Als we ons op de sound baseren, kunnen we Low Land Home in het rijtje plaatsen met grote namen als The National, Archive en The XX. De Belgische band bestaat uit drie psychologen en een zelfverklaard filosoof en vormt daarmee de perfecte schuilplek voor melancholie. Vandaag brengt de band de nieuwe single There met bijbehorende videoclip via ons in première.

Eind februari verscheen Out Of My Mind, het debuutalbum van de Gentse formatie. Bij onze zuiderburen worden ze overal getipt als ‘band om in de gaten te houden dit jaar’ en wij begrijpen alvast waarom. Een warme, intieme sound met een donker randje, een viertal dat zich buigt over het leven op de tonen van de muziek. Het soort muziek waar we het liefst de hele dag naar luisteren met de regen die tegen het raam tikt.

Om de intieme factor te benadrukken krijgen we een soort vlog-achtige videoclip. De kijker/luisteraar duikt met de band mee de studio in, een kijkje achter de schermen. Hoe het er achter de schermen écht aan toegaat, wilden we wel eens weten. Daarom stuurden we de band een aantal vraagjes op.

Wat houdt je op dit moment allemaal bezig?
Jo Geboers: “Ik moet zeggen dat ik het nieuws an sich minder en minder volg. Ik probeer wel via alternatieve kanalen zoals De Correspondent bepaalde thema’s mee te krijgen. Ik hou mij liever bezig met enkele belangrijke thema’s, zoals het klimaat, strijd tegen armoede, ontzag over the war on drugs… Dit in tegenstelling tot het mee-hoppen van nieuwsfeit naar nieuwsfeit, aan elkaar gelijmd door heen-en-weer verwijten en kinderachtige discussies. Dat heb ik een beetje gehad. Verder ben ik me vooral aan het voorbereiden op onze aankomende optredens, dat brengt best wel wat werk met zich mee. Maar niet getreurd: het is vooral een boeiend en spannend proces, waar ik enorm veel voldoening uit haal.”

Kun je ons iets meer vertellen over het schrijf- en opnameproces van jouw debuutalbum?
Jolien Bové: “Jo zit aan de motor van ons schrijfproces. Hij levert concepten en ideeën aan, meestal piano-akkoorden met tekstfragmenten waarin iedereen gaat hakselen, losmaken en kneden. Als je met zijn vieren bent is dat soms een getrek en gesleur om tot iets te komen dat iedereen kan ‘voelen’. Het album zien we als de start van de band, aangezien elk van ons even veel zijn ding heeft kunnen inbrengen. Totaal anders dan bij de EP. De EP is soloproject Jo, waarbij de rest uitvoerde wat zo dicht mogelijk aanleunde bij zijn oorspronkelijke ideeën. In de studio gaf dat ook een totaal andere dynamiek.”

“Bij de EP, hakte Jo alle knopen door en luisterden we braafjes naar Jo die ons dirigeerde. Bij het album was ieders eigenheid even hard aanwezig. Elk kon zijn ding doen vanuit zijn vonk wat resulteerde in loslopend wild, gelukkig onder toeziend oog van producer Nicolas Delépine. Deze is meester in elke kracht zijn plek te geven, om het op de juiste momenten te laten knetteren. Hij lokt ons volledig uit ons kot, dan gaat hij ons temmen, en zo wordt alle energie zuinig ingezet en verdeeld tot een afgewerkt geheel. En zo kregen we vuur! Dank u, kapitein Nicolas. Mastering gebeurde door Gert Van Hoof, die een glanslaagje toevoegde tot het blonk.”

De plaat komt bijna uit, waar ben je het meest blij mee? 
Geboers: “Ik word enorm gelukkig als ik zie waar de nummers vandaan komen en wat ze zijn geworden op de plaat. Ze hebben allemaal zo een groei meegemaakt en dat allemaal op hun eigen manier. Sommige nummers speelden we al eens live en vanaf dat moment zijn ze een eigen leven beginnen leiden. Ik ben trots op wat we samen als band gemaakt hebben. Sommige nummers waren in mijn hoofd niet meer dan samenraapsels van akkoorden en woorden. Ik vind het heerlijk om te zien hoe de songs gegroeid zijn, en hoe ze exact wat ze nodig hadden ook gekregen hebben. Dit alles door een enorm dynamische en natuurlijk aanvoelende samenwerking tussen de band en de producer Nicolas Delépine.”

Pieter-Jan Jordens: “Het is een flinke tijd geleden dat we de opnames deden. Tijdens het maakproces zit je zo dicht op de nummers, op details, dat je snel overzicht verliest welke indruk het geheel nalaat bij de luisteraar. Ik ben blij, na enkele maanden het album niet gehoord te hebben, om nu te weten dat ik eigenlijk wel fan zou zijn van mijn eigen band.”

Muriel Boulanger: “Dat is ook hoe ik het aanvoel. Het is leuk om te merken dat het na een paar maanden nog steeds erg goed klinkt. Daar zijn we super blij om!”

Vandaag gaat de single There in première bij ons, waar gaat die voor jou over?
Geboers: “There gaat voor mij over een plek vinden in de massa en alle twijfels en onzekerheden die hiermee gepaard gaan. Het gaat over een zoekproces en het besef dat het oké is om je soms alleen te voelen, ook al heb je zoveel mensen rondom jou. Het gaat over een gebrek aan verbinding.”

De verwachting zijn hooggespannen voor dit jaar, hoe ga je 2019 aanpakken? En wanneer kom je Nederland veroveren?
Jolien Bové: “2019 is het jaar van onze wereldtournee voorbereiden en daar zou Nederland misschien wel tussen kunnen zitten.”

Ergens tussen James Blake en Chet Faker, met een vleugje Oscar And The Wolf, bevindt zich GOSTO. De Nederlandse artiest circuleert al ruime tijd op onze radar. Naar aanleiding van zijn nieuwe album dat op 5 april verschijnt, brengen we vandaag de nieuwe single plus videoclip Cigarette in première.

In 2017 bracht Roel Vermeer, ofwel GOSTO, voor ons verslag uit van zijn avonturen in Japan. Inmiddels is de man heel veel shows verder en ligt de tweede plaat klaar om op de wereld afgevuurd te worden. In de vorm van Cigarette krijgen we niet alleen een nieuwe single, maar ook een bijbehorende videoclip.

De nieuwe single vraagt om trage, sensuele dansmoves in een donkere kamer. De rokerige vocalen van Vermeer komen helemaal tot zijn recht in Cigarette. Heerlijk toepasselijk dit. Bij momenten doet de sound een beetje denken aan Warhola, het elektropop-project van Oliver Symons die tevens de toetsen voor zijn rekening neemt bij Bazart. GOSTO klinkt warm en vertrouwd en blijft daarmee in de lijn van eerder verschenen nummers.

Het is nog even wachten op de opvolger van Memory Ivy, maar op basis van de reeds verschenen nummers kunnen we alvast zeggen dat GOSTO doet waar hij goed in is. En omdat het leuker is om sommige dingen uit de mond van Vermeer zelf te horen, stelden we hem enkele vraagjes. Onder meer over het bijzondere verhaal van de in Rusland opgenomen videoclip.

Wat houdt je op het moment allemaal bezig?
“Het album is af. De afgelopen maanden waren behoorlijk hard knokken om het allemaal op tijd af te krijgen. Ik hoopte wat rust te vinden als het album af was, maar nu staat de tour alweer voor de deur. Ik heb sinds kort de testpersing van het vinyl in handen en dat is echt een waanzinnig gevoel. Naast het muzikale leven ontstaat er nu wel weer wat ruimte voor mijn privéleven. Ik ga graag naar de film en drink hier en daar wat met vrienden. Daarnaast geef ik les, doe ik een muziekeducatie-opleiding en heb ik een aantal bijbaantjes. Echt stilzitten zit er dus niet bij. Ik denk ook dat dat gewoon niet in mijn aard zit.”

Waar gaat deze track Cigarette over voor jou?
“Cigarette weerspiegelt het gevangen gevoel van een obsessie.”

Hoe kwam de video daarbij tot stand?
“Door een plotse reeks van Instagram #gosto-tags waarin Russische meisjes allemaal dezelfde dans op Tell Me What You’re Made Of deden ben ik op zoek gegaan naar de choreograaf. Dat bleek Nastya te zijn en zodoende zocht ik contact met de vraag of ze een dans voor Cigarette wilde maken. De sensuele stijl van deze Russische high heel stiletto-dans leek de perfecte metafoor voor de queen of spades.”

“De tekst schetst een eenzijdige liefde voor een femme fatale. Ik zocht op het internet een toffe ruimte in Moskou op waar ze haar dans zou kunnen opnemen en vond zo een oude Russische loods die nu als filmset verhuurd wordt. Voor een paar tientjes kon zij daar een dag draaien. Een week later had ik de opnames in mijn mailbox. In de tussentijd had ik het idee gekregen om met filmaker Max Westendorp nog beelden van mezelf te schieten. Ik heb Nastya overigens nog steeds niet in het echt ontmoet.”

Kun je ons wat meer vertellen over het maken van jouw nieuwe album?
“Met mijn vorige album had ik hulp van Will Knox met de teksten en van Benny Sings met songwriten om mijn nummers te finetunen. Toen ik ongeveer een jaar geleden met Will Knox in een Amsterdams café zat hadden we het over het soms eenzame bestaan als songwriter. Ik zag er tegenop om mezelf weer op te sluiten om zo maandenlang aan nieuwe muziek te gaan werken. Toen stelde Will juist vanaf het begin samen te werken.”

“Dit resulteerde erin dat ik in de studio van Benny from scratch ging componeren, waarna Will en Benny mij richting gaven. Ik probeerde gewoon van alles uit en als er iets bruikbaars voorbij kwam riep Benny ‘JA!’. Hij maakte daar dan een beat bij en met Will schreef ik dan gelijk een tekst. We bleken een gruwelijke klik te hebben en zo maakten we in drie weken tijd tal van demo’s die ik vervolgens zelf uitgewerkt heb tot volwaardige songs. Omdat nu de basis van het liedje al zo duidelijk was, kon ik vrij gemakkelijk met frisse oren de song afschrijven en produceren. Dit was echt een fantastisch fijn proces.”

Wat zijn de plannen voor de komende maanden?
“In april en mei gaan ik met mijn band touren. Dat staat nu voornamelijk op de planning. Repetities, promo’s etc. Hopelijk staan we deze zomer dan op wat toffe festivals. In de tussentijd blijf ik gewoon doorgaan met het schrijven van en experimenteren met nieuwe muziek.”

Beeld en geluid gaan hand in hand bij de nieuwe single van Holbeck. De Amsterdams/Haags/Utrechtse band valt niet binnen een genre te categoriseren, maar dat hoeft ook niet. Met Fire toont de band alvast niet bang te zijn om te experimenteren.

Het drietal dat we nu kennen als Holbeck kent elkaar van de skapunk-band De Hardheid. Als Holbeck ontwikkelen ze een eigen genre. Fire klinkt net als de vorige single Bow And Obey hypnotiserend dankzij de bijzondere bezetting. Het nummer bouwt op naar een duidelijke climax, terwijl performance-artist Lisette Ros in de clip langzaam, maar zeker haar geheugen verliest. We krijgen een ietwat ongemakkelijk gevoel bij de videoclip, alsof we iets te zien krijgen wat we absoluut niet horen te zien.

De drum neemt vanaf het begin het voortouw en drijft het tempo langzaamaan op. Er lijkt bijna een secundaire rol weggelegd voor de vocalen en dat stoort eigenlijk helemaal niet. Toch blijkt de verrassing in het onverwachte te zitten, namelijk de sax-partij. De toevoeging van saxofoon geeft het nummer pas echt een eigen, unieke sound die aanleunt bij het psychedelische. Geen alledaagse keuze anno 2019. Omdat we het zelf natuurlijk nooit zo goed kunnen uitleggen als de band, stelden we de jongens enkele vraagjes.

Voor de mensen die jullie mogelijk nog niet kennen: waarom Holbeck? Wat vinden jullie zelf het tofst aan deze band?
“Holbeck is een band die klinkt als zichzelf. De band laat zich moeilijk vergelijken met andere bands, heeft een bijzonder bezetting (zang/sax/synth, bas, drums, red.) en is live te gek omdat het zowel experimenteel als strak en dansbaar is. We zijn alle drie vrij clichématige rockhelden en dus zware narcisten, dus we vinden zelf eigenlijk vrijwel alles aan Holbeck fantastisch.”

Kunnen jullie ons iets meer vertellen over waar jullie allemaal mee bezig op het moment?
“We zijn vooral bezig met het schrijven van nieuw materiaal. Op dit moment is er een set van zo’n anderhalf uur en bestaat er een soort schisma in de nummers: enerzijds hebben we vrij energieke, extraverte tracks en inmiddels hebben we ook veel introspectief materiaal. We proberen daar nu een balans in te brengen om zo verschillende soorten sets te kunnen spelen.”

De nieuwe single Fire gaat vandaag in première bij ons, waar gaat deze track voor jullie over?
“Fire heeft een vrij misantropische tekst en simpel gezegd gaat het over het verstikkende gevoel te moeten socialiseren terwijl elke synaps ‘fuck off’ roept.”

De video is erg tof geworden: hoe is deze tot stand gekomen?
“We hebben onze eerste video Bow and Obey met filmmaakster Claire Bontje gemaakt en zij heeft daar echt een kunstwerk van gemaakt. We hebben haar gevraagd dit ook voor Fire te doen en hebben haar de vrije hand gegeven. Zij heeft performance-artist Lisette Ros gevonden en samen hebben ze een behoorlijk intense clip gemaakt.”

Wat zijn de verdere plannen voor Holbeck dit jaar en met de band in het algemeen?
“Muziek maken die de moeite waard is, op zoveel mogelijk plekken spelen en populairder worden dan Jezus.”

Wederom verdween Santa Fé weer even van onze radar. Iets minder dan een jaar geleden spraken wij de band over de nieuwe sound en de nieuwe drummer (Jan) bij de première van de single Way Too Soon. Er zou zelfs een nieuw album aankomen. We zagen de band wel terug bij de Popronde-selectie en gelukkig wordt de stilte nu verbroken met het nieuws dat er wederom een nieuwe single is: Voodoo Doll.

Naast het feit dat wij die graag in première brengen, kunnen wij ook alvast verklappen dat het nieuwe album er nog steeds komt. De nieuwe single sluit qua sound volledig aan bij Way Too Soon. Zoals we die vorig jaar beschreven is die te vergelijken met Ariel Pink, Connan Mockasin en Floris Bates. De clip zit zoals we gewend zijn van de band op het randje van ongemakkelijkheid. Nu de band weer terug is op de radar, vonden wij dat reden genoeg om de band te vragen naar de nieuwe drummer, de aankomende plaat en uiteraard deze verse single.

Vertel ons eens wat meer over de videoclip: hoe kwam deze tot stand?
“De clip hebben we laten maken door Marc van der Holst. De beelden komen uit een oude aerobics instructievideo.”

Waar gaat het nummer voor jullie over?
“Het nummer gaat over voodoo, valkuilen en yin en yang.”

Ongeveer een jaar geleden vertelden jullie ons dat er zo’n tien nummers klaar waren voor het nieuwe album en dat dat in 2018 zou komen. Hoe staat het nu met het album?
“Vertraging natuurlijk! Zoals dat hoort bij het maken van een goede plaat. We hebben de nummers van destijds verder uitgewerkt en veel nieuwe nummers toegevoegd. Ook heeft onze zanger een tuinhuisje gebouwd en dat is uitgedraaid op een megalomaan project. Maar we kunnen nu wel opnemen in dat huisje.”

Wat voor iets gaat dat worden?
“Een te gek album! We hebben Henk Koorn van Hallo Venray betrokken bij het mixen en daar werd het alleen maar freakier van. In 2019 verwachten wij het album af te kunnen ronden.”

Vorig jaar vertelde jullie ons ook dat jullie eindelijk een nieuwe drummer hebben. Hoe gaat het bindingsproces met het nieuwe bandlid?
“De transitie verliep soepel. Het is iedere keer een feestje om met hem te spelen. Hij heeft killer-drumpartijen ingespeeld tijdens de opnames.”

Wat houdt jullie op het moment nog meer bezig?
“Naast muziek en tuinhuisjes? Er blijft weinig tijd over. We draaien momenteel wel mee met Popronde.”

De band live zien? Dat kan! Hij is 11 oktober te zien in Utrecht tijdens de Popronde. 

Singer-songwriter YVI, artiestennaam van Diederick Brandsma, releast vandaag de videoclip bij zijn single Hometown. In de video zien we herkenbare taferelen van een groepje jongeren in hun middelbare schooltijd. Een tijd waar YVI zelf met nostalgie op terugkijkt. De singer-songwriter gaat een najaar vol reuring tegemoet. Morgen vertrekt hij naar Oekraïne voor een bijzonder, muzikaal project, en na terugkomst begint hij aan een reeks optredens met Popronde. We spraken hem over zijn single en blikten met hem vooruit op de komende maanden.

Hometown gaat over de tijd op de middelbare school. Wat zijn jouw mooiste herinneringen daaraan?
“Eigenlijk alle dingen die ik met mijn vriendengroep deed. De herinneringen daaraan voelen bijna hetzelfde als terugdenken aan een relatie die voorbij is. Dan is alles ineens mooi, zelfs het geïrriteerd naast elkaar in de auto zitten na een onenigheidje. Terugdenken met een glimlach met een klein beetje pijn in je buik.”

Waar werd die tijd het meest door getekend, in jouw geval?
“Wat me het meest dierbaar is, zijn alle tussenuren die we in de studio op onze school doorbrachten om muziek te maken. En de chill-sessies buiten, op daken van scholen, onder bruggen, in mooie parken, met goeie gesprekken en nieuwe muziek ontdekken. Hoe onbevangen dat allemaal ging. Ik denk vaak dat deze tijd de mooiste tijd van mijn leven was en blijft.”

Een nostalgische single dus.
“Hometown is absoluut nostalgisch! Als ik vrienden uit die vriendengroep spreek, wordt me ook vaak verteld dat ik nog altijd zo aan die tijd denk en de groep weer terug bij elkaar zou willen brengen.”

Heeft het een reden, dat je zulke nostalgische gevoelens ervaart?
“Tja, ik denk dat nostalgie zo’n grote rol in mijn leven speelt, omdat ik meestal gelukkig ben met terugwerkende kracht. Als ik me iets herinner wat me dierbaar is, ervaar ik geluk. Terwijl ik dat op het moment zelf niet echt doorhad. Ik kom er steeds meer achter dat ik pas grenzeloos creatief kan zijn als ik over iets schrijf wat me écht raakt. En nostalgie is iets wat mij echt raakt. Dan kom ik in een soort bubbel of trans, waarin ik alle tips en trucs voor songwriting vergeet en me niet meer afvraag of wat ik maak wel goed is. En dan is er ineens een liedje aan het einde van de dag, zoals Hometown.”

Morgen vertrek je naar Oekraïne voor een bijzonder project, Transmission. Je gaat een mobiele residentie doen met de Oekraïense songwriter Sasha Boole, waarin je gezamenlijk nieuw materiaal schrijft. Van dit project wordt een documentaire gemaakt die later uitgezonden zal worden op NPO2 en vertoond wordt op het Noordelijk Film Festival.Kun je iets meer over Transmission vertellen?
“Het project wordt geïnitieerd door Fries productiehuis de Popfabryk en Oekraïens festival Respublica FEST, onder de vlag van Tandem Fryslân en Leeuwarden Culturele Hoofdstad van Europa. Het idee: een brug slaan tussen Nederland, of nou ja, Friesland en Oekraïne. Door twee creatieven met elkaar aan het werk te zetten en iets moois te laten maken, en hen ondertussen in gesprek te laten gaan over de verschillen en overeenkomsten van hun thuisland. Ik vertegenwoordig Friesland, Sasha Boole vertegenwoordigt Oekraïne. We hebben elkaar nog nooit ontmoet, de eerste ontmoeting zal ook meteen de eerste dag van de residentie zijn.”

Dat klinkt best spannend.
“Ja, ik vind het super spannend om met Sasha te gaan schrijven. Ik ken hem helemaal niet, weet niet wat voor persoon hij is, laat staan hoe hij liedjes schrijft. Maar wat voor persoon hij ook blijkt te zijn, dat ik een week lang met hem zal schrijven staat vast. Er is natuurlijk net zo’n grote kans dat het wel klikt, als niet, maar van nature ga ik vaak meteen van het slechtste scenario uit. Dat maakt het eigenlijk alleen maar spannender.”

Het ergste scenario zou zijn dat het totaal niet klikt, maar je wel een volle week met elkaar opgescheept zit?
“Precies. Mijn grootste uitdaging is in dat geval dat ik, wat voor persoon Sasha ook blijkt te zijn, probeer om dicht bij mezelf te blijven als songwriter. Ik hoop dat ik dan aan het einde van de rit kan zeggen dat ik achter alle liedjes sta die we hebben geschreven.”

Als je terugkomt uit Oekraïne, gaat direct de Popronde van start. Daar doe je ook aan mee.
“Ja, met zowel solo-optredens als optredens met mijn band. Ik heb vooral zin in de optredens met mijn band. Met z’n allen in een busje naar een stad rijden, en daar roeien met de riemen die we hebben: daar houden we wel van!”

Wat hoop je dat de Popronde jullie zal gaan brengen?
“Ik hoop vooral dat de Popronde ons een breder publiek gaat brengen. We spelen natuurlijk door het hele land, op veel plekken waar we nooit eerder hebben gespeeld. Met andere woorden: er zullen heel veel mensen komen kijken die nog nooit van YVI hebben gehoord. Ik hoop die mensen fan te kunnen maken van onze muziek. Vaak lukt dat toch het beste in een live-setting. Vooral als het publiek, de sfeer en de muziek helemaal bij elkaar aansluiten. Ik heb zo het idee dat dat het geval gaat zijn bij Popronde Nijmegen, in de Sint-Nicolaaskapel. Ik heb echt zin in die gig!”

YVI heeft al een ruime tien Popronde shows geboekt staan. Je vindt ze op de website van Popronde. Zijn residentie met de Oekraïense Sasha Boole is te volgen op Facebook. YVI vertrekt op 30 augustus naar Kiev. Op vrijdag 7 september presenteren de songwriters hun nieuwe materiaal exclusief in de Stadsoase in Leeuwarden.

De videoclip van Hometown werd gemaakt door Jonathan Sipkema.

De swingende huisvlijt van BÄSN was bijna geen geheim meer toen Sjoerd van Kampen onder dit alias in 2016 in de finale van de Grote Prijs van Rotterdam stond. En toen werd het ineens stil. Tot nu dan. Op vrijdag de 13^e april van 2018 verschijnt de Mistakes EP. Maar niet zonder slag of stoot. Wij releasen vandaag de eerste, gelijknamige single. 

BÄSN is terug! Een comeback?
“Het voelt zeker als een comeback! Maar ook weer niet. Er is veel veranderd en ik heb de tijd gehad om na te denken hoe ik de komende jaren wil aanpakken en hoe ik dit project wil presenteren. Het voelt als thuiskomen, maar het voelt ook als een nieuwe start.”

Na je Grote Prijs van Rotterdam 2016 was je even onzeker over alles. Wat was dat? De kater na de wedstrijd?
“Het voelde inderdaad als een kater! Eentje die wel een paar maanden duurde. Mijn hoofd zat best vol na die wedstrijd. Ik ging in therapie, ging door een breakup en kreeg ik als klap op de vuurpijl te maken met een agressieve huisgenoot. De stress liep alleen maar op. Toen vond ik een huisje en moest ik daar weer tijd voor nemen. Dus het was niet zo dat het leven stil stond – al had ik tijd nodig voor mezelf.”

Goed nieuws om de week mee te beginnen: onze garagebroeders uit Oss van Mexican Surf hebben een nieuwe clip uit. Op 22 april presenteert de band zijn nieuwe en eerste EP Stay Away in De Groene Engel met support van Mind Rays, maar niet voordat de single en videoclip In A Cloud in première gaat bij The Daily Indie.

Vorige week zagen we de band nog over het podium gieren als support van BARTEK in een uitverkochte Cinetol, aanstaande zaterdag mag de band het dus in Oss gaan doen tijdens een thuiswedstrijd. Als we de nieuwe single horen en de eerder uitgekomen single Stay Away, staat de band in ieder geval al met 1-0 voor. Strakke garage in de lijn van together PANGEA, met lekker veel twang en fuzz op de gitaren en een stoere snik in de vocalen.

Om echt nog even wat meer te weten te komen, vroegeen wij bassist Stef Leijten naar wat meer informatie rondom de clip en de nieuwe EP.

Waar hebben jullie die Stay Away EP opgenomen?
“We hebben onze EP opgenomen in El Blanqueo Studio, dat is de studio van Robin van Saaze, ook wel bekend als Robbing Banks. Hier hebben zij enkele nummers opgenomen voor de Stay Away EP. Deze zal 22 april digitaal gereleased worden op Spotify, Soundcloud en Bandcamp. Daarnaast komt er een 7-inch, die uit wordt uitgegeven door Waaghals Records tijdens Record Store Day.”

Vertel ons eens wat meer over die clip.
“In A Cloud is de tweede single van onze EP. In deze clip worden de teksten in beeld gebracht door middel van een animatie met typische Dios Los Muertos-achtige kleuren. De video wordt gemaakt door Dana Alink, student op de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Het nummer gaat over onbetrouwbaarheid, onzekerheid en opkropping binnen een relatie. Je denkt gevonden te hebben waar je naar op zoek was, maar wordt in de steek gelaten met de harde realiteit: vreemdgaan. Er ontstaat verwarring en onbegrip. Je wenst dat je er nooit eerder aan was begonnen.”

En de komende tijd: wat gaan jullie allemaal uitspoken?
“We gaan lekker veel spelen om de EP te promoten. De shows met BARTEK en The Wytches zullen waarschijnlijk de hoogtepunten worden van onze releasetour in april. In de maanden daarna zullen we nog een paar optredens en festivals doen zoals Gaellus Open Air en Pedro Pico Pop. In de zomer gaan we weer flink schrijven en in september én in oktober zullen er singles uitkomen die onlangs weer bij Robin zijn opgenomen.”

Het mag bekend zijn dat we bij The Daily Indie al een tijdje fan zijn van Moon Tapes. Zo ging redacteur Jelmer voor ons magazine een dag op pad met de Amsterdammers en speelde de band afgelopen maart op onze allereerste TDI Festival in Kapitaal in Utrecht. Vandaag gaat de nieuwe track van de dit jaar te verschijnen EP in première. Waar? Hier!

Yes, we believe al een tijdje in Moon Tapes. En dat op basis van een EP’tje en een dubbele A-kant, beide alweer in 2015 verschenen. Dit voorjaar verschijnt er echter een opvolger. We kregen daarvan eerder al de ingetogen nieuwe single Back In Love te horen, die nog in première ging bij onze internationale (!) concurrentie vrienden van The Line Of Best Fit. Maar vandaag hoor en zie je de bands nieuwste track Surf Song gewoon als eerste op uw vertrouwde platform voor nieuwe muziek.

Tapte Moon Tapes bij de eerste EP nog wel heel riant uit het The Smiths-vaatje (probeer eens bij A Little Bit Of Paris niét aan Bigmouth Strikes Again te denken), bij elk wapenfeit ontwikkelen de Amsterdammers een eigener geluid.

Surf Song klinkt wederom ingetogen, maar ook urgent en zelfverzekerd. Gebleven is de loepzuivere zang van Joep Meyer, de elektronisch klinkende drums van Roemer Vermeulen en het dreampoppy gitaargeluid, dat bij vlagen doet denken aan adepten als DIIV en Wild Nothing.

En dat is wel een aardige referentie voor Moon Tapes anno 2017: zwevende orgeltjes, dromerige shoegazy gitaarlijnen en een vocalist die zichzelf de ruimte gunt, maar immer in het gareel dankzij een ritmesectie zo strak als de pakken van de helden van weleer uit dit genre.

De duistere videoclip die HACHE bij het nummer maakte, doet de sound geen eer aan. Want Surf Song zou, zoals het hoort met zo’n titel, niet misstaan op de soundtrack van een nostalgische, zomerse roadmovie. Vandaar dus, dat de band zijn muziek zelf tegenwoordig ook omschrijft als ‘sunshine pop’. En dat is inderdaad precies wat Surf Song is.

Geheel in line of best fit is daar ook het artwork van Meyer en Lin Bartraij. Internationale aspiraties dit, maar godzijdank wel zonder het broodnuchtere Hollandse ‘niet duiken’ te verliezen. Als Moon Tapes dit soort liedjes blijft uitbrengen, wordt het met de EP dit voorjaar allesbehalve duiken voor de Amsterdamse band. Let maar op.

Ahh, de jaren 60! De tijd dat Den Haag het absolute Mekka van de Nederlandse muziekscene was. De stad kende op het hoogtepunt tweeduizend bands, zoals The Motions, Q65, Sandy Coast en de Bintangs. Die zorgden ervoor dat de parallellen met de Merseybeat uit Liverpool zo vaak werden getrokken dat je er onpasselijk van werd. En eerlijk gezegd kwam de sixties-revival van afgelopen jaren ons ook wel de strot uit. Maar voor The Stangs maken we heel graag een uitzondering.

Want ja, The Stangs komt ook uit Den Haag en maakt ook iets dat je sixtiesbeat zou kunnen noemen, maar dan wel met een onweerstaanbaar eigentijdse sound waarbij de catchy riffs en orgeltjes je om de oren vliegen. Daarbij is zanger Justin van der Wijde-Estacio gezegend met dat heerlijk zeikerig-nasale, sixties-stemgeluid.

De band maakte afgelopen maanden een onuitwisbare indruk op ons in de Popronde, in het voorprogramma van de legendarische Britse band The Pretty Things en met de 7-inch The Horse. En de nieuwe single van de band, Look Into The Sun, beleeft vandaag zijn première bij The Daily Indie!

Bekijk de video van Look Into The Sun hier als eerste:

Look Into The Sun is een zomers lome track met een hoop ritmewisselingen en koortjes, die psychedelischer aandoet dan de trouwens ook onweerstaanbare The Horse. En niet te vergeten: die lekker gedateerde, psychedelische video.

Look Into The Sun staat op de in februari te verschijnen EP die The Stangs deze zomer opnam in de PAF!-studio van Dave von Raven en Marcel Fakkers in Rotterdam. De EP gaat Parable heten en wordt door Mink Records uitgebracht op (onder meer) 10-inch vinyl. Op de bedankjes-lijst van die plaat vinden we een hele rits interessante muzikanten, zoals jazzsaxofonist Benjamin Herman (New Cool Collective), solo dwarsfluitiste Eline van Esch van het Haagse residentie Orkest en de Gambiase percussionist Ebou Gaye Mada.

Indrukwekkend verhaaltje al met al, niet? Het illustreert dat The Stangs volgend jaar een force to be reckoned with gaat worden. Let op onze woorden.

Het woord Gifter is in het Engelse woordenboek niet terug te vinden, dus laten we het voor het gemak even toelichten. Het gifter-moment is een eye opener, een heldere ingeving, een gloeilampje dat boven je hoofd aanspringt, dat werk. Zo voelde het voor de band ook toen ze vijf jaar terug ontstonden, in een achtertuintje in Oss. Sindsdien heeft Gifter twee EP’s en een album uitgebracht,  het voorprogramma van diverse acts verzorgd en flink wat gigs achter de rug. De band is weer terug, met single Falling Down! Je ziet de bijbehorende videoclip hier voor het eerst.

Na vijf jaar lang gesnoept te hebben van diverse sounds is de band nu geland bij catchy powerpop dat het goed zou doen in stadions.  Toch schrijven de jongens hun nummers nog steeds in datzelfde schuurtje in Oss. Het gaat over samen je grootste angsten overwinnen, een toepasselijk onderwerp voor de bandleden die al sinds de middelbare school bevriend zijn. De videoclip vertaalt dit onderwerp naar een explosieve lichtshow. Bekijk de video hieronder!

Wat krijg je als Kevin Parker een vrouw uit Utrecht zou zijn? Euh, ja. Wat we bedoelen te zeggen, is dat Jo Marches, het alter ego van de Utrechtse songwriter Johanneke Kranendonk, zich ophoudt in hetzelfde hoekje der aangenaam melancholiek klinkende, stuwend psychedelische electronica als de Grootmeester uit Perth. We waren afgelopen juni al behoorlijk gecharmeerd van Jo Marches’ eerste single The Night, die destijds ook bij ons in première ging. Dat beviel de band blijkbaar goed, want vandaag hebben we de eer om als eerste aan u te presenteren: de Silver & Gold EP.

Op de EP vinden we wederom die eerste single The Night en ook de nieuwe, PB getiteld. Waar die twee vooral doen denken aan Låpsley, want dat is die andere muzikale referentie bij Jo Marches, zijn tracks als Silver & Gold en Right My Wrong psychedelische synth-pareltjes waar Tame Impala zich niet voor zou schamen.Met vier tracks is de Silver & Gold EP wellicht een wat bescheiden wapenfeit, maar wel een die bewijst dat de Neerlands toekomstige hoop in dit genre, dat wij de komende jaren nog veel groter zien worden, zich voorlopig in Utrecht bevindt.

Jo Marches live aan het werk zien? Op 2 november (jep, dat is morgen) staat de officiële EP-release gepland in het Utrechtse ACU. Verder speelt Jo Marches in de Popronde en is komende weken nog te zien in Rotterdam en Breda.