Uit het niets kwamen eind vorig jaar de eerste singles en bijbehorende videoclips van het duo Ohslo uit. Waar je bij Groninger acts vaak de gitaren als eerste hoort, is de aanpak van Ohslo net even wat anders.

Sluimerende synthesizers en vage samples voeren de boventoon, terwijl de zalvende zang van Nanne Hil er soepel overheen glijdt. Nieuwe single Islands heeft opnieuw een hypnotiserende videoclip waarin goud en zilver de boventoon voeren. De erg sterke, zelfverklaarde, bedroom-r&b klinkt hier nog een stuk beter en intenser dan op het eerdere werk. De Healthy Animal EP, uitgebracht door het immer betrouwbare Purple Noise Record Club, is inmiddels te beluisteren op Spotify.

 

De Leidse/Amsterdamse band Torii schittert in de nieuwe TDI videosessie. De band brengt 17 maart zijn debuut-EP ‘Submerged’ uit op Purple Noise Record Club. De gelaagde nummers van de band doen denken aan Radiohead, John Maus en Deerhunter en zijn opgenomen in een antikraakpand in Leiden. Op het moment van interviewen is band deze voormalige school net abrupt uitgezet. In een nieuwe oefenruimte praat TDI met twee vijfde van de band: zanger en gitarist Domenico Mangione en toetsenist Jilles van Kleef.​

Laten we beginnen bij de basics: hoe is Torii ontstaan?

Domenico: “Torii is ontstaan uit een periode waarin ik veel muziek schreef. Gek genoeg kwamen er al snel best wat aanvragen om live te spelen. Dat terwijl we nog vrijwel niets online hadden staan behalve wat weird ass demo’s. Pas sinds februari vorig jaar bestaat Torii als een ‘echte’ band.”

Hoe en waar is ‘Submerged’ tot stand gekomen?

D: “Ik heb het opgenomen in een school in Leiden. Ik woonde daar antikraak en Jilles woonde in het pand daarnaast. Ik had veel opname apparatuur staan en had genoeg ruimte, waardoor we alles tegelijkertijd konden inspelen. De basis van de EP is dus ook helemaal live opgenomen. Uiteindelijk heeft Tijmen van Wageningen van de band The Womb alles gemixt.”

Komen daar ook die meeuwen, die je af en toe op de EP hoort, vandaan?

Jilles: “Ja, er was echt een meeuwenplaag daar. Als je naar buiten ging, kwamen ze om je heen cirkelen en probeerden ze expres op je te schijten, verschrikkelijk was dat.”

D: “Een middag regende het keihard en de meeuwen waren aan het krijsen, dus had ik het raam opengezet en dertig minuten aan omgevingsgeluid opgenomen. Dat hebben we in de EP verwerkt. Dat mis ik soms wel in opnames van artiesten: de sfeer van de omgeving. De locatie draagt echt iets bij. “

Hoe zit het met de tekst: wat betekenen de nummers op de EP?

D: “Voor mij is zang in Torii meer een instrument dan een overdrager van tekst. Dat betekent echter niet dat de teksten niet belangrijk zijn, de plaat is doordrenkt met thematiek. Ik heb erg last van depressie en ben daar veel mee bezig. Voor mij is muziek heel reflectief. Als je je depressief bent voel je je vaak heel erg gedissocieerd. Alsof de werkelijkheid net niet klopt, er net niet is. Daarom heet de plaat ook ‘Submerged’. Het beschrijft het gevoel alsof je onder water zit, alsof er een barrière is tussen jou en de wereld.”

J: “Het gaat om een soort geïsoleerdheid, afgesneden van de rest. Dat heeft ook te maken met de betekenis van onze bandnaam, namelijk ‘poort’. De muziek is een soort poort naar dat geïsoleerde gevoel.”

D: “Het nummer Submerged is bijvoorbeeld opgebouwd uit één akkoordstructuur, het is één stuk dat zich herhaalt en daarmee weer het concept bevestigt en misschien zelfs versterkt. Het is een existentialistische isolatie waarbij je alles in je leven langs ziet gaan.”

Op 17 Maart is de releaseshow van ‘Submerged’ in De School in Amsterdam, in samenwerking met Subbacultcha.

Ook in samenwerking met Subbacultcha: onze videosessie met de Torii!

 

Ah, wat hebben we toch veel talent in het noorden van ons land. Dit keer geen gewaagd gitaarbandje zoals we dat kennen uit Groningen (Wolvon, Santa Fé, Hun Bed etc.), maar een relaxt koppel dat elektronische trancepop maakt. Of zoals ze het zelf zeggen: ‘Bedroom R&B’. Met veel plezier stellen we je voor aan het nieuwe superduo Ohslo.

De twee, ook bekend van Yakumo Orchestra, brachten twee weken terug hun single Where’s My Money uit op Purple Noise Record Club. Naast hypnotiserend goede nummers maakt de band ook een flinke indruk met de futuristische artwork en weirdo videoclips. Met Yung Lean-achtige beats (op een goede manier!) en de soulvolle, sexy vocals van Hiltje Andringa kan het niet anders dan dat dit duo met debuut-EP ‘Comfort’ Nederland gaat veroveren.

 

Los Angeles is geen Groningen. Wuivende palmen tegenover hangende treurwilgen, witte stranden en een blauwe zee tegenover een stadsstrand aan een verontreinigd kanaal. Santa Fé weet op hun nieuwe EP ‘Maneki Neko’, uitgegeven door Purple Noise Records Club, in vier fantastische nummers beide knap te combineren tot een sterk zonnig-ellendig garagepop geluid.

Muzikaal leunt het zestal naar bands uit de zonnige westkust van Amerika, als Thee Oh Sees en Ty Segall, maar voegt daar vooral qua sfeer en tekstueel een diepere, laten we het een Groningse dimensie noemen, aan toe. Waar de vorige EP redelijk upbeat garagerock was, is hier het tempo in de meeste nummers omlaag geschroefd en nemen de toetsen en monotone drums veel meer ruimte in. De teksten zijn daarbij bovendien behoorlijk mistroostig. “La la la la, the world is a lonely place” in Apneu en “found myself inside a well, crawling out again” in The Well bijvoorbeeld: geen vrolijke zaken maar wel ‘het echte leven’ en resulterend in een zeer sterk sfeerbeeld.

Het psychedelische en licht optimistisch Jellybean, die niet zou misstaan op Ty Segalls ‘Manipulator’, is wat sneller dan de andere nummers en valt daardoor het eerst op. Meer luisteren levert echter gelijke waardering voor alle vier de nummers op, vandaar ook dat ze alle vier een eigen clip krijgen de komende weken. Stuk voor stuk zitten ze knap in elkaar en elk nummer heeft zijn eigen aantrekkingskracht. Als het geen bas-, synth- of gitaarlijntje is, is het wel een fantastisch refrein of heerlijke break. Eigenlijk is er maar één ding kut aan deze EP: hij duurt maar 12 minuten.

 

the homesick band

 

Yuko Yuko, The Homesick en dan ook nog z’n eigen ‘netlabel’ Purple Noise Record Club, één ding is zeker: frontman Elias Elgersma is druk bezig! Nog maar twee weken geleden bracht hij met Yuko Yuko de EP ‘Cultlove’ uit.  Elgersma belaagt ons nu alweer met een flinke dosis weirde Noise-goedheid.

 

Flikkerende VHS-beelden
Een evidente fascinatie voor de kleur paars (te zien aan de talloze nummers met het woord paars er in), schijnbaar onzinnige titels zoals ‘Hush Hush Purple Blush’ en flikkerende VHS-beelden. Een opsomming die doet denken aan de DIY-cultuur in ‘the nineties’. Het nieuwe nummer van The Homesick past perfect in deze nostalgische opsomming, aangezien ‘Cut Your Hair’ direct refereert naar één van Pavement’s bekendste nummers. Daarnaast doet het grove riff-werk en lichtelijk apathische zang denken aan vroeg solo-werk van Thurston Moore. Kortom: een goed gruizige track om flink hard door je stereo-setje te knallen.