De vier mannen van de Londense formatie CYMBALS zijn terug. Na in 2013 drie singles uit te hebben gebracht, kwam de band vlak na de jaarwissseling met de opvolger van ‘Unlearn’ en ‘Sideways, Sometimes’. Hoewel de band gewaardeerd wordt door verschillende media, blijft het (intentioneel of niet) behoorlijk underground. Moge ‘The Age of Fracture’ daar verandering in brengen.
Intiem huisfeestje/nachtclubs
Het album begint met de track Winter ‘98 en leidt na een rumoerige intro binnen 45 seconden al naar een loom doch dansbaar nummer. Dat belooft veel goeds voor de rest van de plaat. Ondanks de vele effecten en verschillende loopjes blijven alle nummers doorzichtig en clean, wat de muziek heel toegankelijk maakt. De hese stem van Jack Cleverly is niet bijster bijzonder, maar ligt fijn in het gehoor en gaat goed samen met de soms overheersende synthesizers.
Hoogtepunten van ‘The Age of Fracture’ zijn, zoals wel te verwachten, de singles die al eerder uitkwamen. Vooral The Natural World en Erosion zijn voorbeelden van liedjes die het zowel goed zouden doen op een intiem huisfeestje als in de nachtclubs. Dat blijkt de kracht van CYMBALS te zijn. Het enige storende aan het album zijn de overgangen tussen nummers. Die hadden wel wat vloeiender gemogen op zo’n dansplaat. Ruim een uur weet CYMBALS niet te vervelen, en zo doet ‘The Age of Fracture’ niet onder voor zijn net zo goede voorgangers.
Jente Lammerts
