Probeer maar eens stil te blijven zitten bij deze nieuwe release van The Mantles. Deze Police My Love is eigenlijk gewoon een popliedje met daarin slimme gitaar en baslijntjes. Deze spelen zij echter zo snel, dat het vanzelf punk wordt.

Als je niet beter zou weten, dan zou je denken dat deze band van dat eiland aan de andere kant van de Noordzee komt. Het accent van zanger Michael Olivares draagt hier zeker aan bij, ook doet de muziek zelf een heel klein beetje denken aan illustere Britse (punk)bands als The Sex Pistols en The Clash. Niets is minder waar: The Mantles is afkomstig uit San Francisco. Zo groot als de genoemde voorgangers zal de band niet worden, toch zal deze verslavende Police My Love nog wel even worden gedraaid op de redactie. Het derde album ‘All Odds End’ verschijnt op 16 oktober via Slumberland.

Dagelijks krijgen we een hoop promo’s binnen van allerlei soorten bands en artiesten. Alles gaat door de cd-speler heen en als het op het eerste gehoor lekker klinkt blijft de cd nog even liggen voor een paar extra luisterbeurten. Ook The Mantles uit San Francisco/Oakland bleef hangen, dat met ‘Long Enough To Leave’ al snel een ideale soundtrack bleek  te zijn voor mijn dagelijkse beslommeringen als forens in de zomer.

Take-it-easy-gargae
’s Ochtends vroeg even rustig wakker worden als de aarde weer langzaam op voelt warmen en ’s middags als je de deur uitloopt en die namiddagse zon je huid voelt verwarmen. Opener Marbled Birds is voor beide scenario’s uitstekend, een stukje freewheeling gemixt met de relaxte west coast-vibe van een band als Allah-Las. De band heeft een nostalgisch gevoel zoals ook Ducktails dat heeft, maar het is zeker geen jaren ’60 revivalist-achtig gedoe. The Mantles leven wel degelijk in het heden en laten de andere kant van de west coast gitaarmuziek zien, zoals op het kleurige en ‘take-it-easy-garage’ nummer Hello.

Niks meer aan doen
De gruis die de band op haar zelfgetitelde debuut had, is weggeblazen door een fijn briesje, dat duidelijk wordt geïllustreerd door het Real Estate-achtige Long Enough To Leave en Rapsberry Thights. De jangly gitaren gaan nog even door op de tweede helft van de plaat, die met het uptempo Bad Design en More That I Pay.  Deze plaat voelt aan alsof je lekker luierend ligt te dobberen op een bootje in de zomer. Met je voeten in het water, een licht briesje en af toe een kleine golf die even de boot omhoog tilt. Niks meer aan doen.
Ricardo Jupijn