Morgen is het zo ver! Laatste in deze serie mixtapes voor Metropolis Festival is een artiest die we eerder al omschreven als de dreampop-evenknie van onze psychedelische held Kevin Parker. Niet alleen is de zolderkamer waar Jake Webb zijn muziek produceert gesitueerd in Perth, Western Australia, ook de liefde voor grootse arrangementen en glammy psychedelica deelt hij met de frontman van Tame Impala. Hier is de mixtape van Methyl Ethel!

Op de dit jaar verschenen debuutplaat Oh Inhuman Spectacle combineert Methyl Ethel zonnige dreampop met glam-invloeden die we eerder terug hoorden bij de bands landgenoten van Empire Of The Sun. Het resultaat is muziek die onweerstaanbaar zwoel en zonnig klinkt, maar die ook melancholiek en moeilijk te grijpen is.

En als we de keuzes van Webb voor deze mixtape zien, snappen we waar deze paradox vandaan komt: van campy classics (Björk, Michael Jackson) langs obscure TDI-darlings (Amen Dunes), vunzige seksuele frustratie (Fat White Family) en een ode aan vrouwelijk schoon (DROOL). De rode draad: in alle songs sluimert de ingehouden, sensuele spanning en verlangen door. Oh, en gospel komt ook nog voorbij.

Zelf zegt de zanger erover: “This is our smash bang fusion of June 2016. We’re living in both a sunny Ozzie winter and a drizzly Euro summer, so this playlist reflects and absorbs this.”

Methyl Ethel live aan het werk zien? De band speelt aanstaande zondag om 16:30 uur op de Workers Stage van Metropolis Festival.

Björk – Unison

Michael Jackson – Maria (You Were The Only One) (Emily Hayne Remix)

Amen Dunes – Lonely Richard

Fat White Family – Touch The Leather

The Walker Brothers – The Electrician

Rev. James Cleveland and the Angelic Choir – Peace Be Still

DROOL – End Girl

Kaytranada feat. Anderson Paak – Glowed Up

In navolging van de mixtapes die we door artiesten van Beaches Brew lieten maken, tellen we deze week af naar Metropolis Festival. En hoe kunnen we beter aftrappen dan met een bijdrage van eigen bodem? Deze band is koud terug van een ongetwijfeld hectische tour naar Berlijn en nam toch de tijd om ons hun favoriete tracks te sturen. Hier is de mixtape van Iguana Death Cult!

Zanger Jeroen heeft zijn voorliefde voor de obscuriteiten en complete camp die hij op deze mixtape heeft gezet, ook meteen even toegelicht. Althans, hij deed een poging, want regelmatig zorgde zijn enthousiasme vooral voor een welgemeende ‘fuck yea’. Dus druk op play en leer begrijpen waarom Iguana Death Cult op het podium zo’n volslagen gekte is.

Zelf zien? De band speelt aanstaande zondag om 19:00 uur op de Workers Stage van Metropolis Festival.

The Stranglers – Hangin Around
The Stranglers, fuck yea.

J. J. Burnel – Jellyfish
Toen we ons nummer Jellyfish aan het opnemen waren zei Chris (van Velde a.k.a. The Earl Grey Christ, LGM Studio represent) dat J. J. Burnel (de bassist van The Stranglers) ook een nummer heeft dat zo heet. Staat op zijn soloplaat Euroman Cometh, waarop hij pleit voor een verenigd Europa. Dus ook nog eens effe super actueel en relevant enzo.

Chrome – Electric Chair
Nog een tip van Chris. Heel die plaat aan gort gedraaid onderweg naar Berlijn vorige week. Vet experimentele postpunk en proto-industrial.

Esin Afsar – Zühtu
Deze komt altijd wel een keer voorbij als we onderweg zijn of ergens stoer aan het doen zijn. 

Talking Heads – Girlfriend Is Better (Stop Making Sense)
Ja, veel beter dan dit wordt het niet. Iedereen zou Stop Making Sense (een concertregistratie van Talking Heads uit 1984, red.) een moeten kijken. Staat gewoon voor gratis op Youtube. Geniale band, geniale frontman. Staat voor mij op grote hoogte, tussen gasten als Bowie en Iggy Pop.

Donna Summer – I Feel Love (Patrick Cowley Remix)
En dan hier een betoog over hoe dit nummer grote invloed heeft gehad op de moderne dancemuziek. Maar dan zestien minuten lang. Echt een topplaat. 

https://youtu.be/xSTf0B-9laQ

Devo – The Girl You Want
Devo. Fuck yea.

B-52’s – Rock Lobster
De goeie, manische energie waar wij zo van houden.

Toots and The Maytals – Monkey Man
Toen ik een jaar of zes was, liet m’n moeder me zien hoe haar oude platenspeler werkte. Het eerste nummer dat er toen uit de speakers kwam, was Monkey Man van de eerste plaat van The Specials. Ik ben nooit gestopt  met dansen. Deze versie van The Maytals, volgens mij het origineel, is ook geweldig.

Chaka Khan – I Feel For You
Ja…

In navolging van de mixtapes die we door artiesten van Beaches Brew lieten maken, tellen we deze week af naar Metropolis Festival. En hoe kunnen we beter aftrappen dan met een bijdrage van eigen bodem? In de laatste editie van The Daily Indie las je al een interview met deze band. Vandaag presenteren we: de mixtape van Indian Askin.

Hieronder vind je de nummers die Indian Askin op zijn mixtape zet. De band heeft ook meteen even toegelicht waarom precies die tracks! Dus druk op play en laat je meenemen langs de uiteenlopende smaak van Bart, Ferry, Chino en Jasja. Zo komt er rasechte 60s-psych voorbij, garage, grunge en… een Amsterdamse volkszanger.Hoe dat op het podium klinkt, zie je aanstaande zondag om 17:45 uur op de Workers Stage van Metropolis Festival.

Holy Wave – She Put A Seed In My Ear
Heel nice surfy, droney, psychy nummer van hun nieuwe album. Perfecte mix tussen lange opbouw en orgastisch einde. (Bart)

Johnny Jordaan – Een Pikketanussie
Klassiekertje! Heerlijke meezinger en gegarandeerd karaokesucces. Ik heb me menigmaal behoorlijk vergist in de hoeveelheid gezelligheid die je krijgt van de jonkies. Deze wordt dan ook vaak gezongen. (Ferry)

Soundgarden – Pretty Noose
Jaren geleden kreeg ik de cassettebandjesverzameling van mijn zus (eigenlijk had ik die gejat) en daar zat Down On The Upside tussen. Ik kende toen alleen Superunknown. Ik knalde de cassette in m’n boombox en hoorde dit voor het eerst en dacht: ‘what the fuck zo vet’. (Chino)

The Kills – U.R.A. Fever
Meest sexy nummer ever. Dat was het. (Jasja)

West Coast Pop Art Experimental Band – A Child Of A Few Hours Is Burning To Death
De weirde titel is tevens ook de hook. Het is een van de beste protestsongs over de Vietnamese oorlog in de 60s, met een Captain Beefheart-achtige gitaarpartij en scherpe lyrics. De band heeft helaas niet lang bestaan, doordat de zanger, op een dezelfde manier als Brian Wilson en Syd Barett, steeds meer en meer LSD gebruikte en uiteindelijk te vaag werd om nog mee te werken. (Bart)

Pink Floyd – Great Gig In The SkyEpische track die je meesleurt in euforische sferen. Heb tevens veel meegemaakt terwijl deze track aanstond en hilarische ervaringen gehad met Thijs Boontjes. Mocht je willen weten wat: contact Thijs via Facebook. (Ferry)

Soundgarden – Head DownDeze gitaarpartijen vind ik mooi en die drum-outro is leip. En hallo, twee Soundgarden-liedjes in je pleelijst is beter dan één. Hoor dan. (Chino)

Parquet Coarts – Berlin Got Blurry 
Een van de beste live-bands van dit moment. Na een nogal onbegrijpelijk noise-album gelukkig weer een meer garage-poppy album. Met misschien wel dit als vetste song. (Bart)

Ty Segall – Finger
Hé, dat is mooie samenzang. Wat een fijne harmonie. Oh, shit, wacht, het gaat beuken! En hoe… Mijn twee favoriete dingen in een nummer. (Jasja)

Op zondag 3 juli vindt Metropolis Festival plaats het Rotterdamse Zuiderpark, met op de planken onder andere Børns, Methyl Ethel, Hælos, Vince Staples, White, DOOXS, Alex Vargas, Iguana Death Cult en Indian Askin. Het festival is gratis toegankelijk. We gaven je eerder al een paar mixtapes van Methyl Ethel en Iguana Death Cult. Hou The Daily Indie in de gaten voor meer mixtapes van artiesten! 

Dat de laatste jaren er steeds vaker goede bands uit de Rotterdamse scene komen, mag inmiddels bekend zijn. Zo is er ook Crying Boys Cafe, de band rondom Jasper Hupkens.

Hupkens’ stem is het eerste dat opvalt bij de nieuwe single The Road: we horen duidelijk Elbow’s frontman Guy Garvey terug in de sound van de band. Zoiets misten we eigenlijk nog wel in Nederland, toch?

Crying Boys Cafe tourde vorig jaar met de Popronde en stond op Metropolis Festival. Deze zomer is de band onder andere te zien op Amsterdam Woods Festival. Wij vragen ons af waar de rest van die festivalboekingen blijven voor deze bijzondere band.
 

Op 3 juli staat de 28e editie van een van de beste gratis festivals van Nederland op de agenda. Metropolis Festival vindt al sinds jaar en dag plaats in het Rotterdamse Zuiderpark, pal naast Ahoy. Het festival gaat er al jaren prat op dat het de Grote Namen weet te boeken voordat deze doorbreken.

Een greep uit het indrukwekkende lijstje van indiedarlings die de pakweg 30.000 jaarlijkse bezoekers al jaren geleden op Metropolis Festival konden spotten: Ezra Furman, Black Honey, The Bohicas, DZ Deathrays, Parquet Courts, Kurt Vile, The Vaccines en Thee Oh Sees. Ook de weg van het Zuiderpark naar de wereldfaam wordt regelmatig gevonden: Metropolis boekte eerder bands als The xx, The Strokes, Smashing Pumpkins, The Prodigy, Interpol, The Killers, The Black Keys en TV On The Radio voordat deze doorbraken. En zo kunnen we nog even doorgaan. Dan doe je iets goed, inderdaad.

Urgentie
Joey Ruchtie (ook o.a. De Oosterpoort, Vera, Eurosonic en voorheen Rotown) is sinds 2014 verantwoordelijk voor het affiche van Metropolis Festival. De programmeur zette de filosofie achter het festival door, maar meent dat de veranderende muziekwereld het lastiger maakt de potentiële grote namen te vinden: “Vroeger stippelden platenmaatschappijen een minutieus carrièrepad uit voor een artiest. Dat traject is nu veel korter geworden. Artiesten groeien van de een op de andere dag uit tot wereldster en worden te duur. Het publiek heeft ook veel meer informatie beschikbaar dan voorheen. Daar moeten festivals als Metropolis ook naar luisteren. Als je dat niet onderkent, heeft het weinig zin om op zoek te gaan naar de nieuwe Smashing Pumpkins.”Maar het vinden van potentiële grote namen is ondergeschikt bij Metropolis Festival, benadrukt Ruchtie: “Het is niet waar ik naar zoek. Het moet urgent zijn, geen oud nieuws, geen uitgekauwde band die zijn rondjes al gedaan heeft en waar iedereen op uitgekeken is. Metropolis moet de smaakmakers bieden die op dit moment relevant zijn op de blogs en in bladen als The Daily Indie.” Ruchtie noemt Vince Staples als voorbeeld. De aan Odd Future gerelateerde Californische rapper is een van de smaakmakers van dit moment in de hiphopwereld en staat 3 juli op Metropolis. “Die stond echt vanaf het begin op mijn lijstje. Hij is momenteel een heel relevante naam en maakt ook de crossover naar het indiepubliek. Dat is perfect voor Metropolis, die moet er dan echt staan.”

TDI Tips voor Metropolis Festival 2016

White
Dit kwintet uit Glasgow zette als afsluiter van London Calling afgelopen najaar de Bovenzaal van Paradiso volledig op zijn kop met hun nerdy wittemensen-funkpop met indierockinvloeden. Alex Kapranos van Franz Ferdinand is fan, wij ook.

HÆLOS
Jep, vind dat symbool maar eens op je toetsenbord. De sfeervolle triphop van HÆLOS komt, hoe kan het ook anders, uit Londen. De muziek van het onlangs verschenen, door percussie gedreven album Full Circle is voer voor de vallende duisternis.

The Jerry Hormone Ego Trip
We tipten eerder al Hormone’s nieuwe boek Het Is Maar Bloed, maar vergeet niet dat deze Rotterdammer in den beginne gewoon bij de punks van The Apers hoorde. Zijn strakbepakte Ego Trip speelt Nederlandstalige, ingehouden seventies R&B met Nederlandse teksten.

Methyl Ethel
Methyl Ethel is de dreampoppy tegenhanger van Tame Impala’s Kevin Parker. Jake Webb deelt niet alleen Parkers afkomst (Perth, West-Australië), maar ook de liefde voor grootste arrangementen en componeren in zijn eentje op zijn zolderkamer.

Vince Staples
Net als Kendrick Lamar en Earl Sweatshirt behoort Vince Staples tot de nieuwe generatie westcoast-rappers. Zij benaderen hiphop progressiever en minder genre-puristisch, waardoor wij bij The Daily Indie dat ook ineens goed trekken.

Metropolis Festival vindt op 3 juli plaats in het Zuiderpark in Rotterdam en is gratis toegankelijk. De TDI dj’s draaien plaatjes op de pre-party in Rotown op 2 juli, DOOXS en White treden er op.

Poeh, het was ons het avondje wel, bij de allereerste ‘The Daily Indie presents’-show in Rotown afgelopen zaterdagavond. Drie maal intens gitaargeweld van Lookapony, St. Tropez en het weergaloze Crows, plus onze eigen DJ’s, die tussen en na de bands het publiek wegbliezen met platen uit ons grote TDI-archief. Fotograaf Ad was aanwezig om het feest op de gevoelige plaat vast te leggen. En het bleef nog lang onrustig. Check voor alle ‘The Daily Indie presents’-shows onze agenda op Facebook!

Lookapony

St. Tropez

Crows

The Daily Indie DJ Team

We zijn weer op Motel Mozaïque! Na een onverwacht sterke vrijdag, met Meatbodies als onbetwist hoogtepunt, hebben we onze moed bij elkaar geraapt en een paar bakken koffie naar binnen gegoten om ons voorzichtig te wagen aan een eerste biertje op Plaza Mozaïque in opmaat naar dag twee. Op papier minder sterk, zeker na het uitvallen van Daily Indie-favorieten Liima, maar met zat Nederlands talent én het fenomenale Protomartyr in het vooruitzicht.

Tekst Jente Lammerts & Robin van Essel

Naive Set (15:00, Plaza Mozaïque)
Naive Set is altijd al één van onze favoriete Nederlandse bandjes geweest, en wat is het fijn dat ze op dit festival op het enige openluchtpodium mogen staan. Waar bij het eerste nummer zich nog wat technische problemen voordoen, komt de Duits-Britse-Nederlandse band de zeer goed ontvangen single Habits alweer los. Naive Set brengt ons heerlijk zomerse kiwipop op een voor de meeste bezoekers brakke zaterdagmiddag. De band speelt op een nonchalante, maar strakke manier de set, zonder nutteloze praatjes. Hun single Like That uit 2014 slaat aan bij het ietwat lusteloze publiek, wat fijn is om te zien. Hier en daar wordt er wat gedanst op het nummer Dieter Ram’s Wife, een track van het vorig jaar uitgekomen album Dragon. De nummers van Naive Set klinken punchy en gelikt, en de geïmproviseerde gitaarlijntjes aan het eind van het veel te korte optreden doen je nog meer verlangen naar de zomer. JL

Iguana Death Cult (16:00, Plaza Mozaïque)
Een Rotterdamse act op Motel Mozaïque, daar lopen stedelingen warm voor. De jongens van Iguana Death Cult zijn bezig met hun debuutplaat, maar tussendoor speelt de band zo’n beetje elk Nederlandse podium plat. Ook hier: Opener Seven Tongues kickt er meteen lekker in en schrikt de voorbijlopende voetgangers af voor de rest van het optreden. Toch staat het Schouwburgplein lekker vol. Opvallend is dat Iguana Death Cult met elk optreden weer beter lijkt te worden. Zeker de nieuwe tracks klinken strak en doen ons erg denken aan King Gizzard and the Lizard Wizard op zijn meest psychedelische momenten. Iguana Death Cult speelt moeiteloos het half uurtje vol en men wil meer. Want ja, ondanks de teringharde en goede set met een flink publiek, had de band beter niet hier, maar in de late uurtjes in Rotown moeten staan. JL

Bonne Aparte (17:00, Plaza Mozaïque)
Acht jaar na hun verdwijning spelen de noiserockers van Bonne Aparte een thuiswedstrijd op Motel Mozaïque. Toegegeven, ook deze band zou beter tot zijn recht komen om twee uur ‘s nachts in een donker zaaltje, maar het zonnige Plaza Mozaïque gaat Bonne Aparte meer dan goed af. Gitaristen Gerrit van der Scheer (die we herkennen van Herrek) en Keimpe Koldijk springen heen en weer op het podium en de korte, dynamische nummers worden meedogenloos op het publiek afgevuurd. De synthesizer en drums houden het geheel strak terwijl de vocalen met volle overgave de microfoons in geschreeuwd worden. “Kom wat dichterbij, we spelen zachte liedjes” zegt Van Der Scheer sarcastisch, en verder worden er geen woorden aan vuil gemaakt. Zonder tussenstops wordt de set erdoorheen geramd, met een indrukwekkende combinatie van rauwheid en precisie. Met een set als deze kunnen we alleen maar hopen dat de reünie langer zal duren dan het debuutjaar. JL

Formation (18:00, Arminius)
Aan Formation later nog de eer om het gedeelte livemuziek van Motel Mozaïque 2016 af te sluiten, ver na middernacht in Rotown (we tellen de dj-sets in Annabel, waar u ons ongetwijfeld alsnog terug vond, even niet mee). Voor het zover is, speelt de band een 3voor12-sessie in de voormalige Arminiuskerk, pal naast het Boijmans. De Londenaren verrasten vorig jaar met hun aanstekelijke Manchester-sound op de EP’s Young Ones en Under The Tracks. Dat Formation daarbij opzichtig leent van zowel Stereo MC’s als LCD Soundsystem, mag de pret niet drukken. Later in Rotown ongetwijfeld garant voor een feestje, maar ook meer ingetogen in een kerk komt de muziek van Formation prima uit de verf. Erg inventief is het allemaal niet, maar het vette Engelse accent van sympathieke frontman Will Ritson in combinatie met de dronende bass en scheutig gebruik van de cowbell zijn zeker onderhoudend genoeg om de grootste vrijdagkaters definitief de deur te wijzen. Waar is de bar? RvE

jennylee (22:00, Annabel)
Jenny Lee Lindberg is de bassiste van Warpaint, maar op de onlangs uitgebrachte debuutplaat right on! (net als de songtitels bewust capitaalloos) en bijbehorende optredens wordt de schone Hawaiiaanse bijgestaan door een nogal gezichtsloze begeleidingsband. Op zich niet erg: getooid in hoodie ontpopt Lindberg zich direct als behoorlijk charismatisch boegbeeld. De muziek van right on! drijft sterk op percussie en bas en live is dat niet anders. Na een wat tamme start komt Lindberg halverwege goed op gang. Ze bedient enkele samplers, stuitert op het podium, geint met haar bandleden, zet haar hoodie af en perst er in riot een oerschreeuw uit. Toch pakt het niet helemaal, en het waarom wordt pijnlijk duidelijk aan het eind van de set. Lindberg hangt haar basgitaar om en speelt de songs Cc en Disco//Very van Warpaint. Naast het feit dat we zelden iemand zo ongemakkelijk op een podium hebben zien dansen als de ineens werkeloze bassist, maakt het duidelijk wat een wereld van niveauverschil er is met de songs van Warpaint. Dat zijn namelijk écht goed geschreven nummers, die de muziek van right on! waar we net drie kwartier naar hebben geluisterd, degraderen tot een zooitje vage soundscapes. Confronterend. RvE

Protomartyr (23:15, Rotown)
Rotown staat weer eens stampvol en de temperatuur is ver boven het tropische gestegen voor de ijskoude postpunk van Protomartyr. Met een goed ontvangen plaat (The Agent Intellect) op zak komt Detroits nieuwe beste band Rotterdam weer eens een bezoekje brengen. De band heeft charisma en de focus ligt duidelijk op frontman Joe Casey, die in zijn colbertje als een working class hero zijn mening over je uitspuugt door een fancy microfoon, met een blikje bier (later whisky) in zijn hand. Gitarist Greg Ahee draagt een shirt van de geliefde makers van gitaareffecten Death By Audio en dat is te horen: gitaargeweld vult de zaal, deze avond. Als na een paar nummers de eerste akkoorden van plaatopener The Devil In His Youth worden ingezet, een akkoordprogressie waar je U tegen zegt, wordt de melodie door enkelen luidkeels mee geschreeuwd en er ontstaat een zweterig pitje. Helemaal los gaat het publiek niet, maar daar is het de muziek ook niet voor. De band maakt indruk met zijn wall of sound en vele bezoekers verlaten Rotown met platen onder de arm. JL

Lees ook ons verslag van dag 1!

Motel Mozaïque neemt de Rotterdamse binnenstad en podia weer over voor een weekend met kunst, dans, theater, bijzondere locaties en: vooral heel veel muziek. Lichte smet op het festival wellicht dat semi-headliners Diiv en Liima (wat is het met die dubbel i?) in de week vooraf uitvielen. Maar er is genoeg moois over voor uw favoriete muziekplatform om ons twee (Jente Lammerts & Robin van Essel) bezig te houden, hoor. Hier lees en bekijk je het verslag van de vrijdagavond.

Shura (20:00, Annabel)
Shura is een Brits viertal onder leiding van een powerdame in spé. In spé, ja. De band, die toegankelijke dreampopnummers ten gehore brengt, oogt erg onzeker, wat eigenlijk nergens voor nodig is. De liedjes zijn pakkend, origineel, hard waar nodig en geperfectioneerd. De afwisseling tussen dikke synthesizers en gitaren, hier en daar neigend naar shoegaze, maakt Shura interessant om naar te kijken, ondanks de klungeligheid van frontvrouw 2Shy is het nummer dat de onzekerheid op het podium verklaart, ook al hadden we daar geen titel voor nodig. Hoewel de aankondiging van het nummer de plaatsvervangende schaamte in je oproept, is dit de beste die de band ten gehore brengt op de vroege avond in Rotterdams kersverse poppodium Annabel. Shura gaat van fragiele popsongs naar uitgesproken gilletjes binnen twee minuten, wat de band behoorlijk goed afgaat. JL

Damien Jurado (21:00, Rotterdamse Schouwburg)
Toegegeven: vooraf waren we een beetje sceptisch. Met zijn meeste recente plaat Visions Of Us In The Land krijgt Jurado eindelijk de credits die hij volgens ons al jaren verdient. Maar de Grote Zaal van de Rotterdamse Schouwburg, werkt dat voor een artiest die het niet van zijn overdonderende geluidsmuur moet hebben? Wat blijkt: we hebben ons voor niks zorgen gemaakt. Jurado heeft zijn band bij zich en in combinatie met de bij vlagen grootse sound van Visions Of Us In The Land, weten de Amerikanen zelfs de meest onbehoorlijk door-ouwehoerende veertiger in de Schouwburg stil te krijgen. Het gehele optreden gaat het geluid gebukt onder een bak galm, wat de toch al wat nasale stem van de zanger uit Seattle geen goed doet. Echt storend is het niet; zelfs wel passend bij de etherische, zompige sound van Jurado’s Maraqopa-trilogie, waaruit de setlist voornamelijk is samengesteld. De oerdegelijke, verder onzichtbare begeleidingsband geeft de zanger, zelfs simpelweg zittend met een gitaar, de kans om zichzelf het charismatische middelpunt van de belangstelling te maken. Daarin gaat hij wat te ver als hij vervalt in een ingestudeerd overkomende stand-up comedyshow over publiek uit Seattle, maar verder is het een absoluut genot om een gemoedelijke, ontspannen Jurado zijn eigen songschrijverschap te laten zien excelleren. RvE

The Go! Team (21:30, Rotown)
Rotown is zo afgeladen dat de venue voor het eerst in tijden een one-in, one-out-policy hanteert. Er staan namelijk zes Britten compleet uit hun dak te gaan. The Go! Team wordt vaak omschreven als één van de grootste doorsnee indiepopbands van het moment, waarbij wij ons geen groter eufemisme kunnen bedenken. De show blijkt één groot spektakel. De band springt en zingt erop los, enkele leden verkleed, enkele volop geconcentreerd. The Go! Team is een extreem veelzijdige act die voor het eerst deze avond het publiek even hard laat dansen. Wanneer de band het nummer Get it Together inzet, zien we nog meer fonkelende ogen. De soundtrack van Little Big Planet? Echt? Ja. Compleet met blokfluit. Nog net daarvan bekomen blijkt de band nog een heel andere kant te hebben. Er wordt garage gespeeld, er komen funk-invloeden voorbij en eerlijk, er valt geen touw aan vast te knopen. Maar leuk is het zeker. De band is niet bepaald strak, er wordt af en toe vals gezongen, maar Rotown ziet het door de vingers. Alles is ze vergeven. JL

Gwenno (22:00, Rotterdamse Schouwburg)
Ook een one-in, one-out bij de Kleine Zaal van de Rotterdams Schouwburg. Al het volk dat van Damien Jurado komt is schijnbaar vastbesloten Gwenno te zien (althans, het deel dat niet in de foyer blijft hangen om de Belgische performancekunstenaar Gaetan Rusquet poedeltjenaakt openbare geslachtsgemeenschap te zien hebben met een stapel vleeskleurige ballonnen. Jawel, we zijn weer op Motel Mozaïque!). Gwenno’s vorig jaar verschenen, extreem originele plaat Y Dydd Olaf vertelt een vaag sciencefictionverhaal in het Welsh, begeleid door een eighties synthesizersound die nog het meest weg heeft van de oude platen van Kavinsky. Gwenno Saunders zelf blijkt over een goed gevoel voor zelfspot te beschikken (‘The songs were in Welsh, so the aliens couldn’t understand them’), er zijn goede visuals en aan de ietwat simpele synthlijntjes valt live niet veel te verkloten. Potentieel dus een recept voor een memorabele show, ware het niet dat de aimabele Welshe in haar uppie voor de bioscoopstoelen in de Kleine Zaal staat. Dat is wellicht haar eigen voorkeur, maar het werkt niet. Ook Saunders zelf lijkt er niet extreem gelukkig mee, getuige de vertwijfelde oproep om vooral te dansen. Zelfs als het publiek dat zou willen, zouden ze dat niet kunnen in de bioscoopsetting. Lichte anticlimax. RvE

VANT (23:30, Rotown)
We weten inmiddels dat het Britse muziekmagazine NME er een handje van heeft het eerste de beste bandje te bombarderen tot hype van het jaar. Daar zijn wij immer kritisch op, maar met de vier knulletjes van VANT zouden ze het daar wel eens bij het rechte eind kunnen hebben. In Rotown ontpopt de band zich als absolute publieksfavoriet met een catchy combi van poppunk en sleazy garage rock ’n roll. So far so good. Het probleem is alleen dat VANT zich iets te bewust presenteert als ‘band met een boodschap’. De zin ‘We’re VANT, we’re from planet Earth’ is wellicht nog origineel, de compleet holle, pseudofilosofische teksten van de songs zijn dat niet. Dermate niet, dat de verder degelijke muziek niet kan verhullen dat de meeste songs van VANT, zoals Parking Lot, gewoon Nirvana met kutteksten zijn. En verdomd, alle clichés zijn aanwezig: een licht getormenteerde, cynische zanger, de pretty boy-gitarist en een onzichtbare ritmesectie: ziehier uw typsiche NME-hype. Dat presenteert ons met een dilemma, want het springende publiek bij afsluiter Fly-By Alien heeft het duidelijk wel naar zijn zin, en telt dat niet? VANT gaat ongetwijfeld een populaire band worden, tenminste in de UK. Maar erg onderhoudend: nee. RvE

Blossoms (00:00, Annabel)
Blossoms bleek dé ontdekking van Eurosonic dit jaar. Het Britse vijftal staat rond middernacht in Annabel, als vervanging van indiefavorieten Diiv. Een moeilijke taak om de zaal toch vol te krijgen blijkt het niet. Blossoms wordt vaak vergeleken met de oude Arctic Monkeys, wat geheel terecht is. De jonge gasten stralen een duidelijke zelfverzekerdheid uit die hen niet misstaat. De nummers die ze spelen zijn stuk voor stuk erg catchy, maar wanneer de track Polka Dot Bones wordt ingezet, komt die Alex Turner-vibe toch net iets te erg naar boven. De synthesizers en hoge achtergrondstem maken het geheel lekker poppy, tot op het bijna irritante af. Hitje Charlemagne, dat na een ongemakkelijke ‘Happy Birthday’ wordt gezongen (er is iemand jarig in het publiek) doet enkele mensen laten dansen, maar meer is het dan ook niet. Toch is Blossoms een sterke band, die goed heeft geluisterd naar zijn idolen. Als deze jongens nog meer naar een identiteit zoeken, heeft de band absoluut potentie om bij hun helden in het rijtje aan te sluiten. Blossoms mist nu vooral nog wat ballen. Maak die set wat dynamischer, jongens, praat tegen je publiek en kijk ook alsof je het leuk vindt. Dan zien we jullie vast over een paar jaar in de Heineken Music Hall terug. JL

Meatbodies (01:15, Rotown)
Meatbodies is de eerste band van de avond die op tijd het podium betreedt. Ook wel eens fijn zo, met een druk schema. De eerste noten van Mountain zijn nog niet gespeeld en meteen maakt het publiek in Rotown aanstalten voor een niet erg succesvolle moshpit. De band rond frontman Chad Ubovich (uit het kliekje rond Ty, inderdaad) heeft ook zo’n typische Burger Records-sound en speelt retestrak. Ook opvallend: Eric ‘Sleepy’ Jimenez van together PANGEA achter het drumstel. Meatbodies blijkt de eerste échte rock ’n roll-band van de avond (inmiddels alweer nacht) en dat is precies wat het festival nodig heeft op dit tijdstip. Bier halen, elkaar duwen en met je handen zwaaien in de hoop nog overeind te blijven. Het nummer Him maakt Rotown een sfeer- en biervolle plek in deze kleine drie kwartier. Meatbodies speelt track na track hard, strak en nog veel harder. Gelukkig teert de band niet alleen op bier en moshpits, maar zijn Ubovich en zijn mannen instrumenteel gezien ook gewoon ontzettend goed. Een heuse verademing met menig garagerockband van nu. Bij het nummer Bold lijkt het dak er letterlijk af te gaan, en dat blijft zo de rest van de show. Lekkere afsluiter. JL

Lees hier ons verslag van dag 2!

Een Britse korthaar die aan het begin van de show aan gitaren snuffelt, de mysterieuze dames en heer van Venus Tropicaux én Elias Elgersma die eigenlijk veel te cool is.  Het is de V11 vanavond in een notendop.

Voorprogramma Venus Tropicaux uit Rotterdam verleidt het publiek met mysterieuze geluiden en zigeunerinvloeden, mede door zangeres Shelley Emily, die het publiek standvastig toeschreeuwt. Bassiste Shalita Dietrich heeft problemen met het geluid. Ze vraagt of ze een gitaar mag lenen van Yuko Yuko. Dat mag gewoon, van deze Friese heren en dame.

Dan verschijnt Yuko Yuko in het uitverkochte V11. Een exceptionele locatie in Rotterdam, die niet voelt alsof je op een wankele boot bent waar honderd mensen in passen. Protip: er begeeft zich een Britse korthaar in V11, die het knuffelen meer dan waard is.

Ook Elias Elgersma blijft een markante figuur: de bekende poloshirt, Heineken-pet en pantalon, maken deze jongen eigenlijk veel te cool voor Nederland. Naast zijn jaren 80-outfit heeft Elgersma ook een oude ziel, zo valt te horen op debuutalbum ‘More Than a Facebook Friend’. De verschillende stijlen die we kennen van Yuko Yuko zijn vertegenwoordigd op het debuutalbum en de nummers blijken het goed te doen bij het publiek in V11.

Tegen het einde van het optreden zien we Elgersma vluchtig het podium aflopen, om terug te komen in zijn dikke Nike-jas, die hij toch al snel weer verruilt voor de bekende polo.  Yuko Yuko is uniek. Niet omdat de band uit Friesland komt, maar door de keur aan verschillende muziekstijlen die vanavond op V11 weer voorbij komt: van lo-fi pop, psychedelisch tot aan new wave.

De Rotterdammers van Rats On Rafts hebben een cover opgenomen van Some Velvet Morning, de klassieker van Lee Hazlewood en Nancy Sinatra – en ze hebben er zelfs een videoclip bij geschoten.

Het nummer begint met de vertrouwde, rammelende klanken van de band, maar daarna volgt een shot van zanger David Fagan, aan de kade, compleet met Hazlewood-snor, en vanaf dat moment gebeurt er ineens een heleboel. We zien gitarist Arnoud Verheul in de rol van Nancy Sinatra die krijst als ware een banshee, afgewisseld met beelden van een rondfietsende Fagan en een bizar onderonsje in een tunnel.

Van het oorspronkelijke nummer hebben de mannen weinig heel gelaten, maar Rats On Rafts weet wel perfect op het randje van interessante muziek en doorgeschoten krankzinnigheid te balanceren.

We mogen nogal eens wat mooie tickets verloten, maar deze zijn wel erg speciaal. Georganiseerd door Fabrique Mozaique, de spin-off van Motel Mozaique, speelt Rats On Rafts op zaterdag 5 september een zeer speciale gig in de haven van Rotterdam! Samen met stadsgenoten The Lumes belooft het een donderend avondje te worden, en bij TDI kun je kaarten winnen!

We hebben maar liefst drie setjes van twee kaarten liggen hier. Wil je kans maken op een avondje dat bol staat van hedendaagse Rotterdamse punkattitude op een droomlocatie? Stuur dan een leuke mail naar ons toe, waarin je even kort vertelt waarom je hier bij móét zijn! Mails mogen worden verstuurd – voor 4 september 12:00 uur – naar prijsvraag@thedailyindie.nl.
Locatie: Gustoweg (ter hoogte van nr. 23), 15 minuten fietsen vanaf Rotterdam Centraal.

Meer informatie vind je hier!