Deze week ligt Hold/Still, het nieuwe album van Suuns, in de winkel, maar met de release in zicht knalt de band gewoon nog even een videootje de ether in.

Brainwash is een vrij minimalistische track, waarop de voor Suuns zo kenmerkende, strakke ritmesectie grotendeels met rust wordt gelaten. Pas rond de derde minuut wordt er iets ingezet wat je een beat zou kunnen noemen – maar dan gaan ze ook wel meteen los op je trommelvliezen.

Ook interessant is de videoclip die bij het nummer hoort: een (nogal gedateerd uitziende) in 3D geanimeerde wereld, die wel iets wegheeft van spellen uit het tijdperk van de eerste Playstation. Wat we precies zien is niet helemaal duidelijk, maar laat dat bevreemdende nou net de kracht van Suuns zijn.

In ons nieuwe magazine, dat 3 juni uitkomt, lees je een interview met Suuns over de nieuwe plaat.

Wooooowww! Nehe-nehe-nehe-nehe-nehe-neheeenneeeneeeehhh. De Canadese gekkigheid knalt al vanaf seconde één vol overgave uit je speakers. One More bewijst nog maar eens de brute nonchalance van Weaves, een gekoesterde eigenschap waar menig garagerocker een pink voor over zou hebben.

Waar de fuck hebben we het allemaal over? We hebben het hier over de vurige band uit Toronto. Een freaky bandje dat nu en dan eens wat lekkers uitgebracht, godzijdank blijkt de single One More een voorproefje van de – eindelijk te verschijnen – debuutplaat te zijn!

Anders had je dit nummer ook gerust een keer of 10 tot 12 op repeat kunnen zetten. Zo groovend, veelzijdig en vol zelfvertrouwen hoor je het maar eens in de zoveel tijd. One More is helemaal dichtgesmeerd met stuiterende baslijnen en jagende drums die weg lijken te schieten om vervolgens weer ineens vol in je gezicht op te duiken. Pure energie en adrenaline. Het is een kunst om je muziek zo op te nemen. Weaves did it.

Speelt de band toevallig binnenkort nog een keer in de buurt? Nee. Maar! Op 2 juni zijn de Canadezen te vinden in het Oost-Duitse FluxBau in Berlijn. Klinkt nu al goed en een prima (extra) reden für eine Reise nach Deutschand!

Op hun nieuwste single gedragen de experimentele rockers van Hooded Fang zich als professionele onruststokers. Pas op, want bij deze hypnotiserend lekkere song ligt hyperventilatie gevaarlijk op de loer.

Strakgespannen snaren op geniepig snerpende gitaren stuwen je als luisteraar als een machteloos speelballetje alsmaar hoger de lucht in, om je vervolgens mee te sleuren in een diepe kolk van gorgelende bassen. Deze metafoor voor de onontkoombare overdosis aan indrukken waarin we tegenwoordig via alle verschillende media gevangen raken, verschijnt in mei op het album Venus On Edge. Die plaat zal, afgaand op deze single, scherper klinken dan de vorige platen.Luister Tunnel Vision hier:

Dilly Dally brengt met ‘Sore’ popdeuntjes met ballen en scherpe kartelrandjes. Het Canadese viertal is sterk beïnvloed door Pixies en ook de opstandige softgrunge-Kurt-Cobain-vibe is duidelijk hoorbaar. Dilly Dally´s zangeres Katie Monks en gitariste Liz Ball kenden elkaar al lang voor het ontstaan van de band en hebben naar eigen zeggen een ‘sister-like bond that requires no words’. Vanuit die sferen is Dilly Dally ontstaan. Heftig en melodisch, gemengd met een zakje wiet.

Op ’Sore’ staan vooral uptempo punkrocksongs met schreeuwerige zang en beeldende teksten, zoals ‘Snakes are coming out of my head and there’s blood between my legs’ (in Snake Head) en ‘I want you naked in my kitchen making me breakfast’ (in Green). Retegoed is The Touch, met een gitaarriff die je laat kwijlen uit adoratie en huilen van geluk op hetzelfde moment. Het album sluit mooi af met Burned By The Cold, het enige rustige nummer op de plaat. De kalme, maar punchy baslijnen en lome drums zorgen ervoor dat de jagende gitaarpartijen nóg beter uit de verf komen.

Kortom: de perfecte muziek om lekker op mee te blèren als de trein vertraging heeft, je relatie uitgaat of als de januariblues je even teveel wordt deze maand. Maar ook als je houdt van vrouwen met ballen die waanzinnig kunnen schreeuwen, of als je gewoon lekker gaat op melancholische punk, dan is dit je album.

Alvvays, een up and coming indierock-bandje uit Toronto, heeft mij uit mijn winterslaap weten te houden. De band bestaat uit de leden: Alec, Phil, Kerri, Brian, en Molly Rankin. Laatstgenoemde toert al een tijdje onder haar eigen naam (en als brunette!) door de grimmige staten van Amerika en besloot aan een nieuw project te beginnen: Alvvays.

Zoetsappig, maar met een rauw randje
De videoclip van Adult Diversion bestaat uit samengeraapte fragmenten uit het leven van Alvvays en laat ons zien dat het leven meer behelst dan indierock-muziek alleen, maar ook bestaat uit banale gezelligheid met je vrienden. Adult Diversion doet vrolijk en lief aan (klinkt als popmuziek), maar wisselt af met lo-fi geluiden en psychedelische klanken die af en toe ‘hallo’ zeggen. Dit jaar komt het debuutalbum uit, en het is een band die we zeker in de gaten moeten houden. Maak echter niet de vergissing door Always te typen in plaats van Alvvays, het gebeurt mij namelijk al te vaak.