Omi Palone komt op 14 april met een nieuw album, dat dezelfde naam zal dragen als de band. Om het publiek vast een voorproefje te geven van wat er komen gaat, heeft Omi Palone de video bij de single Architecture aan de wereld tentoongesteld.

Eentonig en levendig
De clip is geregisseerd door Emma Charles, Owen Richards en Simon Marsham, die tevens een rol in de band vervult. De video is een eerbetoon aan de nalatenschappen van de sociale huisvesting uit de Brutalistische en modernistische architecturale stromingen. De hele video word je begeleidt langs de meest saaie en eentonige gebouwen, die in de video toch een bepaalde levendigheid uitstralen. De contradictie tussen het alledaagse en het extraordinaire is prachtig weergegeven in de video voor Architecture, en de regisseurs verdienen dan ook alle lof voor deze prestatie.

Aan het einde van 2013 was daar plots het nummer Red Eyes. Een vijf minuten durend teken van terugkeer  van The War On Drugs. Een korte introductie (voor wie het interview nog niet heeft gelezen deze issue): The War On Drugs is een band ontsproten uit het creatieve brein van multi-instrumentalist Adam Granduciel die toegankelijke psych/rock muziek maakt met sterke hints van americana. In 2011 verscheen het tweede album ‘Slave Ambient’ onder luid gejuich waardoor menig muziekliefhebber met hooggespannen verwachtingen uitkeek naar een eventuele opvolger.

Bandreceptuur
Na acht maanden durende opnamesessies is die langverwachte opvolger nu dan eindelijk hier onder de titel ‘Lost In The Dream’.  Het album begint met het bijna negen minuten durende nummer Under The Pressure. Deze track wijst onmiddellijk naar de eerstvolgende afslag richting je dagdromen, want wederom zijn Granduciel en consorten er in geslaagd een heerlijke sfeer te creëren waarbij een uurtje kan worden weggedroomd. Tweede nummer en single Red Eyes is misschien wel het meest toegankelijke stuk muziek dat de band voort heeft gebracht en tevens het nummer dat het meest tegen vorig album ‘Slave Ambient’ aanleunt. Later in het album diept de band zijn geluid meer uit dan ooit tevoren en voegt verrassende, nieuwe accenten toe aan de bekende bandreceptuur. ‘Lost In The Dream’ toont zich uitermate sterk met nummers als Eyes To The Wind, Burning en het epische An Ocean In Between The Waves.

De echoënde gitaar en dito zang, de subtiele pianopartijtjes, de soundscapes en samples, de opbouw en vooral die langgerekte afbouw van nummers klinken als van alles, maar wanneer het wordt samengevoegd toch het meest als The War On Drugs. De verwachtingen zijn niet alleen ingewisseld maar ruimschoots overtroffen met dit weergaloze album, dat gemaakt is voor nachtelijke uurtjes op de snelweg. Een album om van voor tot achter te luisteren, zonder skippen. Een wereldplaat!
Rob Verkerk

Debuutalbum ‘America Give Up’ is de ideale ‘zon, ramen open, zonnebril, korte broek, aan het strand liggen, good vibes, vlees scheuren en bier drinken’-soundtrack van 2012. Eén van die weinige platen die alleen als je eraan denkt al een goed gevoel geeft en heerlijke herinneringen oproept. Dan is het toch wel even spannend als ‘World Of Joy’ ineens door de brievenbus komt zeilen. Een nieuwe Howler?! Uh-oh…

Bijna op mijn blote knieën raap ik de envelop op en laat het promo-cd’tje drie keer vallen voordat ik deze eindelijk in de cd-speler krijg. Wetende: dit kan twee kanten op… Het begint met een flink aantal tikken op de cowbell en dan zijn we onderweg met Al’s Corral. En ja hoor, al na 24 seconden kickt het refrein in met rechtoe-rechtaan gitaarpartijen die catchy af worden gemaakt met jaren ‘80-plingelpartijtjes en heerlijk hoge tweede stemmetjes. Godzijdank: Howler is terug! Gelijk wordt het stokje overgedragen aan het chaotische en raggende Drip.

De band is ontketend en die typerende, dikke sound slaat je van alle kanten voor je smoel. Iedereen wakker? OK, mooi! Via de galmende single Don’t Wanna pakt de band een lekker tempo op, dat met Yacht Boys trippend en puntig beetgehouden wordt. Titelsong World Of Joy trekt het geheel weer wat richting de spannende, donkere kant van de band. Bij Louise is het ouderwets galmen en swingen met de gitaarlicks. Dat doorgaat tot het met oohtjes en aahtjes gevulde Indictment en Aphorismic Wasteland Blues, waar waarschijnlijk wel een betere demo voor uitgewerkt had kunnen worden.

Of er een klassieker als Back Of Your Neck opstaat, valt te bezien. Maar het is wel een ‘ouderwetse’ knaller van de band uit Minneapolis. Met dezelfde ‘fuck you- en the-world-is-ours-vibe’. En dat kunnen we deze zomer wel gebruiken, ik kijk door deze plaat alweer uit naar een zon-, bier-, road trips- en vol slechte grappen geladen zomer.
Ricardo Jupijn

De eerste mooie bijna-zomerdagen van 2014 zijn alweer een feit en daar hoort een soundtrack bij. ‘Relax’ biedt zich aan als de perfecte kandidaat. Al ligt El Paso (Texas), waar Holy Wave vandaan komt, niet bepaald naast de beste surfspot van de VS, de band laat het klinken alsof dat wel zo is. De psychedelische surfrockers brengen op ‘Relax’ weer de vibe die hun fans verwachten, maar hebben zich overduidelijk doorontwikkeld.

Zo zijn de jongens instrumentaal beter geworden, de muziek kwalitatief beter en zitten de nummers losser en minder geforceerd in elkaar. Het intro van het derde nummer, Night Tripper, lijkt als twee druppels water op die van I’m Waiting For The Man van The Velvet Underground. Tijdens het hoogtepunt van de plaat, Change Your Head / Ecstatic Moment, is er ook nog ruimte om te dansen. Hier mixt Holy Wave het typische surfrock-geluid dat we allemaal kennen met hun eigen psychedelische ingrediënten.

Onderdompelen
Laat ‘Relax’ je meenemen in een voortvloeiende stroom van rustige, voortkabbelende nummers. Laat je onderdompelen in de golf van dreunende drums en psychedelische effecten. Over het geheel is nonchalant een constante echo gedrapeerd en een lo-fi sausje gegoten. Dit alles vormt het recept van de beste plaat om de zomer van 2014 mee in te luiden.

Saturday’ Six! Zes nieuwe nummers overzichtelijk in een Soundcloud playlist. Ben je in één klap weer bij met de laatste en beste indie-tunes. 

Six
Ditmaal met We Are Catchers, Mac DeMarco, The Electric Magpie, TOBACCA, The Snow en Friendly Fires & The Asphodells. Enjoy!

MOATS een vierkoppige band die oorspronkelijk uit Biggleswade UK komt, een klein dorpje dat een uur ten zuiden van Londen ligt. Ze kiezen ervoor wat in zichzelf gekeerd te blijven, dit omdat de muziek voor zich spreekt. De jongens van Moats hebben al samen gespeeld met, Pete Doherty, The Big Pink en Little Comets. Dit onder hun oude naam: Kenetics.

Tootache is een nummer dat je grijpt vanaf het moment dat je de eerste drumpartij hoort, samen met het aanstekelijke gitaarspel dat ritmisch door het nummer loopt, en zorgt ervoor dat je niet meer kunt stoppen met luisteren. Je móét door blijven gaan om te horen hoe het eindigt. En daarna besluit je al snel om op de replay-knop aan te klikken.

Singapore
De jongens van MOATS hebben het album ‘Singapore‘ opgenomen in hun slaapkamer en is zeker niet te missen, want naast Tootache is er nog veel meer goeds te beleven. De productie hebben ze ook in eigen hadden gehouden. Ze hebben eigenlijk alles zelf gedaan. En dat heeft helemaal niet zo slecht uitgepakt.

Holy smokes! De troepen van Snowstar Records hebben zich verzameld en vallen op volle sterkte aan met het superteam van The Black Atlantic (Geert van der Velde) en I am Oak (Thijs Kuijken). Als verrassing is daar ineens een gezamenlijke EP genaamd ‘Black Oak’, met daarop een aantal adembenemende pareltjes om verdoofd van te raken.

Gelukkig kunnen beide kampen niet stilzitten en is er dus weer een EP die niet mag ontbreken in je platencollectie. Apart en gezamenlijk kun je I Am Oak en The Black Atlantic horen op ‘Black Oak’, een split 10” inch waarop de nummers naadloos in elkaar overlopen en een genot voor de oren is. Subtiel openend met Fracture staat de sound direct als een huis en wisselen prachtige akkoorden zich af met hemelse zanglijnen van Van der Velde. Op single Rove laten de songwriters hun innerlijke Fleet Foxes naar boven komen en zweeft het nummer hoger, hoger en hoger! De bands ontvoeren je tijdens dit nummer naar het diepste puntje van hun magische wereld, waarvan je voorlopig ook niet kunt en wilt ontsnappen.

Het a capella Curt hakt de plaat kort doormidden, waarna Kuijken het met zijn kenmerkende gitaargeluid overneemt, door het dromerige How Long met een frisse tokkel te begeleiden. Op Thaw sussen de songwriters de luisteraar in een diepe droom, waarbij hij en zij tijdens slotstuk Reverence For Fallen Trees in een zachte roes ergens tussen hemel en aarde belanden.

Genoeg geluld voor nu, want eerst: eventjes ontspannen en genieten van de wonderschone muziek op ‘Black Oak’. Doe het niet voor mij, doe het vooral voor jezelf.
Ricardo Jupijn

Een band die vol verassingen zit is Wild Beasts. Als één van de weinige Britse indie-bands zijn zij juist niet in een hoekje te plaatsen. Niet alleen omdat hun sound zeer eigenzinnig is, maar omdat ze tot nu toe op alle drie hun albums de luisteraar steeds wist te verassen. Deze maand kwam op Domino Records alweer hun vierde plaat uit, ‘Present Tense’ getiteld.

De vraag luidt natuurlijk of de mannen uit het Noord-Engelse Kendall ons alweer blij kunnen verassen met iets nieuws uit hun muzikale trukendoos? Het antwoord is bij de eerste track Wanderlust al duidelijk: ja! Ze hebben hun sound dit keer namelijk ‘gesynthesized’. Met behulp van Londense producer en componist Leo Abrahams hebben ze de synthesizer en allerlei elektronische hulpjes gebruikt om hun al diverse sound aan te vullen. Je hoeft als trouwe fan niet bang te zijn dat de band door deze shift haar roots verloochent. Tracks als Mecca en Pregnant Pause omarmen de soms zo fragiele en hoge stem van Hayden Thorpe.

Contrasten
Daartegenover staan de twee singles Wanderlust en Sweet Spot met een stevigere elektronische beat, die je prima op de dansvloer kunt draaien. De sound van Wild Beasts was er al een van vele contrasten, met ‘Present Tense’ hebben ze dat alleen maar meer weten te versterken.
Stephen Bell

Het uit Atlanta afkomstige kwartet Black Lips is weer helemaal op gang. Nadat de jongens na drie jaar weer nieuw studiowerk afleverden in de vorm van een aanstootgevende single, Boys in the Wood, kwam de aankondiging van een nieuw album er snel achteraan. De zevende plaat van de garagepunkers heet ‘Underneath the Rainbow’ en bevat twaalf pareltjes van songs. 

Het album begint met het nummer Drive By Buddy. Grote hobby’s van de bandleden komen direct weer naar voren: prostituees en drugs blijven een hot topic bij Black Lips. Van het soms vrij duistere verleden van de band valt niets te merken. De swingende, zomerse gitaarriffjes en de nonchalante solo’s zijn net zo verslavend als in 2011, en misschien zelfs nog wel meer. De titels van de liedjes Smiling, Funny en Make You Mine verraden het al: de positieve, losbollige teksten van de jongens zijn geen spat veranderd.

Meesterwerkjes
Black Lips is lekker zichzelf gebleven, en dat is de onderliggende kracht van het album. Elk nummer op ‘Underneath the Rainbow’ is weer een eigen, eigenwijs meesterwerkje, dat doet smaken naar meer. Op repeat, die handel!
Jente Lammerts

Ga er maar eens aan staan. Je maakt een van de albums van het jaar, en die moet je nu opvolgen. Derde album ‘The English Riviera’ klonk net zo warm als het weer dat op de hoes afgebeeld stond, en daar waren veel mensen van gecharmeerd. Joseph Mount heeft het alleen nu wel gehad met al die positiviteit.

Metronomy-land
‘Love Letters’ is naast een logisch vervolg op zijn voorganger vooral ook een exacte tegenpool ervan. Productioneel is dit op en top Metronomy. Ieder instrument klinkt kurkdroog. Geen opsmuk, what you hear is what you get. Het is simpel, en het werkt nog steeds als een trein. Waar deze vierde plaat zo anders in is, is de sfeer. Het is overduidelijk geen zomer meer is in Metronomy-land. Sterker nog: het is nacht en gaat voorlopig niet meer dag worden, zo lijkt het.

Het album opent met een simpele drumcomputer aangevuld met onheilspellende synthesizer-golven en een kampvuurgitaar. I’m Aquarius gaat hier op door, minus de gitaar maar met een in en in zware drum-kick. Metronomy is op een andere manier simpel dan voorheen, en dit werkt vooral op het emotionele vlak heel goed.

Motown-achtig
De hoge achtergrondzang is er nog steeds, zij het minder vaak aanwezig. Motown-achtige single Love Letters is samen de vreemde eend in de bijt door het positieve geluid. Maar over de hele linie is ‘Love Letters’ vooral donker en misschien daardoor wel zo bloed- en bloedmooi.
Wessel van Hulssen

Het eerste nummer Cycle, van de twaalfde Beck-plaat luidt het album in met een lekker klassiek ‘herrijs uit de dood’ geluid. In dit geval een ‘herrijs uit de medische en persoonlijke problemen’ waar Beck de afgelopen jaren mee kampte. Zes jaar na zijn laatste plaat ‘Modern Guilt’ hebben we hebben op ‘Morning Phase’ te maken met de ingetogen Beck, die Beck die we alleen eerder bij ‘Sea Change’ leerde kennen tijdens zijn relatiebreuk. Dit album groeide uit tot een legendarische plaat, en dat is precies wat er bij ‘Morning Phase’ ook gaat gebeuren. 

Verwennen
De funk, hiphop en blues-elementen waar Beck eerder mee heeft gestoeid hebben plaats gemaakt voor country, rock en folk. Maar dit is geen enkel probleem. Tokkelende gitaren, pingelende piano’s, de serene stem van Beck en rustige sferen verwennen je oren dertien nummers lang. Nummers waaruit blijkt dat de songwriter zichzelf weer heeft herpakt en opnieuw heeft uitgevonden. Zelfverzekerde, lichte nummers die stuk voor stuk in hetzelfde tempo voorbij kruipen.

‘Morning Phase’ is de perfecte plaat voor in de, je raadt het niet, ochtend. Meerdere nummers gaan dan ook over het opgaan van de zon, zoals Waking Light en Morning. Dus gooi je espresso-apparaat aan, kruip onder een deken en geniet.

Terwijl Beck ondertussen druk bezig  is om zich in het rijtje van legendes als Neil Young, Nick Cave en Nick Drake te voegen.
Mabel Zwaan