Het hedendaagse discofenomeen ook wel bekend als Jungle is terug van eigenlijk nooit weggeweest met maar liefst twee nieuwe singles (over de vorige twee singles hebben we hier geschreven). Waarom maar één single releasen als je ook gewoon twee, totaal anders klinkende nummers tegelijkertijd de wereld in kunt gooien? Het valt wel te stellen: Jungle heeft er zin in.

Laten we het eerst even hebben over single numero uno, Cherry genaamd. Deze plaat past bij een hele hoop verschillende settings. Of je nu een ontspannen avondje thuis aan het hangen bent op de bank, in een eigenlijk iets té hipster koffiezaakje aan het leuten bent of gewoon een andere activiteit aan het doen bent wat rustige, lowkey fijne muziek vereist: deze single past perfect bij de bovengenoemde zaken.

Cherry is kort gezegd een muzikale vertaling van het woord verandering. Je zou hierbij kunnen denken aan bloesembomen, die maar een korte periode in het jaar hun bloesem laten zien. ‘Flowers in the garden, life won’t grow if we never change‘, hier wordt deze metafoor nog even bekrachtigd.

Heavy, California
En dan aan de andere kant van het Jungle-spectrum: Heavy, California. Deze plaat is geschikt voor geheel andere settings. Een onvervalste discotrack. De typische falsetto vocalen van het zevenkoppige collectief zijn natuurlijk een van de unique selling points van de band en deze zijn zeker bepalend voor de sound. Of je nu wilt of niet, dansen zul je toch wel. Zoals veel nummers gaat dit nummer ook gezellig over een onbereikbare liefde. ‘I will love you, can’t afford you‘, zegt eigenlijk al genoeg.

Op 14 september wordt Jungle zijn nieuwe plaat genaamd For Ever uitgebracht. De band live meemaken? We got you. Op 20 november staat Jungle in Doornroosje Nijmegen en op 21 november in Tivoli Vredenburg. Mocht je niet zo lang kunnen wachten: de band staat ook zaterdag 14 augustus bij onze zuiderburen op Pukkelpop.

Wij interviewden DMA’s voor The Daily Indie Magazine Issue 23, lees het interview hier online!

DMA’s is zonder twijfel de grootste hersenkraker van de hedendaagse muziekscene. Ze zien eruit als rasechte hooligans, maar spelen Britpop. Brits zijn ze echter niet, ze komen rechtstreeks uit the land down under. Afgelopen week speelde de band diverse shows in Nederland, waaronder in Tivoli, Utrecht! Fotografe Robin Alysha Clemens volgde de band zowel voor als achter het podium, met onderstaand fotoverslag als resultaat. Enjoy!

Foto door David van Dartel, bij ons interview in The Daily Indie Magazine Issue 23, lees het interview hier online.

DMA’s is zonder twijfel de grootste hersenkraker van de hedendaagse muziekscene. Ze zien eruit als rasechte hooligans, maar spelen Britpop. Brits zijn ze echter niet, ze komen rechtstreeks uit the land down under. De band wordt bekogeld met vergelijkingen met Oasis, Stone Roses en Blur, maar zijn bij elkaar gekomen door folkmuziek. Maar alle gekkigheid ter zijde: DMA’s is steengoed. Afgelopen jaar leverde de band hun debuutalbum af en de kans is groot dat deze onze jaarlijstjes haalt.  Lang verhaal kort: een must see! 

Maandag speelt de band in Tivoli de Helling te Utrecht, wij mogen hier 2×2 kaartjes voor weggeven! Mail snel naar mabel@thedailyindie.nl waarom jij hierbij moet zijn.

‘Too’: zou het een verwijzing zijn naar ‘two’? Want we hebben het hier inmiddels over de tweede plaat van FIDLAR. Of bedoelen de vier Californische geinponems toch iets in de trant van ‘we can be this too’? Als in: je dacht dat je ons doorhad, maar we hebben je toch op het verkeerde been gezet? 

In ons magazine legt frontman Zac Carper uit dat onder alle ongein van de eerste plaat toch echt wel een diepere, duistere laag verborgen lag. Deze is op nummer twee duidelijk meer komen bovendrijven. Aanvankelijk horen we FIDLAR op ‘Too’ zoals we de band kennen, met de poppy single 40oz On Repeat en vertrouwd aandoende schreeuwtrack The Punks Are Finally Taking Acid. Ah, drank- en drugsverwijzingen! Feest! Maar dan: titels als Sober, Overdose, Bad Habits? Ja, de jongens zijn volwassen geworden, geeft Carper toe.

Gelukkig is de volwassen versie van FIDLAR niet minder tof. Sterker nog: de band heeft zich bevrijd van het party-juk en lijkt in de studio van producer Jay Joyce uit Nashville meer te hebben gedurfd. De songs zijn minder immer gerade aus en bevatten meer dynamiek en melodie. Toch gaat ook af en toe de versnelling er weer op en schreeuwt Carper als vanouds zijn teksten vol vuilbekkerij. Die combinatie maakt ‘Too’ een veelzijdige en toch coherente plaat. Een plaat die aantoont dat FIDLAR niet alleen een veelzijdige band met duidelijk eigen stempel is, maar ook eentje om definitief rekening mee te houden in de toekomst.

‘Multi-Love’ is een overduidelijke verwijzing naar de polyamoreuze relatie van frontman Ruban Nielson. Het thema van de plaat is 180 graden omgedraaid na voorganger ‘II’, van duistere gedachten, naar het overdadige optimisme van ‘Multi-Love’. Nielson, berucht om zijn insomnia en familieproblemen, heeft door zijn werk als muzikant vaak moeite gehad met zijn rol als vader. Het continue touren had drastische gevolgen voor zijn mentale gezondheid en was een reden voor het veelvoudig gebruik van drugs. 

Tijdens het schrijven van ‘Multi-Love’ probeerde Nielson zijn leven helemaal om te draaien. Een driehoeksrelatie begon, een utopische ervaring die hem dreef tot het schrijven van een album over het vinden van een (persoonlijke) utopie. Net als het getatoeëerde oog dat uit Nielsons nek staart, kun je niet om ‘Multi-Love’ heen. De plaat staart je aan, helder en scherpzinnig, een herontwaking van de muzikaliteit van de bandleider.

Hoewel de versterkte vermenging van soul ten opzichte van de vorige platen interessant is, kan het sporadisch ook te overduidelijk zijn. Vooral Like Acid Rain doet af aan de rest van de plaat door de Jackson 5-achtige koortjes. Zonde, want de subtiele mengeling van soul zonder overdadige nasmaak was juist hetgeen dat Unknown Mortal Orchestra sterk maakte. Toch blijft ‘Multi-Love’ een geweldige plaat, wat bewezen wordt door nummers als The World is Crowded, de titeltrack en de trompet geladen Necessary Evil. Je kunt niet meer om Unknown Mortal Orchestra heen. UMO is life.

Lees het interview met Ruban Nielson in ons nieuwste blad!

Inmiddels zijn we wel aan het idee gewend: geen Le Guess Who? Mayday dit jaar. Gelukkig hoeven we niet met lege handen de zomer door tot het in november weer tijd is voor Le Guess Who? dankzij One Night In Pandora! De naam zegt het al: gedurende één avond zullen zes bands met een veelzijdigheid zoals alleen dit festival kan flikken onze oren verblijden. Lees hieronder wanneer je beter niet naar de rookruimte kunt gaan!

Tekst Ricardo Jupijn & Mabel Zwaan

Morgan Delt – 19:00

De psychedelische muziekstroming is niet meer weg te denken uit het muzieklandschap. Daarbinnen is Morgan Delt een uitblinker om bij stil te staan. Zijn impressionistische psychpop staat garant voor aangename droomvluchten naar erogene zones in je brein waarvan je het bestaan nog niet kende. Dat het talent uit Californië zijn debuutcassette ‘Psychic Death Trip’ noemde en geweldige songs op zijn vorig jaar uitgebrachte plaat (via Trouble In Mind Records) voorzag van titels als Make My Grey Brain Green en Beneath The Black And Purple zegt genoeg. Delt zweeft lekker rond in de underground, maar bleef niet lang onopgemerkt, want hij brengt zijn tweede plaat namelijk uit bij het legendarische Sub Pop Records. Een frisse, geestverruimende tip en begrijpelijke naam in de line-up van deze Le Guess Who?!

Kevin Morby – 19:50

Misschien is Kevin Morby nog geen heel bekende naam, hij is wel een bekend muzikant. Als liefhebber van indie is de kans vrij groot dat u wel eens – op een blauwe maandag – muziek van hem in uw oren heeft gehad. Morby is namelijk de voormalige bassist van Woods en frontman van the Babies samen met Cassie Ramone, bekend van Vivian Girls. Zijn debuutplaat ‘Harlem River’ is een ode aan New York, zijn laatste plaat ‘Still Life’ is een album over verloren liefde, over verloren tijden die niet meer bereikt kunnen worden. Een prachtig album voor het hier en nu, dus dat wordt wegdromen en genieten op 23 mei!

Noura Mint Seymali – 21:10

Le Guess Who? zou Le Guess Who? niet zijn zonder een flinke wereldmuziek-duit in het zakje. Hier was de uit Mauritius afkomstige Noura Mint Seymali de perfecte kandidate voor. Dit wonderkind begon haar carrière al op haar dertiende als ondersteundende zangeres van haar stiefmoeder Dimi Mint Abba. De transitieve cultuur waar geluiden vanuit de Sahara, de Magreb en de West-Afrikaanse Griot werden haar dan ook letterlijk met de paplepel ingegoten. Begeleid door psychedelische gitaarlijnen een ritmesectie waar je ‘U’ tegen zegt neemt ze deze traditie van de Griot – een rondreizende, muzikale verhalenverteller – mee naar TivoliVredenburg.

Pallbearer – 22:30

Nadat miss Mint Seymali de zaal in extase heeft achtergelaten zal er ook ruimte zijn voor de headbangers en moshende monsters onder ons. De Amerikaanse doom metal band uit Arkansas zal dan namelijk het podium tot zich nemen. De band bestaat inmiddels zeven jaar, maar heeft zich voornamelijk in de befaamde metal-underground bewogen. Dat de muziek bovengronds ook perfect tot zijn recht komt heeft Pallbearer al diverse keren in Nederland mogen bewijzen; maar nooit in een zaal met formaatje Pandora. Dit belooft dan ook een gig te worden die je niet snel zal vergeten.

Wand – 23:50

Zoveel bands. Zoveel heerlijkheid. Maar af en toe wordt het je te veel. Wie zijn er nu echt relevant? Wees niet getreurd, Wand maakt het leven enigszins makkelijker voor je, want daar komen ze al aan met het zand nog onder hun slippers. Waar anders dan in Los Angeles, waar de palmbomen slechts een weerspiegeling zijn van wat er daadwerkelijk telt in het leven: muziek. Ongeveer een jaar geleden bracht de band zijn debuutpareltje ‘Ganglion Reef’ uit op God? Records, het label van Ty Segall. Nu is de band alweer terug met opvolger ‘Golem’, (die review lees je in ons nieuwe magazine!) die opnieuw een felgekleurde en heerlijk psychedelische toverbal is. Wand is een muzikale kameleon, die zowel kleurrijk als duister uit de hoek kan komen.

Thee Oh Sees – 01:20

Het lekkerste voor het laatst bewaren: zo gaat dat. De hyperactieve garagerockband Thee Oh Sees draait al een tijdje mee in het circuit en werken zichzelf steeds meer toe naar een legendarische status. Dit komt onder meer doordat het schrijven, opnemen en optreden de mannen  en vrouw nooit is gaan vervelen. Zo hebben zij

– alleen al onder de naam Thee Oh Sees – acht albums, negen EP’s en tien singles onze oren de afgelopen achttien jaar laten verwennen. Twee jaar geleden stond Thee Oh Sees al op Le Guess Who? Mayday, een mooiere manier om de allereerste (en hopelijk niet de laatste) Le Guess Who? One Night In Pandora is dan ook haast niet voor te stellen.

The Daily Indie is een Utrechts platform en de opening van nieuwe Tivoli-zaal is dan ook iets waar we niet alleen bij willen en moeten zijn, maar die we ook graag van alle kanten vast willen leggen. Niet één, maar liefst twee fotografen van The Daily Indie waren aanwezig. Bij deze de knalharde en heerlijke foto’s van Dennis Wisse. Enjoy!

Knalland

Mister And Mississippi

John Coffey

The Daily Indie is een Utrechts platform en de opening van nieuwe Tivoli-zaal is dan ook iets waar we niet alleen bij willen zijn, maar die we ook van alle kanten vast willen leggen. Niet één, maar liefst twee fotografen van The Daily Indie waren aanwezig. De foto’s en het verslag van Rudy Sablerolle gaan als eerste online. Enjoy!

Knalland
Met een keur aan Utrechtse muzikanten wordt gisteravond de nieuwe Rondazaal van TivoliVredenburg geopend. Knalland, een collectief uit Kanaleneiland mag de spits afbijten. Knalland maakt lekker wegluisterende muziek. De nummers klinken soms als wat meer van hetzelfde, en de charme kan er wat vanaf gaan als een band iedere vijf minuten van samenstelling wisselt. Prettige opener al met al!

Mister And Mississippi
Als tweede Utrechtse band mogen we de pareltjes van Mister and Mississippi begroeten. Voortgekomen van de Herman Brood Academie is dit een veelbelovende en veel waarmakende groep. Heerlijke zang van zangeres Maxime, goede drummer en gitaristen, helemaal niets mis mee. Ga ze nou eens zien als je dat nog niet gedaan had, de rest weet waar we het over hebben.

John Coffey
Als afsluiter van het mooie feest dat het openen van TivoliVredenburg is, treedt John Coffey aan. Deze hardrockers sluiten de boel compleet in stijl af. De zaal werd zowat afgebroken, het aantal crowdsurfende bezoekers is niet meer te tellen en de sfeer is niets minder dan geweldig! De band eindigt het optreden in de zaal en driekwart van de bezoekers staat op het podium.

Dit belooft heel veel voor de toekomst. De grote zaal van Tivoli is nu eindelijk één van de best klinkende poppodia van Nederland geworden.

Tijdens het schitterende jubileumfeestje van Snowstar Records in Tivoli Oudegracht stonden er allerlei speciale en interessante zaken op de agenda, waarbij de ene nog specialer dan de andere was. Eén van die dingen was een bijzondere luistersessie van een plaat die niet op het internet te vinden zou zijn en niet live zou worden gespeeld. De release is een intieme luistersessie, de manier waarop je deze plaat hoort te ervaren volgens de projectleider. 

Tijdens de donkere decemberavond neemt geestesvader van dit project, Stefan Breuer (The Subhuman, Lost Bear, I Am Oak), het groepje bezoekers mee naar een geheim plekje in Tivoli. Afdalend door het poppodium komen we in een smal gangetje terecht waar de ongeveer twintig bezoekers een draadloze koptelefoon krijgen overhandigd en een schemerige kamer vol banken, stoelen en zitzakken in worden geleid. In de sfeer: zet je telefoon uit, je koptelefoon op en geniet in alle rust van niets anders dan de muziek.

Kosmisch/filmisch
En die is op zijn zachtst gezegd: bijzonder bijzonder. De schemering nodigt uit om je ogen dicht te doen, je hoofd naar achteren te leggen en je volledig mee te laten nemen naar de kosmische en filmische wereld van deze muziek. Na een mysterieus intro loopt de plaat geruisloos over in het nummer Shapes, waar Thijs Kuijken, de bevriende frontman van I Am Oak, de eerste zangpartijen voor zijn rekening neemt.

Tussen de nummers met zang bevinden zich telkens instrumentale en indrukwekkende arrangementen, die je het gevoel geven dat je langzaam opstijgt van de grond en geleidelijk weer afdaalt in een nieuw nummer en in een nieuw te ontdekken wereld.

Luisterervaring 
Het mooiste aan ‘Bhava’ is het feit dat het door blijft gaan zonder je het werkelijk door hebt, waardoor het aanvoelt als één lange (luister)ervaring. Want dat laatste is het zeker. Eigenlijk zou je de plaat inderdaad ook niet anders dan via een koptelefoon in een donkere ruimte mogen beluisteren. ‘Bhava’ is een vorm van meditatie die mij nog niet eerder is overkomen. Nog steeds in een ander melkwegstel zwevend keer ik rozig en high weer terug in Tivoli. Even bijkomen. Het luisteren naar deze plaat heeft op een of andere manier mijn geest compleet geleegd en gezuiverd. De wereld van The World Of Dust is erg indrukwekkend. En bijzonder, op z’n minst.
Ricardo Jupijn

PS. We hebben het album / 44-pagina tellend en schitterende boek zelf. A piece of art dat niet mag ontbreken in je collectie, ga snel naar de Snowstar-store om de exclusieve uitgave (100 handgenummerde stuks) te bemachtigen!

We slaan in deze post twee vliegen in één keiharde klap van Deer Tick. Zo hebben we de Nederlandse prèmiere van het nummer Big House en mogen we 2 x 2 tickets weggeven. We weten niet meer waar we moeten beginnen!

Big House
We beginnen bij de videoclip van Big House, een rustiger nummer van het album ‘Negativity’. Het nummer is al vrij zwaar, maar je moet sterk in je schoenen staan om het droog te houden als zanger John McCauley je zachtjes tokkelend meeneemt door de snel geknipte, glazige en nachtelijke videoclip die een bijzonder intieme sfeer weet te creëren.

Tickets!
En dan naar de tickets, want we mogen 2 x 2 kaarten weggeven voor de show in Tivoli de Helling aanstaande zondag! Stuur ons even een kort mailtje voor vrijdag 21:00 uur op prijsvraag@thedailyindie.nl en wie weet ga je met een vriendje of vriendinnetje naar Deer Tick 2 februari!

Eerder dit jaar maakte we al een special over het tienjarig bestaan van één van de leukste labels van Nederland: Snowstar Records (opgericht door Cedric Muyres – foto). Afgelopen vrijdag werd dit feit groots gevierd met een feest in Tivoli Oudegracht. Inclusief optredens van o.a. I Am Oak, Herrek, Kim Janssen, Town Of Saints, maar ook met de Onafhankelijke Labelmarkt + exclusieve luistersessies van een nieuwe World Of Dust-plaat en een knallende afterparty.

Fotograaf McKlin schoot voor ons een hoop mooie platen vrijdag, die je hieronder rustig kunt bekijken. Op naar het volgende jubileum! En vergeet vooral ook niet de aftermovie te checken!