In 2007 ontmoeten Sam Dust (LA Priest) en Connan Mockasin elkaar op een muziekindustriefeestje, waar ze achteraf individueel worden beschuldigd van het stelen van een aantal microfoons en een grote, glazen varken. Een jaar later heeft het duo het voorval achter zich gelaten, speelt Mockasin als support voor Dusts toenmalige band Late of the Pier en beginnen de beroepsweirdo’s samen muziek te schrijven. Bijna een decennium later is het debuutalbum van hun project Soft Hair uit op een toepasselijk genaamd label: Weird World.  

Soft Hair is namelijk – surprise, surprise – een vreemde plaat. Het is een haast erotisch eerbetoon aan Bowie en Prince en een plek waar de echo’s van het solowerk van Dust en Mockasin samenkomen. Opener Relaxed Lizard is bijvoorbeeld een song die Mockasin schreef tijdens het opnameproces van zijn soloplaat Forever Dolphin Love (2011), terwijl A Goood Sign afkomstig is van LA Priest’ recente Inji.

Niet dat er geen nieuw materiaal te ontdekken valt, hoor. Het is bijvoorbeeld prettig acclimatiseren met ambient-nummers als i.v. en afsluiter l.i.v. Toch zijn het vooral tussenliggende tracks als Lying Has To Stop en Alive Without Medicine die verbijsterende verkenningen vormen van het pimpelpaarse paradijs dat Dust en Mockasin schetsen.

Het aller gekste aan Soft Hair? Dat is misschien wel de samenhang op de plaat, die Mockasin en Dust gedurende een periode van acht jaar schreven en opnamen in Parijs, een fabriek in Nottingham, een bungalow in Leicester en boven een autogarage in Wellington. Dat de luisteraar, mits die bereid is zijn logica even aan de kant te schuiven, zich zo ongemakkelijk dicht op de huid van Soft Hair tóch zo op zijn gemak voelt, is de verdienste van dit duivelse duo.

Het heeft even geduurd, maar Connan Mockasin en Sam Eastgate (a.k.a. LA Priest) hebben eindelijk een gezamenlijk album uitgebracht onder de artiestennaam Soft Hair. Al zo’n vijf jaar geleden zijn de indiegenieën begonnen met samenwerken, maar door het succes in beide solocarrières heeft het een tijd geduurd voordat het eerste album er kwam. De samenwerking lijkt te perfect op zowel muzikaal als vriendschappelijk niveau, maar de eerste ontmoeting tussen Connan en Sam was niet bepaald een groot succes.  

Voor die ontmoeting moeten we terug naar 2007. Connan Mockasin speelde op een feest met zijn band en Sam Eastgate speelde met zijn toenmalige groep Late Of The Pier. De artiesten kregen ruzie met elkaar toen beide bands ervan beschuldigd werden een decoratief varken van glasvezel te stelen. Jawel. Niemand wist wie het varken had en de bands spraken niet meer met elkaar. Tot een jaar later Connan zijn bassist, die de dader van de gruwelijke diefstal bleek te zijn, had ontslagen en Sam hem met Late Of The Pier op tour vroeg. Sindsdien zijn de artiesten geleidelijk steeds hechter geworden.

Zo begonnen ze langzaam met het samenwerken aan muziek onder de naam Soft Hair. Dit project is op heel veel vlakken het beste van beide in een blender. De extravagantie van beide artiesten samen zorgt ervoor dat in deze samenwerking de rem eraf gaat, en dat zie je direct terug in de albumcover. Als een oud exotisch schilderij uit een Chinees restaurant, trekken de twee alle aandacht met hun lange haren, roze naakte lichamen en witte pupillen – en let ook op die gigantische gele slang over de schouders. De twee staan al langer bekend om het niet per se volgen van de richtlijnen voor ‘mannelijkheid’ en ze hebben dus aardig wat queerness in zich. Is dat dan waar het hele album over gaat? Zeker niet. Een groot deel van de nummers gaan gewoon over typische situaties in relaties tussen personen, waarbij ze dingen als geslacht en seksualiteit juist in het midden laten.

Is Soft Hair nu een simpele optelsom van twee eigenzinnige soloartiesten of is het meer? Het is niet dat de twee artiesten hun eigen stijltjes even opzij hebben geschoven om helemaal iets nieuws te maken, maar ze werken ook niet langs elkaar heen. De nummers hebben de Mockasin-eigen intro’s met rare kreten verstopt onder een berg gain en zitten vol met zijn typische ritmes, gitaarpartijen en natuurlijk unieke stem. Eastgate vervult zijn rol in het geheel met de herkenbare LA Priest-beats en zijn heldere eighties-achtige manier van zingen. Het voelt soms zeker een beetje als een estafette waarin ze zich ieder nummer een paar keer afwisselen, maar dat is helemaal geen probleem. De overgangen zijn logisch en de typerende sounds van beide artiesten lijken voor elkaar gemaakt. Kortom, we mogen blij zijn dat het van glasvezel gemaakte varken de samenwerking van Soft Hair niet in de weg heeft gestaan, zodat we nu met z’n allen een dik half uur kunnen hallucineren op de nummers van het nieuwe album.

Ons volledige oordeel over de plaat van Soft Hair lees je hier op The Daily Indie!

Lastig is het niet om een beetje ongemakkelijk te worden van de hoes bij Lying Has To Stop, de debuutsingle van het nieuwbakken samenwerkingsproject van Connan Mockasin en Sam Dust (LA Priest). Volledig gehuld in roze bodypaint kijken de twee vurig in de lens, terwijl Dust een gifgroene appel en Mockasin een wurgslang in zijn handen houdt. Het is wonderbaarlijk wulps – net als de muziek.  

Soft Hair is een project waarvoor de zaadjes zes jaar geleden al geplant werden. In eerste instantie zou het debuut in 2014 éíndelijk verschijnen, maar zo mocht het niet zijn. Gelukkig kwam van uitstel geen afstel en mogen we halverwege oktober kennismaken met de betoverende combinatie die Dust en Mockasin vormen.

De collaboratie zoals die op Lying Has Top Stop wordt geëtaleerd is er één van compromissen. De twee ontmoeten elkaar halverwege, waardoor zowel verslavende electropop en excentrieke neopsychedelica in al hun glorie vertegenwoordigd zijn. Deze liefdesbaby, want dat mogen we het gezien de erotische teksten wel noemen, gaat een succesvolle worden.