Voor fans van Thin Lizzy, The Runaways en Gossip

Sheer Mag uit Philadelphia was een van de smaakmakers afgelopen SXSW. Zo dacht een dronken bezoeker er ook over toen hij zangeres Tina Halladay op het podium belaagde, rits open en gereedschap in de aanslag. Maar Halladay is letterlijk en figuurlijk niet voor een kleintje vervaard en kickte de man eigenhandig het podium af.

Ook vocaal staat ze haar mannetje, met geëmancipeerde teksten in de stijl van Gossip of Yeah Yeah Yeahs. Daar houdt de vergelijk ook op, want de met seventies-hardrock geënte surfpunk van Sheer Mag is behoorlijk authentiek. De tweede EP van de band ‘Button Up’ is inmiddels online verkrijgbaar. Een derde volgt in de zomer, een Europese tour in het najaar.

Laatst won Happyness nog de NME Award voor Best Lyric: “I’m wearing Win Butler’s hair/There’s a scalpless singer in a Montreal rock band somewhere” en in de nieuwste TDI MAG lees je een interview met de band. Vandaag komt de band met hun nieuwe videoclip bij het nummer A Whole New Shape.

We houden de heren al een tijdje met veel genoegen in de gaten, zeker na hun voortreffelijke album ‘Weird Little Birthday’. Happyness is mometeel druk aan het touren in de Verenigde Staten, maar komt snel naar Europa om hun shows tijdens Eurosonic op te volgen. Op 30 april speelt de band in V11 te Rotterdam en speelt Happyness ook op Down The Rabbit Hole in het weekend van 26 – 28 juni.

It’s got soul, it’s got groove, it’s got feeling, it’s got good sounds and it’s got hooks. It’s got everything I fuckin’ need. The Mystery Lights, een partijtje vago’s uit New York die verdomd lekkere muziek maken. Mensen hebben het over The Black Keys en zo, ’t zal wel, ik zou naar The Mystery Lights luisteren als ik jou was.

What Happens When You Turn The Devil Down
What Happens When You Turn The Devil Down? Ik heb geen idee, man. Maar ik ben ook niet echt iemand die voor  dat soort vraagstukken moet consulteren. Ik ga meer voor de galmende gitaren, de stoffige drums en de zang die ik écht voel. The Mystery Lights klinkt als een mix tussen sixties garage en seventies punk. Maar vooral oprecht, gruizig en hoeft een soul die je in geen enkele fancy studio kan kopen.

De EP ‘The Mystery Lights EP’ kun je beluisteren via Bandcamp.

De ene dag kent niemand je muziek, de andere dag sta je met je smoel voor de camera van de VPRO en diens 3voor12. Er valt niet onderuit te komen, en we schreven het zelf ook al in de vorige issue: Young & Sick is booming en legt het pad van succes met zevenmijlslaarzen af. Dit deed hij voorheen door het anoniem uitbrengen van muziek op het internet, dat weinig gevolgen kende. Maar die tijden liggen sinds het begin van april achter ons; Nick van Hofwegen heeft zijn debuutalbum uitgebracht en draagt de naam Young & Sick zelf.

Oerwoud
Het idee achter de band kent vele invloeden, zoals R&B, een beetje alternatieve rock en zelfs ingrediënten uit het oerwoud dat zich soulmuziek noemt. En met zoveel inspiratiebronnen, moet je je als soulpop-act kunnen onderscheiden; en dat doet Van Hofwegen maar zelden. Nummers als Ghost Of A Chance en Glass zijn sterke onderdelen van het album, die zowel overtuigen als charmeren. Maar tegenover deze nummers staat het mindere deel van het geheel. De plaat is daarentegen op geen enkel moment minder dan ‘ontzettend gepolijst’, maar dat gegeven heeft niet altijd genoeg in huis om zich als volwaardig album overeind te houden.

Van Hofwegen zet anderzijds wel een prestatie van formaat neer met zijn stem en het gebruik daarvan. Hiermee weet hij de luisteraar al in de eerste minuten van het album voor zich te winnen. De zang spreekt daarmee zowel de doorgewinterde soulpop-kenner, als iemand die nieuw is voor dit specifieke genre aan. De nummers zelf zijn ook gelaagd en experimenteel genoeg om vaker luistervoldoening uit te halen. De band had winst kunnen pakken op het feit dat het experimentele stopt bij de begeleiding en zang. De samples die we over de langspeler verspreid horen, zijn dan ook geluiden die vrij bekend zijn bij het luisterpubliek. Nergens wordt er een geluid gecreëerd waar men van verbaasd zal staan, of nog niet eerder in de nummers heeft gehoord.
Robbert van Kortenhof

Woensdag 7 mei te zien op London Calling in de Tolhuistuin!

De noise-punkers van Perfect Pussy komen ineens bovendrijven vorig jaar. Hun debuut ‘I Have Lost All Desire For Feeling’ is eigenlijk maar een demo-cassette, maar wat goed is komt snel, zeker als de Pitchforks van deze wereld er direct bovenop duiken. Even gejaagd als hun bij vlagen verontrustende bak herrie vloog Perfect Pussy thuisland Amerika door, waarbij er ondertussen aan het debuutalbum wordt gewerkt. De maar liefst 24 minuten die het album duurt bouwen voort op hun onrustige, eerdere werk.

Wringen en schuren doet Perfect Pussy in elk van de acht nummers. Opener Driver, argumenteerbaar het beste nummer van de plaat, wekt onrust, onmacht en woede op bij beluisteren. Het leven is geen ‘walk in the park’, maar een strijd. Een gevoel dat de schreeuwende Meredith Graves voor een groot gedeelte op haar conto mag schrijven, terwijl de daar omheen meanderende noisy gitaarerupties de rest doen. Meer hardcore nummers als Work en Advance Upon the Real voelen als wolken voor de zon, terwijl met afsluiter VII experimentele industriële noise de mijmerende vocalen van Graves omhullen.

Dat het enige rustmomentje op de plaat drie minuten onrustige ruis is, zegt alles over de drang van Perfect Pussy om te overdonderen en is zowel positief als negatief. Niet altijd heb je zin in de deprimerende overload op je oren. Bloed, zweet en tranen zitten in dit album, al dan niet letterlijk: de eerste driehonderd elpees bevatten rode sporen veroorzaakt door afgetapt bloed van zangeres Graves.
Wymer Praamstra

Het album is uit en wordt uitgebracht via Captured Tracks.