The Sweet Release of Death is al een tijdje een grote speler in de Rotterdamse muziekscene. Hun eerste album deed ons stuiptrekkend de pit induiken en dat is bij het gloednieuwe, titelloze album niet anders. De onheilspellende gitaarlijnen kenmerken de vurige noisepop. Ons TDI Videoteam stond dan ook te popelen om hun te ontvoeren en eens goed voor de camera neer te zetten.

Ons videoteam zou het videoteam niet zijn als de bestemming niet weer ronduit briljant is. Een grauw, gruizig, rommelig, ruw maar vooral ontzettend vet en verpauperd industrieterrein. The Sweet Release of Death liet de omgeving trillen op haar grondvesten met het nummer Smutek. Bekijk het nieuwste TDI-meesterwerkje hieronder!

 

Jo Goes Hunting (A.K.A. Jimmi Jo Hueting) is een multi-instrumentalist uit Rotterdam, waar hij cum laude afstudeerde aan het Conservatorium! Vorig jaar bracht hij de EP Glow uit, 100% zelf ingespeeld. Ons videoteam zocht met Hueting en co. weer een prachtige locatie op, bekijk de video hieronder!

 

Ondergetekende schrijft deze recensie met de benen op het dashboard van een klassieke convertible. Een zonovergoten, subtropisch landschap flitst aan weerskanten voorbij. Of nee, de setting is een wildkampeerplaats in de bossen van Californië, bij zonsondergang. Ach, het zijn stuk voor stuk onwaarheden. Fantasieën die geruisloos het brein binnensluipen bij de eerste klanken van Whitneys langverwachte debuut Light Upon The Lake.

Aan het roer van Whitney staan twee kapiteins: Max Kakacek en Julien Ehrlich: twee meestercomponisten die hun kunst na Smith Westerns nu binnen een bloedeigen project praktiseren. Achter de kapiteins staat een vijftal matrozen dat de lieflijke vintagepop onder anderen van een koperen randje voorziet. Voor hen, de blazers, is Light Upon The Lake een triomf. Geen van de tien songs had zonder hen dezelfde fijnproeversnostalgie gehad. Het instrumentale, jazzy huzarenstukje Red Moon leunt zelfs volledig op de trompettist van dienst.

Bekijk hier de te gekke TDI Video-sessie die we in samenwerking met Subbacultcha! deden met Whitney:

 

Mede dankzij het blazersensemble heeft Whitney zijn zomerse, zorgeloze en sporadisch sentimentele sound, maar ook de slidegitaar en de songteksten doen hun werk goed, soms iets te goed. ‘I wanna take you out / I wanna drive around with you with the windows down’, zingt Ehrlich op No Matter Where We Go, gepaard met een southern rockgitaartje en gevolgd door de zoveelste ‘nanana’ van het album. Op een dergelijk moment buigt de – overigens veel te korte – langspeler zich zeer voorzichtig richting een pastiche.Dit is geen plaat voor de nuchtere doeners. Het album luistert als een esthetische coming-of-age-roman zoals dromerige teens en tweens ze graag in de trein lezen en dat is een compliment. Vol rake (doch zachte) klappen zoals single No Woman staat Light Upon The Lake niet; vol mooie, romantische, meeslepende en vooral zonovergoten liedjes wel. En daarmee is het voldoende voer voor vele vakantietripjes in de aankomende zomermaanden.

 

De Leidse/Amsterdamse band Torii schittert in de nieuwe TDI videosessie. De band brengt 17 maart zijn debuut-EP ‘Submerged’ uit op Purple Noise Record Club. De gelaagde nummers van de band doen denken aan Radiohead, John Maus en Deerhunter en zijn opgenomen in een antikraakpand in Leiden. Op het moment van interviewen is band deze voormalige school net abrupt uitgezet. In een nieuwe oefenruimte praat TDI met twee vijfde van de band: zanger en gitarist Domenico Mangione en toetsenist Jilles van Kleef.​

Laten we beginnen bij de basics: hoe is Torii ontstaan?

Domenico: “Torii is ontstaan uit een periode waarin ik veel muziek schreef. Gek genoeg kwamen er al snel best wat aanvragen om live te spelen. Dat terwijl we nog vrijwel niets online hadden staan behalve wat weird ass demo’s. Pas sinds februari vorig jaar bestaat Torii als een ‘echte’ band.”

Hoe en waar is ‘Submerged’ tot stand gekomen?

D: “Ik heb het opgenomen in een school in Leiden. Ik woonde daar antikraak en Jilles woonde in het pand daarnaast. Ik had veel opname apparatuur staan en had genoeg ruimte, waardoor we alles tegelijkertijd konden inspelen. De basis van de EP is dus ook helemaal live opgenomen. Uiteindelijk heeft Tijmen van Wageningen van de band The Womb alles gemixt.”

Komen daar ook die meeuwen, die je af en toe op de EP hoort, vandaan?

Jilles: “Ja, er was echt een meeuwenplaag daar. Als je naar buiten ging, kwamen ze om je heen cirkelen en probeerden ze expres op je te schijten, verschrikkelijk was dat.”

D: “Een middag regende het keihard en de meeuwen waren aan het krijsen, dus had ik het raam opengezet en dertig minuten aan omgevingsgeluid opgenomen. Dat hebben we in de EP verwerkt. Dat mis ik soms wel in opnames van artiesten: de sfeer van de omgeving. De locatie draagt echt iets bij. “

Hoe zit het met de tekst: wat betekenen de nummers op de EP?

D: “Voor mij is zang in Torii meer een instrument dan een overdrager van tekst. Dat betekent echter niet dat de teksten niet belangrijk zijn, de plaat is doordrenkt met thematiek. Ik heb erg last van depressie en ben daar veel mee bezig. Voor mij is muziek heel reflectief. Als je je depressief bent voel je je vaak heel erg gedissocieerd. Alsof de werkelijkheid net niet klopt, er net niet is. Daarom heet de plaat ook ‘Submerged’. Het beschrijft het gevoel alsof je onder water zit, alsof er een barrière is tussen jou en de wereld.”

J: “Het gaat om een soort geïsoleerdheid, afgesneden van de rest. Dat heeft ook te maken met de betekenis van onze bandnaam, namelijk ‘poort’. De muziek is een soort poort naar dat geïsoleerde gevoel.”

D: “Het nummer Submerged is bijvoorbeeld opgebouwd uit één akkoordstructuur, het is één stuk dat zich herhaalt en daarmee weer het concept bevestigt en misschien zelfs versterkt. Het is een existentialistische isolatie waarbij je alles in je leven langs ziet gaan.”

Op 17 Maart is de releaseshow van ‘Submerged’ in De School in Amsterdam, in samenwerking met Subbacultcha.

Ook in samenwerking met Subbacultcha: onze videosessie met de Torii!

 

Vorige week ging Totally Mild hen voor, maar deze week is het de beurt aan Forever Pavot om de gymzaal in Leiderdorp op haar grondvesten te doen dansen. De touwen zwieren heen en weer op hun tracks Les Cigognes Nenuphars en Joe & Rose en zelfs de strepen op de grond lijken niet stil te kunnen zitten.