Onze radar draait op volle toeren en elke week stellen we je voor aan een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan The Dandelion. De Australische band speelt binnenkort voor het eerst in Nederland, op Motel Mozaïque.

Wil je deze afleveringen volgen en beluisteren? Check hem hieronder als podcast en abonneer je via een van onze kanalen.

Achtergrond: The Dandelion klinkt als zo’n naam die al jaren bestaat en dat is ook zo. Alleen niet in de huidige vorm. We moeten even terug in de tijd om bij de originele samenstelling te komen. De band was een soloproject van Daniel Poulter, de voormalige frontman van The Dolly Rocker Movement. In 2013 werd een liveband gevormd die te horen is op enkele nummers van het tweede album. Tijdens de opnames van die plaat – Seeds Flowers & Magical Powers of The Dandelion – werden alle creatieve taken langzaamaan overgedragen aan Natalie de Silver.

In 2017 begint De Silver te werken aan een derde album. Old Habits & New Ways of The Dandelion, een titel die meteen aangeeft dat het tijd is voor verandering. Op Spotify is geen spoor te vinden van de vorige albums en begint The Dandelion met een schone lei, maar wel met een behoorlijke live-reputatie die de band opbouwde door te touren in Australië.

Samengevat: Psychedelische gitaren, mystiek en een tijdreis naar de jaren zestig.

Weetje: The Dandelion als naam voor een band straalt bijna pure flowerpower uit, toch is de Amerikaanse band Dandelion een snoeiharde hardrock/grunge-band. What’s in a name? Ook De Silvers voorliefde en grote verzameling Pakistaanse folkplaten prikkelt onze fantasie.

Eentje voor de playlist: Deze week vullen we jouw playlist aan met een beetje The Dandelion en dat in de vorm van Incognito. Een aangenaam drumritme voert ons het nummer in, waarna een repetitief gitaarlijntje al snel onze aandacht trekt. Het zijn echter de vocalen van Natalie de Silver die ons helemaal overtuigen. Ze verkent de muzikale gelaagdheid, maar tegelijk creëert ze een mystieke sfeer.

De reverb, de slim toegepaste elektronica en de subtiel harder wordende gitaren zorgen er samen voor dat Incognito zeker niet zo anoniem blijft op het album als de titel doet vermoeden. Ach, als het klinkt als deze track, dan worden we stiekem wel graag misleid.

Voor fans van: We proberen telkens een paar vergelijkbare bands te tippen, maar als je – net als zangeres Natalie de Silver – de jaren zestig als beste muzikale periode ervaart, dan is The Dandelion zeker wat voor jou.

In je agenda: Op zaterdag 20 april speelt The Dandelion om half negen in Club Vibes tijdens Motel Mozaïque.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week stellen we je voor aan een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan het Britse viertal van Penelope Isles, dat eind mei op London Calling speelt en in juni tijdens Transformer Festival in de Muziekgieterij.

Wil je deze afleveringen volgen en beluisteren? Check hem hieronder als podcast en abonneer je via een van onze kanalen.

Achtergrond: De kern van Penelope Isles komt uit dezelfde schoot: broer en zus Jack en Lily Wolter zochten wat vrienden bij elkaar en al snel was daar een vierkoppige band. En met succes! Zo stond de band dit jaar op showcasefestivals Eurosonic en SXSW en verzorgde Penelope Isles de support voor The Magic Numbers, British Sea Power en Lost Horizons.

2019 zou dus zomaar eens het jaar van Penelope Isles kunnen worden. Niet alleen steekt de band veelvoudig de landsgrenzen over, ook verschijnt dit jaar de debuutplaat via het gerenommeerde label Bella Union (onder meer Father John Misty en Beach House). Drukke tijden voor het viertal uit Brighton en Isle of Man.

Samengevat: melodieuze pop meets schitterende psychedelica

Weetje: Chlorine verscheen in februari op vinyl in zeer gelimiteerde oplage, een maand later was het nummer ook via streamingsdiensten te beluisteren.

Eentje voor de playlist: dat het debuutalbum van Penelope Isles nog niet verschenen is op het moment dat we dit schrijven, maakt de keuze een stuk makkelijker. Nou ja, veel keuze is er niet, maar wat er is, klinkt ontzettend goed. Chlorine is de eerste single van het album en de ultieme teaser die absoluut doet verlangen naar meer.

Het nummer drijft langs een uitgebreid kleurenspectrum, maar het zijn toch vooral de gitaren die een prominente rol in het nummer krijgen. En daar hoor je ons absoluut niet over klagen. Dromerig en verslavend, zo omschrijven we Chlorine nog het best.

Voor fans van: houd je van Ultimate Painting, Grandaddy of Arcade Fire? Dan is Penelope Isles ongetwijfeld wat voor jou!

In je agenda: Penelope Isles staat op 24 mei in Amsterdam op London Calling en 15 juni op Transformer Festival.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week stellen we je voor aan een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Deze week is dat de psychedelische afro-soul van Skinny Pelembe die in april naar Rotterdam komt voor Motel Mozaique!

Wil je deze afleveringen volgen en beluisteren? Check hem hieronder als podcast en abonneer je via een van onze kanalen.

Achtergrond: Skinny Pelembe werd in Johannesburg geboren, maar groeide op in het Britse Doncaster. Hij deed mee aan de tweede editie van Future Bubblers, een talentontwikkelingsproject van Gilles Peterson op BBC Radio 6. In de tussentijd tekende hij bij Brownswood Recordings, het platenlabel van diezelfde Peterson.

In 2018 stond Pelembe nog op het Super-Sonic Jazz Festival in Amsterdam, maar toch bleef hij hier altijd een beetje onder de radar. Wij wisten hem gelukkig op tijd op te vissen, want dit jaar verschijnt zijn debuutalbum. Hoogtijd om je ogen te werpen op de multi-instrumentalist die zijn eigen genre creëerde. De man zingt niet alleen, maar is ook producer, gitarist en MC.

Samengevat: multi-instrumentale psychedelische afro-soul.

Weetje: Skinny Pelembe cureerde een playlist voor het kledingmerk Fred Perry met onder meer Neil Young, Paul Weller, Van Halen, The Animals, Grandmaster Flash & The Furious Five.

Eentje voor de playlist: Met een langspeler in het vooruitzicht, tippen we alvast de eerste single die we daarvan te horen kregen: No Blacks, No Dogs, No Irish. Het nummer verwijst naar rassensegregatie-borden uit de jaren zestig, maar vooral naar het racisme dat Pelembe zelf ondervond.

Het nummer krijgt een psychedelische vibe, waardoor de sociale kritiek niet altijd op de voorgrond treedt en het dus niet per definitie als een protestnummer gezien hoeft te worden. In de bridge lijken we ons even midden in een protest te begeven, de massa aan het woord, maar al snel neemt de muziek het weer over. ‘You don’t see me here. You don’t see me anywhere‘, klinkt dan niet meteen rooskleurig, Pelembe weet het zo te verpakken dat we helemaal opgaan in het nummer.

Voor fans van: Skinny Pelembe ziet zichzelf graag als de gulden middenweg tussen Madlib en Neil Young en als hij dat wil, wie zijn wij dan om daar tegenin te gaan?

In je agenda: Op zaterdag 20 april staat Skinny Pelembe op Motel Mozaïque in Rotterdam.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week stellen we je voor aan een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Deze week alweer een bandje van Belgische bodem, namelijk Vito en dat is americana met een Vlaams tintje.

Wil je deze afleveringen volgen en beluisteren? Check hem hieronder als podcast en abonneer je via een van onze kanalen.

Achtergrond: In 2017 omringde Vito Dhaenens zich met enkele getalenteerde muzikanten en zo was Vito opeens geen soloproject meer, maar wel een vijfkoppige band. Een jaar later behaalden deze de selectie van muziekwedstrijd De Nieuwe Lichting en won de groep de Jongmuziekprijs op Theater Aan Zee, een jaarlijks festival in Oostende. Inmiddels stonden ze al op Leffingeleuren en We Are Open, niet de minste Belgische festivals.

Zoals je leest, is het bestaan van de Gentse band nog relatief kort, maar het traject minstens zo indrukwekkend. Na twee singles: The Soul Comes en Costa Rican Star, verscheen afgelopen maandag de debuut-EP Man With Feelings. Zelf omschrijft de band zijn sound als ‘belgicana’, een variant op americana met een Belgisch tintje. Dat horen we vooral terug in de vocalen en gitaarpartijen. Verder horen we fijne folkpop met een flinke portie melancholie.

Samengevat: “Een energieke, melancholische mix van Patti Smith en Kurt Vile in de discotheek na sluitingsuur.”

Weetje: Vito studeert muziekproductie aan het Gentse conservatorium en produceert al zijn muziek zelf.

Eentje voor de playlist: Het bijna kinderlijk eenvoudige artwork van Costa Rican Star staat in schril contrast met de muziek. Het ruim zes minuten durende nummer overtuigt al snel door de diepe gelaagdheid en meerstemmigheid in het refrein. Daarnaast krijgt de song ook voldoende ruimte om rustig open te bloeien. Verwacht van Vito dus geen snelle popsongs die de drie en een halve minuut net niet aantikken, maar muzikale ademruimte.

Costa Rican Star voelt alsof we het nummer al jarenlang kennen en het net opgevist hebben uit een playlist van een paar decennia terug. De fijne gitaren creëren een golvende sound waarop we ons maar wat graag laten meedrijven. In combinatie met de warmte die van het nummer straalt, horen we een nummer dat uitblinkt in zijn puurheid en de balans weet te behouden.

Voor fans van: Jaguar Jaguar en The Bony King Of Nowhere, maar ook fans van Kurt Vile en Patti Smith zullen dit ongetwijfeld weten te appreciëren.

In je agenda: Wie nog geen plannen voor het weekend heeft, raden we een tripje naar Gent aan. Op vrijdag 15 maart stelt de band zijn EP voor in eigen stad.

---

Elke week stellen we je voor aan een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Onze radar draait weer op volle toeren en deze week tippen we de Belgische formatie Mooneye.

Achtergrond: Songwriter Michiel Libberecht begon als solist. Onder de naam Mickey Doyle speelde hij onder meer in Het Depot in Leuven, Democrazy in Gent en op Leffingeleuren. In 2017 deed hij mee aan de muzikale wedstrijd Jonge Wolven, waar hij als winnaar uit de bus kwam. Het werd tijd om het wat serieuzer aan te pakken: een volledige band, een nieuwe naam en een eerste EP. Dat kwam er allemaal in 2018 in de vorm van Mooneye en de gelijknamige EP.

Voor die EP trokken muzikanten de studio in met Pascal Deweze, die ook met Warhaus en Broken Glass Heroes werkte. Het resultaat werd een debuut dat zweeft tussen melancholie en folkpop. In 2019 kwam de band als een van de drie winnaars van De Nieuwe Lichting uit de bus, de muziekwedstrijd waarbij het Belgische radiostation Studio Brussel op zoek gaat naar jonge beloftevolle acts. Daarmee treedt de band in de voetsporen van SONS, Portland en Tamino.

Samengevat: nostalgische vocalen en een warm muzikaal dekentje voor de koude (en minder koude) dagen.

Weetje: op Record Store Day (13 april) brengt de band zijn debuut-EP in gelimiteerde oplage uit op gekleurd vinyl.

Eentje voor de playlist: We hadden ons voorgenomen om hier telkens één nummer te tippen en daar hebben we bij het beluisteren van de EP toch wel even spijt van. Als we dan toch moeten kiezen, dan stellen we graag I Don’t Believe The Times Have Changed voor als toevoeging aan je playlist.

Het klinkt warm, nostalgisch en vooral niet te gecompliceerd. Let vooral even op de kleine details in de muziek en hoe die als het ware een filter over het nummer gooien, waardoor de stem van Libberecht nog meer tot zijn recht komt. Het is tevens de ideale kennismaking met de band en we willen je alvast waarschuwen, voor je het weet heb je deze alweer op repeat.

Voor fans van: We zien Mooneye graag in het rijtje met Beirut en The Bony King of Nowhere.

In je agenda: Op 5 april speelt de band in Rotterdam tijdens PopUp 010 en op 20 april speelt Mooneye met Camille Camille in Altstadt Eindhoven.

---