Natural Child ontkent hardnekkig het cowboybloed van hun voorvaderen uit Nashville dat door hun aderen stroomt. Zij noemen hun muziek ‘garage rock, rock ‘n roll, maar wij horen hun ware aard dwars door elk nummer van hun nieuwe plaat ‘Dancin’ With Wolves’ heen. Dit is door en door country-rock met vleugjes folk en, vooruit, pure rock & roll.

Titels als Country Hippie Blues, Saturday Night Blues, Firewater Liquor en Nashville’s A Groovy Little Town vullen ‘Dancin’ With Wolves’. In deze nummers worden teksten als: ‘I’m gonna sing my cowboysong’ omringd door een bluesy, country, folky sixtiessound. In deze muziek bevinden zich orgels, slides, lome drums en meerstemmige zang. Het hoogtepunt is het vrolijke, energieke Saturday Night Blues die uit puilt van de nanana’s. Daarnaast winnen lange instrumentale stukken zoals in Bailando Cos Lobos het van de tekst. Garagerock? Niet echt. Heerlijke countryrock? Absoluut.

Deze drie cowboys-in-ontkenning zitten nog met hun hoofd in de jaren 60 en nemen je 10 nummers lang mee naar hun hometown Nashville. Ga op zaterdagavond mee op reis naar de ‘groovy little town’, daal af naar een klein, donker, rokerig café met je cowboylaarzen, plof neer op een stoffige barkruk, bestel een firewater liquor en geniet van de countryrockband genaamd Natural Child
Mabel Zwaan

Dancin’ With Wolves is uit en wordt uitgebracht via Burger Records.

De Californische garagerockers van together PANGEA zijn weer bezig: verandering van bandnaam, een uitgebreide wereldtour en de band wordt massaal geboekt voor alle zomerfestivals. 

Na enkel wat singles uitgebracht te hebben, heeft het trio drie jaar na hun tweede plaat ‘Living Dummy’ weer een album op hun naam: ‘Badillac’.

Ruig en duister
Alive is het eerste nummer van de plaat, en kickt er gelijk lekker in. Een ruige, duistere ondertoon wordt gezet voor de rest van het album. De vocalen van zanger en gitarist William Keegan worden ietwat zeurderig overgebracht, maar de snelle en poppy gitaarriffjes brengen de boel weer in evenwicht.

Gedurende single Badillac en het lome Why wordt het geheel gelijk weer over een compleet andere boeg gegooid en gaan we van een wild bierfeest naar een relaxed stranddagje. Of dat erg is? Totaal niet. De band weet namelijk als de beste hoe een afwisselende plaat precies in elkaar moet zitten en houdt overduidelijk niet van genres: ‘Badillac’ gaat van van lo-fi garagepop naar gruizige, opzwepende skatepunk.

Tekstueel gezien is ‘Badillac’ zeker geen uitschieter. Maar toch heeft elk nummer van together PANGEA een aanstekelijke factor en, zeker met een paar biertjes op, kan het niet anders dat het trio eindelijk haar naam internationaal gaat vestigen dit jaar.
Jente Lammerts

Aan het einde van 2013 was daar plots het nummer Red Eyes. Een vijf minuten durend teken van terugkeer  van The War On Drugs. Een korte introductie (voor wie het interview nog niet heeft gelezen deze issue): The War On Drugs is een band ontsproten uit het creatieve brein van multi-instrumentalist Adam Granduciel die toegankelijke psych/rock muziek maakt met sterke hints van americana. In 2011 verscheen het tweede album ‘Slave Ambient’ onder luid gejuich waardoor menig muziekliefhebber met hooggespannen verwachtingen uitkeek naar een eventuele opvolger.

Bandreceptuur
Na acht maanden durende opnamesessies is die langverwachte opvolger nu dan eindelijk hier onder de titel ‘Lost In The Dream’.  Het album begint met het bijna negen minuten durende nummer Under The Pressure. Deze track wijst onmiddellijk naar de eerstvolgende afslag richting je dagdromen, want wederom zijn Granduciel en consorten er in geslaagd een heerlijke sfeer te creëren waarbij een uurtje kan worden weggedroomd. Tweede nummer en single Red Eyes is misschien wel het meest toegankelijke stuk muziek dat de band voort heeft gebracht en tevens het nummer dat het meest tegen vorig album ‘Slave Ambient’ aanleunt. Later in het album diept de band zijn geluid meer uit dan ooit tevoren en voegt verrassende, nieuwe accenten toe aan de bekende bandreceptuur. ‘Lost In The Dream’ toont zich uitermate sterk met nummers als Eyes To The Wind, Burning en het epische An Ocean In Between The Waves.

De echoënde gitaar en dito zang, de subtiele pianopartijtjes, de soundscapes en samples, de opbouw en vooral die langgerekte afbouw van nummers klinken als van alles, maar wanneer het wordt samengevoegd toch het meest als The War On Drugs. De verwachtingen zijn niet alleen ingewisseld maar ruimschoots overtroffen met dit weergaloze album, dat gemaakt is voor nachtelijke uurtjes op de snelweg. Een album om van voor tot achter te luisteren, zonder skippen. Een wereldplaat!
Rob Verkerk

Het uit Atlanta afkomstige kwartet Black Lips is weer helemaal op gang. Nadat de jongens na drie jaar weer nieuw studiowerk afleverden in de vorm van een aanstootgevende single, Boys in the Wood, kwam de aankondiging van een nieuw album er snel achteraan. De zevende plaat van de garagepunkers heet ‘Underneath the Rainbow’ en bevat twaalf pareltjes van songs. 

Het album begint met het nummer Drive By Buddy. Grote hobby’s van de bandleden komen direct weer naar voren: prostituees en drugs blijven een hot topic bij Black Lips. Van het soms vrij duistere verleden van de band valt niets te merken. De swingende, zomerse gitaarriffjes en de nonchalante solo’s zijn net zo verslavend als in 2011, en misschien zelfs nog wel meer. De titels van de liedjes Smiling, Funny en Make You Mine verraden het al: de positieve, losbollige teksten van de jongens zijn geen spat veranderd.

Meesterwerkjes
Black Lips is lekker zichzelf gebleven, en dat is de onderliggende kracht van het album. Elk nummer op ‘Underneath the Rainbow’ is weer een eigen, eigenwijs meesterwerkje, dat doet smaken naar meer. Op repeat, die handel!
Jente Lammerts

Kevin Morby is geen bekende naam, maar wel een bekend muzikant. Als liefhebber van indie is de kans vrij groot dat u wel eens, op een blauwe maandag, muziek van hem in uw oren heeft gehad. Morby is namelijk de bassist van Woods en frontman van the Babies samen met Cassie Ramone, bekend van Vivian Girls.

Voorgeschiedenis
Als zeventienjarige jongen verhuisde de muzikant van Kansas City naar Brooklyn om vervolgens half overrompeld in Woods terecht te komen. Echter verliet Morby enigszins mistreurig zijn verleden toen hij vorig jaar ‘zijn’ stad verruilde voor Los Angeles. Deze voorgeschiedenis, van een stad waar hij volwassen werd, zorgde voor een melancholische ode aan New York.

Morby neemt ons gedurende ‘Harlem River’ mee op reis langs de geliefde plaatsen van zijn jeugd. ‘If you knew just how far I travel’ zingt Morby ons zachtjes toe, als een voorbode van zijn reis naar het beloofde New York. De melancholische klanken van Miles, Miles, Miles gaan al snel over naar het uptempo en orgel gedreven Wild Side. En dan breekt de ongerustheid aan van de negen minuten durende Harlem River die met stuwende drums en langgerekte orgelgeluiden, de nimmer stilstaande onrust vertolkt van de muzikant. Contemplerend over het missen van zijn ‘trein’ en het bedaren van zijn onrust bereikt Morby met Cate le Bon’s sensuele stem op de achtergrond in Slow Train het hoogtepunt van het album.

Met ‘Harlem River’ heeft Morby ons een prachtig album gegeven, dat met haar warme contemplerende nummers ons na doet denken over het leven wat je had, hebt en zal hebben.
Domenico Mangione 

Gardens & Villa is een vijfkoppige band die haar wortels in Santa Barbara, Californië heeft. De unieke mengeling van sixties beats, pulserende synths en fluit-riffs zorgde ervoor dat de band in 2011 getekend werd door Secretly Canadian. Het gelijknamige debuutalbum kreeg aandacht van onder andere Pitchfork. Nu is Gardens & Villa terug met de opzienbarende plaat ‘Dunes’, opgenomen in de winter van het ijskoude Michigan, onder begeleiding van producer Tim Goldsworthy (o.a. The Rapture en Cut Copy).

Voller en volwassener
Dat de band de fleurige synth-lijnen en aanstekelijke ritmes niet kwijt is geraakt in het bevroren Michigan, is al duidelijk vanaf het eerste nummer Domino. Met nummers als Bullet Train en Chrysanthemum word je gebombardeerd door een catchiness die zelfs de meest doorgewinterde punkrocker de heupen laat schudden. Alhoewel ‘Dunes’ in veel aspecten lijkt op de debuutplaat, is het geluid van de band voller en volwassener geworden. Dit wordt halverwege de plaat duidelijk met melancholische tracks als Purple Mesas en Minnesota. Op deze nummers ligt dan ook de werkelijke kracht van de band.

Met het pulserende ‘Dunes’ zet Gardens & Villa  een goede stap naar voren. Maar de overdadige hoeveelheid aan synthesizers, zoals op Colony Glen, kan wel tergend zijn voor de liefhebbers van hun liefelijkere sound. Het catchy geluid ligt er af en toe nét iets te dik bovenop, maar zorgt er wel voor dat je ongegeneerd met je hoofd gaat schudden in openbare gebouwen.

Zilver is een zeldzaam metaal op planeet Aarde. Dat het in de helft van de liedtitels van Damien Jurado’s kersverse ‘Brothers and Sisters of the Eternal Son’ opduikt, is veelzeggend. Deze plaat is te vertrouwd om van een andere planeet te zijn en te vreemdsoortig om te wortelen in onze aarde.

Lugubere liefde
Niet voor het eerst werkt Jurado samen met Richard Swift: een combi die meer oplevert dan de som der delen. Wat dan? Welnu, de liedjes staan als een dorp, maar de reuring die de heren aldaar veroorzaken is subtiel en kleurrijk. Vaak grootse instrumentatie, ijle koortjes en mooi gedoseerde dub. Jurado vertelt een verhaal dat mooier wordt door de mal waarin het gegoten is. Die vertelling sluit aan op de mysterieuze plek die albumtitel werd van zijn vorige langspeler: ‘Maraqopa’. In een droom leerde hij dit dorp kennen. Het is toneel voor personages die zowel geplaagd als verlost worden door hun religie. Of dat een geloof is in lugubere liefde, organische science fiction of de diepten van de Allerhoogste, vertelt het verhaal niet.

Beeldschoon is Silver Katherine, een liefdesliedje waarin buikvlinders zich in het arrangement langzaam vermenigvuldigen. Bezwerend is de gelaagdheid van Magic Number, verslavend de kopstemkreet in Jericho Road en verfrissend catchy de synth in Suns In Our Mind. Alles schuurt en ronkt psychedelisch.

Thuiskomen
Van metaalbewerker werd Damien Jurado edelsmid. Zijn beheersing van het ambacht eindigt voorlopig in de pure verfijning van ‘Brother and Sisters of the Eternal Son’. Een meesterwerk dat je laat verdwalen met het voortdurende gevoel van thuiskomen.
Admiraal Oosterbroek

Nu DIIV-frontman Zachary Cole Smith voorlopig nog wel het label coke-koerier opgespeld zal hebben, zijn daar gelukkig onze eigen Nijmeegse  indie-darlings van Mountain States. Eerder kwam de single El Sombrero al voorzichtig naar buiten, en dit nummer blijkt ook direct het hoogtepunt te zijn op de EP die in december het licht zag.

Klein juweeltje
Mountain States valt met het nummer SKY gelijk met de deur in huis. Een lang intro met pakkende popmelodieën, een sausje van rauwe,  fuzzy gitaren en een vleugje western. De dreampopband voegt daar een dromerig stemgeluid aan toe (daar is het DIIV-linkje) en zorgt voor een korte, maar fijne luistersensatie. Home, met jagende drumriffs en Jura, dat begint met het geluid dat ik me voorstel bij een brullend dinosaurusspeeltje, doen denken aan Amerikaanse bands als Beach Fossils, Wild Nothing en Real Estate. El Sombrero, het liefdesliedje waar elk meisje van droomt, blijft echter het hoogtepunt. Dromerig en lief, bijna aandoenlijk. Nederland is een klein juweeltje rijker. 

Met hun nieuwe plaat maakt de vanuit Utrecht opererende groep Bodypolitics een duidelijke stap voorwaarts. Hun debuut ‘Space of a Jump’ uit 2012 mocht al rekenen op goede kritieken, maar hun nieuwe plaat overtuigt nog meer als persoonlijk testament. Qua thema maakt de geëengageerde band het zichzelf niet gemakkelijk. Op ‘Inner Nil’ worstelt de groep wederom op hoog niveau met authentieke en existentiële levensvragen. Onze huidige consumptiemaatschappij in crisis geven de thematiek van de lyrics een buitengewone urgentie.

Tel daarbij op: de kraakhelder geproduceerde mix van noise, pop en rock; uitermate goed passende elektronische elementen (die groovende synth-bas op single Safe!); de puike dreigend ingehouden zang van Giuseppe Valenza; indrukwekkend goede songwriting en een elftal nummers dat zowel intiem als groots en meeslepend live gespeeld kunnen worden, en je hebt een diep rakende luisterervaring te pakken!
Roeland Rutgers

Met ‘Het Is’ komt de Utrechtse Eefje de Visser terug na haar succesvolle debuutalbum ‘De Koek’ uit 2011. De dromerige en poëtische kenmerken zijn nog volop aanwezig, maar het is direct te horen dat De Visser muzikaal een andere afslag heeft genomen. Zo opent Ongeveer de plaat met een kabbelende en ingetogen akoestische gitaar, tedere drums en Eefje’s open en kalme zang. Waarbij ze je meeneemt naar een nieuwe en sprookjesachtig mooie wereld, waarbij de zangeres je geruststelt met haar warme en rustgevende stem en ze je zachtjes bij de hand neemt.

Subtiel
De mix van de muziek is schitterend uitgewerkt, De Visser’s stem ligt niet zozeer op de instrumenten, maar kruipt er subtiel tussenin, waardoor je de muziek telkens iets harder zet om haar teksten  beter te kunnen verstaan. Door het album heen heeft de muziek een gevoel dat (ook qua sound) lichtjes aan Agnes Obel en Fleet Foxes doet denken, onder andere op het fabuleuze Lise, het illustere Er Is en het karakteristieke In Het Echt. Eefje haar teksten en muziek zijn een klasse apart en maakt met ‘Het Is’ een helende en bijzonder oprechte plaat vol liefde.
Ricardo Jupijn

Kanonnen, alsof er een bom in je hoofd afgaat! Want nee, een makkelijk album is het niet, maar een intrigerende en superieure plaat des te meer. Na 35 en 74 seconden ben je al twee keer compleet op het verkeerde been gezet en ben je beland in een wildwaterbaan vol noise, fuzz en reverb waar je voorlopig niet meer uitkomt. ‘Zero Gravity Somersaulting Craze’ is ongelooflijk dreigend, beklemmend, hard, wild, duister en rotzooit met je algehele bewustzijn. Maar het toffe aan deze horror-noise is het feit dat deze versterkt wordt door een scherpe, diepe, zuivere en unieke sound en een songwriting die een klasse apart is. Zoals het bedwelmende Soviet Modular Space Station, de garage/post-punk kneiter Bear Blood en het grote noise-monster van Get Eaten dat de luisteraar vergruist tussen zijn grote kaken.

Waterboarding
De eerste keer heb je het gevoel dat je verdronken wordt en een paar stompen op je nier krijgt, maar na de vierde keer heb je schreeuwen allebei je vuisten in de lucht. Wat een plaat, zeg. Deze NL noise-rockers zorgen voor één van de interessantste releases van dit jaar. Impressive.