Tekst Mabel Zwaan & Jente Lammerts

Lusts
Lusts is al enige tijd een vertrouwde gast op onze radar. De twee Britse broertjes – die zijn er wel meer deze editie – openen dapper (met een bos sleutels om de nek) de kleine zaal, en daarmee het festival. De synthesizers en basgitaar tovert Lusts uit een bandje, maar dit doet niks af aan de, nogal timide, performance van het tweetal. Toch doet het publiek niet z’n best dit timide sfeertje te veranderen. Tot Temptation. Deze track betekende hun bescheiden doorbraak en is waarschijnlijk ook de reden dat de gebroeders Stone dit podium hebben bestegen. Hij zou perfect werken op een festivalweide, maar in de kleine zaal van Paradiso gaan de voetjes ook al voorzichtig van de vloer.

 

Spring King
De grootste belofte van de poster van de eerste dag van London Calling is misschien wel de jonge band Spring King. De zingende drummer Tarek Musa verbouwde zijn badkamer tot studio, nodigde zijn BFF’s uit en Spring King was geboren. Wie is er tenslotte geen goede muzikant in de badkamer? Het viertal weet zich daarbuiten ook prima te redden. De pittige, korte, catchy nummers komen uit hun tenen en weten, in tegenstelling tot Lusts, onze tenen dit keer echt van de grond te liften. Musa laat ons zuchtend weten hoe uitgeput zij wel niet zijn, maar ook hoe intens gelukkig ze zich voelen met onze Nederlandse koppies voor hun neus. Deze sympathieke dudes uit de UK komen er wel.

Happyness
De band Happyness, die gisteren nog de London Calling Times-cover sierde met een interview, begint na het ongemakkelijke betreden van het podium meteen met de flauwe grap ‘this is how one of our songs goes’. Na hun optreden vorig jaar in de bovenzaal van Paradiso is het nu tijd voor het echte werk: met een veel dikkere en meer geraffineerde sound kan de lo-fi sleazy rockband de grote zaal van de Nederlandse poptempel gemakkelijk aan. De drie jongens staan nog steeds even sarcastisch en nonchalant op het podium: één van hun grootste charmes. De aparte samples en Julian Casablancas-achtige vocals maken maken dit optreden tot een van de beste van de avond. Van een paar ballads is de band ook niet vies. Het maakt de set niet minder saai, wat best een prestatie is voor een festival met zo’n praatgraag publiek als London Calling. Afsluiter Montreal Rockband Somewhere verhoogt het serieusheidsniveau van de ontzettend vette en onverwacht strakke show.

Foto: Remco Brinkhuis 

Slaves
“AMSTERDAAAAAAAM, SO NICE TO BE HERE!” Aldus de kale gasten van Slaves. Wat volgt is hard. Heel hard. Zonder twijfel het meest harde wat London Calling vandaag te bieden heeft. Isaac Holman ramt alsof zijn leven er vanaf hangt op de drums met de blik van een soldaat middenin een slagveld. Deze agressie is perfect in balans met de (hilarische) anekdotes die Holman tussendoor verteld. Iets over onderbroeken, iets over metro’s, iets over suiker dat smaakt naar zout. Maar vooral over Bigfoot, en de eindeloze zoektocht naar een auto in Where’s Your Car Debbie. Zijn shirt ligt ondertussen in een hoek, een waterval van zweet sijpelt tussen zijn borstharen door en zijn oorbelletje glimt in de spotlights. Het publiek smult ervan, en uiteraard kan een moshpit niet ontbreken.

 Foto: Remco Brinkhuis

Moon Duo
Laten we eerlijk zijn: Moon Duo is de kleine zaal van Paradiso ondertussen al dik ontgroeid. De zaal staat dan ook stampvol wanneer het psychedelische trio (trio?!) het podium betreedt. Gewapend met de beste merchandise, de beste visuals en de beste verzameling pedalen sleept Moon Duo ons mee naar de krochten van ons bewustzijn. We worden meegezogen door de extreem trippy visuals en de slepende, ietwat langdradige ritmes. De psychedelische lovebirds, en het mysterieuze derde mannetje achter de drums, hebben ons in hun greep. Het publiek weet hier echter uit te ontsnappen door er zo nu en dan een verlegen moshpit tegenaan te gooien. Alles kan. Maar de volgende keer zien we Moon Duo in een grotere zaal, that’s for sure.

The Districts
Het eerste wat opvalt bij een optreden van The Districts uit Lititz, Pennsylvania is de moves van de bandleden. De krullenbos van frontman Rob Grote zwiept naar elke hoek van het podium en hij maakt spastisch bewegen cool. De zaal bruist van de jeugdige energie. De jongens creëren niets wat we nooit eerder hebben gehoord, maar de tempoverschillen in Long Distance en 4th and Roebling houden de show waanzinnig spannend en in balans. Bij het laatste nummer gaat er even iets mis. Grote ramt verwoed op zijn pedalen en pakt uiteindelijk maar een andere gitaar. Dat The Districts een ontzettend goed op elkaar zijn ingespeeld, blijkt uit de manier hoe zij dit kleine drama opvangen: gewoon doorspelen.

 

 

Paradiso Amsterdam staat op 24 en 25 april weer bol van hippe, nieuwe bands! London Calling, dat zijn eerste editie in 1992 beleefde, is het festival bij uitstek waar je bands in de begindagen van hun carrière ziet spelen. Twee keer per jaar vindt het festival plaats en hierop speelde bands als Editors, Bloc Party, Blur, Mac DeMarco, The XX, Peace, METZ, Grimes, Jungle, The Maccabees, Savages, Bombay Bicycle Club, Warpaint, Jagwar Ma, Wild Beasts en Tame Impala. Dit jaar is de line-up over de gehele ook bijzonder sterk. The Daily Indie duikt in de programmering en pikt er zijn favorieten uit!

Tekst Ricardo Jupijn & Mabel Zwaan

 

Hooton Tennis Club

Op 23 februari zag Hooton Tennis Clubs eerste single Jasper het fysieke levenslicht. De Liverpoolse band bracht de single uit onder de vlag van Heavenly Recordings (o.a. Temples, The Wytches, King Gizzard And The Lizard Wizard en TOY) en kwam met B-kant Standing Knees. Heerlijke catchy lo-fi slackrock die door de Engelse media op zijn beurt al is vergeleken met Teenage Fanclub, Sebadoh en Sonic Youth. Nu kunnen wij hier een rits van vergelijkbare bands bij verzinnen om je verder te overtuigen van deze geweldig band, maar liever geven we je het advies om deze band live te gaan zien tijdens het festival.

The Districts

The Districts timmert flink aan de weg. Met een EP en het onlangs uitgebrachte debuutalbum ‘A Flourish And A Spoil’ in de merchandise, staat het viertal het laatste weekend van april terecht op London Calling. De laatst uitgebrachte single 4th and Roebling gaat over die eerste keer dat de bandleden naar Brooklyn gingen. Met John Congleton (o.a. St. Vincent en Angel Olsen) als producer, kon het ook bijna niet mis gaan voor The Districts. De band musiceert met grote zorg en een bijzonder uitgekiende timing en werkt met stuwende lagen zoals Spoon, Cold War Kids en Pixies dat ook zo fijn kunnen.

Soak

Fans van Joni Mitchell en Cat Power moeten vooraan staan bij de show van de 18-jarige Bridie Monds-Watson uit Derry. De zangeres brengt op 1 juni haar debuut ‘Before We Forget How To Dream’ uit op het legendarische Rough Trade. Ze speelde vorig jaar ook al op Glastonbury en was de eerste artiest die een single uitbracht op Goodbye Records, het label van Chvrches. Haar agenda staat de komende maanden vol met shows in Australië, Amerika en dikke tour door Europa. Zaal na zaal en festival na festival gaat ze de harten van het publiek veroveren met zachte, charmante en doeltreffende folkrock.

Cosmo Sheldrake

Cosmo Sheldrake is ons er eentje. Hij is 25, geboren en getogen in Londen en heeft in een kwart eeuw dertig instrumenten leren te bespelen, leren zingen met Mongoolse en Tibetaanse invloeden en hij kan ook nog eens beatboxen. Hij gebruikt deze honderdduizend kwaliteiten om – onder andere – kinderen les te geven en muziek te schrijven voor films en theater. Tussen al deze gekte door heeft hij ook nog eens de tijd gevonden zijn eigen muziek te produceren en te touren met Johnny Flynn en Bombay Bicycle Club. En dat zonder band. Meer dan een een loopstation en een Macbook heeft Cosmo namelijk niet nodig.

As Elephants Are

Het gaat de heren van As Elephants Are uit Buckinghamshire voor de wind. Met hun bescheiden hitje Crown bestormen de Engelsen langzaam maar zeker de hitlijsten in Nederland en binnenkort ook de harten van het Hollandse publiek. De volle en secuur uitgemeten muziek van de band – die is geproduceerd door Andy Savours (o.a. My Bloody Valentine en The Pains Of Being Pure At Heart) – is niets minder dan verschrikkelijk aanstekelijk. De single is te vinden op de gelijknamige EP van de band, die verplichte luisterkost is voordat je naar Paradiso gaat.

Aftermovie London Calling #2 2014

 

 

Ook dit jaar staat de Rotterdamse binnenstad – en aanpalende creatief gevonden locaties – weer in het teken van Motel Mozaique. Ieder jaar wordt het festival zichtbaarder in de Maasstad, maar wat nooit verandert is de immer scherpe programmering. Een kolfje naar de hand van uw favoriete muziekmagazine. We doen dan ook trouw verslag van het festival, beginnende met de vrijdag.

Tekst  Robin van Essel

Foto’s Rudy Sablerolle

Het is nog vroeg, als de Londenaren van Virginia Wing aantreden in de niet-zo-heel-sfeervolle foyer van de Rotterdamse Schouwburg. De band trekt dat zich desondanks niet aan, met aardige psychy new wave als resultaat. Virginia Wing is een wat luchtigere versie van Savages, al is frontvrouw Alice Merida ook waarschijnlijk niet de vrolijkste van de klas. De band speelt zijn hooks helder, met duidelijk te onderscheiden gitaar- en synthlagen. Maar verder is Virginia Wing door de minimalistische performance en duistere sound waarschijnlijk stukken beter op zijn plek in een sfeervol, donker hol, laat op de avond.

Wat is het toch met Deense punkbands en Nederland? Yung komt weliswaar Aarhus in plaats van de Deense hoofdstad en speelt niet met de donkere wave van oud-labelgenoten Iceage en Holograms, maar juist behoorlijk authentieke ‘70s working class punk, inclusief gebalde vuist, rauwe stemmen en houthakkerhemden. Het schijnt dat de geluidsman van Rotown de band bij de soundcheck verzocht om alsjeblieft iets minder hard te spelen, maar ook tijdens Yungs optreden is het volume aanzienlijk. De band zijn eigen ruiten in door na elk nummer uitgebreid te stemmen, maar verder is Yung een alleszins vermakelijke opwarmer voor de rest van de avond.

De Belgen van BRNS (spreek uit: brains) timmeren in eigen land al goed aan de weg en het kan niet anders dan dat er meer dan een paar zielen zijn gewonnen, vanavond in zaal 1 van de Gouvernestraat. De band uit Brussel maakt het zichzelf niet makkelijk, met een complexe opstelling, vreemde instrumenten (waaronder een keyboard dat qua looks en sound het meest wegheeft van kinderspeelgoed) en veel instrumentenwissels. De catchy, percussiegedreven indierock met samenzang en -schreeuw van het vorig jaar verschenen album ‘Patine’ worden gespeeld met het plezier die een band als Local Natives ook zo charmant maakte. BRNS is een geweldige, in Nederland nog zwaar onderschatte band zoals je ze alleen op ‘MoMo’ of festivals als Le Guess Who? ziet.

Door het enthousiasme rond BRNS komen we weliswaar te laat bij TDI-darling Jessica Pratt, die met haar ingetogen, breekbare folky indie precies op haar plek is in de indrukwekkende Paradijskerk. Op Pratt’s karakteristieke stem en simpele gitaarbegeleiding na, kun je dan ook een speld horen vallen – mensen die weg willen, wachten netjes op het einde van een song voordat ze durven opstaan. De verlegen singer-songwriter is dankbaar en het zorgt voor een bijzondere sfeer. Nu is dat al snel, in een kerk die zelfs precies ruikt zoals een kerk moet ruiken, maar Pratt is hier wel echt spot on geprogrammeerd.

Omdat Ibeyi door een plots opkomende keelontsteking is geveld, gaan we naar Nimmo (voorheen Nimmo and the Gauntletts), een paar deuren verder in Rotown. Het blijkt een prima wake up call. Met elektrogitaren, afwisselende vocalen, goed getimede breaks en fijne beats, maar zonder te vervallen in platte houseclichés, is Nimmo een soort The XX-on-steroids. Of testosteron. Want met Sarah Nimmo en Reva Gauntlett heeft de Engelse band twee behoorlijk rabiaat, euh, feministische frontvrouwen, maar verder is Nimmo gewoon vooral feest. Dat tegen het einde de stemmen het een beetje beginnen te begeven, doet daar niks aan af. Rotown is dan al aan het dansen geslagen.

We kunnen lekker blijven staan voor The Districts, voorheen getipt als mustsee. De Amerikanen, onder leiding van Rob Grote, waren absolute favoriet op SXSW. En er moet worden gezegd: de band heeft die lekkere zuidelijke knauw van de oude Kings Of Leon, inclusief erg goede songs. Het probleem zit ‘em dan ook niet in de rootsrock ’n roll zelf. De performance van de band voelt gemaakt, een moetje, het enthousiasme gespeeld. Daarbij ligt het tempo laag, met iets te veel tergend trage songs achter elkaar. Het publiek is dan ook niet onder de indruk. Pas tegen het eind, bij de climax van Funeral Beds, voelt het optreden oprecht. Het redt de show van The Districts helaas niet van het credo ‘degelijk’.

Inmiddels is het na middernacht en het publiek in Rotown vertrekt naar huis of Weval, dat in Perron speelt. Een halflege zaal is niet de beste setting om met je lamme kop naar een stel opgefokte Engelsen te gaan kijken, maar het maakt Bad Breeding zelf niet zoveel uit. De band hanteert geen opbouw: het begin is al furieus en zo blijft het. Zanger Chris Dodd kronkelt krijsend over het podium, terwijl gitarist Matt Toll bovenop hem staat. Helaas komen door het oorverdovend volume de subtiliteiten, die toch echt wel in de inventieve hardcore punk van Bad Breeding te vinden zijn, aanvankelijk niet over. Maar het harde werken van de band redt het optreden. Bij het sluitstuk met singles Burn This Flag en Age Of Nothing zijn zanger en gitarist inmiddels verhuisd naar de zaal, tussen het publiek, en Rotown springt voorzichtig in de pit. We hadden een vollere, zweterigere zaal gewenst, maar al met al een indrukwekkend einde van een kwalitatief hoogstaande dag Motel Mozaique.

Op 24 en 25 april is het weer tijd voor de (inmiddels legendarische) lente editie van London Calling in Paradiso! De afgelopen jaren werden de twee podia gesierd door onder andere The Kooks, Blur, Franz Ferdinand, Royal Blood, London Grammar, Spoon, Jungle, Fat White Family, Childhood…

Zo kunnen we nog even doorgaan. Ook dit keer is de line-up weer niet mis. Of Montreal, Moon Duo, Drenge, As Elephants Are, Cosmo Sheldrake, Slaves, Happyness en The Districts zullen ongetwijfeld niks van dit weekend heel laten. Daar kun jij getuige van zijn!

Deel de Facebook-post of retweet op Twitter om kans te maken op 2×2 kaarten!

Bekijk hier de aftermovie van London Calling 2014 #2

 

Paradiso Amsterdam staat op 24 en 25 april weer bol van hippe, nieuwe bands! London Calling, dat zijn eerste editie in 1992 beleefde, is het festival bij uitstek waar je bands in de begindagen van hun carrière ziet spelen. Twee keer per jaar vindt het festival plaats en hierop speelde bands als Editors, Bloc Party, Blur, Mac DeMarco, The XX, Peace, METZ, Grimes, Jungle, The Maccabees, Savages, Bombay Bicycle Club, Warpaint, Jagwar Ma, Wild Beasts en Tame Impala. Dit jaar is de line-up over de gehele ook bijzonder sterk. The Daily Indie duikt in de programmering en pikt er zijn favorieten uit!

Hooton Tennis Club
Op 23 februari zag Hooton Tennis Clubs eerste single Jasper het fysieke levenslicht. De Liverpoolse band bracht de single uit onder de vlag van Heavenly Recordings (o.a. Temples, The Wytches, King Gizzard And The Lizard Wizard en TOY) en kwam met B-kant Standing Knees. Heerlijke catchy lo-fi slackrock die door de Engelse media op zijn beurt al is vergeleken met Teenage Fanclub, Sebadoh en Sonic Youth. Nu kunnen wij hier een rits van vergelijkbare bands bij verzinnen om je verder te overtuigen van deze geweldig band, maar liever geven we je het advies om deze band live te gaan zien tijdens het festival.

The Districts
The Districts timmert flink aan de weg. Met een EP en het onlangs uitgebrachte debuutalbum ‘A Flourish And A Spoil’ in de merchandise, staat het viertal het laatste weekend van april terecht op London Calling. De laatst uitgebrachte single 4th and Roebling gaat over die eerste keer dat de bandleden naar Brooklyn gingen. Met John Congleton (o.a. St. Vincent en Angel Olsen) als producer, kon het ook bijna niet mis gaan voor The Districts. De band musiceert met grote zorg en een bijzonder uitgekiende timing en werkt met stuwende lagen zoals Spoon, Cold War Kids en Pixies dat ook zo fijn kunnen.

Cosmo Sheldrake
Cosmo Sheldrake is ons er eentje. Hij is 25, geboren en getogen in Londen en heeft in een kwart eeuw dertig instrumenten leren te bespelen, leren zingen met Mongoolse en Tibetaanse invloeden en hij kan ook nog eens beatboxen. Hij gebruikt deze honderdduizend kwaliteiten om – onder andere – kinderen les te geven en muziek te schrijven voor films en theater. Tussen al deze gekte door heeft hij ook nog eens de tijd gevonden zijn eigen muziek te produceren en te touren met Johnny Flynn en Bombay Bicycle Club. En dat zonder band. Meer dan een een loopstation en een Macbook heeft Cosmo namelijk niet nodig.

 

Soak
Fans van Joni Mitchell en Cat Power moeten vooraan staan bij de show van de 18-jarige Bridie Monds-Watson uit Derry. De zangeres brengt op 1 juni haar debuut ‘Before We Forget How To Dream’ uit op het legendarische Rough Trade. Ze speelde vorig jaar ook al op Glastonbury en was de eerste artiest die een single uitbracht op Goodbye Records, het label van Chvrches. Haar agenda staat de komende maanden vol met shows in Australië, Amerika en dikke tour door Europa. Zaal na zaal en festival na festival gaat ze de harten van het publiek veroveren met zachte, charmante en doeltreffende folkrock.

 

As Elephants Are
Het gaat de heren van As Elephants Are uit Buckinghamshire voor de wind. Met hun bescheiden hitje Crown bestormen de Engelsen langzaam maar zeker de hitlijsten in Nederland en binnenkort ook de harten van het Hollandse publiek. De volle en secuur uitgemeten muziek van de band – die is geproduceerd door Andy Savours (o.a. My Bloody Valentine en The Pains Of Being Pure At Heart) – is niets minder dan verschrikkelijk aanstekelijk. De single is te vinden op de gelijknamige EP van de band, die verplichte luisterkost is voordat je naar Paradiso gaat.

London Calling Festival – 24 & 25 april – Paradiso, Amsterdam
o.a. Moon Duo, of Montreal, Slaves, Lusts, Happyness, Fool’s Gold, Broncho, Marina Hackman, Spring King, The Dø, Drenge, Vaults, Hannah Lou Clarke, The Slow Show
Passepartouts kosten 35 euro.