Wederom verdween Santa Fé weer even van onze radar. Iets minder dan een jaar geleden spraken wij de band over de nieuwe sound en de nieuwe drummer (Jan) bij de première van de single Way Too Soon. Er zou zelfs een nieuw album aankomen. We zagen de band wel terug bij de Popronde-selectie en gelukkig wordt de stilte nu verbroken met het nieuws dat er wederom een nieuwe single is: Voodoo Doll.

Naast het feit dat wij die graag in première brengen, kunnen wij ook alvast verklappen dat het nieuwe album er nog steeds komt. De nieuwe single sluit qua sound volledig aan bij Way Too Soon. Zoals we die vorig jaar beschreven is die te vergelijken met Ariel Pink, Connan Mockasin en Floris Bates. De clip zit zoals we gewend zijn van de band op het randje van ongemakkelijkheid. Nu de band weer terug is op de radar, vonden wij dat reden genoeg om de band te vragen naar de nieuwe drummer, de aankomende plaat en uiteraard deze verse single.

Vertel ons eens wat meer over de videoclip: hoe kwam deze tot stand?
“De clip hebben we laten maken door Marc van der Holst. De beelden komen uit een oude aerobics instructievideo.”

Waar gaat het nummer voor jullie over?
“Het nummer gaat over voodoo, valkuilen en yin en yang.”

Ongeveer een jaar geleden vertelden jullie ons dat er zo’n tien nummers klaar waren voor het nieuwe album en dat dat in 2018 zou komen. Hoe staat het nu met het album?
“Vertraging natuurlijk! Zoals dat hoort bij het maken van een goede plaat. We hebben de nummers van destijds verder uitgewerkt en veel nieuwe nummers toegevoegd. Ook heeft onze zanger een tuinhuisje gebouwd en dat is uitgedraaid op een megalomaan project. Maar we kunnen nu wel opnemen in dat huisje.”

Wat voor iets gaat dat worden?
“Een te gek album! We hebben Henk Koorn van Hallo Venray betrokken bij het mixen en daar werd het alleen maar freakier van. In 2019 verwachten wij het album af te kunnen ronden.”

Vorig jaar vertelde jullie ons ook dat jullie eindelijk een nieuwe drummer hebben. Hoe gaat het bindingsproces met het nieuwe bandlid?
“De transitie verliep soepel. Het is iedere keer een feestje om met hem te spelen. Hij heeft killer-drumpartijen ingespeeld tijdens de opnames.”

Wat houdt jullie op het moment nog meer bezig?
“Naast muziek en tuinhuisjes? Er blijft weinig tijd over. We draaien momenteel wel mee met Popronde.”

De band live zien? Dat kan! Hij is 11 oktober te zien in Utrecht tijdens de Popronde. 

Terwijl wij onder het genot van een ventilator en koude biertjes de nieuwe editie van the Daily Indie zitten te lezen op een zonovergoten balkonnetje, missen we eigenlijk muziek die perfect aansluit bij het zomerse weer. Laat daar nou net nieuwe werk zijn van Santa Fé, afkomstig uit muziekfabriek Groningen.

Vorig jaar maakte de band nog indruk met de EP Maneki Neko, die volstond met catchy muzieklijntjes en mistroostige teksten en wij nog een zeer lovende recensie over schreven.

En nu de nieuwe EP: Get Well Soon heet ‘ie, en is wederom uitgebracht op het welbekende Purple Noise Record Club. Uniek aan Santa Fé is en blijft dat de band een melancholieke sfeer mee kan geven aan zijn songs, die net zo goed in een zonnige strandtent gedraaid kunnen worden. De songs gaan wat meer de diepte in dan op de vorige EP’s, wat een prettige vooruitgang is. Get Well Soon is een dik kwartiertje met vijf heerlijke songs, die stuk voor stuk potentiële hitjes zijn. Aan te raden met een parasol, een koud biertje en een portie zwaarmoedigheid.

Vorige week gooiden wij onze ticketactie voor Ultimate Painting de ether in, maar het feest in Eindhoven is nog lang niet klaar. Naast Stroomhuis heeft Effenaar namelijk ook de programmering van AreaFiftyOne onder haar hoede en als het om toffe shows draait, is dit zeker hun gelijke. Zo zal Boogarins hier op 30 oktober de regio weer onveilig maken. Wij zorgen ervoor dat jij hierbij kunt zijn, want de kaarten liggen al klaar!

Wanneer krijg je nou de kans om een Braziliaanse psychpop-band te bewonderen? Precies. Boogarins bestaat nog maar twee jaar maar heeft het nu al tot aan Europa weten te schoppen. Zij zullen hun exotische looks volgende week vrijdag meenemen naar Eindhoven, gepaard met hun onweerstaanbare, catchy, tijdloze, poppy psychmuziek met een vleugje garage. Dit is tevens de dag dat hun album ‘Manual’ uitkomt, dit mag dus gerust een releasefeestje genoemd worden! En dan als cadeautje ook nog Santa Fé als supportact.

Wil je hier graag bij zijn?  Mail dan voor 27 oktober naar prijsvraag@thedailyindie.nl en vertel waarom jij naar de show in Eindhoven wil gaan!

Boogarins

Santa Fé

Ahhh, de Popronde trekt de komende maanden weer door het land! Daar kijken we al een tijdje naar uit als we eerlijk zijn. Dit jaar worden er maar liefst 38 steden aangedaan, zijn er ruim 135 bands geselecteerd en is het nog altijd geheel gratis te bezoeken. Deelnemende podia zijn in elke stad anders en variëren van platenzaken, cafés, galeries, theaters, clubs en keren. Dit jaar heeft TDI-hoofdredacteur Ricardo Jupijn plaats mogen nemen in de jury van het grootste, reizende festival van Nederland en heeft daarom het kaf al behoorlijk vroeg van het koren gescheiden. Wat viel ons op, waar krijgen we het warm van en bij welke bands zijn wij vooraan te vinden de komende maanden? Je leest het (eerste deel) hier!

Santa Fé

Wij worden nog steeds opgewonden van een goede garageband, na al die jaren mag het inmiddels ook geen hype meer worden genoemd. De stroming wordt steeds breder, diept zich uit en komt steeds origineler uit de hoek. Een van de bands die dat weet te doen is het onvolprezen Santa Fé. Laat je niet voor de gek houden wegens allerlei gekke EP-titels (‘Die Maneki Neko’ bijvoorbeeld), de muziek van Santa Fé broeit al veel te lang onder het oppervlakte, de band barst uit elkaar van goede songs. Dit jaar te zien in de betere steden van het land.

Voor fans van: Jackson Scott, Wampire

Tamarin Desert

Bands met potentie; de line-up van de Popronde kent er weer genoeg. Een band waar we al eerder met veel plezier over schreven, is het ‘spacepopping psychrock outfit’ Tamarin Desert uit Eindhoven. Goed in elkaar stekende en pittige psychrock die meteen overtuigt, hun single Fool’s Last Stand nestelde zich direct in ons achterhoofd en springt zo nu en dan nog steeds eens op. Een band met talent, die weet wat het wil. Dat komt wel goed!

Voor fans van: Pond, King Gizzard, PAUW

Lookapony

Rauw voor je donder, krijg je hem deze Popronde van Lookapony! Tijdens het selecteren was er geen enkel greintje twijfel en was de knop ’toevoegen’ al aangeklikt voordat ik er benul in had. Lookanpony bestat uit vier kekke boys uit Eindhoven die een aantal toffe EP’s op hun naam hebben staan (check hier de Bandcamp). De band is inmiddels al bijna vijftien keer geboekt door het hele land, missen is geen optie.

Voor fans van: Drenge, Cosmonauts, Ty Segall

TV Wonder 

Als laatste kunnen we het niet laten om nog twee vurige noise-bands te tippen. TV Wonder is inmiddels kind aan huis bij ons. Niet zo gek ook als je naar de intense en machtige EP ‘Bird Sounds’ luistert van deze Haarlemse/Amsterdamse combinatie. Nóg spannender zal het haast niet worden tijdens de Popronde.

Voor fans van: Women, No Age

The Lumes

Of het noisy en postpunkende The Lumes uit Rotterdam dan, dat er anders ook wel raad mee weet! De muziek wringt, schuurt en schurkt en je kunt er niet los van komen. Het zuigt je helemaal op in de meest spannende noiselandschappen vol ruis, haperingen en verslavende loops. Wat kan noise bloedmooi zijn!

Voor fans van: Viet Cong, Protomartyr

Losse tips

Er is zoveel moois dat we niet alles kunnen tippen, maar bands die je ook zeker mag omcirkelen in je schema zijn: ALUMNA, Alexi Lalas, Echo Movis, Breaking Levees, The Homesick, our Minor fall, Moon Tapes, Crying Boys Cafe, The Brahms, Nancy Acid, Longen, BLUE CRIME en Lookapony.

Meer informatie vind je op www.popronde.nl

De gebruikelijke bandavond Nightbirds pakt flink uit met Nightbirds Kingsday Festvial! De line-up mag d’r zeker wezen en geweldige nationale en internationale namen prijken op de oranje getinte poster. Poppodium Grenswerk in Venlo zal van 18:00 tot 1:00 worden afgebroken door Those Foreign Kids, Dirty Fences, Mozes And The Firstborn, The Scrap Dealers en Steve Adamyk Band. Wanneer? Aanstaande maandag natuurlijk! De dag dat onze Koning weer een jaartje ouder wordt.   

Voor dit avond- en nachtprogramma mogen wij 2×2 kaarten weggeven. Deel de status op facebook of retweet op twitter om kans te maken!

Overdag is er ook van alles te beleven en het prachtige Venlo. Zo zullen tussen 13:00 en 18:00 de zogenaamde Daybirds Mountain Bike, Mind Rays, Teen Creeps, Santa Fé, Mooon, The Tubs, Washed Up Kids en Depthelegg Delis optreden in Kefee Pollux, Kafee de Splinter en Sounds Venlo.

Enkele maanden geleden namen wij een sessie op met Mountain Bike in een oud zwembad, bekijk ‘m hier!

Los Angeles is geen Groningen. Wuivende palmen tegenover hangende treurwilgen, witte stranden en een blauwe zee tegenover een stadsstrand aan een verontreinigd kanaal. Santa Fé weet op hun nieuwe EP ‘Maneki Neko’, uitgegeven door Purple Noise Records Club, in vier fantastische nummers beide knap te combineren tot een sterk zonnig-ellendig garagepop geluid.

Muzikaal leunt het zestal naar bands uit de zonnige westkust van Amerika, als Thee Oh Sees en Ty Segall, maar voegt daar vooral qua sfeer en tekstueel een diepere, laten we het een Groningse dimensie noemen, aan toe. Waar de vorige EP redelijk upbeat garagerock was, is hier het tempo in de meeste nummers omlaag geschroefd en nemen de toetsen en monotone drums veel meer ruimte in. De teksten zijn daarbij bovendien behoorlijk mistroostig. “La la la la, the world is a lonely place” in Apneu en “found myself inside a well, crawling out again” in The Well bijvoorbeeld: geen vrolijke zaken maar wel ‘het echte leven’ en resulterend in een zeer sterk sfeerbeeld.

Het psychedelische en licht optimistisch Jellybean, die niet zou misstaan op Ty Segalls ‘Manipulator’, is wat sneller dan de andere nummers en valt daardoor het eerst op. Meer luisteren levert echter gelijke waardering voor alle vier de nummers op, vandaar ook dat ze alle vier een eigen clip krijgen de komende weken. Stuk voor stuk zitten ze knap in elkaar en elk nummer heeft zijn eigen aantrekkingskracht. Als het geen bas-, synth- of gitaarlijntje is, is het wel een fantastisch refrein of heerlijke break. Eigenlijk is er maar één ding kut aan deze EP: hij duurt maar 12 minuten.

Ook dit jaar staat de Rotterdamse binnenstad – en aanpalende creatief gevonden locaties – weer in het teken van Motel Mozaique. Ieder jaar wordt het festival zichtbaarder in de Maasstad, maar wat nooit verandert, is de immer scherpe programmering. Een kolfje naar de hand van uw favoriete muziekmagazine. We doen dan ook trouw verslag van het festival. Hieronder wat er zoal te zien was op de laatste festivaldag, de zaterdag.

In tegenstelling tot vrijdag is het koud en druilerig in de Rotterdamse binnenstad. Na een kort nachtje slaap, een kop koffie en wat moed verzamelen, begeven we ons naar het tropische en überfoute nachtparadijs dat de voormalige Baja Beach Club is. De inmiddels lege, betonnen bunker midden in het centrum is decor voor de Subbacultcha x Roodkapje Day Party, zo langzamerhand een begrip in indieland. Hier zien we de piepjonge Rotterdammers van Goodnight Moonlight, het altijd hoogstaande Mountain States, de awkward emopop van Geertruida-coryfee Floris Bates  & Rented Friends en Santa Fé. We kunnen er weer tegen.

Op naar Rats On Rafts, dat is beloond met een plekje in de Kornuit, de één-na-grootste festivallocatie. De Rotterdamse band releasete onlangs de nieuwe, alom geprezen plaat Tape Hiss. Maar werkt die geïmproviseerde postpunknoise ook in een minder intieme locatie? Ja: vanaf opener Sweet Little Child heeft de band geen enkele moeite met de volle tent. Sterker nog: de geluidsmuur blijft uit, waardoor de hooks en vocalen van David Fagan beter hoorbaar zijn. Gestuwd door waarschijnlijk Nederlands beste ritmesectie van het moment worden de songs moeiteloos gerekt, maar verder speelt de band vooral een ‘festivalset’, met de songs Powder Monkey en Jazz verplaatst naar het sluitstuk. Rats lijkt momenteel niet te stoppen. Hier ook weer een lust om naar te kijken, tot en met het moment dat Fagan de eerste keer het publiek aanspreekt: “Doei.”

The Notwist draait al zo’n 25 jaar mee, maar de plaat ‘Close To The Glass’ (2014) en in mindere mate de onlangs verschenen, ronduit vage soundscape-plaat ‘Messier Objects’ hebben voor hervonden waardering voor de Duitse elektrorockband gezorgd. Vandaar dat de grote zaal van de Schouwburg vol staat met dertigers-plus, die door de zes mannen van The Notwist het publiek een uur lang volledig overdonderd worden met bombastische percussie, hyperactieve instrumentenwissels en een maniakale lichtshow. De band gaat net zo makkelijk van elektro naar hardrock. Echt gevaarlijk en ongepolijst wordt het nergens, maar zo’n band is The Notwist ook helemaal niet. Je krijgt er wel een complete show, met alles wat zo’n comeback nodig heeft, voor terug.

In Rotown is BC Camplight wars van zulk showing off. Amerikaan en Grote Vriendelijke Reus Brian Christinzio resideert na twee platen (2005, 2007) en samenwerkingen met Sharon van Etten en The War On Drugs tegenwoordig in Manchester, van waaruit begin dit jaar ‘How To Die In The North’ uitkwam. Christinzio is een grappige droogkloot en oogt in Rotown superontspannen, misschien iets té: de luchtige sixtiespop is vanaf opener You Should’ve Gone To School aanvankelijk nogal eentonig. Maar gedurende de goed opgebouwde set schroeft BC Camplight het tempo op, met veel percussie en samenzang en geleid door de immer aanwezige cowbell en ritmisch gespeelde pianoakkoorden van soulvolle voorganger Christinzio. De show ontaart in een uitbundige chaos bij Just Because I Love You. Pure feelgoodmuziek, dat BC Camplight.

We kunnen blijven staan voor Menace Beach. De band uit Leeds, met producer en gitarist MJ van Hookworms in de gelederen, is op de begin dit jaar uitgekomen plaat ‘Ratworld’ nog te betrappen op ingetogen momentjes, maar live blaast de band het dak van Rotown er zowat af. Menace Beach live is gewoon ongecompliceerd punkrocken. Desondanks blijven de aardigheden van de plaat goed overeind, vooral omdat de synths en zang van Liza Violet de muur van geluid die Ryan Needham optrekt, compenseren. De dynamische frontman is sympathiek en weet de klik met het publiek te maken, waardoor Rotown voorzichtig losgaat. Echte chaos blijft helaas uit, maar we hebben weer energie.

In de grote zaal van de Schouwburg mag Purity Ring het festival afsluiten. En hoe. Was debuut ‘Shrines’ nog een moeilijke, ingetogen plaat, tegenwoordig schuwt het Canadese duo het grote gebaar niet meer. We zien niet minder dan zestien dwarsbalken met aan elk een paar ritsen lichtgevende anaalkralen, een verzameling straatlampen die dienst doen als oplichtende triggers voor producer Corin Roddick, een serie buizen waar Megan James lichtstralen uittovert en een volle maan die een basdrum blijkt te zijn. Je vergeet bijna dat de twee (beide in stemmig wit) ook nog muziek maken. In de set komen oudjes Belispeak en Fineshrine nog voorbij, maar vooral songs van de nieuwe plaat ‘another eternity’ slaan de klok. In songs als repetition, bodyache en begin again (bewust zonder capitalen) zijn de breaks langer, de drops harder. Samen met het visuele geweld is het misschien makkelijk effect sorteren, maar het blijven ingenieuze liedjes die Purity Ring maakt, die ook nog eens kraakhelder gespeeld en gezongen worden – al moet de autotune James soms helpen bij hoge noten. Maar het publiek slikt het als zoete koek. We kunnen erover discussiëren of Purity Ring nog wel zo indie credible is, maar de band is een waardige headliner voor een wederom te gek Motel Mozaique.