Als je een kabel zou spannen tussen surf en post-punk, dan bungelt het Londense trio Shopping ergens halverwege. Het heeft de licht neurotische dansbaarheid van bands als Talking Heads, maar dan met strandzand tussen de tenen. Die koortsachtige doch onbezorgde sound leverde al twee zeer genoeglijke platen op, waarvan de laatste én de beste – ‘Why Choose’ – eerder deze maand verscheen.

Een absurde, NSFW-achtige videoclip dient als kompaan voor de eerste single, Straight Lines – waarop alle instrumenten daadwerkelijk als gelijken op één lijn zitten. Maar zelfs als alle instrumenten én de mannelijke én de vrouwelijke vocalen elkaar overlappen, blijft Straight Lines een opgeruimd geheel. Zet ‘m op repeat, want deze tracks alsmede de bijbehorende plaat én de clip behoren tot de plezierigste van 2015.

Het Britse drietal The Wytches bracht al een behoorlijke serie geweldige 7” plaatjes en video-clips uit die je zou kunnen omschrijven als getergde surf-psych-garage (soms bijna doom, en alleen ‘grunge’ doet ze tekort). Hun nieuwste single Wire Frame Mattress is wel een heel bijzondere. Het is namelijk de langverwachte aankondiging van hun in augustus te verschijnen album ‘Annabel Dream Reader’ die door Heavenly Recordings wordt uitgebracht.

Natuurlijk is het weer een prachtig onvrolijk stukje werk dat de band aflevert, en de clip is de eerste video die Steve Gullick heeft gemaakt. Deze fotograaf heeft eerder al gewerkt met grootheden als Nick Cave en met de voornaamste grunge-band die we (ik) hebben gekend. Wellicht is zijn samenkomst met de drie Britse jochies uit Brighton niet geheel toevallig als je naar de muziek van The Wytches luistert. Die is verre van lichtvoetig te noemen, en de eerste geluiden van Wire Frame Mattress lijken, per ongeluk of niet, te hinten naar Rape Me.

Intensiteit
Maar de band laat horen dat ze absoluut heel veel meer zijn dan een veelbelovend kopietje van het grunge-tijdperk. Zeker wel! Ze spelen weliswaar in die sfeer en met minstens zo’n enorme intensiteit, maar met een eigen en diepintense stem die iets heeft van een getergde Jack White (zo extreem als White het zelf nog nooit heeft laten blijken), en een flinke dosis surf in de gitaarpartijen. Daarbij een bassist met een lekker groezelig geluid die samen met de in het liedje verzonken drummer het liedje draagt. En, een detail, Gullick heeft voor deze video gitarist Kristian Bell, wellicht om qua beeld niet al te veel terug te duiken in de nineties-grunge, een andere gitaar in handen geduwd dan de herkenbare Jazzmaster waarop Bell normaal speelt. Halverwege het liedje lijkt een extra portie iets meer up-tempo surf zelfs bijna de voetjes van de vloer te krijgen. Maar die voorzichtige glimp van blij optimisme wordt, The Wytches kennende, aan het einde wel weer de kop in gedrukt.

Ik heb inmiddels wel zo’n vermoeden waar dat rare gevoel in mijn maag vandaan komt…nog heel veel nachtjes slapen tot ‘Annabel Dream Reader’ in mijn platenspeler ligt.

Toch twijfel je even als je het nummer luistert. Is dit nou sixties of daadwerkelijk in januari 2014 voor het eerst gepubliceerd? Toch is deze Franse band Os Nactàmbulos helemaal van nu, inclusief stoffige sound, crispy reverb op de gitaren en zwierige orgeltjes. Ik denk dat we maar eens wat meer research moeten gaan doen in Frankrijk, we noemen alleen al The Sudden Death of Stars en The Liminanas die ons de laatste tijd ook opvielen.

Song For Olivier
We zijn er nog niet helemaal achter wie Olivier is, maar dat het swingt hebben we wel direct begrepen. Song For Olivier is van voor tot achter lekker. Maar goed, dat kan ik allemaal wel zeggen, luister vooral zelf eens naar de Franse, surfende psychedelica.