Op London Calling 2012 mochten we voor het eerst kennis met ze maken: Jane Penny en haar altijd van line-up veranderende TOPS. Sindsdien heeft ze ons nooit meer laten gaan. Bijna exact twee jaar geleden stond de band voor het laatst in Nederland, met het album Picture You Staring. Daar speelde de band twee nieuwe nummers, met de vage belofte van een nieuw album. De singles kwamen, het album bleef uit: tot afgelopen week. Gisteravond speelde de band Sugar at the Gate voor een stijf uitverkochte De School.

Better Person
Een onheilspellende gedaante betreedt onder bloedrood licht als eerste het podium in De School. Waar de vorige twee gigs van TOPS in Nederland nog werden gesupport door lokale bandjes Yuko Yuko en Goodnight Moonlight zoekt de band dit jaar haar heil in Berlijn, bij Adam Byczkowski AKA. Better Person. Een einzelganger van Poolse afkomst die vanavond nog het meest lijkt op de liefdesbaby van Dracula en een personage uit Westside Story. Met een intense blik staart hij de al aardig volle zaal in, waarna hij beats uit zijn telefoon tovert.

Een beeld dat niet bepaald past bij de sfeer die hij neerzet, want ineens zijn we beland in een rokerig café in de jaren 80. Zijn fluwelen stem in combinatie met de catchy doch dramatische, droefgeestige beats laat  publiek alvast rustig wennen aan een avondje dansen, maar  geeft helaas ook de gelegenheid om hun verhaal aan elkaar kwijt te kunnen. Het publiek is niet de enige die praatgraag zijn, ook Byczkowski zelf kan er wat van. Zijn ongemakkelijke, omslachtige anekdotes slaan als een tang op een varken maar weten telkens weer een nieuw muzikaal, kwalitatief hoogstandje in te luiden. Als een donkere rookwolk bekruipen de depressieve gevoelens ons en lijkt de ene helft van de zaal in trance te geraken, waar de andere in slaap dommelt. Een dunne lijn waar Byczkowski mee touwtjespringt vanavond.

TOPS
Deze depressieve vlaag is volledig verdwenen wanneer TOPS het podium betreedt. In de oude school walmen de herinneringen van jonge, onzekere, onschuldige scholieren nog uit de stenen wanden de bloedhete zaal in. Alle outkasts en muurbloempjes van weleer lijken vanavond te zijn uitgerukt om TOPS, twee jaar na hun laatste optreden in Nederland, te bewonderen. Het rokerige café van Better Person is opgeschoven naar een schoolfeest uit de jaren 80. De ogen worden linea recta naar de innemende Jane Penny gesleept, die ons toegiechelt voor ze Circle in the Dark van het tweede album Picture You Staring inluidt. Snel daarna slingert ze nieuw werk de zaal in, waarna de duistere single Anything volgt. Deze wist ons vorig jaar al door het hart te harpoeneren, en doet niks minder in de zaal vanavond. Een voorbode voor de rest van de verrukkelijke avond. Want wat volgt is een avond die in het teken staat van het kersverse album, maar ons alsnog de oude parels niet onthoudt. 

TOPS is duidelijk gegroeid in de jaren dat we hen hebben moeten missen. Niet alleen in attitude en kwaliteit, maar ook in formatie. Waar Penny namelijk eerst de toetsen zelf voor haar rekening nam, heeft ze de taak nu overgedragen aan een nieuwe toetseniste. Dit geeft de betoverende vrouw alle ruimte om haar tot in de kern te leren kennen.  Ze heeft een stem die zonder moeite hemelhoog schiet en zich dan weer neer laat storten in de nostalgische diepte. Haar danspasjes zijn vederlicht en aandoenlijk tijdens de upbeat momenten, maar de blik in haar grote ogen meters diep wanneer ze zich in aan de mellow nummers waagt. Het ene moment is ze de girl next door, dan het meest sexy meisje van de school. Ook heeft Penny dit keer een nieuw wapen in de tourbus geladen: een dwarsfluit. Deze pakt ze er tot twee keer toe bij, waarmee ze het publiek bezweert tot een aanbiddende schare fans.

De complete show wordt in balans gehouden door de uitschieters naar beide kanten. Het lange, voortslepende The Hollow Sound Of The Morning Chime weet te betoveren waarna direct onze dansmoves worden getest met instant hit Way To Be Loved. Bij de vorige twee keer was dit de uitsmijter, waar de outro meerdere keren herhaald werd en de energie door het dak spoot. Dit trucje laten ze dit jaar achterwegen, er is een nieuwe uitsmijter; Petals. Het funky, catchy nummer van onze zomer van 2017. TOPS weet al jaren te verrassen en te betoveren. Loeisterke nummers doordrongen met charisma van Jane Penny. Dit is vanavond wederom naar een nieuw level getild. 

 Je kent het vast: alle nieuwe muziek dendert constant door je hoofd, je hebt een waslijst aan nieuwe platen die je nog wilt checken en ondertussen blijven de muzieksites maar volstromen met toffe bands en andere muziekmakers. Het lijkt haast wel alsof al jouw favoriete indie-muzikanten gezamenlijk hebben besloten om állemaal tegelijk nieuw werk uit te brengen. TDI helpt een handje!

Deze maand kregen we een voorproefje op de zomer: niet alleen door de tropische temperaturen waar ons land mee te dealen heeft, maar ook op muziekgebied druppelen de heerlijkste zomertracks  binnen. Neem bijvoorbeeld TOPS, die met hun nieuwe single Further ons nog meer laat verlangen naar de nieuwe plaat, of de indie-elektronica van Washed Out, die na vier jaar radiostilte weer nieuwe muziek heeft uitgebracht. Of LIFE, die wij kort geleden nog hebben geïnterviewd. Ook niet te missen: de kersverse tracks van Popronde 2017-kandidaten Eelke Ankersmit en The Hazzah. Geniet ervan!

Deze week komen er geen ladingen aan nieuwe platen uit, maar wat er dan uitkomt, is dan wel weer echt de moeite waard. Zo is de debuutplaat van Cende uitgekomen,een soort indiesupergroep met bandleden van LVL UP en Porches waarover je eerder al las toen we over de single Bed schreven. Maar ook de nieuwe plaat Watercourse van Sea Pinks en Popular Music van de punkers die LIFE vormen. 

Op het gebied van singles zitten we deze week wel lekker in de slappe was. Zo heeft All We Are een nieuwe single, Alt-J, TOPS, Washed Out, Beach Fossils, Febueder, BadBadNotGood, Benedict October, Hooded Fang en The KVB. Klik op play, ga lekker in de zon hangen en geniet ervan.

Cende – #1 Hit Single

Sea Pinks – Watercourse

LIFE – Popular Music

Op zoek naar een manier om aan het scala van Sint Maarten-liedjes te ontsnappen? Snoep vergeten te kopen? Of gewoon zin in dansen op heerlijke, dromerige muziek? Wij hebben de oplossing. Op 11 november staat de Canadese artpop-band Braids namelijk in EKKO, Utrecht. Je mag er als cadeautje naartoe, want wij hebben namelijk 2×2 kaarten die wij mogen weggeven! 

Het drietal timmert ondertussen al vier jaar aan de weg, gepaard met drie albums. Met hun unieke gevoel voor complexe melodieën schrikken ze er niet voor terug alle mogelijke stijlen te verkennen, om zo uit te komen bij een meteen herkenbare en eigen sound. Daarbij hoort Braids bij de befaamde Montreal-crew, waar ook Mac DeMarco, Alvvays en TOPS deel van uit maken.

Wil jij kans maken op deze tickets? Mail dan voor komende dinsdag naar prijsvraag@thedailyindie.nl en vertel waarom jij naar de show in Utrecht wil gaan!

Na twee albums was het voor TOPS weer tijd voor een single. Op Anything lijkt de lijkt de band uit Montreal afscheid te hebben genomen van de zoetsappigheid en volwassen te zijn geworden. Zo is nocturne – een muziekstuk dat voortvloeit uit de sfeer van de nacht – een begrip dat normaal gesproken alleen maar is weggelegd voor klassieke muziek. Maar TOPS-frontvrouw Jane Penny heeft zich dit compleet toegeëigend. Ze klinkt dromerig en romantisch, doch duister en eenzaam.

Pennys witblonde haren zijn ravenzwart geverfd, haar neutrale make-up heeft plaats gemaakt voor zware eyeliner en in plaats van de – voor TOPS bekende – zonnige ijsjesclips, speelt Anything zich af in de nachtelijke straten van Montreal. Penny zwalkt door de straten, terwijl zij “I don’t have anything” fluistert, en even later uit het niets begint te schreeuwen. Tegen wie? Wisten we het maar. Haar kraakheldere stem dringt wederom door tot de diepste vezels van je lichaam. Jawel, Anything is een verslavend nummer, het is er eentje voor op repeat. Een nummer om naar de sterren te staren met een glas wijn in de hand; Anything geeft de nacht een extra dimensie.

De geschiedenis van London Calling is er eentje die al neigt naar de status van een legende. Programmeur Ben Kamsma is al sinds het eerste uur de man achter dit voorheen Britse showcase-festival. Sindsdien heeft London Calling een imago ontwikkeld waar je ‘U’ tegen zegt, onder andere door de artiesten die de line-up sierden en inmiddels de wereld hebben veroverd, maar zeker ook om de bijzondere sfeer. Maar dat weet je al en anders kom je er vanzelf achter dit weekend!

Het begon in 1992 met slechts vier bands: Bardots, Some Have Fins, Jennifers (die de naam omdoopte tot Supergrass) en Swervedriver. Lastig voor te stellen met een line-up die nu al enige jaren zo’n 24 artiesten over twee avonden verspreid kent. Er is een hoop veranderd sinds de allereerste editie. De poster groeide met het jaar en in het legendarische jaar 1994 – het jaar met Blur – kwam er zelfs al een verlegen tweede editie om de hoek gluren. In 1995 werd er weer teruggedeinsd, maar vanaf 1996 was London Calling definitief twee weekenden keer per jaar.

Langzamerhand werd de line-up van London naar de rest van Engeland gesleept. Hier is de verbijsterende lijst met Kaiser Chiefs, The Darkness, Franz Ferdinand, Editors, Bloc Party, Suede, The Libertines, Placebo, The Veils, The Maccabees, Ash, Metronomy, Foals,  Bombay Bicycle Club, The xx, Florence and the Machine, Wild Beasts,  Two Door Cinema Club, Snow Patrol, Peace, Temples en Klaxons het gevolg van. Vervolgens werd de rest van de UK uitgepluisd, maar tegenwoordig staan er bands vanuit de hele wereld op London Calling.  Want waarom zou je je beperken tot één specifieke regio als er zoveel moois voor het oprapen ligt? Dankzij deze omslag zijn de posters naast Britse beauty’s ook gevuld met bands als Wavves, Grimes, Warpaint, Tame Impala, Jagwar Ma, TOPS, METZ, Japandroids, Foster The People, Ty Segall, Haim en Unknown Mortal Orchestra.

Tame Impala – London Calling 2010 – Foto: Atze de Vrieze

Doordat de kans groot is dat tenminste één van de aanwezige artiesten de wereld verovert, is de naam London Calling inmiddels een begrip geworden. Een begrip van een festival dat steevast geheel of grotendeels is uitverkocht. London Calling is dan ook onmisbaar in de Nederlandse festivalwereld. Alle bands moeten ergens beginnen; maar vele begonnen op London Calling. Wie weet welke bands van deze editie volgend jaar het voorbeeld hebben gevolgd van de honderden acts voor hen? Daarover speculeren we verder aan de bar dit weekend!

 London Calling 2007 met The Maccabees, Klaxons, Foals, The Wombats, Blood Red Shoes, Friendly Fires e.v.a.

London Calling 2012. Als je je nog afvraagt waar volgende week het feestje is, dan kunnen we je vertellen dat het feestje in Paradiso is. Op vrijdag 2 en zaterdag 3 november is er weer een mooie line-up bij elkaar geprogrammeerd, waarvan we hieronder de hoogtepunten van The Daily Indie op een rijtje zetten. Tijdens het maken van dit overzicht kwamen we erachter dat we eigenlijk alles wel heel graag een keer live willen zien.

Dan nog even voor het overzicht: het tijdschema


Te beginnen bij de vrijdag!

In de bovenzaal beginnen we om 19.00 met TOPS. Een leuke indie-band uit Montréal die zich daar begeeft in het levendige ‘DIY art pop scene’. Samen met artiesten als Claire Boucher (Grimes), die de band laatst “a bunch of weirdos” noemde, maar wel “in the most affectionate way possible”. Dat schijnt in Montréal een compliment te zijn overigens. Maar het is belangrijker wat jij al lezer/luisteraar er van vindt, dus daarvoor hebben we ‘Turn Your Love Around’ hieronder neergezet. Daar hoor je ook gelijk dat de band wat wegheeft van Fleetwood Mac, maar ook zeker veel van Ariel Pink’s Haunted Graffiti (de light-versie dan). Een interessante combinatie!



Daarna gelijk door naar de Grote Zaal voor één van onze favorieten van het weekend: Hooded Fang! Man, wat hebben die Canadezen me een toffe plaat gemaakt met Tosta Mista (luister hem alsjeblieft, it’s for your own good). Uptempo garagerock, met lekker valse gitaren, goede riffs en een rammelende, maar donders strakke show. Wat wil je nog meer? 19.30. We zien je daar!



Het volgende wat ons erg in de smaak valt is The Joy Formidable. Luister maar eens naar het liedje Austere hieronder. Da’s toch gaaf ofnie?! Deze driekoppige band uit Wales zal om 22.00 haar set beginnen in de Grote Zaal. Debuutalbum The Big Roar is alweer uit 2010, maar er staat in januari 2013 een nieuw album gepland. Daar zullen we waarschijnlijk dus wel iets van gaan horen vrijdag.



Daarna is het rennen om één van onze favoriete, nieuwe bandjes te zien spelen in de Bovenzaal rond 22.30. Temples is de dienstdoende band en zij zitten precies in die sixties/psychedelica-stroming die op ’t moment zo ontzettend populair is. In juli kwamen ze toevallig al tegen, dus we waren blij verrast dat de band ineens op London Calling zou spelen. Zodat we ze een keer live kunnen zien en dat de Londenaren zich hier een keer kunnen presenteren aan ’t Nederlandse publiek. We hebben ’t vermoeden dat het London Calling publiek het goed gaat trekken. Afijn, we kunnen er kort of lang over lullen: het is gewoon bloedmooi muziek.



Daarna: Cloud Nothings. Grote zaal om 23.15. Moeten we daar nog iets aan toevoegen? Ik heb geen idee. De laatste plaat ‘Attack On Memory‘ is ongeloof lekker en live staat ’t als een huis. Wegens een matig geluid op Lowlands was ’t optreden daar iets minder, maar van dat probleem heb je in Paradiso niet zo vaak last gelukkig. Voorspelling: crowdsurfend van het het podium naar de bar, en weer terug.



Next up, we zitten nu echt in een soort stroomversnelling van bands die we graag een keer live in actie willen zien. Gross Magic speelt direct hierna om 0.00 in de Bovenzaal. We kennen deze band eigenlijk voornamelijk van het onderstaand nummer en van Yesterdays. We zijn benieuwd wat de band allemaal nog meer in petto heeft. Dat houdt ’t spannend.



Daarna, ik denk toch wel, de headliner van de vrijdag. Twin Shadow. De besnorde indie-god komt rond 0.30 even laten zien hoe je een goede indie-set neerzet. We hebben ‘m nog nooit eerder live gezien, maar dat is wel iets waar we al een tijdje naar uitkijken. Voor meer muziek van George Lewis Jr. (z’n echte naam) verwijzen we je door naar Spotify.



Is het na Twin Shadow al afgelopen? Zeker niet, daarna wurmen we ons namelijk door naar de Bovenzaal voor Aluna en George van AlunaGeorge. Een Londens duo dat al een tijde goed bezig is, maar zich zeker even flink op de kaart heeft gezet met het onderstaande nummer Your Drums, Your Love. Electro-soul van hoge klasse.



Daarna rest ons alleen nog te dansen op Kill All Hipsters en da’s altijd leuk. Dan vraag je je waarschijnlijk nog af waar je kaartjes kan kopen: dat kan hier!