Naast alle heerlijke gekte en gezelligheid rondom de Tour afgelopen weekend, was het in Rotterdam ook goed raak met Metropolis Festival. Een mooi toetje op een geslaagd weekend. Fotograaf Rudy Sablerolle ging naar Rotterdam om in het Zuiderpark alles vast te leggen.
All Tvvins
Die Nerven
Ezra Furman
Glass Animals
Halfway Station
Jungle
Meridian Brothers
Too Many Zooz
Tourist LEMC
Vintage Trouble
The Sweet Release Of Death heeft bij ons altijd een speciaal plekje gehad en de Rotterdamse noisepoppers volgen we dan ook al een geruime tijd bij The Daily Indie. Na het vurige debuutalbum ‘Bulb‘ werden we helemaal gegrepen door TSROD en interviewden we de band in 2014 om meer over ze te weten te komen. Vandaag publiceren we (net als vorig jaar) foto’s van hun Oost-Europese tour die de band in mei deed. De resultaten – plus de bespreking van hun nieuwe single – vind je hieronder.
1st show of the tour in Chmury Warsaw
You get points for taking pictures of picture takers
Wroclaw after a show in a tower with Evvolves
Taking trucker showers with the girls of Evvolves
Sven showing our new merch case he found on a boat
Sven brushing his teeth in Torun
Setting up for a show in Chomutov with Blue Crime and Slumberland
Poland
Magda from Evvolves & Alicia eating in Sohaczew
Going home while the sun sets in Germany
Drunk dancing in Ostrava
Blue Crime on a boat in Prague
Artist Sven working on Martijns pedalcase
Admiring a Polish pope calendar in Skinny Girlss house in Lodz while others contemplate life
Fox / This Radar
Op de nieuwe single Fox rinkelen de snerpende gitaren in een bad vol Sonic Youth- en Pixies-invloeden en doet het trio, met uitgekiende bas- en drumloopjes, de term noisepop van voor tot achter eer aan. Een goed gebalanceerde mix van geluid, opbouw, spanningsbogen en de fascinerende zang van Alicia Breton Ferrer, maken van Fox een single die eigenlijk niet mag ontbreken in je tapecollectie. De single wordt namelijk uitgebracht in een exclusieve oplage van honderd stuks via Katzwijm Records en wordt ondersteund door B-kant en voortreffelijke cover van This Radar. Dat nummer, oorspronkelijk van Space Siren, is een ongeveinsd eerbetoon aan de vorig jaar overleden gitarist Corno Zwetsloot, die naast gitarist in de laatstgenoemde band ook producer en leermeerster was voor TSROD. De band heeft met This Radar een prachtig hommage geleverd aan deze nog zeker niet vergeten geweldenaar.
Een album wordt later dit jaar verwacht, we houden je op de hoogte!
Ook dit jaar staat de Rotterdamse binnenstad – en aanpalende creatief gevonden locaties – weer in het teken van Motel Mozaique. Ieder jaar wordt het festival zichtbaarder in de Maasstad, maar wat nooit verandert, is de immer scherpe programmering. Een kolfje naar de hand van uw favoriete muziekmagazine. We doen dan ook trouw verslag van het festival. Hieronder wat er zoal te zien was op de laatste festivaldag, de zaterdag.
In tegenstelling tot vrijdag is het koud en druilerig in de Rotterdamse binnenstad. Na een kort nachtje slaap, een kop koffie en wat moed verzamelen, begeven we ons naar het tropische en überfoute nachtparadijs dat de voormalige Baja Beach Club is. De inmiddels lege, betonnen bunker midden in het centrum is decor voor de Subbacultcha x Roodkapje Day Party, zo langzamerhand een begrip in indieland. Hier zien we de piepjonge Rotterdammers van Goodnight Moonlight, het altijd hoogstaande Mountain States, de awkward emopop van Geertruida-coryfee Floris Bates & Rented Friends en Santa Fé. We kunnen er weer tegen.
Op naar Rats On Rafts, dat is beloond met een plekje in de Kornuit, de één-na-grootste festivallocatie. De Rotterdamse band releasete onlangs de nieuwe, alom geprezen plaat Tape Hiss. Maar werkt die geïmproviseerde postpunknoise ook in een minder intieme locatie? Ja: vanaf opener Sweet Little Child heeft de band geen enkele moeite met de volle tent. Sterker nog: de geluidsmuur blijft uit, waardoor de hooks en vocalen van David Fagan beter hoorbaar zijn. Gestuwd door waarschijnlijk Nederlands beste ritmesectie van het moment worden de songs moeiteloos gerekt, maar verder speelt de band vooral een ‘festivalset’, met de songs Powder Monkey en Jazz verplaatst naar het sluitstuk. Rats lijkt momenteel niet te stoppen. Hier ook weer een lust om naar te kijken, tot en met het moment dat Fagan de eerste keer het publiek aanspreekt: “Doei.”
The Notwist draait al zo’n 25 jaar mee, maar de plaat ‘Close To The Glass’ (2014) en in mindere mate de onlangs verschenen, ronduit vage soundscape-plaat ‘Messier Objects’ hebben voor hervonden waardering voor de Duitse elektrorockband gezorgd. Vandaar dat de grote zaal van de Schouwburg vol staat met dertigers-plus, die door de zes mannen van The Notwist het publiek een uur lang volledig overdonderd worden met bombastische percussie, hyperactieve instrumentenwissels en een maniakale lichtshow. De band gaat net zo makkelijk van elektro naar hardrock. Echt gevaarlijk en ongepolijst wordt het nergens, maar zo’n band is The Notwist ook helemaal niet. Je krijgt er wel een complete show, met alles wat zo’n comeback nodig heeft, voor terug.
In Rotown is BC Camplight wars van zulk showing off. Amerikaan en Grote Vriendelijke Reus Brian Christinzio resideert na twee platen (2005, 2007) en samenwerkingen met Sharon van Etten en The War On Drugs tegenwoordig in Manchester, van waaruit begin dit jaar ‘How To Die In The North’ uitkwam. Christinzio is een grappige droogkloot en oogt in Rotown superontspannen, misschien iets té: de luchtige sixtiespop is vanaf opener You Should’ve Gone To School aanvankelijk nogal eentonig. Maar gedurende de goed opgebouwde set schroeft BC Camplight het tempo op, met veel percussie en samenzang en geleid door de immer aanwezige cowbell en ritmisch gespeelde pianoakkoorden van soulvolle voorganger Christinzio. De show ontaart in een uitbundige chaos bij Just Because I Love You. Pure feelgoodmuziek, dat BC Camplight.
We kunnen blijven staan voor Menace Beach. De band uit Leeds, met producer en gitarist MJ van Hookworms in de gelederen, is op de begin dit jaar uitgekomen plaat ‘Ratworld’ nog te betrappen op ingetogen momentjes, maar live blaast de band het dak van Rotown er zowat af. Menace Beach live is gewoon ongecompliceerd punkrocken. Desondanks blijven de aardigheden van de plaat goed overeind, vooral omdat de synths en zang van Liza Violet de muur van geluid die Ryan Needham optrekt, compenseren. De dynamische frontman is sympathiek en weet de klik met het publiek te maken, waardoor Rotown voorzichtig losgaat. Echte chaos blijft helaas uit, maar we hebben weer energie.
In de grote zaal van de Schouwburg mag Purity Ring het festival afsluiten. En hoe. Was debuut ‘Shrines’ nog een moeilijke, ingetogen plaat, tegenwoordig schuwt het Canadese duo het grote gebaar niet meer. We zien niet minder dan zestien dwarsbalken met aan elk een paar ritsen lichtgevende anaalkralen, een verzameling straatlampen die dienst doen als oplichtende triggers voor producer Corin Roddick, een serie buizen waar Megan James lichtstralen uittovert en een volle maan die een basdrum blijkt te zijn. Je vergeet bijna dat de twee (beide in stemmig wit) ook nog muziek maken. In de set komen oudjes Belispeak en Fineshrine nog voorbij, maar vooral songs van de nieuwe plaat ‘another eternity’ slaan de klok. In songs als repetition, bodyache en begin again (bewust zonder capitalen) zijn de breaks langer, de drops harder. Samen met het visuele geweld is het misschien makkelijk effect sorteren, maar het blijven ingenieuze liedjes die Purity Ring maakt, die ook nog eens kraakhelder gespeeld en gezongen worden – al moet de autotune James soms helpen bij hoge noten. Maar het publiek slikt het als zoete koek. We kunnen erover discussiëren of Purity Ring nog wel zo indie credible is, maar de band is een waardige headliner voor een wederom te gek Motel Mozaique.
Ook dit jaar staat de Rotterdamse binnenstad – en aanpalende creatief gevonden locaties – weer in het teken van Motel Mozaique. Ieder jaar wordt het festival zichtbaarder in de Maasstad, maar wat nooit verandert is de immer scherpe programmering. Een kolfje naar de hand van uw favoriete muziekmagazine. We doen dan ook trouw verslag van het festival, beginnende met de vrijdag.
Tekst Robin van Essel
Foto’s Rudy Sablerolle
Het is nog vroeg, als de Londenaren van Virginia Wing aantreden in de niet-zo-heel-sfeervolle foyer van de Rotterdamse Schouwburg. De band trekt dat zich desondanks niet aan, met aardige psychy new wave als resultaat. Virginia Wing is een wat luchtigere versie van Savages, al is frontvrouw Alice Merida ook waarschijnlijk niet de vrolijkste van de klas. De band speelt zijn hooks helder, met duidelijk te onderscheiden gitaar- en synthlagen. Maar verder is Virginia Wing door de minimalistische performance en duistere sound waarschijnlijk stukken beter op zijn plek in een sfeervol, donker hol, laat op de avond.
Wat is het toch met Deense punkbands en Nederland? Yung komt weliswaar Aarhus in plaats van de Deense hoofdstad en speelt niet met de donkere wave van oud-labelgenoten Iceage en Holograms, maar juist behoorlijk authentieke ‘70s working class punk, inclusief gebalde vuist, rauwe stemmen en houthakkerhemden. Het schijnt dat de geluidsman van Rotown de band bij de soundcheck verzocht om alsjeblieft iets minder hard te spelen, maar ook tijdens Yungs optreden is het volume aanzienlijk. De band zijn eigen ruiten in door na elk nummer uitgebreid te stemmen, maar verder is Yung een alleszins vermakelijke opwarmer voor de rest van de avond.
De Belgen van BRNS (spreek uit: brains) timmeren in eigen land al goed aan de weg en het kan niet anders dan dat er meer dan een paar zielen zijn gewonnen, vanavond in zaal 1 van de Gouvernestraat. De band uit Brussel maakt het zichzelf niet makkelijk, met een complexe opstelling, vreemde instrumenten (waaronder een keyboard dat qua looks en sound het meest wegheeft van kinderspeelgoed) en veel instrumentenwissels. De catchy, percussiegedreven indierock met samenzang en -schreeuw van het vorig jaar verschenen album ‘Patine’ worden gespeeld met het plezier die een band als Local Natives ook zo charmant maakte. BRNS is een geweldige, in Nederland nog zwaar onderschatte band zoals je ze alleen op ‘MoMo’ of festivals als Le Guess Who? ziet.
Door het enthousiasme rond BRNS komen we weliswaar te laat bij TDI-darling Jessica Pratt, die met haar ingetogen, breekbare folky indie precies op haar plek is in de indrukwekkende Paradijskerk. Op Pratt’s karakteristieke stem en simpele gitaarbegeleiding na, kun je dan ook een speld horen vallen – mensen die weg willen, wachten netjes op het einde van een song voordat ze durven opstaan. De verlegen singer-songwriter is dankbaar en het zorgt voor een bijzondere sfeer. Nu is dat al snel, in een kerk die zelfs precies ruikt zoals een kerk moet ruiken, maar Pratt is hier wel echt spot on geprogrammeerd.
Omdat Ibeyi door een plots opkomende keelontsteking is geveld, gaan we naar Nimmo (voorheen Nimmo and the Gauntletts), een paar deuren verder in Rotown. Het blijkt een prima wake up call. Met elektrogitaren, afwisselende vocalen, goed getimede breaks en fijne beats, maar zonder te vervallen in platte houseclichés, is Nimmo een soort The XX-on-steroids. Of testosteron. Want met Sarah Nimmo en Reva Gauntlett heeft de Engelse band twee behoorlijk rabiaat, euh, feministische frontvrouwen, maar verder is Nimmo gewoon vooral feest. Dat tegen het einde de stemmen het een beetje beginnen te begeven, doet daar niks aan af. Rotown is dan al aan het dansen geslagen.
We kunnen lekker blijven staan voor The Districts, voorheen getipt als mustsee. De Amerikanen, onder leiding van Rob Grote, waren absolute favoriet op SXSW. En er moet worden gezegd: de band heeft die lekkere zuidelijke knauw van de oude Kings Of Leon, inclusief erg goede songs. Het probleem zit ‘em dan ook niet in de rootsrock ’n roll zelf. De performance van de band voelt gemaakt, een moetje, het enthousiasme gespeeld. Daarbij ligt het tempo laag, met iets te veel tergend trage songs achter elkaar. Het publiek is dan ook niet onder de indruk. Pas tegen het eind, bij de climax van Funeral Beds, voelt het optreden oprecht. Het redt de show van The Districts helaas niet van het credo ‘degelijk’.
Inmiddels is het na middernacht en het publiek in Rotown vertrekt naar huis of Weval, dat in Perron speelt. Een halflege zaal is niet de beste setting om met je lamme kop naar een stel opgefokte Engelsen te gaan kijken, maar het maakt Bad Breeding zelf niet zoveel uit. De band hanteert geen opbouw: het begin is al furieus en zo blijft het. Zanger Chris Dodd kronkelt krijsend over het podium, terwijl gitarist Matt Toll bovenop hem staat. Helaas komen door het oorverdovend volume de subtiliteiten, die toch echt wel in de inventieve hardcore punk van Bad Breeding te vinden zijn, aanvankelijk niet over. Maar het harde werken van de band redt het optreden. Bij het sluitstuk met singles Burn This Flag en Age Of Nothing zijn zanger en gitarist inmiddels verhuisd naar de zaal, tussen het publiek, en Rotown springt voorzichtig in de pit. We hadden een vollere, zweterigere zaal gewenst, maar al met al een indrukwekkend einde van een kwalitatief hoogstaande dag Motel Mozaique.
Op 10 en 11 april wordt Rotterdam weer omgetoverd tot één groot muzikaal en cultureel feestterrein tijdens Motel Mozaïque. De programmeurs van het festival hebben opnieuw een prachtige line-up samengesteld! Een weekend lang zullen bands als Bad Breeding, Villagers, BC Camplight, Kovacs, Ibeyi, Kate Tempest, Purity Ring, Jessica Pratt, Låpsley, Kovacs, The Indien, Menace Beach, The Mysterons, Tweak Bird, Rats On Rafts en Will Butler op de mooiste plekjes van Rotterdam te zien zijn. Daarnaast krijgen ook niet-muzikale creatieve geesten een plekje in de vorm van theater, beeldende kunst en film.
Tekst Ricardo Jupijn & Mabel Zwaan
Menace Beach
Menace Beach is een pixelig computerspelletje uit de jaren negentig, met in de hoofdrol een onbekommerde skateboarder die allerlei sores moet ontwijken om bij een meisje te komen. Luisterend naar hun debuutplaat ‘Ratworld’ wordt duidelijk dat het geen onlogische keuze was van Ryan Needham en Liza Violet uit het Britse Leeds om diezelfde naam aan hun band te geven. Samen met onder meer leden van Hookworms, speelt de band fuzzige surfrock-indiepop waarvan je klakkeloos zou kunnen geloven dat het in de jaren negentig is gemaakt. De band doet een vette knipoog naar de nineties, maar laat professioneel horen dat ze wel degelijk een eigen pad uitstippelt. De plaat is noisy en fuzzig genoeg om niet te poppy te worden, poppy genoeg om niet te noisy te worden en bevat een grote berg verrassend pakkende hooks om dit alles lekker mee aan te kleden. MB is een absolute must tijdens MM!
Villagers
Villagers, onder artistieke leiding van Conor O’Brien, staat altijd garant voor bloedstollend prachtige liedjes. Met het debuut ‘Becoming A Jackal’ als perfecte introductie en opvolger ‘Awayland’ als bevestiging. Op 13 april komt eindelijk de derde Villagers-plaat – ‘Darling Arithmetic’ – uit van O’Brien, die hij zelf schreef, opnam, produceerde en mixte in zijn huis in de kustplaats Malahide ten noorden van Dublin. Opnieuw een intieme en mysterieuze plaat die verlangen, lust en eenzaamheid muzikaal onder weet te dompelen in de uniek filosofische manier die we gewend zijn van O’Brien. Met de nieuwe plaat ‘Darling Arithmetic’ op zak gaat ook Motel Mozaïque ongetwijfeld voor de bijl met de hemeltergend mooie liedjes.
Jessica Pratt
Prachtige jaren seventies-folk, daarmee verraste folkzangeres Jessica Pratt in 2012. Haar zelfgetitelde debuutplaat werd een onverwacht internationaal succes. De oude ziel van de 27-jarige Pratt uit Californië is er dan ook eentje uit duizenden. Haar nieuwe album ‘On Your own Love Again’ staat vol met pareltjes die terug lijken te zijn gevonden op een zolder van een oude platenbaas die nog een doos vol onuitgebracht werk uit de jaren zeventig heeft liggen. Midden april komt de unieke en markante muzikante Rotterdam opluisteren met haar nostalgisch en meanderende muziek. Zeer aan te raden voor fans van Nick Drake, Linda Perhacs en Joni Mitchell. Hieronder is een goed voorbeeld van de overweldigend mooie stem en liedjes van Pratt tijdens een KEXP-sessie van de muzikante.
Will Butler
Will Butler besloot ongeveer een jaar geleden een solo album op te nemen en heeft dit ook meteen met flair gedaan. Debuutalbum ‘Policy’ wordt goed opgepakt en Will Butler knalt er meteen een tour achteraan. Uit het schrale aantal livevideo’s dat inmiddels is verschenen, blijkt dat energiebom Butler moeite heeft achter de microfoon te blijven staan en niet weer in de stellages te klauteren zoals hij dat vol overtuiging deed tijdens de Arcade Fire-shows. Kijken of hij zich kan bedwingen op Motel Mozaïque. Wij hopen van niet!
Ibeyi
In de achttiende eeuw verplaatste de taal Yoruba zich via slaven vanaf Nigeria naar Cuba. Afgelopen jaar verplaatste de bloedmooie tweeling Lisa-Kaindé en Naomi Diaz zich vanaf de underground van Parijs naar honderden blogs, duizenden nieuwe liefhebbers en tientallen festivals. Zo ook naar Motel Mozaïque. Wat hebben deze twee gegevens met elkaar te maken? Ibeyi (ee-bey-ee) spreekt de inheemse taal vloeiend. Zij mengen deze in hun muziek met Engels. Door de magische combinatie van deze twee talen is de sfeer rondom hun live-performance een mengeling van een traditioneel stamfeest in de Afrikaanse woestenij en James Blake, King Krull en FKA twigs. Intrigerend op z’n minst.
Purity Ring
Een ‘purity ring’ doet nu nog het meest denken aan de religieuze ring die onder andere werd gedragen door Miley Cyrus en de Jonas Brothers, maar niet lang meer. Dit Canadese, elektronische duo is zowel grafisch als muzikaal bijster interessant. Zo ontwierp toetseniste Megan James de website, de albumcover en de outfits waar zij live in optreden. Zo zijn er naast de fijne popliedjes nog tientallen andere reden om het duo te gaan checken op Motel Mozaïque. Al is het maar voor de laatste modetrends!
Rats On Rafts
Begin april is hij daar dan eindelijk: album numero twee genaamd ‘Tape Hiss’ van Rats On Rafts! De jongens (mannen, inmiddels) zijn al een decennium aan de weg aan het timmeren en zijn bijzonder zuinig met werk uitbrengen. Maar als dit gebeurt, dan is het menens. Het album is analoog opgenomen en klinkt veel meer zoals de band live klinkt. Daarbovenop heeft de band een eigen label opgericht: Kurious Recordings. De mannen zijn dus op vele vlakken gegroeid, zeker ook live. See for yourself!
B.C. Camplight
Veel beloftes van het begin van de 21e eeuw zijn ondergesneeuwd. Maar niet Brian Christinzio (AKA. BC. Campfight.) Ja, we waren hem even een tijdje kwijt (8 jaar) maar platenlabel Bella Union heeft Christinzio weer opgegraven en daar zijn wij maar wat blij mee. Zijn nieuwe album, ‘How To Die In The North’, is weer als vanouds heerlijk poppy met daaronder diepe gronden. Hij heeft de donkere onderwerpen even achterwege gelaten en het derde album van B.C. Camplight klinkt zowaar zonnig. Inclusief surfpopaspectjes en een psychedelische ondertoon. Brian Christinzio belooft een behoorlijk verrassende show ter gehore te brengen.
The Indien
The Indien, voorheen onder de naam Ryan, tourde afgelopen najaar niet onverdienstelijk met de Popronde en stond op Noorderslag begin dit jaar. Op hun nieuwe EP ‘Cologone’ is maar al te duidelijk te horen waarom! De band put inspiratie uit bands als Jefferson Airplane, Fleetwood Mac en Tame Impala en weet met zijn eigen muzikale visie een geluid te maken dat binnen Nederland ontzettend welkom is. Jazzy, vol met soul, psychedelica en garage-uitstapjes, is The Indien zowel op plaat als live een band om niet te missen.
Bad Breeding
Voor het eerst kwam deze band bij ons op de radar toen zij als support van Eagulls door ons land tourde. De band, Bad Breeding, komt uit een mini-dorpje boven Londen, en net zoals vele mini-dorpjesbewoners voor hen (Drenge, bijvoorbeeld) brengen zij uitstekende garagerock voort. Bad Breeding heeft dan ook geen debuutalbum of een EP nodig om een van de grootste beloftes van Motel Mozaïque te zijn. Twee kneiterharde singles zijn al meer dan genoeg om de adrenaline door je aderen te voelen suizen met 45km per uur. The place to be voor een goede moshpit!
Je knippert even met je ogen of het is alweer bijna tijd voor Popronde 2015. Nou ja, bijna dan. Het rondreizende festival trapt namelijk traditioneel in Nijmegen af op 17 september, waarna a alle nieuwste beloftes van Nederland heen en weer worden geslingerd tussen de veertig leukste steden van Nederlandn tot en met 28 november. Huh, veertig? Ja, Popronde is uitgebreid naar de zondagen en dus was er ruimte voor negen steden meer. Ook Assen, Heerenveen, Heerlen, Hengelo, Hilversum, Hoorn, Roermond, Weert en Zutphen zullen worden aangedaan.
De giga-tour zal traditiegetrouw worden afgetrapt in Nijmegen en de grande finale zal plaats vinden in Amsterdam. Over wie er dan de podia zullen betreden is nog niks bekend. In het verleden prijkten onder andere John Coffey, Yuko Yuko, De Staat, Kensington, Lucky Fonz III, Pauw, IX, Blaudzun, The Afterveins. The Black Cult, The Elementary Pinguins en Twin Shades op de posters.
Bekijk hieronder de data en steden op een rijtje!
17/09 Nijmegen 22/10 Utrecht
18/09 Apeldoorn 23/10 Venlo
19/09 Zwolle 24/10 Dordrecht
20/09 Assen 25/10 Hengelo
24/09 Delft 29/10 Leiden
25/09 Eindhoven 30/10 Leeuwarden
26/09 Deventer 31/10 Oss
27/09 Heerlen 01/11 Hoorn
01/10 Wageningen 05/11 Emmen
02/10 Den Bosch 06/11 Maastricht
03/10 Almere 07/11 Rotterdam
04/10 Roermond 08/11 Zutphen
08/10 Groningen 12/11 Middelburg
09/10 Arnhem 13/11 Alkmaar
10/10 Haarlem 14/11 Sittard
11/10 Weert 15/11 Hilversum
15/10 Heerenveen 19/11 Breda
16/10 Tilburg 20/11 Enschede
17/10 Den Haag 21/11 Amersfoort
22/11 Helmond
28/11 Amsterdam (Eindfeest)
Rats On Rafts bracht verspreid over tien jaar slechts één album uit, deze krijgt er op 2 april een vriendje genaamd ‘Tape Hiss’ bij. De heren uit Rotterdam hebben ons alvast een voorproefje toegeschoven: (Machine) 1 – 6 – 8.
Het nummer is ook meteen kenmerkend voor ‘Tape Hiss.’ Hij is scherper dan debuutalbum ‘The Moon Is Big’ en doet sporadisch claustrofobisch aan. Ook vocals zijn uiterst zeldzaam in deze nieuwe Rats On Rafts track, en als deze al voorzichtig om de hoek komen gluren worden ze in één beweging omver gewalst door de scheurende, raggende gitaren en dreunende drums. De single – en daarmee ook het nieuwe album – klinken daarmee veel meer zoals ze live klinken. Een behoorlijk prettige ontwikkeling en het was het wachten dubbel en dwars waard!
Het album is opgenomen op hun eigen label Kurious Recordings, ook zal Rats On Rafts begin april beginnen aan een tour met The Homesick als supportact. Hiernaast zullen zij spelen op Motel Mozaïque.
Beluister ‘m hier! :
Data release-tour
03/04 V11, Rotterdam
04/04 Merleyn, Nijmegen
09/04 Simplon, Groningen
10/04 Ekko, Utrecht
17/04 Bitterzoet, Amsterdam
18/04 Stroomhuis, Eindhoven
24/04 Asteriks, Leeuwarden
The Garden is een heerlijke obscure band die bestaat uit een aantrekkelijke, androgyne tweeling die bizarre liedjes schrijven en daar de hele wereld mee over touren. Afgelopen vrijdag speelde het energieke duo – dat naast het muzikantenbestaan ook een modellencarrière heeft en werkt voor niet geringe merken – in V11 te Rotterdam. Het schip kantelde bijna van de enthousiasme die in de lucht hing tijdens de show en hobbelde mee op de vele en korte nummers van de neo-punkers. Fotograaf Rudy Sablerolle was erbij en schoot een potje heerlijke foto’s van de jongemannen.
Afgelopen weekend was het weer een knalhard feest tijdens Scumbash in de legendarische Van Nelle Fabriek te Rotterdam voor ‘one day of goddamn pure rock ’n roll’, georganiseerd door Schorem Haarsnijder en Barbier. Onze fotograaf Dennis Wisse ging gewapend met zijn camera de fabriek in en kwam met de volgende foto’s naar buiten!
Bob Wayne
Monster Magnet
John Coffey
Reverend Heaton Heat
Bazzookas
Jasper Boogaard: heel misschien kennen jullie hem van de band Dog Food, die net een verse EP uit heeft gebracht. Maar tegenwoordig gaat hij ook door het leven als Goodnight Moonlight. Afgelopen jaar heeft hij namelijk een Yuko Yuko’tje gedaan. Naast de band dook hij zelf, samen met al zijn gear, oldskool zijn slaapkamer met als resultaat een compleet andere en eigen sound.
Inmiddels heeft de jongeman uit Rotterdam twee zelfgemaakte videoclips – gesierd met rozenfoto’s – en drie EP’s onder deze naam de wereld in geholpen. De laatste EP, genaamd ‘Drinking Wine in the Parking Lot’, is sinds zondag zowel digitaal als op cassette te verkrijgen.
Soloproject
Goodnight Moonlight bezingt in zijn gloednieuwe soloproject alle ongemakken van het tienerbestaan, waaronder – hoe kan het ook anders – onbeantwoorde liefde. De EP bestaat uit vijf verrukkelijke singles waar de lo-fi sound vanaf straalt à la Yuko Yuko, zal de slaapkamersound wel zijn. Maar Jasper weet zijn muziek eerder dreamy dan slacker te maken. De muziek is zo licht als een veertje en streelt je oren. Een prachtige nieuwe aanwinst in de Nederlandse muziekwereld. Eén probleem: onze moonboy heeft nog geen live-band.
Streamen
Luister ‘Drinking Wine in the Parking Lot’ hier, en bekijk hieronder zijn kunstige videoclips!
Gisteravond was het weer raak in Rotown! De Britten van Superfood kwamen namelijk naar de havenstad om een potje werk te knallen van hun zeer aangename debuut ‘Don’t Say That’. Maar zo lekker als het van tevoren klonk, zo fijn was het live helaas niet… Er waren weinig strakke noten te horen, de bassist wist niet op welke planeet hij zich bevond en meer dan dertig minuten speeltijd zat er niet in. Fotograaf Rudy Sablerolle stond desondanks vooraan en schoot de volgende platen.
