The Men uit Brooklyn heeft de laatste paar jaren een flinke transformatie gemaakt. Het ging van hardcore punk, naar noise-rock, surf-rock riffs, boerderijmuziek tot en met grootse, klassiek Amerikaanse zachte spierballenrock op ‘Tomorrow’s Hits’. Maar laat je niet gek maken, The Men kan nog steeds flink bijten en grommen.

Openers Dark Waltz en Get What You Give klinken dikker, waanzinnig puur en evolutionair logisch. Sterke nummers die met veel americana-bravoure gebracht worden. Nummers waar weinig op af te dingen valt. Seventies. Springsteen en Tom Petty-achtig. Met het staccato Another Night wordt hier nog een schepje bovenop gedaan, waar saxofoon-partijen de east coast-sound een swingend duwtje in de rug geven. Via Different Days kom je aan het einde van kant A, waarbij het klinkt alsof de band tijdens het schrijven een goede baard heeft laten staan en door het leven gaat in een ruige denim-outfit. Met onkreukbare, strakke en rauwe riffs als gevolg.

POW!
Sleepless opent kant B daarentegen met vrolijke piano’s, mondharmonica-solo’s en een glimlachende lap-steel. En dan ineens…! Ben je bij hoogtepunt Pearly Gates aangekomen. En, oh boy, dan gaat het een potje los…! Het volume van je stereo gaat automatisch omhoog. Het is Dylan op zijn energiekst. Opzwepende rock ’n roll zoals het bedoeld is. De piano’s en gitaren lijken wel in de fik te staan. Meer! Harder! Meer! Aaaaarrr! Voor de cooling down is er vervolgens het zwevende Settle Me Down en het puntige Going Down, die de plaat niet beter af kunnen sluiten en een einde maken aan een prachtige reis.

Het diverse ‘Tomorrow’s Hits’ is de soundtrack voor een zonnige road-trip, met nachtenlange escapades, avonturen met goedkoop bier en het opstaan met een gigantische kater die langzaam weer wegebt terwijl je de tijd van je leven hebt. Again!
Ricardo Jupijn

Irving Park, Chicago Illinois, zomer 2013, Real Estate bevindt zich in Wilco’s loft. Bepakt met veel te veel instrumenten en Perzische tapijten banen ze zich door de loft een auditieve weg naar het einde van ‘Atlas’. De vrolijke jongens uit New Jersey, die bekend staan om hun zonovergoten rinkelende muziek, maakten gretig gebruik van de mogelijkheid om in Wilco’s fameuze studio op te nemen. Bekend om hun soft-rock geluid krijgt Real Estate vaak de kritiek dat ze hetzelfde klinken. Toch staat buiten kijf dat hun derde album ‘Atlas’ een stap in een nieuwe wereld is.

Alledaagse gevoel
Het nostalgische, ontspannen gevoel van eindeloos door Green Aisles rijden in suburban New Jersey, dat is wat overheerste op hun vorige album ‘Days’. Het alledaagse gevoel dat op zichzelf nietszeggend lijkt, maar werkelijk heel reëel is voor je leven. Toch verkoos Real Estate om met ‘Atlas’ niet meer te mijmeren in het simpele verleden, maar verder gaan met het heden en de angsten voor de toekomst.

Met Had To Hear begint ‘Atlas’ goed, maar bijna nietszeggend, alhoewel de heldere klanken gelijk duidelijk maken dat de productie meer dan geweldig is. Wat Had To Hear nét mist maken Past Lives en Talking Backwards gelukkig meer dan goed met hun niet te versmaden melodielijnen. Over de helft van de plaat wordt met Crime duidelijk dat de rinkelende muziek van Real Estate écht niet meer naïef is. Teksten als “Toss and turn all night, don’t know how to make this right/ Crippling anxiety” zijn namelijk zo direct als maar kan. Toch verdwijnt deze alarmerende directheid als sneeuw voor de zon onder de aangename geluiden van Matt Mondanile’s langzaam ronddraaiende gitaar.

Gedetailleerder 
‘Atlas’ heeft de bekende warme en rijke geluiden van Real Estate, alhoewel de nummers gedetailleerder zijn geworden. De band is opgegroeid en heeft een intrigerende overgang gemaakt van nostalgisch escapisme naar de heldere realiteit. Met ‘Atlas’ heeft Real Estate een bijzondere plaat gemaakt die niet alleen gemakkelijk te luisteren is, maar waar, ironisch genoeg, in de komende jaren goed op gereflecteerd kan worden.
Domenico Mangione

Guro Kilking, Rich O’Flynn en Luís Santos komen respectievelijk uit Noorwegen, Ierland en Brazilië, maar hebben toch iets gemeen: ze vormen samen de band All We Are, die vanuit Liverpool heel aanstekelijke muziek over de wereld uitstrooit. De vocalen zijn hoog, de gitaarriffjes verslavend en alles aan All We Are doet denken aan de jaren zeventig.

 Excentrieke visuals
De single Feel Safe is al een tijdje uit, en sinds kort is er ook een clip om de muziek te ondersteunen. De video is geregisseerd door Pedro Martin-Calero en is een spektakel bestaande uit excentrieke visuals, slow-motion beelden, lichtinvallen, kleuren en glitters. All We Are is dus niet alleen een feestje voor de oren, maar ook voor het oog.

All We Are toert momenteel door Engeland, onder andere als voorprogramma van Jungle en ze spelen op Field Day 2014. Over een album is helaas nog niets bekend, maar tot die tijd zullen we het nog wel even redden met Feel Safe.

Drie jaar geleden maakte de wereld kennis met Trust. De Canadese act is als een persoon, waarvan je maar huiverig de hand schudt en waarvan je de eerste minuten doodsbang bent, maar die later uitgroeit tot een goede vriend. Met ‘Trst’ was er in 2012 een tweede date. Het gloednieuwe ‘Joyland’, waarop oprichter Robert Alfons het heft in eigen handen neemt, voelt als vertrouwd.

Muzikale afdaling
Op die plaat keert Trust, dat sinds het vertrek van Maya Postepski in 2012 een eenmansact is, terug zoals ze haar fans na ‘Trst’ voor een jaar verliet: een donkere nacht, met een ongekend heldere sterrenhemel. De tandwielen van industrieel klinkende house en wat opgewektere synth-pop doen Trust’s machine nog altijd op volle toeren draaien. Alfons verhit de koude elektronica tot een ongekende temperatuur en sleept zijn luisteraar, met de psychedelische plaatopener Slightly Floating (een titel die het gevoel perfect samenvat), aan diens oorlellen naar de droomwereld die ‘Joyland’ heet. Daarna volgt een muzikale afdaling, waarin Trust zijn apparaten als besturingsmechanisme gebruikt. Geryon, een up-tempo housenummer, is bijvoorbeeld het tegenovergestelde van de eerdergenoemde opener van het album. Het album is continu in beweging.

Nachtelijke kop koffie
Dit derde album is een vertrouwensval in het oneindige, waarbij Trust geen steken laat vallen. Het album is voelt als een rondleiding door een wonderlijke wereld, van dansvloeren (Are We Arc en Icabod) tot verlaten industrieterreinen (Four Gut). ‘Joyland’ is voor de nacht, wat een kop koffie is voor de morgen.
Dirk Baart 

Our main squeeze, mister Mac DeMarco, is back! Deze slacker pur sang komt begin deze maand met zijn derde elpee, die met de naam ‘Salad Days’, geheel in stijl een schijnbaar idiote titel heeft. Echter bij de release van het eerste nummer Passing Out Pieces werd het duidelijk dat Mac een andere kant opging, die gekenmerkt werd door een nieuwgevonden tastbare kwetsbaarheid ten opzichte van zijn gewoonlijk laconieke houding.

Mondaine glorie
Hoewel Mac op ‘2’ al schreef over zijn wereld in al haar mondaine glorie, viel op dat er een zekere terughoudendheid was. Toch kon je bij de hoogtepuntjes van zijn vorige platen, zoals Only You en My Kind of Woman, even een glimp opvangen van zijn ware gevoelens. Naast een komische eerbetoon aan zijn lievelingsmerk sigaretten, Ode to Viceroy, blijven zijn beste nummers toch de nummers waar hij zich even ontwapend van zijn komisch talent. Dit is dan ook de reden waarom ‘Salad Days’ zicht heeft ontpopt tot een geweldige plaat. Mac is opgegroeid en heeft niet meer de neiging zich te gedragen als een viertienjarige jongen die drastisch een flinke dosis Ritalin nodig heeft.

‘Rolling through life, to roll over and die/Salad days are gone’ 
Opener Salad Days knalt door de speakers en de naïeve melodie doet gelijk denken aan de typische onzinnige Mac-song, maar na enkele keren luisteren begint de ironie duidelijk te worden. Na enkele minder memorabele, maar totaal niet slechte nummers, begint het synth-gedreven Passing Out Pieces, waarin DeMarco ons vertelt over zijn publieke imago en de confrontatie hiermee. Na het akoestische Treat Her Better klinken enige drumslagen die Chamber of Reflection openen. De galmende drums verdrinken al snel in weelderige synthesizers en een melancholisch zingende Mac. Dit is wat Mac DeMarco kan én moet doen, een prachtig nummer waarin hij zijn oppervlakkige flegmatisme loslaat voor werkelijke gevoelens.

Dit is dan ook het enige écht frustrerende aan ‘Salad Days’. De kennis dat Mac met iets meer tijd en moeite nog veel meer prachtige nummers had kunnen maken als Passing out Pieces en Chamber of Reflection.
Domenico Mangione

Voorschoten, een schijnbaar nietszeggend dorp met drie afgebeten nagels als wapen, heeft veel geheimen. Naast een donkere kamer van ene Osewoudt, zouden de geblindeerde ruiten van Putin’s limousine zich geregeld bevinden in het burgerlijke Voorschoten. Een geheim dat nu volkomen onbeheersbaar en onafwendbaar ontbloot wordt is de jonge band The Breaks, die bestaat uit een hoopje gereïncarneerde nozems.

Gruizig nostalgisch
De titel ‘Something New’ lijkt tegenstrijdig te zijn, aangezien de EP verdrinkt in gruizige en ogenschijnlijk nostalgische nummers. Op Water wordt de nostalgische knipoog naar beatmuziek al snel duidelijk met Paul McCartney-achtige vocalen. Toch is The Breaks niet één of ander “retro-revivalbandje”, zijn interpretatie van vuige garagerock à la The Black Lips, Ty Segall en The Growlers wordt met veel genoegen in onze oorschelpen opgenomen. Hoewel de eerste twee nummers enigszins tegenvallen, wordt dit meer dan goed gemaakt met nummers als Water en het heerlijk vunzige fuzz-geladen Waiting For Something New. Het tweede gedeelte van de plaat laat zien dat deze jonge Voorschotenaren zeer getalenteerd zijn en veel in hun mars hebben. Wij willen meer!

Het is weer maandag! Nieuwe week, nieuwe kansen! We beginnen gelijk met een fijne mixtape van acht nummers met een totale speelduur van 32 minuten en 19 seconden. Druk op play en laat je eens een half uurtje verwennen met nieuwe, diverse en uiterst fijne muziek.

Monday’s Mix
Wat hebben we zoal voor je? Nou, heel wat moois en lekkers! Zo komt er verfijnde elektropop van het Amsterdamse CHEATERS, hebben we de adembenemende nieuwe single van Amen Dunes, zijn de ruige boys van The Orwells van de partij, is er het heerlijk zachte werk van Sean Nicholas Savage en komt één van lekkerste singles van het jaar voorbij, namelijk die van Craft Spells. En dan hebben we het nog niet eens over de psych-folk van Woods en het onwijs soepele nummer Undress van Oscar & The Wolf gehad. Beng!

Sit Back And Enjoy!

Kwam jij op 1 april net op de valreep binnen toen Metronomy in een uitverkochte Melkweg de eerste klanken inzette van set-opener Monstrous? Dan heb je nu een reden om te balen. Woman’s Hour verzorgde namelijk de openingsact en dat had je niet willen (lees: niet moeten) missen.

Woman’s Hour is een vierkoppige Londense band opgericht door Fiona Jane en Will Burgess., die familiale banden hebben. Niet uniek in de hedendaagse muziekscene, maar wel leuk!

14 juli
Woman’s Hour brengt 14 juli zijn debuutalbum uit op Secretly Canadian, maar heeft in aanloop naar deze release al enkele singles uitgebracht. Hoogtepuntje in deze reeks is het vorige maand verschenen nummer Her Ghost. Een nummer waarvan de clip minstens zo intrigerend is als de muziek.

De muziek van Woman’s Hour laat zich het best omschrijven als abstracte pop-muziek. Glad verzorgde productie met heerlijke dromerige vrouwelijke vocalen en dito gelaagde synthesizers. Een band met een open en rijk geluid dat zijn eigen weg kan vinden tussen de overkill in zijn genre.

Titelnummer
Het titelnummer dat de band bij de bekendmaking van de debuutrelease het internet op knalde beschikt over dezelfde muzikale kenmerken als voorganger Her Ghost en geeft je het heerlijke gevoel van een zonnige zondagochtend. Ach wat geeft het, het mag ook regenen. Met deze band breken de zonnestralen snel genoeg door.

Het ziet er naar uit dat het platenlabel Secretly Canadian (die eerder werk uitbracht van Damien Jurado, Here We Go Magic en paradepaardje en tevens TDI-favoriet The War On Drugs) weer een topbandje in de wacht heeft gesleept.

I Need You
Totdat het album op 14 juli uitkomt zullen we het dus nog moeten doen met het materiaal dat de band tot nog toe heeft uitgebracht. Maar met de vijf singles, een handvol covers en b-kantje I Need You is dat ruim voldoende.
Rob Verkerk

Tracklist:

1. Unbroken Sequence
2. Conversations
3. To The End
4. Darkest Place
5. In Stillness We Remain
6. Our Love Has No Rhythm
7. Her Ghost
8. Two Sides of You
9. Devotion
10. Reflections
11. The Day That Needs Defending

De wat vlakkere synth-pop van Lust For Youth’s vorige elpee ‘Perfect View’ blijkt een upgrade te hebben gekregen op de nieuwe single Epoetin Alfa. Met een voller geluid en een stuk meer drive klinkt de band een stuk overtuigender dan in het verleden.

Copenhagen
Nog steeds is het ‘dansmuziek voor buitenbeetjes’, maar de single laat een lichtere en diepere kant van mastermind Hannes Norrvide zien. Met de drijvende beat, lichte punk-vocals en semi-heldere synths heeft het nogal wat weg van het project Vår dat vorig jaar een plaat uitbracht. Waar, toevallig of niet, Elias Bender Rønnenfelt van iceage deel van uitmaakt. Ditmaal is de iceage-frontman te horen op gitaar in Epoetin Alfa, en dat klinkt nog verdomd lekker ook.

Het nieuwe album ‘International’ komt 10 juni uit via Sacred Bones.

De noise-punkers van Perfect Pussy komen ineens bovendrijven vorig jaar. Hun debuut ‘I Have Lost All Desire For Feeling’ is eigenlijk maar een demo-cassette, maar wat goed is komt snel, zeker als de Pitchforks van deze wereld er direct bovenop duiken. Even gejaagd als hun bij vlagen verontrustende bak herrie vloog Perfect Pussy thuisland Amerika door, waarbij er ondertussen aan het debuutalbum wordt gewerkt. De maar liefst 24 minuten die het album duurt bouwen voort op hun onrustige, eerdere werk.

Wringen en schuren doet Perfect Pussy in elk van de acht nummers. Opener Driver, argumenteerbaar het beste nummer van de plaat, wekt onrust, onmacht en woede op bij beluisteren. Het leven is geen ‘walk in the park’, maar een strijd. Een gevoel dat de schreeuwende Meredith Graves voor een groot gedeelte op haar conto mag schrijven, terwijl de daar omheen meanderende noisy gitaarerupties de rest doen. Meer hardcore nummers als Work en Advance Upon the Real voelen als wolken voor de zon, terwijl met afsluiter VII experimentele industriële noise de mijmerende vocalen van Graves omhullen.

Dat het enige rustmomentje op de plaat drie minuten onrustige ruis is, zegt alles over de drang van Perfect Pussy om te overdonderen en is zowel positief als negatief. Niet altijd heb je zin in de deprimerende overload op je oren. Bloed, zweet en tranen zitten in dit album, al dan niet letterlijk: de eerste driehonderd elpees bevatten rode sporen veroorzaakt door afgetapt bloed van zangeres Graves.
Wymer Praamstra

Het album is uit en wordt uitgebracht via Captured Tracks.

Natural Child ontkent hardnekkig het cowboybloed van hun voorvaderen uit Nashville dat door hun aderen stroomt. Zij noemen hun muziek ‘garage rock, rock ‘n roll, maar wij horen hun ware aard dwars door elk nummer van hun nieuwe plaat ‘Dancin’ With Wolves’ heen. Dit is door en door country-rock met vleugjes folk en, vooruit, pure rock & roll.

Titels als Country Hippie Blues, Saturday Night Blues, Firewater Liquor en Nashville’s A Groovy Little Town vullen ‘Dancin’ With Wolves’. In deze nummers worden teksten als: ‘I’m gonna sing my cowboysong’ omringd door een bluesy, country, folky sixtiessound. In deze muziek bevinden zich orgels, slides, lome drums en meerstemmige zang. Het hoogtepunt is het vrolijke, energieke Saturday Night Blues die uit puilt van de nanana’s. Daarnaast winnen lange instrumentale stukken zoals in Bailando Cos Lobos het van de tekst. Garagerock? Niet echt. Heerlijke countryrock? Absoluut.

Deze drie cowboys-in-ontkenning zitten nog met hun hoofd in de jaren 60 en nemen je 10 nummers lang mee naar hun hometown Nashville. Ga op zaterdagavond mee op reis naar de ‘groovy little town’, daal af naar een klein, donker, rokerig café met je cowboylaarzen, plof neer op een stoffige barkruk, bestel een firewater liquor en geniet van de countryrockband genaamd Natural Child
Mabel Zwaan

Dancin’ With Wolves is uit en wordt uitgebracht via Burger Records.