Met een succesvolle dag één achter de rug stoven we op een minstens net zo benauwde zaterdag weer terug naar Amsterdam voor meer. De tweede dag van London Calling is de dag van de Grote Namen. We trotseerden de sauna die Paradiso heet voor Pond, TRAAMS, Föllakzoid en Flyying Colours, maar het zou London Calling niet zijn zonder beloftevolle newbees zoals Kane Strang, Childhood en Hazel English op het podium. The Daily Indie liet zich weer bedwelmen door muziek in alle soorten en maten.

Tekst Mabel Zwaan, Bram van Duinen en Merijn Kramer
Foto’s Sabrine Baakman

 

Kane Strang
De show van Kane Strang is zijn eerste op Nederlandse bodem, en dat is een aangename kennismaking. Tijdens de show wordt de kleine zaal van Paradiso steeds voller en heter – dat kan alleen maar een goed teken zijn. De vergelijking tussen Strang en Car Seat Headrests Will Toledo is makkelijk gemaakt, de overeenkomst zit hem niet alleen in het uiterlijk maar ook in muzikale kenmerken als de wispelturige schreeuwzang. De band komt soms nog over als een ietwat onzekere high school band, maar met een bassist die een Rocket Power-shirt draagt lijken ze dat imago niet zo erg te vinden. Naast de te verwachten tracks van album Blue Cheese is er ook aandacht voor nog onverschenen tracks van Two Hearts and No Brain en de al verschenen singles die daarbij horen – met Oh So You’re Off I See als hoogtepunt van de set. (BvD)

 

Childhood
Het was mei 2014, ongeveer vijftien graden minder warm en in de bovenzaal van Paradiso dat Childhood ons tijdens London Calling wist te betoveren. Drie jaar later keert de Londense band terug – in de grote zaal in dit keer. We verruilen de helblauwe hemel buiten voor de muzikale zonnestralen van Childhood die op ons neer rammen. Hun vrolijke shoegaze heeft – als we laatste single Californian Light moeten geloven – nu ook een meer poppy, funky edge gekregen. Een sound die perfect matcht met het zilte laagje dat vanavond op onze huid rust en onze verbrande schouders. De nagenoeg lege grote zaal matcht dan weer wat minder met de groei die de band in drie jaar heeft doorgemaakt, dus hopelijk keert Childhood snel terug om het weer dunnetjes over te doen. (MZ)

Hazel English
Hazel English heeft de dromerige relax-playlists al gehaald met haar zoete, lieflijke lofi singles. Met die nummers naborrelend in ons achterhoofd stappen wij de bovenzaal van Paradiso in, waar een petite meisje met een grote gitaar ons opwacht. Al snel worden die nummers in ons achterhoofd genadeloos van hun troon gestoten door wat wij live ervaren. Geen dromerige sfeer, maar een (door ’n compleet verkeerd afgestelde mix) luid optreden. De CHVRCHES-achtige vocals van English verdrinken in snoeiharde drums, toetsen en gitaar terwijl een constante piep in de microfoon aan onze trommelvliezen klauwt. Het optreden voelt als een zoete midzomernachtsdroom die verstoord wordt door een schelle wekker. De potentie die we in de nummers zoals More Like You hoorde sijpelt nog dunnetjes door de dramatische mix heen, maar niet genoeg om het optreden te redden. (MZ)

TRAAMS
Het Britse post-punktrio TRAAMS heeft er zin in vanavond: van begin tot eind zit het gas erop en overladen ze Paradiso met energie. Nummers worden gerust verlengd tot jams van een minuut of acht, waarbij je soms al lang bent vergeten wat ze aan het spelen waren. Toch verliest TRAAMS de aandacht van het publiek nooit. Halverwege de set nodigt frontman Stu Hopkins het publiek uit om wat verder naar voren te komen voor A House On Fire. Ook Paradiso is on fire tijdens deze track, want niemand lijkt meer stil te staan tijdens deze banger. Dankzij de retestrakke ritmesectie en het heerlijke gitaargeweld van Hopkins behoort TRAAMS tot een van de beste acts van de avond. (BvD)

Pond
Pond, het iets experimentelere broertje van Tame Impala, is waarschijnlijk de meest geanticipeerde band van London Calling 2017. Waar de grote zaal bij andere acts niet helemaal gevuld was, loopt deze bij de mannen van down under helemaal vol. Na een uitgebreide soundcheck wordt 30000 Megatons ingezet. Terwijl frontman Nicholas Allbrook bewegend als een flamingo het publiek probeert te bezweren, lijkt de nieuwe single toch nog een beetje dood te slaan. Misschien moest het publiek nog een beetje inkomen, want bij andere tracks van nieuwe album The Weather is het gekkenhuis: vooral Sweep Me Off My Feet en Paint Me Silver slaan in als een bom. Voor de fans van het eerste uur is er gelukkig ook aandacht voor het oudere werk, waarbij Giant Tortoise ons nog meer doet zweten dan we al deden. De hype maakt Pond veel meer dan waar. (BvD)

Flyying Colours
Flyying Colours zet een sterke show neer. De band, die het midden houdt tussen 80’s new wave en de muziek van DIIV, begint zijn set nogal gammel, mede door het geluid dat niet ideaal is afgesteld en zijn weerslag heeft op de vocalen. De band weet dit echter om te zetten in extra energie en knalt vervolgens vol door. Ietwat monotoon en langdradig zijn de War On Drugs-achtige jams die de tracks aan elkaar rijgen. Ze halen het tempo uit een verder behoorlijk fijne set. (MK)

Skeggs
Deze mannen uit Australië mogen de Kleine Zaal van Paradiso afsluiten en god, dat deden ze met verve. In de eerste seconde worden de intenties op tafel gelegd: Skegss is hier om te slopen met een hoofdletter S. De sneltrein gaat sneller en sneller, komt na het eerste nummer op stoom en verandert in een moshpit-creërende machine. Het meest memorabele moment komt na twee nummers: de heren vergeten de setlist, dus frontman Benny deelt deze tussen neus en lippen door uit aan de andere bandleden. Kortom, meligheid en pure pret op zijn best. De mannen van Skegss zouden volgend jaar best een grote zaal kunnen vullen. (MK)

 

 

TRAAMS is terug. In 2015 bracht de groep TRAAMS plaat Modern Dancing uit, en die krijgt nu een vervolg in twee nieuwe nummers: Slipping en Penguin. Binnenkort vind je ze samen op een 7 inch, maar goed: hoe klinken ze?

Goed, kunnen wij vertellen; vooral Slipping, dat een geweldige climax heeft. Tegen dat gitaargeweld kan Penguin op het eerste gezicht haast niet op, maar uiteindelijk ontpopt ook die song zich tot een sterk nummer. Afijn, luister zelf en beoordeel.