Over anderhalve maand komt het nieuwe album van Damien Jurado uit: The Shape Of A Storm, alweer het zeventiende album van de Amerikaanse muzikant, zijn eerste (na elf albums voor Secretly Canadian en een handvol voor Subpop te hebben gemaakt) op Loose.

Van die plaat is Lincoln de openingstrack en de tweede single. Eerder al dook het nummer South ergens op het wereldwijde web op, ook dit nummer is van een ongekende schoonheid: dat belooft nog wat.

Lincoln is een ingetogen, maar o zo mooie single. Het nummer is, evenals alle andere nummers op de plaat, ruim twintig jaar oud, maar nooit eerder uitgebracht. Jurado nam Lincoln – samen met nog twaalf liedjes – op voor zijn derde langspeler. Jurado kwam op het lumineuze idee om deze ‘verloren nummers’ opnieuw op te nemen en Lincoln bewijst daarmee nog maar eens dat de muziek van Jurado tijdloos is.

Op In The Shape Of A Storm gaat Jurado letterlijk en figuurlijk terug naar de basis, slechts gewapend met stem en gitaar heeft hij de nummers opgenomen. Waren de vorige albums zo nu en dan nog doordrenkt van bombast, strijkers en spacerock-invloeden, Lincoln is ontdaan van alle opsmuk. Dat Jurado een tandje terug zou nemen, kondigde zich al aan op het minder bombastische The Horizon Just Laughed uit 2018 (waarover wij hem nog interviewden vorig jaar). Op zijn nieuwe album is Jurado zelf achter de knoppen gaan zitten voor de productie. Het mixen van deze langspeler heeft hij overgelaten aan Alex Bush. Je weet immers maar nooit…


Angelo De Augustine
Zaterdag 23 februari

Angelo De Augustine doet misschien nog geen belletje rinkelen, maar een naam als Sufjan Stevens zeker wel. Want hoewel Stevens zich had voorgenomen alleen nog maar eigen werk uit te brengen op zijn label Asthmatic Kitty Records, maakte hij een uitzondering voor de Californische singer-songwriter Angelo De Augustine.

De Amerikaan maakt folkliedjes met een hoog breekbaarheidsgehalte en doet af en toe denken aan Stevens himself, maar eveneens Nick Drake en Bon Iver zijn nooit echt ver weg. Op 23 februari staat De Augustine in TivoliVredenburg voor een middagconcert. Wij stellen hem aan je voor in drie nummers en enkele goede feiten.

De Augustine groeide als kind van twee professionele muzikanten niet op als een groots muziekliefhebber. Hij zag muziek als de factor die zijn ouders uit elkaar dreef. De Amerikaan hield er een onconventioneel opnameproces op na: in de badkuip. Zo werd zijn tweede plaat Swim Inside The Moon integraal in bad opgenomen. Als je goed luistert, hoor je dat terug.  Of hij ook een badkuip meebrengt naar Utrecht betwijfelen we, maar het proces is uitermate interessant.

“I would engage the four track in my room, press record, and run into the bathroom to sit on the side of the tub and begin the song”, vertelde De Augustine in een interview met For The Rabbits.

Absurde videoclip
De Augustine is meer dan een dertien-in-een-dozijn songwriter. Voor de geanimeerde video van Crazy, Stoned & Cold haalde De Augustine z’n tekentalent boven. Hij maakte de originele schetsen waarna Stevens de animatie voor zijn rekening nam. We krijgen een ietwat absurde videoclip, die je hoogstwaarschijnlijk niet meteen aan deze muziek zou linken.

Warm en zacht
Het songwriting-proces omschrijft De Augustine als ‘wakker worden na een levendige droom’. Op het derde album Tomb dat half januari dit jaar verscheen horen we echter een veel persoonlijkere benadering met een gebroken hart als rode draad. 

Future is the past and it’s still knocking at your door’, zingt hij op I Could Be Wrong. Hoe heftig dat ook mag klinken, De Augustine brengt het op een warme en zachte manier waardoor de pijn bijna als een geruststelling ervaren wordt. Zoals The Line Of Best Fit het mooi omschreef: ‘What we find here, on what is arguably the pinnacle of his output to date, is De Augustine achieving the beautiful balance between introspection and grandeur; straddling the place where pain and hope intersect.’


Let op: de show van De Augustine begint om 14:15 in Club Nine!

WEBSITE TIVOLIVREDENBURG | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

Als de videomakers van Polygänger ons mailen, gaan we direct rechtop in onze bureaustoel zitten. Na eerdere sessies met Las Robertas en Steve French die bij ons in première gingen, hebben we vandaag een sessie van een andere categorie met de Australische troubadour Ryan Downey.

Het is zo’n mooie sessie dat we hem het liefst voor onszelf willen houden. Toch ziet vandaag een schitterende liveversie van Ryan Downey bij ons het levenslicht, die met zijn roerende en melancholieke stem in een plantrijke omgeving te gast was bij de videomakers in de Utrechtse Vechtclub XL. Wij moesten even wat wegslikken aan het einde van de sessie, want wat een verhalen vertelt deze man met enkel een gitaar en zijn stem. Downey heeft een ziel, sereniteit en talent waar er maar weinig mee geboren worden.

Oude ziel
Er huist een zware en oude ziel in de jeugdige Downey, die wel wat vergelijkingen toont met Leonard Cohen en Tim Buckley. En dat wordt opgemerkt, zo ging Downey vorig jaar nog met Marlon Williams op tour in Europa en bracht hij zijn album Running uit, dat hij opnam met Steve Hassett van Luluc. Een plaat met tien nummers die hij vult met zijn prachtige bariton-stem en teksten over het moderne leven, liefde, humor en zelfanalyses waar Beat Magazine over schreef: ‘Ryan Downey’s debut LP Running could be one of the most unique sounding records this year.’

Downey heeft een klassiek geluid dat schuifelt tussen een mythische grootsheid en het intieme van iemand die naast je op de bank een liedje tokkelt en zingt. Dit is artfolk op zijn best, dat hebben die jongens bij Polygänger weer goed gezien.

Het nieuwe jaar gaat goed van start, want ik mocht langs bij Robin Kester om haar nieuwe video in première te laten gaan. Het fabeltastische nummer Peel The Skin is voorzien van een prachtige videoclip, al met al genoeg reden om een praatje te komen maken onder het genot van een kopje thee.

Zodra de jonge kittens van Kester onder controle zijn, kunnen we van start met de thee en het gesprek.

Gelukkig nieuwjaar, de beste wensen! Laten we positief van start gaan, wat was hét hoogtepunt van 2018?
“Het voorprogramma van Haley Heynderickx, zij was echt fantastisch en is zelfs blijven slapen bij mij. De volgende ochtend hebben Mark (Lohmann, van Moon Moon Moon, red.) en ik haar nog een rondleiding door Utrecht gegeven. Het is gewoon heel leuk dat iemand waar je al zo’n fan van bent ook heel aardig blijkt te zijn!”

En wie-o-wie heeft jouw 2018 gemaakt, de belangrijkste personen van jouw jaar?
“Dat moet Jori zijn geweest, mijn vriend. Ja dat is misschien flauw, maar het is heel fijn om altijd iemand te hebben die je begrijpt. Hij is zelf schrijver en snapt de problemen waar ik soms mee zit: waarom maak ik dit, is het een narcistische bezigheid of moet ik gewoon echt iets maken? Waarom zou de wereld mijn kunst willen? Die vragen begrijpt hij heel goed, hij zorgt voor balans.”

“Verder moet ik zeker Mark en Adriaan (Pels, manager, red.) noemen, zij hebben vorig jaar ontzettend veel voor mij betekend!”

In 2018 heb je de EP Peel The Skin uitgebracht, en we zitten hier natuurlijk voor de video van het gelijknamige nummer, waar gaat het nummer over?
“Nou… ik heb zelf geen muziek gestudeerd, wel literatuur. Ik probeer altijd beeldend te schrijven. ‘Show, don’t tell. Tegelijkertijd wil je ook niet je gevoel opleggen aan de luisteraar, ze moeten er zelf ook iets bij kunnen voelen, ik vind het veel leuker als iemand mij vertelt wat ze bij een nummer, of bij een tekst, voelen. Het nummer is geschreven na een zware periode waar het eindelijk weer de goede kant op leek te gaan.”

En de videoclip, hoe is die tot stand gekomen? 
“De laatste tijd ben ik geobsedeerd geweest met horrorfilms, vooral films uit de jaren zeventig, die hebben een bepaalde filter. De muziek is dromerig en kan dus ook een nachtmerrie-kant in zich hebben, daar komt het enge in terug. De videoclip heb ik zelf gemaakt, ik wist niet eens dat ik dat kon! Er is een website met een archief aan beelden waar ik volledig in ben gedoken en daarna was het plakken en knippen met beelden. Het is zo leuk om te merken dat als je iets zo leuk vindt, je het jezelf gaat aanleren. Zo werkte het bij mij ook met muziek en nu ook met deze videoclip. Ik hoop in 2019 dat ik me nog minder laat tegenhouden door onzekerheden en dingen gewoon ga doen.”

Dat is al een mooi bruggetje naar 2019, wat zijn je doelen en waar hoop je op dit jaar?
“Nog meer live spelen en in een flow komen. Eind 2018 heb ik besloten live verder te gaan met alleen Stef (toetsen, red.) en mezelf, dat was een grote verandering. Er is minder, maar je kunt je muziek er meer mee uitdragen. Dit jaar op nog meer mooie plekken staan en het liefst ook naar het buitenland, Dublin en Berlijn, daar hoop ik op. Dit jaar komt ook een nieuwe EP, waarvoor ik samenwerk met Marien Dorleijn van Moss, heel vet! Live spelen en opnemen, thuis met demo’s of in de studio, dat is het leukste wat er is. “

“Waar ik dit jaar nog meer heel erg op hoop is het vinden van een boeker, en als mijn muziek in een film of serie zou komen. Dat zou ik als liefhebber heel leuk vinden!”

Singer-songwriter Tenfold is vorige week op kamp in Hongarije geweest om haar carrière te ontwikkelen. Ze maakte een verslag van het artiestenkamp om ons zo een uniek kijkje achter de schermen te geven in de aanloop naar haar debuutalbum.

“Maar hoe kom je daar dan van rond?” Is de vraag die mij veelal wordt gesteld door mensen die niet precies weten wat ik doe. “Nouja, dat ligt er aan” zeg ik dan. Als ik genoeg shows heb dan kan ik met behulp van mijn bijbaan meestal prima basic leven en sparen, maar nu ben ik bijvoorbeeld een album aan het maken en dan leef ik deels van mijn spaargeld. Een debuutalbum maken dus, dat is wat ik op dit moment aan het doen ben.

Een paar maanden geleden kreeg ik van mijn boeker een aanmeldingsformulier van Outbreakers’ Lab 2018 in mijn inbox. ‘Develop your music career now’, was de titel van deze mail. Outbreakers’ Lab is een “leerzaam kamp voor artiesten om hun carrière in de muziekindustrie te ontwikkelen.” Een vierdaags kamp in Mártély, een schattig dorpje op ongeveer tweehonderd kilometer afstand van Boedapest. Nou goed, daar zeg ik dan ook weer geen nee tegen.

Regel nummer één van het kamp: instrumenten blijven thuis. Grappig genoeg een verademing binnen het geheel. Van de vijfenvijftig aanmeldingen zijn er uiteindelijk zeventien Europese acts geselecteerd om deel te nemen aan dit programma. Allemaal beroepsmuzikanten die het liefst de hele dag muziek maken. Je kunt er donder op zeggen dat er in het geval van aanwezige instrumenten sowieso een kampvuur show-off was ontstaan, nu gelukkig dus niet. Wél werd er voornamelijk gepraat over de vraag: wat wil ik met mijn act en hoe werk ik daar naartoe?

Na een lange en intensieve reis begonnen we de eerste avond na het diner aan onze workshop over het plannen van je carrière en het bepalen van je belangrijkste doelen. Wat is het voor jou tijdens dit kamp, was de vraag die aan het begin werd gesteld. Mijn doel van het kamp was vooral dat ik uiteindelijk naar huis zou gaan met ideeën die ik op het kamp vertaald had naar acties, zodat ik bij thuiskomst beter zou weten hoe verder te moeten met die carrière van mij.

Langetermijnplanning is niet mijn sterkste punt en daarom was de eerste workshop direct treffend en confronterend. Vaak denk ik na over het traject van een album, een tour of een jaar vooruit, maar bij het nadenken over een vijfjarenplan krijg ik het meestal Spaans benauwd. Ik durf niet makkelijk te dromen, omdat ik vaak niet in kan schatten hoe realistisch die dromen zijn. Niemand weet waar hij of zij staat over vijf jaar, waarom zou ik dan de moeite doen om deze plannen nu te maken? Na enige discussie over het belang van doelen en dromen kwamen wij in de groep tot de conclusie dat ‘focus’ het antwoord is op deze vraag. Als het jouw droom is om over vijf jaar het Down The Rabbit Hole mainstage te rocken, dan is het misschien niet zo handig om nu elk weekend backings te gaan zingen bij de Vrienden van Amstel Live. Denk ik dan. Hoe dan ook kan het hebben van een doel op lange termijn een handige tool zijn om te bepalen waar je vandaag de dag aandacht aan wilt besteden. Het werk dat je nu doet is onderdeel van een geheel. De vragen die je jezelf kan stellen zijn dus: passen mijn acties binnen het geheel, verloopt dit volgens plan of sla ik te veel zijsporen in.

In Nederland zijn de meeste muzikanten bekend met de Muzikantendag, wat volgens muzikantendag.nl dé plek is waar je als muzikant meer te weten kunt komen over zowel de artistieke als de zakelijke aspecten van het muzikantenschap. Wat dat betreft is Outbreakers Lab vergelijkbaar, echter is er veel meer tijd voor één op één sessies en is het een verademing om vier dagen lang te kletsen met medemuzikanten, boekers, managers, producers, promotors en programmeurs uit de business. Door het gehele concept van een kamp bestaat er een connectie, die verder gaat dan alleen maar de professie.

Iedereen kent zijn eigen krachten en struggles. Dit delen met medemuzikanten werkte ontzettend relativerend en supportive voor mij. Zo vertelde Rod Jones (producer en gitarist van Idlewild) in een één op één sessie dat hij zelf lange tijd heeft gestruggeld met zijn mentale gezondheid ten tijden van het succes van zijn band. Hij is vervolgens zijn creativiteit gaan delen door zich bezig te houden met songwriting in combinatie met muziektherapie, ook werkt hij voor een stichting in Schotland die muzikanten helpt met mentale problemen. In contrast met de eerste workshop geloofde hij zelf veel minder in een langetermijnplanning en adviseerde hij ook voornamelijk te focussen op het creatieve proces. Zijn advies was om het financieel aspect los te trekken van het creatieve aspect, om zo jezelf de vrijheid in de muziek af te kunnen kopen.

Ook sprak ik met de een jongen van een andere act, die ondanks het indrukwekkende do-it-yourself succes van zijn band Eyre Llew nog bij zijn ouders moest wonen omdat hij zelf geen huur kon betalen. Hij werkt fulltime aan de band en alle inkomsten worden direct geïnvesteerd in de groep. Tot nu toe ben ik sinds mijn studie altijd in staat geweest om mijn eigen huur te kunnen betalen en vond ik zijn verhaal behoorlijk onverwacht binnen het succes dat ik vanaf de buitenkant meekreeg. Ik zelf ben ook niet onbekend met een schamel loontje en naast de boekingen ben ik zelf verantwoordelijk voor alles rondom Tenfold. Soms zie ik door de bomen het bos niet meer, maar door dit kamp heb ik veel meer overzicht en een idee gekregen van wat de rode draad is en waar te beginnen. We waren daar allemaal omdat er letterlijk en figuurlijk winst te behalen viel, maar het besef van wat er al wel was kwam ook heel erg naar voren.

Het geheel deed mij heel erg denken aan een schoolkamp van groep acht. Elke dag was er een ochtend- middag- en avondprogramma en werd er samen gegeten en geborreld. De meeste workshops waren in het buurthuis van Mártély en vanwege het warme Hongaarse weer zaten we vaak een paar honderd meter van het dorp bij een moerasachtig meertje. De rustige omgeving was meer dan welkom om alle prikkels en verhalen op te vangen. Andere onderwerpen die de revue passeerden waren: inkomsten buiten het spelen van live shows, management in het algemeen, succes hebben als artiest, het vinden van de juiste producer, het boeken van shows in Europa en de mentale gezondheid van de muzikant. Op woensdagochtend was er een afsluitende workshop waar iedereen aangaf of zijn of haar doel was behaald. Ik kwam vooral voor het vormgeven van mijn eigen management en ik heb heel duidelijke tools gekregen om mijn werk te structureren. Zo heb ik bijvoorbeeld een stappenplan gekregen van waaruit ik mijn langetermijnplanning kan vormen. Daarnaast vind ik het nog veel belangrijker dat ik het belang van muziek maken weer heb hervonden.

Rod Jones sprak aan het einde van het kamp de heldere woorden: “Zorg er voor dat je voor muziek zorgt en dan zal de muziek voor jou zorgen.” Een quote waar hij waarschijnlijk erg trots op is en tevens ook niet iets is wat ik niet eerder heb gehoord. Maar eerlijk gezegd is het wel de quote die mij het meest is bijgebleven. Als je van muziek maken je werk maakt vergeet je soms dat het allemaal begint en eindigt bij de muziek.

Volgende week ga ik de studio in. Joe!

Omslagfoto: Rosa de Weerd

Houd de website van Tenfold in de gaten voor alle live-data

t.s. eliot appreciation society

 

Eerlijk gezegd dacht ik dat alles op het gebied van folk en singer-songwriter wel gedaan was. Des te meer kun je dan schrikken als je weer eens van je sokken wordt geblazen. Tom Gerritsen levert een ijzersterke debuutplaat met ‘A New History’. Niet wars van melancholie, maar een trucje lijkt het nergens De grote diversiteit in de aankleding van de liedjes zorgen voor een gespreid bedje voor Gerritsen’s stem, die iedere lettergreep met noodzaak zingt.

 

 

 

 

Tijdloze kwaliteit
Opener en single The Dreadnought Hoax  zet de toon: de mooie samenklank van een knap staaltje gitaarwerk en goudeerlijke zanglijnen die je doen denken aan de hoogtijdagen van Tim Buckley en Nick Drake. Het schitterende Melancholia is een klinkend hoogtepunt, waarbij minimale pianotonen  zang- en gitaarspel elegant complimenteren. ‘A New History’ is wel echt een plaat die zo zwaar is als je ‘m zelf maakt.  Maar hoe je er ook naar luistert, je blijft er iets in horen wat lang niet al zijn collega’s lukt. Het vertoont nu al een tijdloze kwaliteit.
Rinze Voorberg