Zomerparkfeest
9, 10, 11 & 12 augustus

 

Nog maar twee dagen tot het Zomerparkfeest in Venlo losbarst! Een tijdje terug gaven we je al onze tips voor het festival en vandaag hebben we de eer om Jonathan Bree te interviewen en compleet in de stemming te komen voor het festival. Voor de ongetwijfeld bijzondere show tijdens de Zomerparkfeest-zondag (daarover later meer) hadden we graag kaarten weggegeven, alleen het festival is gratis! Mocht je na al die dikke tips en dit interview denken: ‘daar wil ik heen!’ Vergezel ons dan in Venlo, want wij zijn er zondag zelf ook bij!

De muzikant, producer, engineer en labelbaas uit Nieuw-Zeeland die we vandaag spreken ken je misschien al van zijn werk als solo-artiest of van zijn werk met de indiepop-groep The Brunettes. Mocht je hem een beetje of helemaal niet kennen: mooi, want vandaag stellen we hem uitgebreid aan je voor. De beste man heeft nogal een verhaal…!

Jonathan Bree is in de wieg gelegd om muziek te maken, zo schrijft hij op zijn negende al zijn eerste liedje en op zijn twaalfde drumde hij in bands met twintigjarigen. Een jaartje later gaat hij bij zijn vader wonen in Australië, die als spirituele goeroe in de Byron Bay opereert. Vervolgens verlaat hij het huis al op zijn veertiende, verkoopt hij drugs om te overleven tijdens zijn high school-periode alvorens hij op zijn negentiende weer terug in Auckland is. Hij begint het bandje The Brunettes, die meerdere platen uit zullen brengen en met het debuutalbum Holding Hands Feeding Ducks (2002) nog steeds een kleine klassieker in handen heeft.

 

Gouden tarwevelden
Na tien jaar houdt de band het voor gezien en komt Bree al snel met de schemerige plaat The Primose Path op de proppen. Via het licht orkestrale en Lee Hazlewood-achtige A Little Night Music komt hij uit bij de melancholische sixtiespop op Sleepwalking. Over naar de man zelf, maar voordat we ‘m van alles gaan vragen, waar bevindt Bree zich op het moment van spreken? “We rijden door de prachtige countryside van Engeland en zijn onderweg naar Leicester en luisteren naar Al Bowlly, omringd door gouden tarwevelden”, vertelt hij. “We doen op het moment ‘whose song‘ in de bus, elk bandlid mag stiekem vijf liedjes in een playlist droppen, die vervolgens in willekeurige volgorde wordt afgespeeld. Ik beveel het ten harte aan. Good face reading exercise.”

We vragen Bree wat hij allemaal aan zijn hoofd heeft deze dagen? “Touradministratie. Dit is mijn eerste grote tour als een solo-artiest en sommige aspecten zijn mij wel bekend, maar de verantwoordelijkheden zijn een stuk groter. Ik kijk in ieder geval naar alles uit, ik ben bijvoorbeeld nog nooit in Roemenië of Griekenland geweest, dus dat gaan extra bijzondere optredens worden, denk ik.”

Het gaat hem kennelijk goed af, want naast mooie shows zien we op zijn Instagram ook een sessie(?!) in Abbey Road. Wat is daar precies de bedoeling van? “We hebben wat dingetjes opgenomen in Studio Two en dat was best bijzonder. Daarnaast hebben we nog wat foto’s gemaakt die snel het levenslicht zullen zien.” Ook zien we in zijn tourschema een gat van paar weken, blijft Bree in Europa hangen? “Zeker, ik ga op tour met Princess Chelsea in september. No rest for the wicked.”

 

Sleepwalking
We gooien het gesprek over naar zijn nieuwe album, want dat lijkt in Nederland nog een onontdekt pareltje te zijn. Hoe ontwikkelde deze nieuwe plaat zich? “Voor mij is het een geleidelijke ontwikkeling vanaf het vorige album. Oorspronkelijk had ik dertig opnames liggen voor een triple-album, maar ik heb toch besloten om er eentje van te maken”, vertelt Bree. Als we hem vragen naar het specifieke geluid op de nieuwe plaat, weet hij ons het volgende te melden. “De sleutelelementen voor het geluid zijn denk ik de bendy strings en de dulcitone (een soort voorloper van de Fender Rhodes) en op momenten de cimbalom.”

Dat verklaart ineens een hoop als je naar de plaat luistert. Toch zijn wij wel nieuwsgierig hoe hij die mystieke, bitterzoete en retro-futurische sound op de band heeft gekregen. Of zoals ‘Mychael Helmz’ het verwoordt onder de clip van You’re So Cool: ‘This song creeps me out in all the rightest of ways…’. Het antwoord van Bree is nog mysterieuzer dan we zelf hadden kunnen verzinnen. Want niet alleen is de altijd gemaskerde band van Jonathan Bree – ook live – een opvallende verschijning, het leidt ook tot inspiratie. “Ik laat mij leiden door het masker en de stemmen die mij vertellen wat ik moet doen.”

 

Stille kracht
Ondertussen is de stille kracht achter zijn werk, Princess Chelsea, ook op zijn nieuwe album te horen. Wat voor invloed heeft zij op zijn werk? “Ik zou haar de redacteur van mijn werk willen noemen. Soms zijn we het oneens met elkaar en blijf ik bij mijn oorspronkelijke idee. Maar vaker is ze een goede springplank voor verschillende ideeën.” Bree heeft wel plezier gehad bij het maken van dit album weet hij te melden. “Vooral het afmaken vond ik fijn. Uiteraard vind ik het tof om iets te creëren, ik zie het ook niet als een groot obstakel, maar het is nog fijner om dingen af te ronden.”

De sound van Bree is prachtig vormgegeven in de studio, maar hoe gaat hij dit live eigenlijk doen? “Live spelen we met een vijftal. Het is uiteraard geen orkest, maar het klinkt verdomd goed. Kom vooral zelf luisteren.” En dan nog laatste vraag voordat we Bree weer verder laten fladderen in het Engelse landschap: hoe weten we zeker dat hij achter dat masker zit zondag tijdens Zomerparkfeest? “Door de trillerige jodel in mijn stem?”


 

WEBSITE ZOMERPARKFEEST | FACEBOOK-EVENT | ZOMERPARKFEEST IS GRATIS TOEGANKELIJK