Twee jaar na het album ‘Noctuary’ is The Holydrug Couple terug met een nieuwe plaat vol psychedelica. Het nieuwe wapenfeit van het Chileense duo hypnotiseert, bedwelmt en zorgt ervoor dat je jezelf achteraf even in de arm moet knijpen om te kijken of je wel echt in het hier en nu leeft. 

Met dromerige synthesizers, drums op het ritme van je hartslag en bijna wanhopige teksten á la Tame Impala zuigt The Holydrug Couple je mee in de wondere wereld van het album ‘Moonlust’. De eerste songs luisteren licht en zweverig weg en een dromerig gevoel besluipt je. Dreamy – what’s in a title – is daar het perfecte voorbeeld van: een subtiel ritme, met een flinke dosis synths en een engelachtige stem, die je meeneemt in de belevenissen die je meemaakt als je slaapt. Vervolgens klinkt de plaat wat actiever, met meer variatie in de nummers. Een song als Baby, I’m Going Away heeft een hoger tempo waarvan je niet in een kabbelende roes belandt.

​​

Het fijne aan dit album is dat alles in elkaar overvloeit. De afwisseling van rustige en hardere songs is prettig luisteren. De nummers vormen een eenheid, maar kunnen ook prima op zichzelf staan. Al met al is ‘Moonlust’ een sterke opvolger van het duo uit Chili. Een album met een sprankelende en frisse vibe, dat je mee terugneemt naar de seventies en een tikkeltje Frans klinkt. Het zomerse gevoel is absoluut aanwezig.

‘Multi-Love’ is een overduidelijke verwijzing naar de polyamoreuze relatie van frontman Ruban Nielson. Het thema van de plaat is 180 graden omgedraaid na voorganger ‘II’, van duistere gedachten, naar het overdadige optimisme van ‘Multi-Love’. Nielson, berucht om zijn insomnia en familieproblemen, heeft door zijn werk als muzikant vaak moeite gehad met zijn rol als vader. Het continue touren had drastische gevolgen voor zijn mentale gezondheid en was een reden voor het veelvoudig gebruik van drugs. 

Tijdens het schrijven van ‘Multi-Love’ probeerde Nielson zijn leven helemaal om te draaien. Een driehoeksrelatie begon, een utopische ervaring die hem dreef tot het schrijven van een album over het vinden van een (persoonlijke) utopie. Net als het getatoeëerde oog dat uit Nielsons nek staart, kun je niet om ‘Multi-Love’ heen. De plaat staart je aan, helder en scherpzinnig, een herontwaking van de muzikaliteit van de bandleider.

Hoewel de versterkte vermenging van soul ten opzichte van de vorige platen interessant is, kan het sporadisch ook te overduidelijk zijn. Vooral Like Acid Rain doet af aan de rest van de plaat door de Jackson 5-achtige koortjes. Zonde, want de subtiele mengeling van soul zonder overdadige nasmaak was juist hetgeen dat Unknown Mortal Orchestra sterk maakte. Toch blijft ‘Multi-Love’ een geweldige plaat, wat bewezen wordt door nummers als The World is Crowded, de titeltrack en de trompet geladen Necessary Evil. Je kunt niet meer om Unknown Mortal Orchestra heen. UMO is life.

Lees het interview met Ruban Nielson in ons nieuwste blad!

Een festival inrichten als dorp; voor Welcome to The Village is het al voor de derde keer op rij een succes. Het driedaagse popevenement op de Groene Ster in Leeuwarden biedt dit jaar een tijdelijk thuis aan 7.500 mensen – inclusief ruim vijfhonderd vrijwilligers. Het doel: een alternatief bieden op festivals van grote partijen als Mojo en Friendly Fire. Geen overvolle festivalweides dus, maar rust.

Ook wil het festival ingaan tegen het rendementsdenken – is dit nu al het woord van 2015? Om financieel succes, zo zegt men, draait het niet, wel gaat het om duurzaamheid. En dat zie je overal terug. Je mobiele telefoon opladen met bananenschillen? Check. Biologisch vlees? Check. We kunnen je vertellen: Koe Janneke is niet meer. De speciaal voor dit festival geslachte koe deed de gemoederen bij Telegraaf-lezers hoog opwaaien, maar het idee van de leiding is: laten zien waar het vlees vandaan komt. Iedereen zou van Koe Janneke gaan eten. Het enige probleem: de koe is al na een dag op. Uit betrouwbare bron weten wij inmiddels: er was een back-up-koe. Eind goed, al goed.

Yuko Yuko

Maar is het muzikaal ook wat? Zeker. Voor 85 euro krijgen bezoekers drie dagen lang een gevarieerd programma met pop, rock, funk, techno en een blik aan feestbands. De eerste dag zorgt Dokkumer wavegroep Yuko Yuko al meteen voor een hoogtepunt met postmoderne wave en elektronica. Britpopgroep Circa Waves uit Liverpool laat daarna de hoogtijdagen van The Kooks en The Libertines herleven. En T-shirt weather (de titel van hun bekendste single – red.), dat is het. Rapper Typhoon zorgt even later met de hiphop en ska van zijn succesplaat Lobi da Basi voor het feestje van de dag. Een perfecte afsluiter van de dag is zZz, het Amsterdamse orgelwave-duo. De hypnotiserende krautrock blijkt de ideale schakel te zijn tussen het dagprogramma vol bands en het nachtprogramma, waarbij techno en dancemuziek vaandeldragers zijn.

The Pains of Being Pure At Heart

Blood Red Shoes zorgt op de zaterdag voor een flinke tegenvaller. Klonk de hoekige grungerock van het duo ooit spannend en vernieuwend, nu overheersen oersaaie rechttoe-rechtaan-gitaarloopjes. Vergane glorie. Veel spannender is even later het optreden van de Rotterdamse no future-band Rats On Rafts, dat werk speelt van zijn nieuwe experimentele plaat Tape Hiss. Op plaat missen de nummers soms nog wat structuur, maar live werkt het experiment. The Pains of Being Pure At Heart laat daarna horen hoe het zou klinken als My Bloody Valentine samen met The Smiths zou spelen. Hoe? Als melodieuze, melancholische shoegaze. Erg goed. De dag wordt afgesloten door de Deense sixtiespopgroep The Asteroids Galaxy Tour. Alhoewel niet ieder nummer even hard weet te boeien, heeft de band een handvol klassieke indiehitjes, zoals Around the Bend en Heart Attack, die veel goedmaken.

PAUW

Een domper: na twee zonnige dagen begint de zondag met een heftige regenbui. Toch, rock-‘n-roll doet wonderen. Als de heren van de psychedelische rockband PAUW zijn begonnen, is de bui weer over. De op de jaren ’70 geïnspireerde muziek van de Twentse band boeit tot het einde. The Homesick, die andere band van leden van Yuko Yuko, speelt daarna een interessante mix van jaren ’80-post-punk en op Ariel Pink geïnspireerde psychedelica. Het feest is compleet bij het Cairo Liberation Front. Een optreden van dit Tilburgse duo komt neer op: Egyptische muziek uit een dj-set en een langharige mc die hier heel hard ‘Áááfika’, ‘Áááááfrika!’ doorheen schreeuwt. Hij deelt theedoeken aan het publiek uit om mee te zwaaien. Een foute parodie op het Midden-Oosten? Ontzettend, maar toegegeven: dit is toch wel erg komisch. Belgische legende dEUS mag het festival afsluiten en speelt werk dat voor oudere bezoekers geldt als klassiek, maar helaas onbekend is bij veel jongere bezoekers. Als algemene afsluiter blijkt deze band dus in praktijk wat minder geschikt dan verwacht.

The Homesick 

dEUS

Het invullen van het blokje ‘voor fans van’ is zelden zo makkelijk geweest. Maar dat is het toevoegen van de band aan deze rubriek ook. Heat weet namelijk als geen ander hoe je een album volschrijft met puike, coole en sloom rockende nummers waar de damp vanaf komt.

Het nonchalante gevoel en de lome, ongeïnteresseerde vocalen laten er absoluut geen twijfel over bestaan waar deze band de mosterd vandaan haalt. Maar het is ze allemaal vergeven, zeker tijdens hun overtuigende optreden op London Calling Loves Concerto in mei. De tunes zijn goed, het zit strak in elkaar en het ouderwets catchy. Dus so what? Check snel de EP ‘Rooms’, die afgelopen voorjaar via het hipper-dan-hippe-label Kitsuné uitkwam.

Voor fans van:
Howler, Smith Westerns, The Strokes, Velvet Underground

The Vaccines. Een band waarvan we nog steeds niet echt weten of het nou een blijvertje is of niet. De band kan al een aantal jaartjes prima teren op zijn debuutalbum ‘What Did You Expect From The Vaccines?’. Niet zo vreemd, want de ene na de andere belachelijk sterke indiehit knalt daarop voorbij. Na de redelijk geslaagde opvolger ‘Come Of Age’ en een onder de radar doorgeschoten EP (‘Melody Calling’) weet je op de nieuwe, megagestileerde en grensoverschrijdende plaat ‘English Graffiti’ niet meer wat je kunt expecten van The Vaccines.

Frontman Justin Young zei tegen de Engelse pers: “we wanted to make something that sounds amazing next year and terrible in ten years!” Of dat gelukt is, kunnen we eigenlijk dus nog niet bepalen, maar we hebben wel een idee. Door op te nemen met Dave Fridmann (o.a. Tame Impala, The Flaming Lips) en Cole MGN (Ariel Pink, Beck) in de Tarbox Road Studios in New York, heeft de band zich in ieder geval opnieuw proberen uit te vinden met een sound die doet denken aan eerdere albums van The Strokes. Heldere drums, groovy basloopjes en eindeloos getweakte gitaarversterkers en pedalen zorgen voor aangenaam frisse nummers, met een rauw en speels randje. De vlijmscherpe plaat schiet alle kanten op, klinkt als The Vaccines, maar zeker niet als The Vaccines die je dacht te kennen en ook niet als The Vaccines die ze uiteindelijk kunnen worden. De band durft te experimenteren en nieuwe werelden binnen te gaan, wat de ene keer wat beter uitpakt dan de andere keer.

De Londenaren hebben met deze blinkende plaat de komende tijd op alle festivals een setlist waar een hoop bands van dromen. Of het over tien jaar nou verschrikkelijk klinkt of niet, dat maakt niet uit. Het klinkt nu verschrikkelijk goed.

Twee jaar na het album ‘Noctuary’ is The Holydrug Couple terug met een nieuwe plaat vol psychedelica. Het nieuwe wapenfeit van het Chileense duo hypnotiseert, bedwelmt en zorgt ervoor dat je jezelf achteraf even in de arm moet knijpen om te kijken of je wel echt in het nu leeft.

Met dromerige synthesizers, drums op het ritme van je hartslag en bijna wanhopige teksten á la Tame Impala zuigt The Holydrug Couple je mee in de wondere wereld van het album ‘Moonlust’. De eerste songs luisteren licht en zweverig weg en een dromerig gevoel besluipt je. Dreamy – what’s in a title – is daar het perfecte voorbeeld van: een subtiel ritme, met een flinke dosis synths en een engelachtige stem, die je meeneemt in de belevenissen die je meemaakt als je slaapt. Vervolgens klinkt de plaat wat actiever, met meer variatie in de nummers. Een song als Baby, I’m Going Away heeft een hoger tempo waarvan je niet in een kabbelende roes belandt.

Het fijne aan dit album is dat alles in elkaar overvloeit. De afwisseling van rustige en hardere songs is prettig luisteren. De nummers vormen een eenheid, maar ze kunnen ook prima op zichzelf staan. Al met al is ‘Moonlust’ een sterke opvolger van het duo uit Chili. Een album met een sprankelende en frisse vibe, dat je mee terugneemt naar de seventies en een tikkeltje Frans klinkt. Het zomerse gevoel is absoluut aanwezig.

Op een dag liet Juan Wauters zijn vaderland Uruguay voor wat het is en emigreerde hij naar the land of opportunity. Nog geen dertien jaar later lijkt de singer-songwriter volop te zijn geïntegreerd en omschrijft hij zichzelf als vertegenwoordiger van Queens, New York. De hoes van zijn tweede soloplaat ‘Who Me?’ spreekt boekdelen. Met vertrapte All Stars aan z’n voeten poseert Wauters vol trots voor de skyline van Manhattan.

Menig ander artiest zou voor hypocriet worden uitgemaakt, maar Juan Wauters ademt authenticiteit. De songteksten zijn ongecompliceerd doch boordevol bijdehante grapjes en pseudofilosofische wijsheden: “Like a movie that is good, you’ve required my attention”, zingt Wauters op I’m All Wrong, en dat doet hij met een onmiskenbaar Spaans accent. Hij blijft immers een Hispanic en dat schemert op ‘Who Me?’ wel vaker door, ook op muzikaal gebied. Witte stranden en zonovergoten pampa’s lijken nooit ver weg, dankzij het ritmische en lichtvoetige gitaarspel, zeker als op En Mi en Así No Más ook nog eens in het Spaans wordt gezongen. Toch lijkt het Queens van Nas en A Tribe Called Quest, zij het in mindere mate, zijn uitwerking te hebben gehad en dragen songs als Grey Matter en I Was Well een fijne stedelijke vibe met zich mee.

Negenentwintig minuten kort is eenvoud het devies – drie akkoorden per track is al vrij uitzonderlijk – en dat is nu juist de charme. Juan Wauters probeert niet, hij doet. En met net iets meer schwung dan op voorganger ‘N.A.P. North American Poetry’ levert dat een magnifieke plaat op.

Op 28 augustus komt Beach House’ vijfde langspeler ‘Depression Cherry’ uit. Menig band zou na successen als ‘Teen Dream’ en Bloom’ en de bijbehorende, steeds groter wordende zalen en festivals voor een grootser en pompeuzer geluid kiezen. Zo niet Beach House.

De band uit Baltimore keert op dit album naar eigen zeggen terug naar het minimalisme van de bands’ eerste wapenfeiten. En wellicht verraadt de rood-fluwelen platenhoes het al: ‘Depression Cherry’ is een plaat zoals alleen Beach House die kan maken. Om intens van te genieten, te dagdromen en ouderwets diep in weg te zinken. Tijdens de warme, zompige zomerdagen van eind juni was ‘ie dan ook vrijwel non-stop te horen in onze redactieruimte. En om het nog mooier te maken: wanneer het straks winter wordt, zegge en schrijve zo rond 2 november, komt Beach House er in Paradiso voor zorgen dat we die hete zomer die 2015 zal brengen, nog een keer kunnen herbeleven.

Voor nu! De tweede single van de plaat: Sparks. Wij willen vooral zeggen: zet hem zelfs eens lekker op.

Het kan  je niet ontgaan zijn, maar Best Kept Secret beleefde afgelopen weekend weer een zeer succesvolle editie in Hilvarenbeek. Een muzikaal hoogtepuntje dat zich verspreidde over drie dagen met voortreffelijke muziek, een uitgelaten sfeer en zoals altijd: heerlijk eten en drinken. Fotograaf Rudy Sablerolle vertrok naar het zuiden en kwam terug met een reeks foto’s om de herinneringen nog eens rustig op te halen of te balen dat je er niet bij was. Te beginnen met de openingsdag. 

Voor je digitale agenda: schrijf je hier alvast in voor volgend jaar!

Chet Faker

Drenge

FIDLAR

Strand Of Oaks

The Jesus And Mary Chain

 The Libertines

Wolf Alice heeft door de jaren heen talloze transformaties ondergaan. Ellie Rowsell begon  in 2010 een folkduo met Joff Oddie. Dit groeide op wonderbaarlijke wijze uit tot een vierkoppige band die een grungebutton opspeldde. Toch krijgt de band de term ‘pop’ ook vaak naar de koppies geslingerd. Inmiddels zijn wij, samen met de wereld, tot de conclusie gekomen dat genres maar stom zijn. Wolf Alice is gewoon goed en gewoon lekker, debuutalbum ‘My Love Is Cool’ is het bewijs.

De titels die de hoes van het album sieren zijn al een lust voor het oog en de songs sluiten hier naadloos bij aan. ‘My Love Is Cool’ varieert tussen kalme meewiegmuziek, zoals Turn To Dust en Soapy Water, tot ruige haarwappersounds, op Giant Peach en Fluffy. En alles daar tussenin. Ook voor een viool, shaker en synthesizer is er plaats. In The Wonderwhy en Freazy laat Rowsell zelfs even haar rapskills horen.

‘My Love Is Cool’ is als een regenboog van sounds en inspiraties, die Wolf Alice langzaam maar zeker naar een eigen auditieve goudpot aan het einde leidt. Maar als deze niet gevonden wordt, geen probleem. Want zoals we al zeiden: Wolf Alice is gewoon goed en gewoon lekker en dit debuutalbum is genieten geblazen.

De Ierse jongens van het best genaamde – en bij Rough Trade getekende – noiseviertal ooit: Girl Band, staan inmiddels bekend om hun flauwe grapjes. Vanzelfsprekend te zien aan hun bandnaam, maar vooral omdat de kersverse eerste EP ‘The Early Years’ heet terwijl er niets van hun oude werk te vinden is. Wat er zeker wel te vinden is, is de gewoon fucking raggen-mentaliteit.

Met vierenhalf nummer met de meest experimentele discopunk-combinatie die wij ooit zijn tegengekomen, is de EP een karakteristiek staaltje muziek voor deze obscure band. ‘The Early Years’ heeft voor ieder wat wils: van stampende gitaarbeats op Lawman tot het gruizige werk op Why They Hide Their Bodies Under My Garage (met bijpassende clip!). Let wel: na vijf keer luisteren is hoofdpijn gegarandeerd. U bent gewaarschuwd.