Twee jaar na het album ‘Noctuary’ is The Holydrug Couple terug met een nieuwe plaat vol psychedelica. Het nieuwe wapenfeit van het Chileense duo hypnotiseert, bedwelmt en zorgt ervoor dat je jezelf achteraf even in de arm moet knijpen om te kijken of je wel echt in het hier en nu leeft. 

Met dromerige synthesizers, drums op het ritme van je hartslag en bijna wanhopige teksten á la Tame Impala zuigt The Holydrug Couple je mee in de wondere wereld van het album ‘Moonlust’. De eerste songs luisteren licht en zweverig weg en een dromerig gevoel besluipt je. Dreamy – what’s in a title – is daar het perfecte voorbeeld van: een subtiel ritme, met een flinke dosis synths en een engelachtige stem, die je meeneemt in de belevenissen die je meemaakt als je slaapt. Vervolgens klinkt de plaat wat actiever, met meer variatie in de nummers. Een song als Baby, I’m Going Away heeft een hoger tempo waarvan je niet in een kabbelende roes belandt.

​​

Het fijne aan dit album is dat alles in elkaar overvloeit. De afwisseling van rustige en hardere songs is prettig luisteren. De nummers vormen een eenheid, maar kunnen ook prima op zichzelf staan. Al met al is ‘Moonlust’ een sterke opvolger van het duo uit Chili. Een album met een sprankelende en frisse vibe, dat je mee terugneemt naar de seventies en een tikkeltje Frans klinkt. Het zomerse gevoel is absoluut aanwezig.

De maand maart van 2014 behoort tot de zonnigste sinds de start van de metingen in 1901, en ook april belooft een zomerse maand te worden. Maar voor wie zon en temperatuur de wereld niet zomers genoeg maken is er de nieuwe track van Amen Dunes, Lilac In Hand.

Damon McMahon
Amen Dunes is de artiestennaam van Damon McMahon, gevestigd in Brooklyn, en gaat al sinds 2009 mee. In 2011 werden we al getrakteerd op een volledig album ‘Through Donkey Jaw’, maar waar het voorheen allemaal erg abstract aanvoelde, lijkt er nu een duidelijk gevoel naar boven te komen.

Lilac In Hand voelt instrumentaal gezien aan als een eerbetoon aan de zwoele nazomeravonden die menigeen heerlijk bekend voor zal komen. De gitaarakkoorden roepen een gevoel van wellustigheid op en de subtiele percussie op de achtergrond stimuleert dit gevoel nog maar eens.

Het nieuwe album van Amen Dunes, ‘Love’, komt uit op 13 mei via Sacred Bones.

De duistere en indringende muziek van Marissa Nadler is eigenlijk veel te mooi om over te schrijven. Ik wil het vooral luisteren en daarbij mezelf compleet verliezen in haar mysterieuze en ijskoude wereld.

Dead City Emily
Toch ga ik er een gooi naar doen. Het begint met Marissa’s hypnotische getokkel, die samen met de ijlige synts onder en tussen haar stem rondzweeft. Met de weinige ingrediënten die in Dead City Emily zijn gestopt, weet de singer-songwriter een bijzonder onheilspellende en aardedonkere sfeer te creëeren. Nadler neemt je mee naar een spookachtige, verlaten villa, ergens diep in een behekst bos. En die sfeer is precies de kracht van het nummer en de zangers, er zijn maar weinig artiesten die dit zo indrukwekkend kunnen met zo weinig middelen.

Als je meer wilt horen van deze dame, check dan vooral haar nieuwe album ‘July’, die begin februari uitkomt via Sacred Bones Records/Bella Union.

Onheilspellende synthesizers, eighties basloopjes en een zang die aan de klanken van Robert Smith doet denken. Wymond Miles is vooral bekend van zijn gitaarwerk bij The Fresh & Onlys, maar de eigenzinnige muzikant heeft een duistere, licht dramatische en vooral heerlijke sound weten te vinden op zijn plaat ‘Cut Yourself Free’, die onlangs uitkwam via Sacred Bones Records.

Synth-punk
Op Night Drives krijg je alvast een goed voorproefje van het album, waarvan je hieronder de kleurrijke en trippy video bij de single checkt. Verdomd lekkere synth-punk waarmee je de nacht wel mee door kunt komen.

Het benauwde, strakke, uit de bocht vliegende en claustrofobische geluid van Iceage is altijd fascinerend verwarrend en plezierig complex om naar te luisteren. Maar het blijkt dat de Kopenhaagse frontman Elias Bender Rønnenfelt ook zin heeft om zijn muzikale creativiteit in een andere mal te gieten, wat hij doet met zijn andere band Vår. En dat klinkt behoorlijk anders, zoals het nummer The World Fell, dat, had het in de handen van een andere producer gelegen, zomaar een mainstream-hit had kunnen worden.

Gelukkig gebeurt dat niet en worden de speelse en (relatief) lichte melodieën voorzien van een duister randje, waarbij ook het beat-gedreven Picture Of Today / Victorial in het oor springt. Deze ‘poppy’ nummers worden afgewisseld met instrumentale, ruimtelijke en experimentele nummers als Boy en het militaristische Motionless Duties en meeslepende Into Distance.  Een verrassende plaat waarop veel valt te ontdekken en liefhebbers van vintage elektronische muziek en war-folk zeer tevreden zal stellen.