In het kleine en altijd sfeervolle Merleyn staat een handjevol mensen te wachten op de Noorse indiekiddo’s van Team Me. Op het podium liggen grote ballonnen en aan de microfoons hangen vlaggetjes. Het belooft een kleurrijk optreden te worden.
Door Liske Steenbergen
De zes piepjonge muzikanten zijn zelf ook aardig versierd met verf, kekke headbands en rare staartjes. Ze springen en huppelen over het podium. Toch niet wéér zo’n band hè! Maar niets is minder waar: achter dit toneelstuk schuilt namelijk een zeer goede band met veel potentie. De jonge hipsters maken prima indiepop: een typisch mannelijke piepstem, mooie samenzang (zangeres Elida heeft ons hart veroverd), stevige drums en hier en daar ruisende gitaren en synthesizers. En natuurlijk kunnen de tamboerijn, een megafoon en het klokkenspel in deze setup niet ontbreken. Team Me maakt catchy liedjes waar men goed op mee kan dansen. De Noren hebben alles in huis om een band van formaat te worden. Ze zijn ook niet bang om te praten of om het publiek op te zoeken; op de vloer wordt er verder gespeeld en gekletst met het publiek.
De band durft ook te experimenteren. Als derde nummer spelen ze Favorite Ghost, een vijftien minuten durend semi-psychedelisch nummer dat naar een ongelooflijke climax van gitaargeweld leidt. Tijdens de langzame opbouw kan de zaal moeilijk zijn mond houden, maar zodra de muziek harder en sneller gaat wordt iedereen toch stil; vol verbazing over wat er op het podium gebeurt. Dat hadden we toch niet achter ze gezocht.
Het is jammer dat de band gebruik maakt van zoveel toeters en bellen. De vlaggetjes en ballonnen doen het optreden geen eer aan en maken het moeilijk de band serieus te nemen. Het verbloemt haast hoe goed Team Me eigenlijk is. De nummers zijn sterk en werken aanstekelijk, ze zullen het zeker goed doen op grotere festivals. De band speelt alsof ze al jaren samen zijn en hebben een enorme stage presence. We zien Team Me dan ook graag snel terug, alleen dan zonder alle poespas.
