Dat de grootse, atmosferische en psychedelische muziek van The Flaming Lips zich uitstekend leent voor soundtracks mag welhaast een voldongen feit heten. Sterker nog, het collectief uit Oklahoma voorzag eerder Wedding Crashers (!), The SpongeBob Squarepants Movie (!!) en het eigen science fiction-project Christmas On Mars van begeleidende klanken. In dat laatste straatje past ook nieuwe single We A Family.

Een zin als “Jesus and the spaceships comin’ down (down, down, down)” spreekt boekdelen. Planeten in de verte, meteoroïden die voorbij zoeven. We A Family is wederom groots, atmosferisch en psychedelisch, maar nergens bombastisch en zelfs opvallend sereen. Het is een intergalactisch liefdesliedje dat zichzelf tweemaal lijkt te herhalen, waarbij Wayne Coyne het eerste couplet voor rekening neemt en vriendin van de band Miley Cyrus het tweede, vrijwel identieke couplet vertolkt. Wanneer beiden de titel vervolgens een minuut lang als een mantra blijven herhalen rijst de vraag waarom Cyrus zich niet permanent bij The Flaming Lips schaart.

Het zijn wisselvallige tijden in het universum van Flaming Lips.  Als Waitin’ for a Superman in al zijn kosmische glorie nog eens door de ether, scheert treedt er onvermijdelijk een treurig gevoel van nostalgie op. De ster is gestorven, maar bij heldere nacht schudt het nog iets van zijn licht af. 

In 2013 tekent zich de monolitische schaduw van The Terror af, en daarna spat het geheel van Flaming Lips uiteen in een vreselijke chaos van opgediepte wrakstukken, dubieuze odes en, het meest vreselijke, die wanstaltige dubbelplaat met Miley Cyrus. De nomade die daaruit nog tevoorschijn kruipt wordt dan nu geconfronteerd met The Castle, dat de opmaat is voor het in 2017 te verschijnen elpee Oczy Mlody. Een plaat, die, in de woorden van Coyne, moet klinken als “Syd Barrett en A$AP Rocky in de kluwen van een sprookje uit de toekomst”.

Als die belofte tot blijde verwachting stemt, dan blijft daar tijdens het voortschrijden van The Castle alvast weinig van over. Na etherisch gefluit opent Coyne met zijn immer flinterdunne jongetjesstem met “her eyes were butterflies / her smile was a rainbow”, terwijl links en rechts waterige gitaartjes huilen. Een kosmisch liefdesliedje dat helaas maar weinig indruk maakt (de bijgevoegde clip maakt het er overigens niet beter op). We halen de schouders op en maken opnieuw een terugtrekkende beweging naar 2009 – voor de chaos. “And the castle can never be rebuilt again”, galmt Wayne van ergens heel ver weg.

The Vaccines​ komt eind mei met hun nieuwe album ‘English Graffiti’ op de proppen, waarvan eerder al de singles Handsome en Dream Lover naar buiten kwamen. Met Minimal Affection krijgen we opnieuw een interessant inkijkje in de derde langspeler van de Engelse band.

Opgenomen met Dave Fridmann (Tame Impala, The Flaming Lips) en Cole MGN (Ariel Pink, Beck) in de Tarbox Road Studios in New York, heeft The Vaccines zich opnieuw proberen uit te vinden. En het blijkt – ook weer bij de nieuwe single – dat de tijd waarin de band zich terug getrokken de jongens geen windeieren heeft gelegd. Met een sound die doet denken aan eerdere albums van The Strokes; waarin heldere drums, groovy basloopjes en eindeloos getweakte gitaarversterks- en pedalen voor een bijzonder aangenaam fris nummer met een rauw randje zorgen.

Het moge duidelijk zijn: The Vaccines is terug en met dit soort nummers heeft de band – naast een sterk vernieuwde en interessante studiosound – ook een belachelijk ijzersterk live-repertoire om uit te kiezen deze zomer. Waar de band in ons land op Best Kept Secret zal spelen.