Het is bijna geen 2017 meer. De komende twee weken rondt The Daily Indie het jaar af met een serie features over de onderwerpen die onze redacteurs bezig hielden de afgelopen maanden. In deel 2 van deze serie verliest redacteur Roelof Schipper zichzelf in het verleden en de toekomst tijdens het concert van The War on Drugs in AFAS Live afgelopen maand. 

Tekst Roelof Schipper
Coverafbeelding Kevin Smink


 

 

“I hate the sound of my own voice.” Is getekend, Adam Granduciel, 8 augustus 2008. Galm, vet haar en een houthakkersblouse – The War on Drugs worstelt zich door een van de eerste shows op Nederlandse bodem: de zolder van de Paradiso. Weinig later volgt een: “Eh, we don’t have any more songs”, gevolgd door meer onhandig gepiel en een halfbakken uitgevoering van Barrel Of Batteries. 

Dat was The War On Drugs anno 2008; een losjes samengesteld kwartet uit de gedeelde vriendenkring van Kurt Vile en Adam Granduciel. Doodsbang op het podium. Apparatuur op kraken. Charmant gerammel uit de canon van Bruce Springsteen, Bob Dylan en Neil Young. Negen jaar laten spelen zes gearriveerde mannen-op-leeftijd welhaast vanzelfsprekend twee keer de AFAS-tent vol.

Getrouwd, gesetteld, spijkerbroek, iets breder in het gezicht, meer apparatuur op het podium, een gestileerde lichtinstallatie tegen de muur – de paniek van Paradiso honderd jaar voorbij. Na een zakelijke uitvoering van Nothing To Find hoor ik een mannenstem eerbiedig fluisteren: “Man, ze hebben zo veel mooie nummers”. Ik kijk achterom. Een kalende veertiger. Ontroerd. Spijkerbroek. Oud.

Hoe heeft het zover kunnen komen?
Een stoffige nazomerdag in augustus 2011. Hardrijdende touringcar over gebroken asfalt in stadsregio Grosseto, Italië. De excursie Pitigliano-en-heetwaterbronnen was een doorslaand succes en de dagjesgasten stinken naar zwavel. Ze zijn stil. De businhoud is loom en muf. De Italiaanse buschauffeur – witte pet, snor – is stil (zelfs geen radio), schakelt, rijdt nog wat meer.

Ik schuif voor de honderdste keer Future Weather aan. Ik voel me vies, gruizig en rafelig: exact Future Weather. Vies als het bruin-stoffige raam, de trattoria’s, de vuilniszakken, een rotonde, de stank van zwavel. Brothers, The History Of Plastics, Come To The City #14. De bus wiegt me. In de clip van Baby Missiles zie ik weer het Colosseum, Romeinse soldaten, de zee.

 

 

Ik ben 23, draag een vies shirt en pak bij het naderen van de camping de busmicrofoon. Werktuiglijk, verveeld en na de zoveelste keer nog altijd met lichte tegenzin (de microfoon knarst): “Beste gasten, lieve deelnemers – (de echo van mezelf) – welkom terug op de camping, wat hebben we het geweldig gehad met elkaar, fijne avond en wie weet tot een volgende keer.” Ik verlang naar cappuccino, desnoods oploskoffie. Ik voel me vies, mijn gezichtsbeharing is ruw. Future Weather, zomersoundtrack 2011.

Vol van drank en gêne
Ik zit vol van drank, uitgekraamde flauwekul en gêne. Ik draag een gekreukt bestuurstenue, een stropdas en een krankzinnig relevant bestuurslint in de vorm van een avondvierdaagserijksdaalder aan een stuk gordijnstof. Opgevouwen tegen de stoel voor me schuif ik The War on Drugs tweede aan: Slave Ambient. Best Night. De trein naar Groningen wiegt me. Met open mond tegen het raam, met het hoofd halfzeven tegen de stoelleuning voor. Vet haar. Alle bossen, huizen en tussenstations passeren.

 

 

Ik drink bier uit een plastic bekertje
Het is weer 2011 (een jaar vol herinneringen), Groningen. Vanaf een oneindig grote afstand zie ik vier schuchtere figuren een onverteerbaar schelle versie van Come To The City neerzetten. De grote zaal nog niet halfvol en tegen alle lege tribunes schalt het geluid omhoog, rechtstreeks het nergens in. Met gepijnigde oren loopt het publiek langzaam en onverschillig de zaal uit. Ik herken sommige nummers, zij het als in glas gekrast. Het doet pijn. M’n arme herinneringen. Ik keer m’n rug bij de uitgang. Ondertussen zet Slave Ambient gestaag de klim naar de jaarlijstjes in.

Wat waren ze goed
Buiten regent het, water en smeltijs op de stoep van de Melkweg, maar binnen sta ik warm vooraan. Het oude, donkere zaaltje helemaal vol en ik zie mezelf op de gruizige archiefbeelden van 3voor12: bril, paarse trui, een sjaal (waarom toch?), armen over elkaar en lege blik.

Willoos meedeinen terwijl het kwartet een overdonderend A Needle In Your Eye #16 door de zaal jaagt. 15 februari 2012: The War On Drugs vier jaar onderweg, ik ben vierentwintig jaar oud. Wat waren ze goed. Zwetend, dwingend, urgent, hard, stuwend, jong. Wat waren ze goed (nostalgische zucht).

Toen kwam in 2013 Adams persoonlijke crisis, of, in eigen woorden: ‘classic panic attack’.  Tijdens een uitvoering van nota bene Best Night zakt de vloer onder Adam vandaan. De crisis kwam en verdween en het resultaat was de plaat waarmee The War on Drugs definitief de deur opentrapte naar (indie)rockzenith, Het Grote Publiek. Plaat nummer drie verscheen in 2014: Lost in the Dream.

Over tien jaar zit je daar zelf
Drie jaar later spelen brengen gearriveerde mannen-op-leeftijd een avondvullend programma voor tweemaal vijfduizend man. Na een vijfentwintig minuten durende uitvoering van Thinking Of A Place hoor ik links mij een vrouw fluisteren: “Zo, dat was wel erg lang hoor.” Ik kijk opzij. Veertig jaar plus. Kinderen. Blond piekhaar, ondersteund de kin op de hand, verveelde blik. Zacht zegt haar manpartner (veertig jaar plus, spijkerbroek, etc.): “Nee joh, da’s juist mooi.”

Ik ben omsingeld door de generatie voor mij. Met neutrale blik maar niet zonder afschuw zie ik persoonlijk dreigement van wat komen gaat: knul, over tien jaar zit je daar zelf (donderdag, 2 november 2028). Phil Collins op een stoel. Spijkerbroek, kaal, biertje in de hand, huilen om een gitaarsolo. Vanaf het podium schijnt een witte lichtbundel recht over je gerimpelde voorhoofd. Het licht prikt. De sereen huilende man bij een concert van Dire Straits.

 

Check ook deel 1 van deze serie, over all-female bands en genderongelijkheid.

Summer ride on the beach / Howl at the day / I’ve been hiding out so long / I gotta find another way‘, opent zanger Adam Granduciel met z’n kenmerkende Bob Dylan-achtige stem de track Strangest Thing. Hij schetst een setting die menig luisteraar zal herkennen in deze periode: op een zwoele zomeravond denk je weemoedig na of je tevreden bent over het dagelijks leven dat er weer aan zit te komen.

De band sleurt je met zijn typische americana mee in deze toestand. Er is een kalm begin met de welbekende drumcomputer, synths en gitaren vol chorus en reverb. Gaandeweg wordt het nummer steeds bombastischer met warme en diepe gitaarsolo’s, waardoor je als luisteraar je kop weer omhoog steekt en leert genieten van de melancholische leegte van de zomer.

Strangest Thing is na het elf minuten lange Thinking Of A Place en Holding On de derde single van het op 25 augustus te verschijnen album A Deeper Understanding. 

COVER ISSUE 10

Illustratie: Sjors Driessen

 

 

The Daily Indie is een gratis en interactief muziekmagazine dat zich richt op nieuwe en alternatieve muziek. Vol interviews, muziektips, fotoseries, columns, albumrecensies, een concertagenda en een hoop losse rubrieken.

 

The Daily Indie | Issue #10
In de tiende editie zijn er interviews te lezen met The War On Drugs, Real Estate, Bombay Bicycle Club, East India Youth, Howler, The Sweet Release Of Death, Naive Set, Shiny Darkly en Eyedress.

 

Verder zijn er losse rubrieken als The Daily Video, The Daily Literature, The Daily Art en Best Of The Blog en hebben we Apneu gevraagd om een Spotify Mixtape te maken.

 

Los van deze rubrieken hebben we uiteraard een hoop bladzijden volgeschreven over allerlei kersverse nummers, redactietips, een hele hoop albumrecensies, een bomvolle concertagenda en lees je tussendoor een aantal prikkelende columns. En daarnaast hebben we nog veel, en ja, veel meer deze issue!

 

—————————————————————————————————————————————————––

 

The Daily Indie is speciaal ontworpen als interactief muziekmagazine. Waardoor je niet alleen over de artiesten kunt lezen, maar dat je ze ook direct kunt beluisteren op Spotify/Bandcamp/SoundCloud, de band kan liken op Facebook of een videoclip van ze kunt bekijken op YouTube. Zo weet je ook echt waar je over leest!

 

—————————————————————————————————————————————————––

 

 

Download de app
Via de volgende link kan je The Daily Indie downloaden op je iDevice: The Daily Indie | App Store
Uitgever: Rising Step

icon-Available-on-the-AppStore

—————————————————————————————————————————————————––

 

Lezen via Issuu
Geen smartphone of tablet? Geen probleem! Je kan The Daily Indie hieronder gewoon lezen via Issuu.

 

 

 

 

Screenshots

 

warondrugs-061

 

Aan het einde van 2013 was daar plots het nummer Red Eyes. Een vijf minuten durend teken van terugkeer  van The War On Drugs. Een korte introductie (voor wie het interview nog niet heeft gelezen deze issue): The War On Drugs is een band ontsproten uit het creatieve brein van multi-instrumentalist Adam Granduciel die toegankelijke psych/rock muziek maakt met sterke hints van americana. In 2011 verscheen het tweede album ‘Slave Ambient’ onder luid gejuich waardoor menig muziekliefhebber met hooggespannen verwachtingen uitkeek naar een eventuele opvolger.

 

Bandreceptuur
Na acht maanden durende opnamesessies is die langverwachte opvolger nu dan eindelijk hier onder de titel ‘Lost In The Dream’.  Het album begint met het bijna negen minuten durende nummer Under The Pressure. Deze track wijst onmiddellijk naar de eerstvolgende afslag richting je dagdromen, want wederom zijn Granduciel en consorten er in geslaagd een heerlijke sfeer te creëren waarbij een uurtje kan worden weggedroomd. Tweede nummer en single Red Eyes is misschien wel het meest toegankelijke stuk muziek dat de band voort heeft gebracht en tevens het nummer dat het meest tegen vorig album ‘Slave Ambient’ aanleunt. Later in het album diept de band zijn geluid meer uit dan ooit tevoren en voegt verrassende, nieuwe accenten toe aan de bekende bandreceptuur. ‘Lost In The Dream’ toont zich uitermate sterk met nummers als Eyes To The Wind, Burning en het epische An Ocean In Between The Waves.

 

 

 

 

De echoënde gitaar en dito zang, de subtiele pianopartijtjes, de soundscapes en samples, de opbouw en vooral die langgerekte afbouw van nummers klinken als van alles, maar wanneer het wordt samengevoegd toch het meest als The War On Drugs. De verwachtingen zijn niet alleen ingewisseld maar ruimschoots overtroffen met dit weergaloze album, dat gemaakt is voor nachtelijke uurtjes op de snelweg. Een album om van voor tot achter te luisteren, zonder skippen. Een wereldplaat!
Rob Verkerk

 

 

 

 

the daily indie radio podcast

 

We hebben deze week weer een nieuwe podcast in elkaar gezet met allerlei soepele en vuige deuntjes die ons erg lekker in het gehoor lagen.  Klik op play en laat je ruim dertig minuten verwennen door onze laatste podcast met The War On Drugs, The Men, Mac DeMarco, Jaakko Eino Kalevi, Francis Lung, Allah-Las, Liars en Real Estate.

 

Artwork by: Red Suitcase

*Je kunt ons ook volgen via The Daily Indie Radio Tumblr

 

 

 

41f440f9

 

Dit nummer staat al een tijd op ons lijstje, maar dit is een parel die we rustig tot ons wilde nemen. Liedjessmid Adam Granduciel uit Philadelphia is namelijk terug met The War On Drugs en dat vinden wij bijzonder goed nieuws! Op 17 maart 2014 zal de nieuwe plaat ‘Lost In The Dream’ verschijnen, de opvolger van het prachtige ‘Slave Ambient’ uit 2011. Granduciel heeft er twee jaar aan gewerkt in Philidelphia, North Carolina, New York en New Jersey. Maar hij is klaar, telt tien nummers en zal ongeveer 58 minuten duren. Laat maar komen!

 

Red Eyes
Op de eerste single van het album gaat het er in ieder geval weer ouderwets lekker aan toe: Red Eyes duurt een goede vijf minuten, waarbij constante drumpartijen de basis vormen met zweverige gitaar- en toetspartijen. De zangpartijen echoën zichzelf een heerlijke weg door het sierlijke nummer, dat je hieronder kunt streamen!