepassing op Somewhere; hun nieuwste single. Het nummer opent met een rustige, bijna ballad-achtige passage en even vraag je je af wat er precies gaande is.

Halverwege het nummer zetten de Groningers dan toch de versnelling in en horen we de vertrouwde, angst-ridden traumahelikopter-sound. De teksten verhalen over typische worstelingen waar je als twintiger mee te maken hebt: een rotbaantje, twijfels over je toekomst, even geen trek meer hebben in de feestjes. Tegen het einde van het tweeënhalf minuten durende nummer mag het gas weer even uit. De cirkel van het studentenleven is dan rond.

 

Het is zover! Op 18 april is er weer een nieuwe Record Store Day. Om het bestaan van onze geliefde, onafhankelijke platenzaakjes te vieren, waaien er weer miljoenen muziekliefhebbers over de wereld uit naar hun favoriete platenboer. Dit unieke evenement vindt plaats in meer dan tweeduizend onafhankelijke platenzaken in Amerika, Europa, Australië en Japan. Dit maakt Record Store Day tot het grootste, maar tegelijkertijd kleinschaligste muziekfestival ter wereld. Elk jaar komen er meer platen uit en touren er meer artiesten zich een slag in de rondte. Alleen al in Nederland zijn er 250 optredens in tachtig verschillende platenzaken. Daarnaast is er uiteraard weer een gigantische waslijst aan speciale releases die alleen op deze bewuste dag te verkrijgen zijn. Met andere woorden: een dag die geen platenliefhebber mag missen. Wij spraken enkele recordlovers over hun platenkast.

 

Brian Pots (tweede van rechts)
Zanger/gitarist PAUW

Welke plaat wil je nog graag hebben?
“Ik was een tijdje geleden samen met Rens (drummer – red.) een platenwinkel binnengestapt. Ik vond daar ‘Ogdens’ Nut Gone Flake’ van Small Faces met de ronde hoes. Rens vond ‘Their Satanic Majesties Request’, die psychedelische plaat van the Rolling Stones, met de te gekke hologramhoes. We waren allebei een beetje jaloers op elkaars vondst. In de tussentijd heeft Rens de plaat van Small Faces zelf ook weten te bemachtigen, maar ik ben nog altijd op zoek naar die plaat van The Stones met de hologramhoes.”

 Met welke plaat ben je opgegroeid?
“Mijn moeder vertelde me dat ze tijdens en vlak na haar zwangerschap heel veel naar ‘The Dark Side of the Moon’ van Pink Floyd heeft geluisterd. Uiteraard herinner ik me hier niets meer van, maar aangezien ik een supergrote fan van ze ben en dit een van mijn favoriete platen aller tijden is, heeft het misschien wel onbewust een invloed op me gehad. Ik heb de speciale editie die ze destijds op wit vinyl uitbrachten gekregen van mijn moeder. Absoluut een pareltje in mijn platencollectie!”

Wat is je ochtendplaat?
“Ik heb van die periodes. Ik weet nog dat ik een tijdje helemaal verslaafd was aan ‘The Notorious Byrd Brothers’, mijn favoriete plaat van The Byrds. Deze zette ik wekenlang elke ochtend op, terwijl ik me klaar maakte om naar school te gaan. Toen ik die plaat zoveel luisterde, wilde ik net zoals Roger McGuinn van The Byrds ook heel graag een 12-snarige gitaar. Daarom kocht ik toen mijn Danelectro 12-string.”

Corto Blommaert
Bassist Mozes And The Firstborn

Wat is je favoriete plaat?
“De plaat die ik nu het liefst opzet is Royal Headaches gelijknamige album. Ik heb dit album een paar jaar geleden gekregen toen het uitging met mijn toenmalige vriendinnetje. De plaat bevat precies de juiste dosis agressie en zelfreflectie om zo’n periode door te komen. Nu luister ik ‘m vooral omdat ik hoop dat als ‘ie gedraaid wordt, Royal Headache dit telepathisch aanvoelt en een opvolger maakt.”

Wat is je favoriete hoes?
“The Stranglers’ ‘Black and White’ is iets wat me nu te binnen schiet. Mooie zwart-witfoto’s, waarvan de compositie slingert tussen artsy fartsy en iconisch.”

Heb je je collectie op een bepaalde volgorde staan?
“Mijn platenkast heb ik zonder opzet gerangschikt op populariteit. Mijn favorieten staan het dichtst bij de platenspeler en zo bouwt zich dat helemaal af tot aan een kakofonie van vage cadeautjes en regelrechte miskopen.”

 

Carsten Brunsveld
Drummer John Coffey

Wat is de plaat die je het laatst gekocht hebt?
“Radiohead met ‘Kid A’. Dit album is een van de soundtracks van m’n middelbareschooltijd, maar dan niet in positieve zin! Waar bands als Deftones, Refused en At The Drive-In me compleet in de ban hadden, kon ik dit album in eerste instantie niet uitstaan. Prijs de heer voor dit album en mijn tot wasdom gekomen muzieksmaak, want ‘Kid A’ is natuurlijk een van de allerbeste albums ooit gemaakt. Genre-overstijgend, een band die z’n eigen scene maakt en altijd ‘voor de kudde uitloopt’. Laatst tijdens een instore-optreden kwam ik de 10-inch tegen. Die heb ik meteen meegenomen.”

Van welke band heb je de meeste platen?
“Hoewel ik al tien jaar geen plaat meer van ze gekocht heb, is mijn Metallica-verzameling nog altijd de grootste. Van ‘Kill ‘Em All’ tot ‘St. Anger’. ‘Death Magnetic’ vond ik overbodig en ‘Lucy’, nou ja, vernederend.”

Wat is je zomerplaat?
“The Story So Far met ‘What You Don’t See’.”

 

Mark Lada
Zanger/gitarist traumahelikopter

Wat was je allereerste plaat?
“Mijn eerste cd was een Best Of van 2 Unlimited. Ray & Anita, gotta love ‘em. Mijn eerste vinylplaat? Een bootleg van de Circle Jerks!”

Welke plaat draai je s’ nachts?
“‘Exile on Main St.’ van The Rolling Stones vind ik een van de beste platen ooit, die kan ik echt altijd horen. Ken je die scène uit ‘Fear and Loathing In Las Vegas’ waarin dr. Gonzo Duke vraagt om de cassetterecorder in bad te gooien op het moment dat White Rabbit piekt? Ik probeer Daan (Van Dalen, zanger/gitarist – red.) zover te krijgen dat hij dan een broodrooster bij me in bad gooit, maar hij weigert vooralsnog om mee te werken.”

Ga je voor nieuwe of tweedehands platen?
“Beide. Ik vind het leuk om platen van recente bands te kopen, omdat dat de muziek is die je bewust meemaakt en omdat je ze live aan het werk kan zien. Maar ook veel oude dingen. Je ziet me alleen geen honderden euro’s neertellen voor originele eerste persingen en dat soort onzin, het moet wel leuk blijven.”

 

Het is inmiddels alweer de achttiende editie van TDI MAG. Onze redactiebureaus puilen uit van net-niet-omvallende-stapels-promo’s en ons digitale mapje ‘TO LISTEN ALBUMS’ slokt langzaam alle vrije harde schrijf-geheugen op. Het was een periode waarin de releases je om de oren vlogen en de poppodia weer goed gevuld waren door het hele land. The Daily Indie reisde stad en land af en vulde een extra dikke april-editie van maar liefst 56 pagina’s.

 

 

Zo zijn we naar Rotterdam gegaan om een van Nederlands beste bands, Rats On Rafts, te interviewen en spraken we met Tobias Jesso Jr., dé ster van morgen waar inmiddels onze hele redactie en de hele blogosphere verliefd op is. Een a; gevormde ster die een tijd niet heeft geschenen is Jamie T, de Britse sensatie die na jaren weer terug is met een overweldigend en ontzettend goed ontvangen nieuwe plaat. Tijdens zijn show in de Tolhuistuin zochten wij hem op, om te vragen hoe het gaat met de artiest die al jaren lijdt aan onder andere heftige paniekaanvallen.

 

Voor diepe en duistere lagen zit je goed bij het uitgebreide interview met The Soft Moon, wat weer kleurrijk wordt gecontrasteerd door de white boy soul stars van de Britse band Peace. Precies tweeënhalf jaar na ons eerste interview met de band, spraken we dezelfde frontmannen op dezelfde locatie over hetzelfde onderwerp. Namelijk: Balthazar over hun nieuwe album, deze keer ‘Thin Walls’ getiteld. Binnen de Nederlandse grenzen is er de laatste jaren een ruime keuze aan toffe bands om voor te stellen en te interviewen, deze keer gingen we voor de Haagse boys van The Womb. Die bloedstollende psychedelica maken en op 1 mei met hun debuutalbum komen via Suburban Records.

Niet alleen voor de achtergrondverhalen zit je deze editie geramd, ook de categorie New Music is over zes pagina’s uitgesmeerd met de beste, nieuwe nummers en ook een column van Elias Elgersma (Yuko Yuko, The Homesick), die zijn nieuwe muzikale aanwinsten deelt met ons. Harde keuzes moesten er worden gemaakt voor TDI Radar, maar we zijn na nachten wakker liggen tot vijf bands gekomen die je écht eens zou moeten luisteren. Met onder andere Mini Mansions, Floris Bates en Pretty Vicious. Tussen al deze rubrieken kom je onderweg ook nog langs een special over het aanstaande London Calling Festival in Paradiso op 24 en 25 april en vroegen we vier artiesten naar hun platencollectie in een feature over Record Store Day dat op 18 april weer plaatsvindt over de hele wereld.  Zo vertelt Corto van Mozes and the Firstborn onder andere over zijn elpee-rangschikking, doet Carsten van John Coffey een duit in het zakje door zijn laatste gekochte en favoriete zomerplaat met ons te delen, vertelt Mark van traumahelikopter over zijn favoriete nachtplaat en heeft Brian van PAUW nog een mooie anekdote over zijn zwangere moeder en Pink Floyd.

Nog lang niet alles hoor, want achterin het blad vind je verse Album Reviews van bands als Lower Dens, Courtney Barnett, Purity Ring, of Montreal, Clarence Clarity, Roy Santiago, The Afterveins, Krill, Will Butler en Modest Mouse. Om af te sluiten kom je terecht bij een dikke Concertagenda waarmee je jezelf weer heerlijk kunt gaan verheugen op allerlei toffe shows. Dat – en nog veel meer – in deze extra vette editie van TDI MAG!

DSC_5466-1

 

 

Eén van de leukste festivals van Nederland stond afgelopen weekend weer op het programma: Kliko Fest! De derde editie in het Patronaat kende zoals altijd een mooie line-up en The Daily Indie kon het uiteraard niet laten om langs te gaan en het feestje mee te vieren!

 

 

Traumahelikopter, een van de beste Garagebandjes van Nederland uit Groningen Noord, zoals ze zelf altijd zeggen, gaf gisteravond een weergaloos optreden in het Patronaat. Tijdens het Kliko Fest, mochten ze het feest openen en de sfeer zat er gelijk al goed in. Ladingen bier vlogen over de hoofden van de bezoekers en tijdens Down In The City vormde zich spontaan een mosh pit. Zoals het hoort.

 

 

 

 

 

Birth of Joy, Nederlandse band met muzikanten van de Herman Brood Academie, Zwaar beïnvloedt door het werk van 60’s- en 70’s rock bands als The Doors, gecombineerd met de psychedelische sounds van bands als Pink Floyd, is Birth of Joy een band die de passie uit de muziek van die tijd doet herleven. Met veel bravoure en charme rocken zij ondanks hun jonge leeftijd inmiddels al meerdere jaren de grotere podia binnen én vooral buiten Nederland. Bombastische drums, gecombineerd met de hyperactieve versie van Ray Manzarek op het orgel en de bezwerende stem van gitarist/zanger Kevin doen wonderen. De performance eindigt in één heerlijke, kolkende massa van psychedelisch zweet en gierende gitaar- en orgelsolo’s.

 

 

 

 

 

Jack Of Heart: vunzig, gruizig en Frans psychpunk-bandje. Een ruige act waarbij de foto’s voor zich spreken.

 

 

 

 

 

Franse Rock ’n Roll van King Automatic’s one man band, altijd weer imponerend om te zien: drum, tambourine, gitaar en zang en dan ook nog zingen. Een niet helemaal vlekkeloos optreden, maar desondanks toch zeer vermakelijk.

 

 

 

 

 

In wisselende samenstellingen on the road sinds 1980, klinkend als vroege Rolling Stones, The Ramones en The Sonics: het zijn The Fuzztones! Het klinkt vet, rauw en onversneden. Dit is een band die een spetterende show neerzet en laat horen hoe rock hoort te klinken. Klanken van lekkere orgeltjes, rauwe zanglijnen en verder weinig moeilijkdoenerij: de lijn die The Fuzztones in een song uitzetten gaat altijd recht op het doel af, zijnde jouw rockorgaan!

 

 

 

 

 

Last maar zeker niet least is de afsluiter op het Kliko Fest, de Nederlandse bluesrockers van Shaking Godspeed. Hard, strak en furieus.

 

 

 

 

 

 

traumahelikopter2

 

 

Alle synoniemen voor de woorden: ‘leuk’, ‘gezellig’, ‘mooi’ en ‘intiem’ waren weer afgelopen weekend weer van toepassing op Into The Great Wide Open op Vlieland. The Daily Indie was aanwezig in de vorm van fotografe Anne Steenbergen om een fotoverslag te maken en het weekend vast te leggen. Klik rustig door de foto’s en zet de Spotify Playlist nog eens aan om na te genieten van ITGWO.

 

 

Savages


Concertagenda week 20
Deze week belooft weer een week vol muzikale hoogtepunten te worden. Niet alleen zijn twee van onze favoriete festivals terug met een May Day (Le Guess Who?) en een buiteneditie (London Calling), maar ook de poppodiums zijn weer mooi vol geprogrammeerd. Hier een overzicht.

 

Pissing In The Wind Presents: New York Doll

We beginnen de week rustig met een film. Deze muziek-documentaire gaat over Arthur Kane van de legendarische punkband The New York Dolls en de reünie met zijn band na dertig jaar. Blijft het bij een reünie of zit er ook een come-back in? De avond zal gepresenteerd worden door niemand minder dan dj St. Paul, meester in muziekkennis en het vertellen van verhalen.

Maandag 13 mei, Ekko Utrecht.

 

Mikal Cronin

In onze favoriete categorie ‘een mix van alle stijlen’ begint deze week voor ons met Mikal Cronin. Zijn muziek is doorspekt van surf, garage, jaren ’70 rock en gaat over typische zaken zoals break-ups en afstuderen. Zijn nieuwe album is niets minder dan fantastisch, luister bijvoorbeeld maar eens naar de single Shout It Out of Weight en je weet genoeg.

Dinsdag 14 mei, Paradiso Amsterdam.

 

Savages

Postpunkbands zijn awesome en helemaal als ze alleen uit vrouwen bestaan. Dé band van nu is dan ook Savages: vier gedreven vrouwen uit Londen die haast angstaanjagende, rauwe postpunk op je afsturen. Frontvrouw Jehnny Beth lijkt op het podium geboren en wist op London Calling en Into The Great Wide Open al te overtuigen. Savages is ronduit cool en de stoerste band van het moment.

Woensdag 15 mei, Melkweg Amsterdam.

 

Thee Oh Sees + Bleached

De garagerockers van Thee Oh Sees maken een zeer fijne mix tussen allerlei muziekgenres: jaren ’60 rock met wat lo-fi en natuurlijk psychedelica. Gruizige gitaren, een fuzz-pedaal dat overuren draait en een bevlogen zanger die weet hoe je het publiek meekrijgt. Ook de dames van Bleached staan garant voor catchy garagemuziek.

Vrijdag 17 mei, Area51 Eindhoven.

 

Le Guess Who? May Day + Le Mini Who?

Op zaterdag zal Utrecht weer omgetoverd worden tot het mekka van de nieuwe muziek. Voor een kleine dertig euro zie je onder andere Deerhunter, Unknown Mortal Orchestra, Merchandise, Mikal Cronin en Thee Oh Sees. Allemaal namen die je de afgelopen tijd op onze site voorbij ziet komen dus. Voeg daar een gratis mini-festival op de Utrechtse Voorstraat (Le Mini Who?) aan toe en het feest is compleet.

Zaterdag 18 mei, meerdere locaties in Utrecht.

 

London Calling in de Tolhuistuin

Na twintig jaar is het tijd voor wat nieuws: het befaamde festival London Calling krijgt een buiteneditie. En wel in de prachtige Tolhuistuin. Naast namen zoals Mister & Mississippi, Pien Feith en The Silhouettes wordt er voor kunst, theater en lekker eten gezorgd. En zeker waard om te vermelden: er is het hele weekend een afvaardiging van The Daily Indie aanwezig om de laatste indie-kneiters te draaien achter de DJ-tafel. Nu nog hopen op mooi weer!

Zaterdag 18 en zondag 19 mei, Tolhuistuin Amsterdam.

 

Verder deze week

  • Chelsea Wolfe + Spilt Milk. Maandag 13 mei, Tivoli Utrecht.
  • Wintersleep. Dinsdag 14 mei, Doornroosje Nijmegen & woensdag 15 mei, Patronaat Haarlem.
  • Veronica Falls. Woensdag 15 mei, Paradiso Amsterdam.
  • White Fence + Suit And Tie Johns. Woensdag 15 mei, 013 Tilburg.
  • Menomena. Woensdag 15 mei, Doornroosje Nijmegen & vrijdag 17 mei, Patronaat Haarlem.
  • Eraas + Dirty Beaches. Donderdag 16 mei, OT301 Amsterdam.
  • John Coffey + Traumahelikopter + Bullerslug. Donderdag 16 mei, Luxor Live Arnhem.
  • Dirty Beaches + Intelligence. Vrijdag 17 mei, Vera Groningen.
  • Chet Faker. Zondag 19 mei, Rotown Rotterdam.
  • The Besnard Lakes. Zondag 19 mei, Vera Groningen.

cover

 

The Daily Indie is een gratis DIT (Do It Together) muziekmagazine dat zich richt op nieuwe, alternatieve muziek. Vol interviews, muziektips, recensies, fotoseries en losse rubrieken. Maar ook met columns en achtergrondverhalen over ontwikkelingen in de indie-scene.

 

The Daily Indie | Issue #03
In de derde editie zijn er interviews te lezen met onder andere FIDLAR, Temples, Local Natives, Allah-Las, Mac DeMarco, Yeasayer, Peace, Melody’s Echo Chamber, Wild Nothing, Holograms, Traumahelikopter, The Dandy Warhols, The Spinto Band, Yo La Tengo, Hooded Fang, Black Marble, Maston, Mister & Mississippi, The Smoking Trees, Liars & Unknown Mortal Orchestra

 

Met deze keer een special over het festival London Calling. Verder doet Anne Soldaat mee aan de rubriek ‘Elf vragen aan…’, gaven we een wegwerpcamera mee op tour aan Allah-Las, gingen we thuis bij Roosbeef op bezoek om in haar platenkast te snuffelen, doken we met APRIL de nieuwe koffiebar van Concerto in, vroegen we Vox Von Braun een Spotify Mixtape te maken en hebben we samen met Vera Groningen een prachtig overzicht gemaakt van hun bijzondere Artdivision.

 

Daarnaast hebben we een interessant interview met het indie-label Trouble In Mind Records uit Chicago, en vroegen we het alternatieve dans- en feestcollectief Les Animaux om een verhaal te schrijven over hun verleden, heden & toekomst. Dat, en nog veel meer!

 

—————————————————————————————————————————————————–

 

Download de app
The Daily Indie is speciaal ontworpen als interactief muziekmagazine. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ze ook direct kunt beluisteren op Spotify/Bandcamp/SoundCloud, de band kan liken op Facebook of een videoclip van ze kunt bekijken op YouTube. Zo weet je ook echt waar je over leest!

Via de volgende link kan je The Daily Indie downloaden op je iDevice: The Daily Indie | App Store 

icon-Available-on-the-AppStore

 

 

—————————————————————————————————————————————————–

 

Lezen via Issuu
The Daily Indie is ook gratis te lezen op Issuu. Inclusief alle interactieve links!

 

 

—————————————————————————————————————————————————–

 

Preview Gallery Issue #03

jacco-gardner

Concertagenda week 5
Januari is alweer bijna aan haar eind gekomen en ook de sneeuw is voorlopig verdwenen. Gelukkig is het altijd een komen en gaan van bands, en is er ook deze week weer genoeg te beleven in de Nederlandse poppodia! Hier een overzicht.

 

THUS:OWLS
Het nieuwste album ‘Harbours’ van THUS:OWLS is vers van de pers en zal vanavond gepresenteerd worden in Nijmegen. Deze vijfkoppige band verzorgt een mix van folk en pop met een prachtige stem van zangeres Erika Angell. Ingetogen, dromerige folk wisselt zicht af met wat meer muzikaal geweld. Een aanrader voor liefhebbers van Patrick Watson en I Am Oak.

Maandag 28 januari, Merleyn Nijmegen.

 

Jacco Gardner
Twaalf februari komt het album uit van de Nederlandse Jacco Gardner:  ‘Cabinet of Curiosities’. Gardner lijkt nu al de artiest van het jaar te worden met zijn licht psychedelische ‘baroquepop’, zoals hij het zelf noemt. Pitchfork en NME zijn hem al op het spoor en ook een optreden op het bekende showcasefestival SXSW is gepland, hoog tijd om een kijkje te gaan nemen dus!

Woensdag 30 januari, OT301 Amsterdam.

Zaterdag2 februari, Manifesto Hoorn.

 

Maria Minerva
Weer een artiest in de Subbacultcha!-spotlights: ditmaal Maria Minerva uit Estland. Haar muziek is een mix van psychedelische tonen en dromerige pop, maar dan weer met enkele techno-beats. Van alles en nog wat om het interessant te maken dus! Laat je intrigeren.

Donderdag 31 februari, Ekko Utrecht.

 

Isbells
De Belg Gaëtan Vandewoude maakte met zijn band Isbells inmiddels twee albums vol folkpop. Vrolijke, soms ietwat melancholische liedjes met dromerige zang kenmerken de band.  Voeg daar live een aantal rare instrumenten en mooie samenzang bij en de avond is geslaagd. Dit keer met twee support acts: Few Bits + Rogier Pelgrim.

Donderdag 31 januari, Luxor Live Arnhem.

 

Conor Oberst
Conor Oberst is een drukbezet man. De meeste zullen hen kennen als de frontman van Bright Eyes, maar hij heeft in vele bands gezeten en is inmiddels druk bezig solo. Hij wordt geroemd om zijn schrijfkunsten waarin hij ontzettend open en eerlijk is. Maar ook zijn gitaarwerk en stem maken indruk. Een concert met zitplaatsen zodat je je volledig omver kan laten blazen.

Vrijdag 1 februari, Paradiso Amsterdam.

 

Verder deze week

  • The Soft Pack. Woensdag 30 januari, Paradiso Amsterdam.
  • Traumahelikopter + Vanderbuyst. Donderdag 31 januari, Club Ziggo Amsterdam.
  • Grauzone Festival. Vrijdag 1 februari, Melkweg Amsterdam.
  • iET. Zaterdag 2 februari, Concerto Amsterdam.
  • The Ruby Suns. Zaterdag 2 februari, Paradiso Amsterdam.

Mac DeMarco

 

CONCERTAGENDA WEEK 47
Een nieuwe week met nieuwe kansen, pak je agenda erbij want hier zijn onze concerttips van deze week.

 

Beach House
Alleen voor het mysterieuze voorprogramma Holy Other zou men al naar de Paradiso rennen: ambient muziek met warme diepe klanken die niet vies is van een likje dubstep of r&b-invloeden. Maar natuurlijk komen wij voor Beach House; voor de dromerige indiepop van het duo Victoria LeGrand en Alex Scally. Met maar liefst vier albums op zak hoeven ze de show niet aan elkaar te praten en kun je je volledig laten meeslepen door een overweldigend optreden.

Maandag 19 november, Paradiso Amsterdam.

 

Calexico
Dit gezelschap van maar liefst zeven man maken een variatie aan muziek; americana, alt-country, indierock… You name it! Met ontelbaar veel instrumenten is dit live een groot feest waar zeker gedanst zal worden.

Woensdag 21 november, Paradiso Amsterdam.

 

The xx
Ze maakten ongelooflijk veel indruk op Lowlands en met een nieuw album in de winkel is dit dan ook zeker een concert om naar uit te kijken. Naast de prachtige elektronische geluiden van Jamie XX heeft zangeres Romy Madley Croft een stem waar je kippenvel van krijgt. Klein en stil worden afgewisseld met meer dansbare nummers en dat allemaal ondersteund door mooie visuals. En dan is er ook nog een afterparty in de Tivoli de Helling met wederom Jamie xx en voorprogramma John Talabot.

Donderdag 22 november, Vredenburg Utrecht.

 

Fink
Iedereen kent inmiddels waarschijnlijk het verhaal wel van ‘dj wordt singer/ songwriter’ van Fink-zanger Fin Greenall. Inmiddels maakt hij dus intense nummers waar de focus op de zang en gitaar ligt. Met zijn enorme stage presence krijgt hij de Paradiso zeker stil.

Vrijdag 23 +24 november, Paradiso Amsterdam.


Mac DeMarco

Op de nieuwe plaat van Mac DeMarco zijn we al een tijdje verliefd. ‘2’ heeft een eigen sound, een ongelooflijk fijne sfeer en de nummers blijven dagen in je hoofd zitten. Waarbij ze een soort drang op je uitoefenen om ze opnieuw en opnieuw te horen. Ook live klinken de liedjes bijzonder fijn, check de clip hieronder maar eens als bewijs.

Zaterdag 24 november; De Nieuwe Anita, Amsterdam. 


INDIE INDIE #5
Na al deze concerten krap bij kas? Geen nood, voor maar vijf euro zie je op INDIE INDIE #5 vijf up-and-coming bands en dj’s. Zo komen Led Er Est, Mushy, Rooie Waas, Trish Trash (DJ set) en Mark van de Maat (DJ-set). Laat je verrassen en zie wellicht de band van de toekomst.

Zaterdag 24 november, Meneer Malasch Amsterdam.

Meer info vind je op de Facebook Event-pagina: https://www.facebook.com/events/340921956004440/

 

Songbird Festival
Dit jaar is de tweede editie van het singer/ songwriter festival Songbird. In zes zalen zie je talent uit binnen- en buitenland. Zo spelen onder meer: Justin Nozuka, Michael Kiwanuka, Bertolf, Yori Swart, Jamie N Commons, Mister and Mississippi en Lianne La Havas. En mocht je na een week concerten echt kapot zijn; er is ook nog een livestream in bioscoop Pathé in Rotterdam.

Zondag 25 november, De Doelen Rotterdam.

 

 

Verder deze week

  • Chain and the Gang. Maandag 19 november; OCCII, Amsterdam.
  • Cheap Time + Traumahelikopter. Donderdag 22 november; Area 51, Eindhoven.
  • Rachel Sermanni. Donderdag 22 november; Rotown, Rotterdam.
  • Mystery Jets. Vrijdag 23 november; Bitterzoet, Amsterdam.
  • The Dandy Warhols. Vrijdag 23 november; Tivoli de Helling, Utrecht.
  • The Bots. Zondag 25 november; Paradiso, Amsterdam.
  • Crocodiles + Nouveau Vélo. Zondag 25 november; Area51 Eindhoven. (GECANCELD)