Lucas Moura en Felipe Augusto ontmoetten elkaar jaren geleden in João Pessoa in Brazilie. Sindsdien maken ze samen mooie popliedjes die rechtstreeks uit je Alice in Wonderland-achtige dromen lijken te komen. Als je de facebookpagina van dit duo bekijkt zul je bij de genre omschrijving de woorden Feel free zien staan. En dat is misschien nog wel de beste manier om het geluid van deze jongens onder woorden te brengen.

Ze brachten in 2015 hun eerste self-titled album uit en binnenkort komt de tweede plaat waar we nu al twee voorproefjes van hebben uit. Met een bandnaam als Glue Trip, een albumcover van een wazige zonsondergang en een schare zweverige liedjes is het makkelijk te raden welke vibe de jongens willen overbrengen. En hoewel elk nummer op het eerste album compleet anders klinkt, zijn ze allemaal op hun eigen manier even psychedelisch.

Met hun nieuwe singles blijven ze trouw aan wat ze het beste doen. Time Lapses begint als een catchy indie-tune maar neemt ons al snel mee op een reis naar het onbekende. Iets wat in de muziekvideo nog meer versterkt wordt.

De laatste single Between Jupiter and Mars is een stuk elektronischer en gaat ook wat meer richting de pop dan eerder werk, maar blijft toch vasthouden aan de relaxte vibe die we van Glue Trip gewend zijn. Het komende album belooft weer een heleboel variatie, maar ermee wegdromen kun je zeker.

De nieuwe plaat Sea at Night komt in september uit.

Wat hebben we nu weer voor je in de aanbieding? Iets heel zelfs moois kunnen we je vertellen! We laten vandaag namelijk de nieuwe single van de Parijse psychrockers Holy Oysters in première gaan. Fan van bands als Childhood, Glass Animals en Swim Deep? Dan ga jij dit leuk vinden! 

Just So You Know heet ‘ie, de single die op de band zijn tweede EP Egonomy komt te staan en op 8 september verschijnt. Vorig jaar kwam de zelfgetitelde debuut-EP van Holy Oysters uit, waarmee de frisse Fransen nog een indiestreaminghitje boekte met Take Me For A Ride.

Mocht je in de tussentijd trouwens stiekem die video al aangeklikt hebben en denken: ‘huh, volgens mij hebben die luitjes van The Daily Indie de verkeerde video in dat artikel geplakt!’ Neen, het is een regelrechte mindfuck van jewelste. Een tien voor de uitvoering en chapeau petje af voor die rappers!

Om wat verwarring weg te nemen, legt frontman Max Tribéche de videoclip nog even voor ons uit: “Het concept is dat de Heilige Oesters de hangers zijn en niet de mensen die zij dragen. De rappers verpersoonlijken dus de Heilige Oesters. Daarmee wilden we een contrast maken tussen de video en de muziek om ervoor te zorgen dat mensen zich verward voelen tijdens het kijken en zich afvragen waar dat door komt.”

Doorspekt met Britse invloeden uit de jaren tachtig en negentig, glijdt Holy Oysters heerlijk gesuikerd en soepel naar binnen. Satijnen psychpop die zindert onder de oppervlakte als Broken Bells en Temples. Naar beneden druppelende en robotachtige drums, slippende basjes, vibrerende synths en zelfs scratchgeluiden: alles kan in het universum van Holy Oysters. Een oester die pas net open is geschoten en het licht ziet; hier gaan we nog veel plezier aan beleven.

Egonomy verschijnt op 8 september via Distiller Records.

Twee jaar na het album ‘Noctuary’ is The Holydrug Couple terug met een nieuwe plaat vol psychedelica. Het nieuwe wapenfeit van het Chileense duo hypnotiseert, bedwelmt en zorgt ervoor dat je jezelf achteraf even in de arm moet knijpen om te kijken of je wel echt in het hier en nu leeft. 

Met dromerige synthesizers, drums op het ritme van je hartslag en bijna wanhopige teksten á la Tame Impala zuigt The Holydrug Couple je mee in de wondere wereld van het album ‘Moonlust’. De eerste songs luisteren licht en zweverig weg en een dromerig gevoel besluipt je. Dreamy – what’s in a title – is daar het perfecte voorbeeld van: een subtiel ritme, met een flinke dosis synths en een engelachtige stem, die je meeneemt in de belevenissen die je meemaakt als je slaapt. Vervolgens klinkt de plaat wat actiever, met meer variatie in de nummers. Een song als Baby, I’m Going Away heeft een hoger tempo waarvan je niet in een kabbelende roes belandt.

​​

Het fijne aan dit album is dat alles in elkaar overvloeit. De afwisseling van rustige en hardere songs is prettig luisteren. De nummers vormen een eenheid, maar kunnen ook prima op zichzelf staan. Al met al is ‘Moonlust’ een sterke opvolger van het duo uit Chili. Een album met een sprankelende en frisse vibe, dat je mee terugneemt naar de seventies en een tikkeltje Frans klinkt. Het zomerse gevoel is absoluut aanwezig.

TOBACCO is lid van de mysterieuze, psychedelische groep Black Moth Super Rainbow uit Pittsburgh. En zo nu en dan als de sterren goed staan dropt hij wat nieuwe muziek op het net. Er kan soms wel een paar jaar tussen de releases zitten, maar wat daar dan uitkomt: daar sla je recht van achterover. 

Speciaal
Psych-pop zoals je die nog nooit hebt gehoord, dat is het ongelooflijk vette Eruption (Gonna Get My Hair Cut At The End Of The Summer) voor mij. Ik hoor de hele dag door van de meest uiteenlopende muziek, maar zoiets als dit loop ik niet vaak tegen het lijf. Misschien maar goed ook, want anders zou de muziek van TOBACCO niet zo speciaal zijn.

De nieuwe plaat ‘Ultima II’ komt uit via Ghostly op 13 mei. Hieronder luister je de eerste track Eruption (Gonna Get My Hair Cut At The End Of The Summer).

‘The Reverb Conspiracy – Volume Two’ is een belangrijke verzamelaar  van Fuzz Club Records uit Londen en The Reverberation Appreciation Society uit Texas. De labels brengen met deze bonte samenstelling verassend genoeg een coherente sound van Europese bands die de term psychrock een nieuwe identiteit geven. Met heerlijke bandnamen als Sonic Jesus, Cult of Dom Keller, Acid Baby Jesus en Cosmic Dead etc. (originele plaat met artwork van Dead Skeleton’s Nonni Dead) heeft RevCon 2 een verslavende bindende factor: een overdaad aan reverb waar mijnheer Fender zeker natte ogen van zou hebben gekregen.

Spacende shoegaze
Na de vliegende kickstart van The Janitors neemt Dark Bells meteen gas terug en geeft met het sterke Wildflower: een blauwprint van de spacende shoegaze-kant van de psychedelica. En de varianten stapelen zich op: na de krauto-psych van Time & Space Machine (huidig project van de Londense producer-wizard Richard Norris) volgt overstuurde smerige garage-psych van Sonic Jesus. Het Noorse Electric Eye doet waar psychedelica-grootheid Tame Impala zo goed in is: het produceren van een instrumentale deken van eindeloos versmeltende gitaarlijnen (reverb!) op een alsmaar voortgroovende fuzzende bas.

Het epische middenstuk van kant B is Hypnotized Narcissisist van Tales of Murder and Dust: een organische rockjam anno 1968 in de Zodiak-club van een eerdere generatie van de Goat-dynasty, maar dan met fluit. De bijna eng authentieke new wave van Cult of Dom Keller zorgt ervoor dat je weer eens oprecht zit te balen dat je niet in 1981, met díe soundtrack door Londen hebt kunnen zwerven. Dan weer de rechttoe-rechtaan weirdness van Pinkunoizu die halverwege ontaardt in een bijna dansbare jaren ‘60-out-of-space versie van Stereolab.

Rijke, psychedelische topmuziektraditie
En er valt nog zoveel meer te genieten: de eindeloos uitdijende kosmische stonerrock van Glasgow’s The Cosmic Dead, het Koude Oorlog-einde-der-tijden-gevoel van The Woken Trees, tot en met de nietsontziende noise van Big Naturals: je boft als audiofanaat maar mooi met een rijke psychedelische topmuziektraditie die op zo’n scala aan manieren wordt nagevolgd.

Dit album verdient het gehoord te worden door de fans van de aangenaam veelzijdige en onvoorspelbare psych-sound van weleer, en eigenlijk alle rockhoofden die hun gitaren graag luid en met veel reverb hebben.

Terwijl Stromae de Franstalige mainstream-markt voor zich opgeëist heeft en Daft Punk Frankrijk in het elektronische circuit vertegenwoordigd, laten de Fransozen zich ook op het gebied van indie-rock niet ondersneeuwen. De in 2012 opgerichte one-man band Burnside Eleven imponeert met een stevige combinatie van psych en blues.

Donkere droomwereld
Théophile Paris , die onder contract staat bij Black Totem Records, nodigt de luisteraar met Serotonin Blues uit in een donkere droomwereld, met muren van gitaarwerk en torens van drums. De vocalen klinken haast als de vurige adem van een draak: Burnside Eleven is ongelooflijk energiek. Zo aanstekelijk hoorden we psych-rock niet zo vaak.

De muzikant is net klaar met toeren en lijkt zich nu te focussen op het uitbrengen van gloednieuw materiaal. Het tipje van de sluier is van stevige, maar tegelijkertijd zijdezachte stof. En die dame in de met psychedelische effecten en neonlampen doordrenkte video, dat is alleen maar mooi meegenomen. Zowel het oog als het oor geniet.

Toch twijfel je even als je het nummer luistert. Is dit nou sixties of daadwerkelijk in januari 2014 voor het eerst gepubliceerd? Toch is deze Franse band Os Nactàmbulos helemaal van nu, inclusief stoffige sound, crispy reverb op de gitaren en zwierige orgeltjes. Ik denk dat we maar eens wat meer research moeten gaan doen in Frankrijk, we noemen alleen al The Sudden Death of Stars en The Liminanas die ons de laatste tijd ook opvielen.

Song For Olivier
We zijn er nog niet helemaal achter wie Olivier is, maar dat het swingt hebben we wel direct begrepen. Song For Olivier is van voor tot achter lekker. Maar goed, dat kan ik allemaal wel zeggen, luister vooral zelf eens naar de Franse, surfende psychedelica.

Laat jezelf eens onderdompelen in de muzikale acid-trip van First Communion Afterparty. Een zevenkoppige bende hippies uit Minneapolis die zichzelf tot familie heeft gedoopt. Het nummer Color Of My Mind van de nieuwste LP ‘Earth Heat Sound’ biedt een heerlijke samensmelting van psych-rock en shoegaze.

Kleurrijk aura
Color Of My Mind begint met een atmosferische gitaarrif waarna ‘mama’ Carin Barno haar zangmelodie inzet. Het klinkt sereen. Ik stel me voor dat ik ben afgereisd naar Woodstock, in 1969, met dit nummer op de achtergrond. Er volgt een couplet met tekst over een kleurrijk aura, vervolgens kickt de shoegaze ‘wall of sound’ in en ontstaat er een bombastisch muzikaal geheel dat langzaam naar het einde toewerkt.

De bandgeschiedenis klinkt als een slim bedacht marketing-plan. Het typeert de band dan ook. Sinds de oprichting in 2005 wisselde de bezetting vaak (twintig personen zouden de revue zijn gepasseerd). Steeds met behoud van oprichters Barno en Watkins. Er werden tussen 2007 en 2009 twee albums uitgebracht en meerdere keren stond de ‘familie’ op het gerenommeerde SXSW festival. Toen werd het stil. First Communion Afterparty zou een commune begonnen zijn. De kans op een derde album leek daarmee vergaan. Tot in november 2013 plotseling de LP ‘Earth Heat Sound’ verscheen waarop ook Color Of Mind te horen is. First Communion Afterparty is terug op de radar. Luister zelf en verlies ze niet uit het oog.

Tame Impala liefhebbers opgelet! Je kunt een nieuw bandje aan het steeds langer wordende lijstje van toffe-psychy-bandjes toevoegen. Binnen één jaar nadat de band Purple Heart Parade voor het eerst heeft opgetreden brengt het de singles The Room & Painting Pictures uit. Lekkere fuzzy, psychedelic liedjes die doen denken aan vroeg werk van The Verve en hopelijk aankomende zomer vanaf de kleinere podia te horen zullen zijn op verschillende festivals.

PHP
Met de vier nummers die tot nu toe te horen zijn op de Bandcamp van Purple Heart Parade kan nu in ieder geval al worden gesteld dat dit een band is om in de gaten te houden!

De video voor The Room doet de retro-psych sound van de band eer aan:

Lilac Surface (O’hara Krishna) is het nieuwste werk van de experimentele Zweedse band Technicolor Poets, afkomstig van de vorig jaar uitgekomen EP ‘All That Is Solid’. Waar de band vooral in Scandinavië toewerkt richting een definitieve doorbraak, verdient hun psychedelische muziek ook meer aandacht in de rest van Europa.

Experimenteel toegankelijk
‘Lilac Surface’ is misschien wel het sterkste nummer dat de band tot nu toe uitgebracht heeft: zweverig, maar dreigend op hetzelfde moment. Technicolor Poets experimenteert duidelijk, zowel qua instrumentale invulling als qua zanglijnen, maar blijft een vrij toegankelijk geluid produceren. Het nummer, in eerste instantie vooral leunend op een elektrische gitaarlijn en wat donkere percussie, kabbelt voort als een muzikale rivier, waarna de stem van zangeres Coco Emzén daar als een jagende waterval overheen klatert, die de luisteraar als in een krakend houten bootje meevoert op de deining.

All That Is Solid
Het nummert bouwt zich vervolgens uit tot een grote chaos. Een zeer fijn wegluisterende chaos wel te verstaan. Technicolor Poets laat horen zowel het grote als het kleine te beheersen en vult een ruimte door middel van hun muziek met een  bepaalde emotie. De muzikale vrijheid die de band ervaart en het experimentele dat daaruit voortkomt, komt hun muziek enkel ten goede. Dat bleek eerder al op ‘Hadrar Hotel’ (2010), maar ‘All That Is Solid’ is een nieuwe stap in de goede richting. Het lijkt slechts een kwestie van tijd voor Technicolor Poets haar plaats tussen de andere psychedelische bandjes in de Europese scene claimt. En daar hebben de Zweden het volste recht toe.

Bekijk hier de officiële Facebook-pagina van de band
Bekijk hier de officiële Tumblr-pagina van de band