Aanstaande zaterdag speelt zich in Amsterdam een bijzondere samenwerking af tussen de Melkweg, Subbacultcha en De Brakke Grond. Op 15 april wordt de inmiddels beruchte L.A.N. Party weer gehouden, die deze keer in het teken staat van muzikaal talent uit het land van onze zuiderburen. Daarover las je laatst al veel meer in onze redactietips, vandaag duikt The Daily Indie nog eens wat dieper in het concept.

Wil je kaarten plus een totebag winnen voor deze show? Check dan nog even onze winactie voor de tickets!

Daarom vonden wij het hoog tijd om nog even met de muziekprogrammeur van De Brakke Grond te bellen: Birgit van Asch. Sinds begin dit jaar importeert zij in haar nieuwe functie de crème de la crème op muzikaal gebied van België naar Nederland. Het Vlaamse Cultuurhuis heeft zijn muzikale koers tegelijkertijd iets gewijzigd in 2017 en gaat nog meer samenwerkingen aan om al dat Vlaamse talent door heel Nederland een plek te geven. De Brakke Grond staat dan ook absoluut niet voor concurrentie, maar voor verbinding en het instituut vormt de schakel om de booming Vlaamse muziekscene te introduceren bij het Nederlandse publiek. Niet alleen in hun eigen podium in Amsterdam, maar simpelweg waar het goed past. Het belangrijkste uitgangspunt: waar schuurt het tussen Nederland en Vlaanderen en waar vonkt het?

En dan kom je voor de underground al snel uit bij Subbacultcha en de Melkweg natuurlijk?
“Absoluut. Het was voor ons een logische plek om aan de slag te gaan. Subbacultcha en de Melkweg organiseren de L.A.N. Party’s natuurlijk vaker en beide partijen hebben een heel goede basis in de Amsterdamse underground, waar dit programma goed op aansluit. Bovendien heeft Subbacultcha natuurlijk ook een Belgische tak, waardoor het makkelijker is om goede acts uit te wisselen.”

Hoe versterken deze partijen elkaar?
“Subbacultcha heeft een heel sterke doelgroep en weet die als geen ander te bereiken. Daar kunnen de andere partijen dan weer goed op inhaken. Wij als Brakke Grond omdat we veel kennis hebben van  Vlaanderen in zijn geheel, we hebben daar goede contacten en het is ook makkelijk dat ik zelf Vlaamse ben. En de Melkweg omdat het een van de tofste zalen van de stad is en als groot poppodium toch erg gedurfd en edgy programmeert. De acts die zaterdag spelen zijn vrij niche, maar ons gezamenlijk publiek kan dat zeker wel verteren.”

 

“Platforms als Subbacultcha en podia met een ijzersterke reputatie wat betreft gedurfd programmeren, zijn heel dankbare partners voor ons.”

 

Wie heeft er precies voor de programmering gezorgd? Want ik neem aan dat alle partijen wel hun voorkeuren hebben?
“We hebben het samen gedaan met de drie programmeurs van de instellingen. We hebben een longlist opgesteld van artiesten die ons geschikt leken en daar vervolgens een shortlist van gemaakt. Daardoor is de line-up een mooie combinatie geworden van acts die we alle drie heel tof vonden en die wat ons betreft meer aandacht verdienen.”

 

 

Over de wat grotere acts als Warhaus, Bazart en Tamino hoor je natuurlijk genoeg in Nederland, maar hoe is het gesteld met de Vlaamse underground?
“Daar gaat het heel goed mee, maar het kan natuurlijk altijd nog een zetje gebruiken. Het krijgt in Nederland wel steeds meer exposure en ik heb ook wel de indruk dat steeds meer Nederlandse platforms naar België kijken, om te checken wat zich daar allemaal aan het afspelen is. Er gebeurt heel veel, volgens een opvallend andere dynamiek dan in Nederland. Constante onderlinge uitwisseling van muziek en muzikanten, jong talent dat los van labels en wars van controle samen de krachten bundelt om hun lokale scenes op de kaart te zetten. Het doet voor de buitenwereld vaak erg incrowd en niche aan, maar het potentieel en de wil om de underground te ontstijgen is er echt. En met events als de L.A.N. Party willen we vooral dat laatste zetje over de grens geven. We zijn er ons bij De Brakke Grond goed van bewust dat we het niet alleen moeten willen doen. Platforms als Subbacultcha en podia met een ijzersterke reputatie wat betreft gedurfd programmeren , zijn heel dankbare partners voor ons.”

 

“Er gebeurt veel spannends, ook over genregrenzen heen, en dat is net wat we willen tonen.”

 

Het is een behoorlijk brede line-up geworden als je er inderdaad zo doorheen loopt. Van de science fiction-synths van Miaux tot de lo-fi van Ignatz en de snoeiharde noise van Cocaine Piss.
“De line-up is een mooie afspiegeling van wat er allemaal aan gebeurt in België. Dat hebben we ook zeer bewust gedaan, om niet één strakke richting op te gaan. Het verhaal vertelt makkelijker wanneer je ervoor kiest om een stroming of genre uit te lichten, maar dan zouden we, zeker in het kader van de L.A.N.-events, de Belgische muziek onrecht aandoen. Er gebeurt veel spannends, ook over genregrenzen heen, en dat is net wat we willen tonen. Eén plus één wordt zo drie als het ware.”

En waar sta jij nou allemaal vooraan aankomende zaterdag?
“Nou, bij alles natuurlijk, haha. Nee, ik kijk heel erg uit naar de show van Coely, zij is op dit moment echt keihard aan het doorbreken. Getuige haar debuutplaat die overal laaiend enthousiast ontvangen wordt, op papier en door het publiek. Ik heb haar show ook op Eurosonic gezien en afgelopen weekend nog op Ik Zie U Graag en die is echt ontzettend dynamisch en energiek. Ze krijgt echt iedereen in de zaal mee.

 

Hiele is iemand die zich heel bewust is van zijn positie in de elektronische scene en initiatief neemt. Ekster is zo’n label dat consequent goeie releases aflevert en in je eentje afsluiten na Autechre doe je ook niet zomaar.

 

En als laatste, niet te vergeten: Le Motel. Daar ben ik erg blij mee, want hij heeft als beatproducer ontzettend veel potentieel om door te breken in Nederland. Zijn tweede plaat met Roméo Elvis gaat als een speer in België, maar ook solo verdient hij het om meer uitgelicht te worden. Ik zag hem twee weken geleden nog in Brussel en daar speelde hij de zaal helemaal plat!”

 

WEBSITE MELKWEG
FACEBOOK-EVENT

Van het post-punktrio Shopping is de hyperbeweeglijke en expressieve leadzangeres misschien nog wel de minst opvallende verschijning. Met aan haar zijde een bassiste met avantgardistisch bloempotkapsel en een roodharige hillbilly op drums, krijgt het bonte trio de goedgevulde bovenzaal van de Melkweg wild aan het dansen.

Schijnbaar zonder moeite en met het minimale instrumentarium, speelt het bandje uit Londen de vele voeten van de vloer. De songs zijn – vrijwel zonder uitzondering – op één enkele, vluchtige melodie gebaseerd en voor klassieke songstructuren is Shopping ook al allergisch. De opbeurende en jachtig gespeelde liedjes van de band tikken dan ook zelden de drie minuten aan.

Het tempo ligt dus hoog vanavond. Na de zelfbenoemde introsong “tuning up” – niets meer of minder dan het vooraf stemmen van de gitaren – steekt de band van wal met een waterval aan tracks, voornamelijk van het tweede album ‘Why Choose’ afkomstig. Succesnummers als Straight Lines, Wind Up en Why Wait zijn compact, explosief en hoogst aanstekelijk.

Even, heel even, vlakt het optreden af als het tempo omlaag gaat. Shopping heeft echter geen tijd te verliezen, jast er nog een dozijn doorheen en na amper een halfuurtje is het podium weer leeg. De toegift van vier minuten kan niet verhullen dat dit wel een érg kort optreden is. Kort doch krachtig.

 

 

Onze vrienden van het muziek- en kunstplatform Subbacultcha! zijn niet vies van feestjes en nieuwe initiatieven. Zo ook het nieuwe platform L.A.N., ofwel Support Your Local Area Network. Een flinke tongbreker, maar dan heb je ook wat. Met een enorme visualisatie van alle underground bands in Nederland – de zogeheten L.A.N. Scape – heb je nog flink wat te ontdekken.  

Wat daar natuurlijk bij hoort, is de L.A.N. Party! Op zaterdag 12 december zullen er in de OT301 in Amsterdam vier handen vol bands spelen, allemaal logischerwijs onderdeel van de L.A.N. Scape. En dat voor een luttele tien euro, of zelfs grátis voor leden van Subbacultcha!.

Een greep uit de line-up:

Naive Set: 

Subroutines Naive Set is een band die er altijd toe in staat is om heerlijke, tijdloze ‘twee pop’ liedjes in elkaar te zetten. Dat heeft de band dit jaar nog maar eens bewezen met hun heerlijke nieuwe plaat ‘Dragon’. De melodieën liggen fijn in het gehoor en je kunt ze na een keer luisteren al meezingen. Volgend jaar op Eurosonic/Noorderslag, nu in de OT.

Luister hier naar Naive Set op Soundcloud!

Waterlelyck: 

Waterlelyck is het project van de Fries Lyckle De Jong. Kort geleden werd hij geïntroduceerd als de nieuwe bassist van Yuko Yuko, waar hij zijn debuut volgende week maakt, maar zijn eigen muziek is andere koek. In zijn eentje staat hij op het podium, omsingeld door vintage synthesizers, een paar drumcomputertjes en flink wat effecten op zijn stem. Dansbaar, maar ook om lekker bij weg te dromen. Gaat dat zien!

Luister hier naar Waterlelyck op Soundcloud!

Idiott Smith: 

Groninger Roy Veenstra is een van de mannen achter het hippe cultuurcentrum De Gym, maar is ook beter bekend als de non-pop artiest Idiott Smith. Het elektronische project (met Karel van Santa Fé op de drums) debuteert binnenkort op Purple Noise Record Club. Lekker hoor!

Luister hier naar Idiott Smith op Soundcloud!

De volledige line-up:

Rats on Rafts – the Homesick – Amber Arcades – the Lumes – Idiott Smith – Naive Set – Waterlelyck – Dollkraut – Das Ding – Bonne Aparte – Blue Crime – Robert Bergman – Those Foreign Kids – Boss Hugo – DJ JuJu – Nancy Acid – Firestone – Orpheu the Wizard   

Be there!

We duiken in onze rubriek eens dieper in het Nederlandse muzieklandschap. En wat komen we daar zoal tegen? Bijvoorbeeld de band die begin september de show van DRINKS (de samenwerking tussen Tim Presley van White Fence en Cate le Bon) op mag leuken als supportact.

We hebben het hier over de band YEAR, een pico bello band die bestaat uit leden van Jacco Gardner band en Lola Kite. Twee sowieso niet misselijke bands waarbij een optelsom/mengsel van de twee haast niet mislukken kan. De sound die het oplevert is niet heel erg onverwacht, maar wel heel erg prettig. Sixties lo-fi gitaartjes, gemoedelijk tempo en een meeslepende zang in de mix.

Voor fans van: Jacco Gardner, Naive Set, The Feelies

Tijdens deze zonovergoten dagen schieten de kleuren uit onze oogverblindend rijke landschappen. Na zo’n zomerse dag is er niet veel mooiers te bedenken dan deze af te sluiten met gigantische dikke postpunk van het Deense Communions en de hallucinerend gelaagde indie van het Leidse Torii in De Nieuwe Anita. Onze fotograaf Rudy Sabelrolle ging op pad en schoot in de schaduw van de dag een aantal duistere plaatjes.

Torii

Communions

Na een heerlijk warme dag trok er gisteravond een verfrissend koufront over Nederland heen. In de cooling down van de dag speelde niemand minder dan Tijuana Panthers in De Nieuwe Anita te Amsterdam. Fotograaf Rudy Sablerolle toog naar de hoofdstad om het deels besnorde en energieke trio op de foto te zetten. 

Tijuana Panthers

Het was weer raak in De Nieuwe Anita gisteravond. Een van onze favoriete bands van dit moment – The Holydrug Couple – kwam namelijk uit Chili voor een concert op een heerlijk zomerse avond met als sidekick-band Cannery Terror. Fotograaf Rudy Sablerolle was ook van de partij en schoot voor ons de volgende foto’s. Nog eens horen waarom we zo verliefd zijn op het laatste album van deze Zuid-Amerikaanse softpsychers? Luister ‘Moonlust’ hier!

Cannery Terror

The Holydrug Couple

​​

Oh yeah, daar is ie weer! Onze jaarlijkse – haast traditionele – prijsvraag voor Welcome to The Village. Recreatiegebied de Groene Ster in Leeuwarden wordt weer drie dagen omgetoverd tot het mooiste kleine dorp van Nederland op 17, 18 en 19 juli. The Daily Indie interviewde medeoprichter Sjoerd Bootsma eerder dit jaar al eens over het festival, dat lees je hier. Voor nu gaan we over naar de prijsvraag en alle smakelijke bands op de line-up.

Schrijf even mee, want de programmering dit jaar is zeer ruim, divers en kwalitatief erg sterk. Wat te denken van artiesten als Villagers, The Pains Of Being Pure At Heart, Circa Waves, The Growlers, Rats On Rafts, Citizens!, God Damn, Weval, Mountain States, Jerry Paper, zZz, Jacco Gardner, Tijuana Panthers, Yuko Yuko en Yawns. Een goed muziekprogramma dus, in combinatie met een prachtige omgeving, lekker en lokaal eten en drinken. Wat wil een mens nog meer vraag je je af?

Nou, dat weten wij wel, hoor. Erbij zijn uiteraard! Dat kan dus door middel van onze prachtige actie in samenwerking met het festival. Want als jij een kort, enthousiast verhaaltje naar prijsvraag@thedailyindie.nl stuurt met daarin de reden dat jij graag naar Leeuwarden vertrekt in juli, maak je zomaar kans op twee weekendtickets inclusief camping. Mailen met die handel, dus!

*Mailen kan tot en met 01 juli! Winnaars krijgen bericht per mail.

 

 

 

We waren vorig jaar behoorlijk fan van Tijuana Panthers’ tweede plaat ‘Wayne Interest’. Typisch Californische punk die werd opgeleukt met pop, wave, koortjes en stukken jazz, waardoor het drietal uit Long Beach een stuk innovatiever was dan de meeste van zijn stijlgenoten.

 

 

Op Front Window Down wordt die ontwikkeling doorgezet: een onmiskenbare punkstructuur van coupletje-refreintje-bruggetje, gecombineerd met zomers aandoende melodielijnen, waar de bands BFF’s Allah-Las ook zo goed in zijn. Dat levert een onweerstaanbaar catchy song op. Er is nog niks bekend over een nieuwe plaat, maar het kan bijna niet anders dat de drie hun baan, die ze nog steeds met de band combineren, binnenkort op moeten gaan zeggen. Tijuana Panthers speelt in juli vier shows in Nederland.

17 juli Nieuwe Anita, Amsterdam (Subba-show)
18 juli Pedro Pico Pop Festival, Raalte
18 juli Valkhof Festival, Nijmegen
19 juli Welcome to the Village Festival, Leeuwarden

Ook dit jaar staat de Rotterdamse binnenstad – en aanpalende creatief gevonden locaties – weer in het teken van Motel Mozaique. Ieder jaar wordt het festival zichtbaarder in de Maasstad, maar wat nooit verandert, is de immer scherpe programmering. Een kolfje naar de hand van uw favoriete muziekmagazine. We doen dan ook trouw verslag van het festival. Hieronder wat er zoal te zien was op de laatste festivaldag, de zaterdag.

In tegenstelling tot vrijdag is het koud en druilerig in de Rotterdamse binnenstad. Na een kort nachtje slaap, een kop koffie en wat moed verzamelen, begeven we ons naar het tropische en überfoute nachtparadijs dat de voormalige Baja Beach Club is. De inmiddels lege, betonnen bunker midden in het centrum is decor voor de Subbacultcha x Roodkapje Day Party, zo langzamerhand een begrip in indieland. Hier zien we de piepjonge Rotterdammers van Goodnight Moonlight, het altijd hoogstaande Mountain States, de awkward emopop van Geertruida-coryfee Floris Bates  & Rented Friends en Santa Fé. We kunnen er weer tegen.

Op naar Rats On Rafts, dat is beloond met een plekje in de Kornuit, de één-na-grootste festivallocatie. De Rotterdamse band releasete onlangs de nieuwe, alom geprezen plaat Tape Hiss. Maar werkt die geïmproviseerde postpunknoise ook in een minder intieme locatie? Ja: vanaf opener Sweet Little Child heeft de band geen enkele moeite met de volle tent. Sterker nog: de geluidsmuur blijft uit, waardoor de hooks en vocalen van David Fagan beter hoorbaar zijn. Gestuwd door waarschijnlijk Nederlands beste ritmesectie van het moment worden de songs moeiteloos gerekt, maar verder speelt de band vooral een ‘festivalset’, met de songs Powder Monkey en Jazz verplaatst naar het sluitstuk. Rats lijkt momenteel niet te stoppen. Hier ook weer een lust om naar te kijken, tot en met het moment dat Fagan de eerste keer het publiek aanspreekt: “Doei.”

 

The Notwist draait al zo’n 25 jaar mee, maar de plaat ‘Close To The Glass’ (2014) en in mindere mate de onlangs verschenen, ronduit vage soundscape-plaat ‘Messier Objects’ hebben voor hervonden waardering voor de Duitse elektrorockband gezorgd. Vandaar dat de grote zaal van de Schouwburg vol staat met dertigers-plus, die door de zes mannen van The Notwist het publiek een uur lang volledig overdonderd worden met bombastische percussie, hyperactieve instrumentenwissels en een maniakale lichtshow. De band gaat net zo makkelijk van elektro naar hardrock. Echt gevaarlijk en ongepolijst wordt het nergens, maar zo’n band is The Notwist ook helemaal niet. Je krijgt er wel een complete show, met alles wat zo’n comeback nodig heeft, voor terug.

 

In Rotown is BC Camplight wars van zulk showing off. Amerikaan en Grote Vriendelijke Reus Brian Christinzio resideert na twee platen (2005, 2007) en samenwerkingen met Sharon van Etten en The War On Drugs tegenwoordig in Manchester, van waaruit begin dit jaar ‘How To Die In The North’ uitkwam. Christinzio is een grappige droogkloot en oogt in Rotown superontspannen, misschien iets té: de luchtige sixtiespop is vanaf opener You Should’ve Gone To School aanvankelijk nogal eentonig. Maar gedurende de goed opgebouwde set schroeft BC Camplight het tempo op, met veel percussie en samenzang en geleid door de immer aanwezige cowbell en ritmisch gespeelde pianoakkoorden van soulvolle voorganger Christinzio. De show ontaart in een uitbundige chaos bij Just Because I Love You. Pure feelgoodmuziek, dat BC Camplight.

 

We kunnen blijven staan voor Menace Beach. De band uit Leeds, met producer en gitarist MJ van Hookworms in de gelederen, is op de begin dit jaar uitgekomen plaat ‘Ratworld’ nog te betrappen op ingetogen momentjes, maar live blaast de band het dak van Rotown er zowat af. Menace Beach live is gewoon ongecompliceerd punkrocken. Desondanks blijven de aardigheden van de plaat goed overeind, vooral omdat de synths en zang van Liza Violet de muur van geluid die Ryan Needham optrekt, compenseren. De dynamische frontman is sympathiek en weet de klik met het publiek te maken, waardoor Rotown voorzichtig losgaat. Echte chaos blijft helaas uit, maar we hebben weer energie.

 

In de grote zaal van de Schouwburg mag Purity Ring het festival afsluiten. En hoe. Was debuut ‘Shrines’ nog een moeilijke, ingetogen plaat, tegenwoordig schuwt het Canadese duo het grote gebaar niet meer. We zien niet minder dan zestien dwarsbalken met aan elk een paar ritsen lichtgevende anaalkralen, een verzameling straatlampen die dienst doen als oplichtende triggers voor producer Corin Roddick, een serie buizen waar Megan James lichtstralen uittovert en een volle maan die een basdrum blijkt te zijn. Je vergeet bijna dat de twee (beide in stemmig wit) ook nog muziek maken. In de set komen oudjes Belispeak en Fineshrine nog voorbij, maar vooral songs van de nieuwe plaat ‘another eternity’ slaan de klok. In songs als repetition, bodyache en begin again (bewust zonder capitalen) zijn de breaks langer, de drops harder. Samen met het visuele geweld is het misschien makkelijk effect sorteren, maar het blijven ingenieuze liedjes die Purity Ring maakt, die ook nog eens kraakhelder gespeeld en gezongen worden – al moet de autotune James soms helpen bij hoge noten. Maar het publiek slikt het als zoete koek. We kunnen erover discussiëren of Purity Ring nog wel zo indie credible is, maar de band is een waardige headliner voor een wederom te gek Motel Mozaique.

bright lights, big city melkweg

 

 

Ondergronds gebeurt er natuurlijk altijd van alles in Amsterdam, wat vaak op allerlei diverse plekken zo nu en dan naar boven komt. Maar het is ook wel eens leuk om alles op één avond bij elkaar te laten komen en er een ware underground-showcase van te maken! En dat is precies wat Subbacultcha, Meduse MagiQ en de Melkweg gaan doen op woensdag 2 april

 

BRIGHT LIGHTS, BIG CITY
Onder de naam Bright Lights, Big City is er 2 april dus van alles te beleven in de Melkweg. Van puntige garagepop van Naive Set en Apneu tot en met Hugo Rocci’s speelvolle animaties en van alles daar tussenin. Op de website van Subbacultcha is nog veel meer informatie te vinden, want wij gaan het nu eerst even over die kaarten hebben!

 

WINNNEN?
Om kaarten voor de avond te winnen hoef je niet eens zoveel te doen. Wat je wel moet doen is vooral een leuk mailtje sturen naar prijsvraag@thedailyindie.nl en wie weet sta je volgende week in de Melkweg midden in de Amsterdamse underground!

 

Winnaars worden één dag van tevoren per mail op de hoogte gesteld!

 

MUZIEK: APNEU / MARIUS / FETTER / BLUE CRIME / BIRD ON THE WIRE / NAIVE SET / MUHR / KLARÄLVEN ART: HUGO ROCCI / LILIAN STOLK / AMOS MULDER / MEEUS VAN DIS