Zit je goed? Zit je stil? Dat zal niet lang meer duren: de eerste tien seconden van The Hype hooguit, tot de spieren in je enkels en je nek plots bezeten raken, en er weinig anders te doen staat dan meebewegen, meedansen op de lijvige bas en de vingervlugge postpunkgitaar die Shopping je voorschotelt, zoals het Shopping betaamt. Als een soort DIY-reïncarnatie van The B-52s voor hipsters (met een beetje Siouxsie) speelt de band al jaren een solide rol in de Londense indie/queer-scene, met de eindeloos opbeurende platen Consumer Complaints (2013) en Why Choose (2015) reeds op het resumé. Nu winkelt het drietal voor (nog meer) goede kritieken met het opvallend volwassen The Official Body.

Ja, het is een woord om jeuk van te krijgen: ‘volwassen’. Maar voor een plaat, years in the making, die voller en rijker klinkt dan ooit tevoren, lijkt de Nederlandse taal over geen beter woord te beschikken. Billy Easter, Andrew Milk en Rachel Aggs gingen voor The Official Body de samenwerking aan met producer Edwyn Collins, oprichter van de funky postpunkgroep Orange Juice, maar vooral bekend van solo smash hit Girl Like You. De parallellen tussen Shopping en Collins’ oude band zijn evident, zowel in lichaam als in geest, maar de rol van de producer (die eerder samenwerkte met The Cribs en Hooton Tennis Club) lijkt op The Official Body groter te zijn dan slechts de sound.

Wie de Londenaren ooit live heeft gezien, weet het: ze dartelen, met een meer dan aanstekelijke energie en een welhaast jeugdige flair. Als in de rui, lijkt Shopping zich op The Official Body van die jeugdige, felgekleurde veren te hebben ontdaan, met een steviger pakket vleugels daarvoor in de plaats: de hevige, distorted synths op Discover, Overtime en New Values vormen een warme laag die eerder geheel ontbrak, en een track als Control Yourself put zijn kracht uit een duizelingwekkende opeenstapeling van sounds.

Daarbij tillen die vleugels Shopping naar een (nog) hogere luchtstroom. Of de band zich nog een keer had gered met een album vol vederlichte virtuositeit (zoals minihitje In Other Words) is moeilijk te zeggen, maar de koers op The Official Body siert. De verhoogde dynamiek in Aggs’ gitaarspel, Easter’s percussie en de songstructuur an sich: het schaadt de dansbaarheid nergens, en heeft vaker nog het tegenovergestelde effect: een groove zo charismatisch als die van Wild Child maakte Shopping nog niet eerder.

De vrij minimale, overzichtelijke insteek die de eerdere albums kenmerkte (en in minder mate nog altijd op The Official Body doorschemert), werd door critici regelmatig politiek ingekleurd. Het drietal zou fel antikapitalistisch zijn, met een ironische bandnaam als aanklacht tegen consumentisme. ‘Maar’, reageerde de band steevast, ‘we willen ons publiek gewoon laten dansen.’ Zodoende is de maatschappijkritiek op dit derde album, als het er überhaupt op te vinden is, veelal ambigu, verhuld en verspreid over losse flarden en speelse kreten.

Het label ‘politieke postpunk’ is op Shopping niet echt meer van toepassing: politiek staat hier gelijk aan on(der)bewust. Des te meer gaat de aandacht hier naar de sound, en daarin is de band gegroeid. Of het nu een gevolg is van drie jaar spelen en schrijven, of van de ambitie die gepaard gaat met een verhoogd productiebudget, buiten kijf staat dat Shopping zich ook zonder die jeugdige coolness (en daardoor hooguit een beetje minder speelplezier) tot de beau monde van zijn genre mag rekenen.

Van het post-punktrio Shopping is de hyperbeweeglijke en expressieve leadzangeres misschien nog wel de minst opvallende verschijning. Met aan haar zijde een bassiste met avantgardistisch bloempotkapsel en een roodharige hillbilly op drums, krijgt het bonte trio de goedgevulde bovenzaal van de Melkweg wild aan het dansen.

Schijnbaar zonder moeite en met het minimale instrumentarium, speelt het bandje uit Londen de vele voeten van de vloer. De songs zijn – vrijwel zonder uitzondering – op één enkele, vluchtige melodie gebaseerd en voor klassieke songstructuren is Shopping ook al allergisch. De opbeurende en jachtig gespeelde liedjes van de band tikken dan ook zelden de drie minuten aan.

Het tempo ligt dus hoog vanavond. Na de zelfbenoemde introsong “tuning up” – niets meer of minder dan het vooraf stemmen van de gitaren – steekt de band van wal met een waterval aan tracks, voornamelijk van het tweede album ‘Why Choose’ afkomstig. Succesnummers als Straight Lines, Wind Up en Why Wait zijn compact, explosief en hoogst aanstekelijk.

Even, heel even, vlakt het optreden af als het tempo omlaag gaat. Shopping heeft echter geen tijd te verliezen, jast er nog een dozijn doorheen en na amper een halfuurtje is het podium weer leeg. De toegift van vier minuten kan niet verhullen dat dit wel een érg kort optreden is. Kort doch krachtig.

Back to the eighties? De 3 Britse post-punkers van Shopping hoef je het geen twee keer te vragen. Als erfgoed van punk bands als ‘Delta 5’ en ‘The Au Pairs’ tijdreizen ze maar als te graag een paar decennia terug. Zonder hanenkammen of veiligheidsspelden, maar met groovy basslines en een politieke dubbele bodem, stellen ze deze maand hun nieuwe plaat ‘Why Choose’ voor.  

De nieuwe  van Shopping volgt braafjes in de voetsporen van debuutplaat ‘Consumer Complaints’ uit 2013. Hun stijl blijft onveranderd: een haast mathematisch gestileerde beat, een dikke laag smeuïge bassen en teksten waar je (op z’n minst) lichtelijk verward van wordt. Het trio heeft namelijk de gewoonte om tussen de zanglijnen door wat politieke referenties te verstoppen. Tracks als I Have Decided en Why Wait zijn als het ware verdoken aanklachten tegen het kapitalisme en consumerisme. Lijkt dit allemaal net een beetje te ‘high in the sky’ voor je? No worries, bassist Billy Easter verduidelijkt met plezier. Over de nieuwe single Why Wait zegt hij: “being consumed by a system whilst also harboring an intense desire to freak out and consume everything at once.”

Na één keer luisteren wordt al snel duidelijk dat deze politieke ondertoon toch niet de hoofdfocus van de band is. ‘Why Choose’, dat is honderd procent dans. Dansen dansen dansen, van begin tot eind. Dansen zonder ook maar één adempauze.

Oh, had ik dansen al vermeld?

Als je een kabel zou spannen tussen surf en post-punk, dan bungelt het Londense trio Shopping ergens halverwege. Het heeft de licht neurotische dansbaarheid van bands als Talking Heads, maar dan met strandzand tussen de tenen. Die koortsachtige doch onbezorgde sound leverde al twee zeer genoeglijke platen op, waarvan de laatste én de beste – ‘Why Choose’ – eerder deze maand verscheen.

Een absurde, NSFW-achtige videoclip dient als kompaan voor de eerste single, Straight Lines – waarop alle instrumenten daadwerkelijk als gelijken op één lijn zitten. Maar zelfs als alle instrumenten én de mannelijke én de vrouwelijke vocalen elkaar overlappen, blijft Straight Lines een opgeruimd geheel. Zet ‘m op repeat, want deze tracks alsmede de bijbehorende plaat én de clip behoren tot de plezierigste van 2015.