The Men uit Brooklyn heeft de laatste paar jaren een flinke transformatie gemaakt. Het ging van hardcore punk, naar noise-rock, surf-rock riffs, boerderijmuziek tot en met grootse, klassiek Amerikaanse zachte spierballenrock op ‘Tomorrow’s Hits’. Maar laat je niet gek maken, The Men kan nog steeds flink bijten en grommen.

 

Openers Dark Waltz en Get What You Give klinken dikker, waanzinnig puur en evolutionair logisch. Sterke nummers die met veel americana-bravoure gebracht worden. Nummers waar weinig op af te dingen valt. Seventies. Springsteen en Tom Petty-achtig. Met het staccato Another Night wordt hier nog een schepje bovenop gedaan, waar saxofoon-partijen de east coast-sound een swingend duwtje in de rug geven. Via Different Days kom je aan het einde van kant A, waarbij het klinkt alsof de band tijdens het schrijven een goede baard heeft laten staan en door het leven gaat in een ruige denim-outfit. Met onkreukbare, strakke en rauwe riffs als gevolg.

 

 

 

 

POW!
Sleepless opent kant B daarentegen met vrolijke piano’s, mondharmonica-solo’s en een glimlachende lap-steel. En dan ineens…! Ben je bij hoogtepunt Pearly Gates aangekomen. En, oh boy, dan gaat het een potje los…! Het volume van je stereo gaat automatisch omhoog. Het is Dylan op zijn energiekst. Opzwepende rock ’n roll zoals het bedoeld is. De piano’s en gitaren lijken wel in de fik te staan. Meer! Harder! Meer! Aaaaarrr! Voor de cooling down is er vervolgens het zwevende Settle Me Down en het puntige Going Down, die de plaat niet beter af kunnen sluiten en een einde maken aan een prachtige reis.

 

Het diverse ‘Tomorrow’s Hits’ is de soundtrack voor een zonnige road-trip, met nachtenlange escapades, avonturen met goedkoop bier en het opstaan met een gigantische kater die langzaam weer wegebt terwijl je de tijd van je leven hebt. Again!
Ricardo Jupijn

 

 

 

 

 

Gisteravond ging vol verwachting naar Doka voor het optreden van The Men. Aangekomen in Amsterdam is het even zoeken naar Doka, een lokatie in een kelder van een gebouw in aanbouw. Weer eens wat anders dan de reguliere concertzalen.

Na het optreden van Radar Men from the Moon was het dan eindelijk tijd voor het optreden van The Men. Helaas werd hun set vooral bepaald door het falen van de techniek en een geluidsvrouw in paniek die het podium op en af aan het stormen was. Gedurende het optreden, dat niet echt op, stoom kwam werd het geluid wel beter, maar de overall performance van The Men helaas niet. Met een onvoldaan gevoel stapte ik na afloop de donkere nacht weer in…

 

Plan maar vast wat overuurtjes de komende tijd op je werk, want ook The Men komt weer met een nieuw album. De New Yorkse rockers, die we ook interviewden voor Issue #05, komen begin maart met ‘Tomorrow’s Hits’ op de proppen. En als we de eerste single Pearly Gates mogen geloven, gaat dat een waanzinnige plaat worden. Op een verschrikkelijk hoog tempo en met een energie-niveau van zeven lijntjes speed vliegen de opgewonden slide-gitaren je om de oren en wordt er zo hard op een oude honkytonk-piano gebeukt dat het waarschijnlijk de laatste keer is geweest dat daarop gespeeld is.

 

Soothing noise
De band wordt bij elke release noisier, krachtiger, hechter en vooral een stuk beter. Op Pearly Gates klinkt de band ondoordringbaar, massief en als een vliegende vuurbal. Daarnaast schuifelt de band ook nog eens met wat E Street Band en Dylan-invloeden, waardoor het zes minuten durende feestje helemaal compleet is. Op 4 maart dus, ‘Tomorrow’s Hits’ via Sacred Bones Records.