De normale Nederlander – je weet wel, dat fictieve figuur dat voor zoveel politieke problemen zorgt – kijkt met dank aan Netflix meer series dan ooit. Maar we kijken niet alleen. Wie Netflix even minimaliseert en zich richt op Facebook, Instagram of Twitter, hoort slechts nog stemmen en muziek. Helemaal niet erg, want muziek kan net zo belangrijk zijn als beeld.

Dat bewees Graham Coxon van Blur onlangs nog met zijn soundtrack voor The End Of The F***ing World, terwijl de Stranger Things-soundtrack van Kyle Dixon en Michael Stein een ware jaren tachtig-revival teweegbracht. Een andere serie die de aandacht trekt met zijn soundtrack is de Britse maffiaproductie Peaky Blinders. Nick Cave, Arctic Monkeys en Iggy Pop leverden de afgelopen seizoenen muziek voor de serie. Ook het Nijmeegse Foxlane spint echter garen bij het Britse programma.

Het is december 2017 als ik Guus Timmermans voor het eerst ontmoet, op de kerstborrel van The Daily Indie. Hij vertelt mij enthousiast over zijn band: Foxlane. Ze waren genomineerd voor de Beste EP van Gelderland en doen mee aan de Grote Prijs van Nederland. Nu bevat mijn playlist doorgaans weinig winnaars van beide competities, maar ik besluit bij thuiskomst toch een bezoek te brengen aan de Spotify-pagina van het viertal. Daar valt mij al snel op dat hun populairste single (Birmingham) 300.000 keer gestreamd is, bijna tien keer zoveel als de tweede track op de Foxlane-pagina. De band koestert bovendien bijna 40.000 maandelijkse luisteraars, die voor het grootste deel afkomstig zijn uit Londen, Parijs, Madrid, Istanbul en Barcelona. Ter vergelijking: Amber Arcades heeft er bijna 20.000, Pip Blom bijna 30.000.

 

Mazzel-royalties
Hoe dat kan, is niet moeilijk te ontdekken. Birmingham blijkt namelijk een prominente plek veroverd te hebben in veel playlists die gewijd zijn aan Peaky Blinders. De track prijkt in veel gevallen bijna bovenaan zulke afspeellijsten, ergens tussen eerdergenoemde grootheden. Veel websites vermelden daarnaast dat het nummer van het jonge kwartet deel uitmaakt van de muzikale begeleiding van The Noose, de loeispannende eerste aflevering van Peaky Blinders’ recente vierde seizoen. Als ik de aflevering meerdere malen gekeken heb, heb ik de andere vermelde nummers (van onder meer Savages, Yak en FIDLAR) wél gehoord, maar kan ik geen spoor ontdekken van Foxlane’s Birmingham.

Een paar dagen later besluit ik Guus ernaar te vragen. “Nee, we zitten niet in de serie zelf, alleen in de playlist”, lacht hij. “We hebben ooit een keer contact gezocht met een beheerder van zo’n playlist en veel geluk gehad.” Birmingham, zo vertelt hij, is niets meer of minder dan een ode aan Peaky Blinders. ‘We own Birmingham’, zingen de Nijmegenaren. ‘We’re the Peaky Blinders!’ Een mailtje van de seriemakers heeft Foxlane nog niet ontvangen, wat royalties wél: “Van de plays uit die playlist hebben we tegenwoordig een aardig zakcentje.” En die websites waarop vermeld staat dat Birmingham wel degelijk in de soundtrack zit, dat is gewoon ‘slechte journalistiek’, al zorgde het er wel voor dat de track soms vierduizend keer per dag gestreamd werd. Inmiddels is dat wat afgenomen, maar het maakt de tribute niet minder waardevol, weet Guus, die de serie nog maar eens tipt. “Ik zou het echt eens kijken, alleen om de muziek al!” Kortom, we voegen Peaky Blinders toe aan onze kijklijst en voegen nog een tip van onszelf toe aan die van Guus: luister Foxlane!

En dat was alweer dag twee van Down The Rabbit Hole! Onze fotograaf baande zich weer een weg door de modderpoelen om de mooiste plaatjes van de vetste bands vast te leggen. Onder andere Woods en Savages werden vereeuwigd! 

 

Woods

Woods

Woods

 

De Staat

De Staat

De Staat

De Staat

 

Glenn Hansard

Glenn Hansard

Glenn Hansard

 

Kelala

Kelela

Kelela

 

My Baby

My Baby

My Baby

My Baby

 

Savages

Savages

Savages

Savages

 

The National

The National

The National

The National

The National

The National

Het is even klaar met gezellige en laidback bandjes, tijd voor een gezonde klap in het gezicht. Het Britse Savages is tijdmachinemateriaal met een eigentijdse twist. Geïnspireerd uit de tijd waarin Ian Curtis nog danste en postpunk zijn hoogtijdagen vierde. Het debuutalbum ‘Silence Yourself’ werd vol lof ontvangen. Opvolger ‘Adore Life’ doet hier nog een schepje bovenop.

Vanaf moment één, in The Answer, wordt duidelijk waarom een vuist de albumhoes van dit album siert. Het openingsnummer is de eerste van een serie songs die als een genadeloze klap in het gezicht aanvoelt. Dit is postpunk zoals het ooit bedoeld is: rusteloos en verwarrend, een inzinking die nooit ver weg is.

Het zijn vooral de genadeloze drums van Fay Milton en de stuwende baspartijen van Ayse Hassan die zorgen dat ‘Adore Life’ voelt als een shot adrenaline dat zich razendsnel door je aderen beweegt. Vooral nummers als I Need Something New, Evil en T.I.W.Y.G. voelen aan als een lawine die een heel gebied opslokt.

Het grootste verschil tussen met ‘Silence Yourself’ is de thematiek. ‘Adore Life’ is een plaat geworden met liefdesliedjes. Tussen de opgefokte songs door ontvouwt frontvrouw Jehnny Beth zich tot een ware romanticus: ‘I’m not gonna hurt you/ ‘Cause I’m flirting with you/ I’m not gonna hurt myself’.Ondanks het liefdesthema is er geen spoortje cynisme te vinden op ‘Adore Life’.

Als ‘Silence Yourself’ niet al overtuigend genoeg was, is na ‘Adore Life’ één ding overduidelijk: Savages is here to stay. Ervaar dit muzikale geweld zelf op 16 maart in de Melkweg. In de nieuwe editie van The Daily Indie, die 3 maart verschijnt, vind je een uitgebreid interview met de band.

 

Ook dit jaar staat de Rotterdamse binnenstad – en aanpalende creatief gevonden locaties – weer in het teken van Motel Mozaique. Ieder jaar wordt het festival zichtbaarder in de Maasstad, maar wat nooit verandert is de immer scherpe programmering. Een kolfje naar de hand van uw favoriete muziekmagazine. We doen dan ook trouw verslag van het festival, beginnende met de vrijdag.

Tekst  Robin van Essel

Foto’s Rudy Sablerolle

Het is nog vroeg, als de Londenaren van Virginia Wing aantreden in de niet-zo-heel-sfeervolle foyer van de Rotterdamse Schouwburg. De band trekt dat zich desondanks niet aan, met aardige psychy new wave als resultaat. Virginia Wing is een wat luchtigere versie van Savages, al is frontvrouw Alice Merida ook waarschijnlijk niet de vrolijkste van de klas. De band speelt zijn hooks helder, met duidelijk te onderscheiden gitaar- en synthlagen. Maar verder is Virginia Wing door de minimalistische performance en duistere sound waarschijnlijk stukken beter op zijn plek in een sfeervol, donker hol, laat op de avond.

Wat is het toch met Deense punkbands en Nederland? Yung komt weliswaar Aarhus in plaats van de Deense hoofdstad en speelt niet met de donkere wave van oud-labelgenoten Iceage en Holograms, maar juist behoorlijk authentieke ‘70s working class punk, inclusief gebalde vuist, rauwe stemmen en houthakkerhemden. Het schijnt dat de geluidsman van Rotown de band bij de soundcheck verzocht om alsjeblieft iets minder hard te spelen, maar ook tijdens Yungs optreden is het volume aanzienlijk. De band zijn eigen ruiten in door na elk nummer uitgebreid te stemmen, maar verder is Yung een alleszins vermakelijke opwarmer voor de rest van de avond.

De Belgen van BRNS (spreek uit: brains) timmeren in eigen land al goed aan de weg en het kan niet anders dan dat er meer dan een paar zielen zijn gewonnen, vanavond in zaal 1 van de Gouvernestraat. De band uit Brussel maakt het zichzelf niet makkelijk, met een complexe opstelling, vreemde instrumenten (waaronder een keyboard dat qua looks en sound het meest wegheeft van kinderspeelgoed) en veel instrumentenwissels. De catchy, percussiegedreven indierock met samenzang en -schreeuw van het vorig jaar verschenen album ‘Patine’ worden gespeeld met het plezier die een band als Local Natives ook zo charmant maakte. BRNS is een geweldige, in Nederland nog zwaar onderschatte band zoals je ze alleen op ‘MoMo’ of festivals als Le Guess Who? ziet.

Door het enthousiasme rond BRNS komen we weliswaar te laat bij TDI-darling Jessica Pratt, die met haar ingetogen, breekbare folky indie precies op haar plek is in de indrukwekkende Paradijskerk. Op Pratt’s karakteristieke stem en simpele gitaarbegeleiding na, kun je dan ook een speld horen vallen – mensen die weg willen, wachten netjes op het einde van een song voordat ze durven opstaan. De verlegen singer-songwriter is dankbaar en het zorgt voor een bijzondere sfeer. Nu is dat al snel, in een kerk die zelfs precies ruikt zoals een kerk moet ruiken, maar Pratt is hier wel echt spot on geprogrammeerd.

Omdat Ibeyi door een plots opkomende keelontsteking is geveld, gaan we naar Nimmo (voorheen Nimmo and the Gauntletts), een paar deuren verder in Rotown. Het blijkt een prima wake up call. Met elektrogitaren, afwisselende vocalen, goed getimede breaks en fijne beats, maar zonder te vervallen in platte houseclichés, is Nimmo een soort The XX-on-steroids. Of testosteron. Want met Sarah Nimmo en Reva Gauntlett heeft de Engelse band twee behoorlijk rabiaat, euh, feministische frontvrouwen, maar verder is Nimmo gewoon vooral feest. Dat tegen het einde de stemmen het een beetje beginnen te begeven, doet daar niks aan af. Rotown is dan al aan het dansen geslagen.

We kunnen lekker blijven staan voor The Districts, voorheen getipt als mustsee. De Amerikanen, onder leiding van Rob Grote, waren absolute favoriet op SXSW. En er moet worden gezegd: de band heeft die lekkere zuidelijke knauw van de oude Kings Of Leon, inclusief erg goede songs. Het probleem zit ‘em dan ook niet in de rootsrock ’n roll zelf. De performance van de band voelt gemaakt, een moetje, het enthousiasme gespeeld. Daarbij ligt het tempo laag, met iets te veel tergend trage songs achter elkaar. Het publiek is dan ook niet onder de indruk. Pas tegen het eind, bij de climax van Funeral Beds, voelt het optreden oprecht. Het redt de show van The Districts helaas niet van het credo ‘degelijk’.

Inmiddels is het na middernacht en het publiek in Rotown vertrekt naar huis of Weval, dat in Perron speelt. Een halflege zaal is niet de beste setting om met je lamme kop naar een stel opgefokte Engelsen te gaan kijken, maar het maakt Bad Breeding zelf niet zoveel uit. De band hanteert geen opbouw: het begin is al furieus en zo blijft het. Zanger Chris Dodd kronkelt krijsend over het podium, terwijl gitarist Matt Toll bovenop hem staat. Helaas komen door het oorverdovend volume de subtiliteiten, die toch echt wel in de inventieve hardcore punk van Bad Breeding te vinden zijn, aanvankelijk niet over. Maar het harde werken van de band redt het optreden. Bij het sluitstuk met singles Burn This Flag en Age Of Nothing zijn zanger en gitarist inmiddels verhuisd naar de zaal, tussen het publiek, en Rotown springt voorzichtig in de pit. We hadden een vollere, zweterigere zaal gewenst, maar al met al een indrukwekkend einde van een kwalitatief hoogstaande dag Motel Mozaique.

Savages

 

Band Savages heeft een clip uitgebracht die het nummer Strife vergezelt. Dit nummer staat op het veelgeprezen album ‘Silence Yourself’ (wat sowieso een absolute aanrader is).

 

The Stranger
De clip voor Strife is geregisseerd door Antoine Carlier. Deze heeft samen met Jehnny Beth het label Pop Noire opgericht. De video is gebaseerd op het existentialistische boek ‘The Stranger’ van beroemd schrijver Albert Camus en focust zich op de moordscène die zich in dit verhaal afspeelt.

 

Jehnny Beth schrijft op haar blog:
‘’We wanted to make a video that focused on a timeless human physicality and physical expression, a search for understanding through the movement, action, and reaction of two charactersWe wanted to make a video that focused on a timeless human physicality and physical expression, a search for understanding through the movement, action, and reaction of two characters. We chose the classical landscape of the empty beach. A fight ensues between two men: one older, one younger; a tragic outcome, and death.’’

 

Met andere woorden: geen vreemd terrein voor Savages. De video voor Strife is alweer de vijfde die afkomstig is van het debuutalbum. Hiervoor verschenen er al video’s voor Marshal Dear, Husbands, I Am Here en Shut Up.

 

Bekijk de video hier:

the fauns band

 

Ineens was daar in 2009 de titelloze plaat van The Fauns. Een heerlijke mengeling van dromerige shoegaze-pop, gruizige gitaren en de heerlijke stemklanken van frontvrouw Alison Garner. Kortom muziek om bij weg te dromen!

Na een aantal jaren als voorprogramma te hebben gediend voor onder andere College, Savages en The Pains of Being Pure at Heart  zullen The Fauns dit 31 januari in Luxor Live (Arnhem) ook nog doen voor de Frans band Alcest. Daarna is het hoogstwaarschijnlijk tijd voor de uit Bristol afkomstige band om zelf volle zalen te gaan trekken.

Niet overtuigd? Laat je dan over de streep trekken door het heerlijke Seven Hours.

 

 

Mits de plaatselijke platenboer zo vriendelijk is dit parelplaatje voor je te importeren zul je nog even moeten wachten tot 20 januari want dan zal opvolger ‘Lights’ fysiek in Nederland uitkomen. Of je zoekt hem even op via Spotify, want daar is hij alvast in zijn volledigheid te beluisteren.

 

 

06 Black Box Red 03 12 13 Paradiso ∏DennisWisse

 

Fotograaf Dennis Wisse had het weer op zijn heupen en trok dinsdag naar Amsterdam voor een avondje vol gitaren en vrouwen in Paradiso. Er stonden namelijk twee fijne bands op het programma, want Black box Red speelde als support van de ‘mighty’ Savages. Hieronder vind je een energiek foto-verslag van een heerlijk duister avondje.

 

 

 

 

Savages


Concertagenda week 20
Deze week belooft weer een week vol muzikale hoogtepunten te worden. Niet alleen zijn twee van onze favoriete festivals terug met een May Day (Le Guess Who?) en een buiteneditie (London Calling), maar ook de poppodiums zijn weer mooi vol geprogrammeerd. Hier een overzicht.

 

Pissing In The Wind Presents: New York Doll

We beginnen de week rustig met een film. Deze muziek-documentaire gaat over Arthur Kane van de legendarische punkband The New York Dolls en de reünie met zijn band na dertig jaar. Blijft het bij een reünie of zit er ook een come-back in? De avond zal gepresenteerd worden door niemand minder dan dj St. Paul, meester in muziekkennis en het vertellen van verhalen.

Maandag 13 mei, Ekko Utrecht.

 

Mikal Cronin

In onze favoriete categorie ‘een mix van alle stijlen’ begint deze week voor ons met Mikal Cronin. Zijn muziek is doorspekt van surf, garage, jaren ’70 rock en gaat over typische zaken zoals break-ups en afstuderen. Zijn nieuwe album is niets minder dan fantastisch, luister bijvoorbeeld maar eens naar de single Shout It Out of Weight en je weet genoeg.

Dinsdag 14 mei, Paradiso Amsterdam.

 

Savages

Postpunkbands zijn awesome en helemaal als ze alleen uit vrouwen bestaan. Dé band van nu is dan ook Savages: vier gedreven vrouwen uit Londen die haast angstaanjagende, rauwe postpunk op je afsturen. Frontvrouw Jehnny Beth lijkt op het podium geboren en wist op London Calling en Into The Great Wide Open al te overtuigen. Savages is ronduit cool en de stoerste band van het moment.

Woensdag 15 mei, Melkweg Amsterdam.

 

Thee Oh Sees + Bleached

De garagerockers van Thee Oh Sees maken een zeer fijne mix tussen allerlei muziekgenres: jaren ’60 rock met wat lo-fi en natuurlijk psychedelica. Gruizige gitaren, een fuzz-pedaal dat overuren draait en een bevlogen zanger die weet hoe je het publiek meekrijgt. Ook de dames van Bleached staan garant voor catchy garagemuziek.

Vrijdag 17 mei, Area51 Eindhoven.

 

Le Guess Who? May Day + Le Mini Who?

Op zaterdag zal Utrecht weer omgetoverd worden tot het mekka van de nieuwe muziek. Voor een kleine dertig euro zie je onder andere Deerhunter, Unknown Mortal Orchestra, Merchandise, Mikal Cronin en Thee Oh Sees. Allemaal namen die je de afgelopen tijd op onze site voorbij ziet komen dus. Voeg daar een gratis mini-festival op de Utrechtse Voorstraat (Le Mini Who?) aan toe en het feest is compleet.

Zaterdag 18 mei, meerdere locaties in Utrecht.

 

London Calling in de Tolhuistuin

Na twintig jaar is het tijd voor wat nieuws: het befaamde festival London Calling krijgt een buiteneditie. En wel in de prachtige Tolhuistuin. Naast namen zoals Mister & Mississippi, Pien Feith en The Silhouettes wordt er voor kunst, theater en lekker eten gezorgd. En zeker waard om te vermelden: er is het hele weekend een afvaardiging van The Daily Indie aanwezig om de laatste indie-kneiters te draaien achter de DJ-tafel. Nu nog hopen op mooi weer!

Zaterdag 18 en zondag 19 mei, Tolhuistuin Amsterdam.

 

Verder deze week

  • Chelsea Wolfe + Spilt Milk. Maandag 13 mei, Tivoli Utrecht.
  • Wintersleep. Dinsdag 14 mei, Doornroosje Nijmegen & woensdag 15 mei, Patronaat Haarlem.
  • Veronica Falls. Woensdag 15 mei, Paradiso Amsterdam.
  • White Fence + Suit And Tie Johns. Woensdag 15 mei, 013 Tilburg.
  • Menomena. Woensdag 15 mei, Doornroosje Nijmegen & vrijdag 17 mei, Patronaat Haarlem.
  • Eraas + Dirty Beaches. Donderdag 16 mei, OT301 Amsterdam.
  • John Coffey + Traumahelikopter + Bullerslug. Donderdag 16 mei, Luxor Live Arnhem.
  • Dirty Beaches + Intelligence. Vrijdag 17 mei, Vera Groningen.
  • Chet Faker. Zondag 19 mei, Rotown Rotterdam.
  • The Besnard Lakes. Zondag 19 mei, Vera Groningen.

avatars-000037108552-9d9vtf-t500x500

 

Het is bijna beangstigend hoeveel nieuwe muziek er toch dagelijks uitkomt. Er zijn simpelweg te weinig uren in een dag om alles bij te houden, dat blijft ook een feit waar wij onszelf nooit bij neer kunnen leggen. We hebben al onze kanalen weer af lopen struinen en kwamen tot de volgende lijst aan nieuwe liedjes van de afgelopen paar dagen. Enjoy!

 

Alexandria – Whatever




Shy Boys – Ride




The Dead Heads / When I’m Dead




Wax Idols – When It Happens




Medicine – Long As The Sun




My Roaring Twenties – Your Thread

[bandcamp track=967685544 bgcol=FFFFFF linkcol=4285BB size=venti]


Savages – Shut Up




Thee Oh Sees – Toe Cutter – Thumb Buster




Wild Nothing – A Dancing Shell




Gum – Anna Sang & Alison

 

 

Na een enerverende vrijdagvoorbeschouwing waar we zelf al behoorlijk enthousiast van werden, is het tijd om door te gaan naar de zaterdag. Daar hoeven we helemaal niet treurig over te zijn, want er staan hoop leuke bands op het programma. Wij hebben onze favorieten van 3 november even voor je op een rijtje gezet hieronder.

Voor het overzicht, hier nog even het tijdschema


De tweede en laatste dag!
Deze dag begint voor ons al erg vroeg, want we willen de jonge honden van Peace wel eens graag aan het werk zien. Getekend bij Columbia en met een fijne EP op zak, zijn we benieuwd hoeveel toekomstige waarde deze band heeft. Van hun ‘Delicious EP’ hebben we het dansbare Bloodshake gekozen, om 18.30 te zien op de London Calling zaterdag.




Binnen vijf minuten moet er dan omgebouwd zijn voor de band Opossom. En die Nieuw-Zeelanders willen we ook wel graag zien, dus we kunnen lekker blijven staan. Het is dansbare en vrolijk muziek, die iets pakkends en tropisch in zich heeft. De band speelt een half uurtje en dat is waarschijnlijk ook een perfecte tijd om te ontdekken of de band ook meer dan alleen ‘leuk’ is.




Oeeee, daarna, om 19.30 in de Grote Zaal. Potverdikkie, dat wordt me wat: Savages! Een uit geheel vrouwen bestaande band die rauwe en bijtende post-punk maakt. Misschien is Savages ook wel dé band van ’t moment. The talk of the town. Zeker na hun optreden bij Jools Holland kwam de naam Savages ineens overal voorbij. Niet geheel verwonderlijk ook. Holy fuck zeg, wat een energie.




Voor een stukje rust schakelen we direct weer naar terug naar de Bovenzaal voor mooie en gedragen muziek van Exitmusic. Hieronder hebben we ’t prachtige The Modern Age uitgekozen, als je nog wat meer voorwerk wilt doen of gewoon een mooie cd voor in het weekend wilt luisteren, check ‘m dan hier op Spotify.




Nemen we daarna zelf even een korte pauze om vervolgens door te gaan naar Wild Nothing. Dat zijn niet alleen London Calling favorieten, dat zijn überhaupt favorieten van ons. De dromerige muziek op de tweede plaat ‘Nocturne’ is op elk vlak gegroeid sinds de eerste plaat ‘Gemini’, die al verdomd fijn was. maar Wild Nothing is nu echt dreampop van de hoogste klasse. Om 22.00 gaan we in de Grote Zaal lekker wegdromen en ons mee laten nemen naar de prachtige en nostalgische werelden van Wild Nothing’s geestesvader Jack Tatum.




De langste set van het weekend wordt gespeeld door The Walkmen, die ruim anderhalf uur spelen. Dat zijn natuurlijk niet bepaald broekies meer, maar goed, het is wel een voortreffelijke band natuurlijk. Op het nieuwe bandjes-gebied zijn we vooral nieuwsgierig naar de band die daar direct na speelt: Melody’s Echo Chamber. Van de week schrijven we al een stukje over die nieuwe plaat. Naja, lees dat en dan zien we elkaar rond 0.30 in de Bovenzaal.




Dan gaan we helaas alweer richting het einde van London Calling 2012. Maar niet voordat we weer zo’n dikke indie-band te zien krijgen in de Grote Zaal: Chromatics. Veelbesproken en geprezen om de laatste plaat ‘Kill For Love’. En terecht, want de stemmige pop-noir van de synthpop-band uit Portland is heerlijk en het is een band die al meer dan tien jaar met elkaar speelt en weten wat ze doen. Live zal dat ook ongetwijfeld tot een mooi en strak optreden gaan leiden.




Daarna rest ons alleen nog het dansen op verschillende dj’s, bier drinken en terugkijken op een mooi festival. Dan vraag je je waarschijnlijk alleen nog af waar je kaartjes kan kopen: dat kan hier!

 

 

Ga er even voor zitten, want ik heb een hoop moois en lekkers weten te verzamelen de afgelopen dagen. Nieuwe clips van The xx, een live-versie van Husbands bij Jools Holland van de grote Britse belofte: Savages. Hele subtiele pop van Tropics, opwindende gitaren van Shinies, een ongelooflijk pakkend nummer van Generationals, psychedelic sixties vibes van The Paperhead. En dat allemaal onder andere, want er is meer!


Generationals – Sale City




Dignan Porch – Sad Shape




WHY? – Strawberries




Tropics – Popup Cinema




The xx – Chained




Savages – Husbands

http://youtu.be/f_GxwCHaFuY


The Paperhead – Mr Vacant




Shinies – Ennui




Big Black Delta – Betamax




Tamaryn – Heavenly Bodies




Purity Ring – Belispeak II feat. Danny Brown




Melody’s Echo Chamber – Melody’s Echo Chamber (zie ook deze post)